Het hele idee van warrior worden, het stond hem niet aan. En het beangstigde hem zoveel dat hij die gedachte ook moest hebben. Want hier was hij dan ook, stond hij klaar om de wereld in te stappen als Bellpaw. Niet langer Bellkit. Hij vond dat maar een eng iets en wilde eigenlijk dat zijn naam terug werd zoals het was. Hij wilde gewoon... Terug naar de nursery. Waar de andere apprentices vast al buiten het kamp waren, waren zijn grasgroene ogen afgedwaald naar de nursery. Een nap nemen zou niet zo erg zijn toch? Misschien vergat zijn mentor over hem en dan kon hij wachten en wachten en niks doen en- Een stem brak door zijn denkproces, waarbij hij ietwat verbaasd opkeek. Zijn nieuwe naam voelde vreemde aan en wel meteen draaide zijn maag nogmaals. Hij wilde zijn moeder. Storm... Stormpaw? Ja, nee, hij wist het niet meer zo goed, immers had hij niet veel van de ceremonie opgenomen. Paniek sloeg meteen op hem in toen hij besefte dat hij het niet wist. Shit. De ander vroegf hem of hij er zin in had. Wel meteen voelde hij een scherp gevoel in zijn borstkas, paniek, angst. Zijn adem stokte even, waarbij hij wat ineen dook, zijn pootjes bevende. "N... Nee-nee.." zei hij vluchtig, vallende over zijn ademhaling en woorden. "Ik- Ben jij mijn mentor? Ik- sorry- ik was niet goed en ik dahct en ik wist- ik wil niet dat- kunnen we niet wachten tot- tot- tot..." shit.