Oh nee! Met grote ogen staarde hij naar het eendenveertje dat hij eerder die dag te pakken had weten te krijgen. Het was zijn kant op gedobberd van de andere kant van de rivier, waar mama eend en haar kinderen te vinden waren. Het was een simpele, bruine veer. En mooi was hij niet zo... maar het was zijn veer geworden door de dag heen. En hij had er al heel wat waarde aan gehecht... Nou... Toen hij dan ook even zijn pootjes in het water had gezet en wat lome pasjes had gezet, naar de diepte toe, was hij uitgegleden. De veer, die hij achter zijn oor had gestoken, was zo uit zijn vacht gewassen... EN ondanks dat het rond leek te dobberen in vrij ondiep water... Was Bellkit te bang om zo diep te gaan. Hij durfde immer maar net tot zijn pootjesdiep te gaan. Zijn gezicht vertrok dan ook, duidelijk gespannen zijnde over het feit dat hij dit ding was verloren in het water. Snel keek hij dan ook rond, waarna hij al snel een poes zag... Zij zag er niet zo eng uit... Misschien kon hij.... De grote kitten trippelde dan ook naar de ander toe. Compleet doorweekt door het feit dat hij zonet in het ondiepe water was uitgleden, zag hij er zeker niet uit... "Mevrouw! Mevrouw!" piepte hij dan ook haastig in een poging haar aandacht te krijgen. "Ik... Ik heb hulp nodig!" Straight to the point... Maar zodra zijn pas wat vertraagde en het besef van sociaal gedrag bij hem door sijpelde, kwam hij tot stilstand. Wacht.... Wat als hij de andere irriteerde hiermee? Oh nee...
- Lilypool