Oh hello my old heart

maybe this cage
has been a cocoon all along

Ook dit was veranderd. Hij was nog niet weer buiten de grenzen geweest van zijn veilige haventje van ThunderClan sinds hij weg was geweest. Hij had in de eerste dagen op de grens geleefd van rogue gebied, zo ver mogelijk van de stad als hij maar kon zijn. En toen Silverwish hem waarschuwde voor de aankomende strijd, was hij langzaam richting het woud gekomen. En gebleven, hopende geen schaduwen van het verleden ooit weer tegen te moeten komen. Maar nu, nu was hij eindelijk ergens anders. En wat ooit een niemandsland was geweest, verwoest door een vlammenzee, was het nu een vruchtbare oase van groen gras, gewassen en uiteraard, tweebenen.

Hij zat op een hek dat het weiland scheidde van een rotsig monsterpad die leidde naar het grootste tweebeenhuis wat hij ooit had gezien. Hij rook dat er meerdere katten op deze plek kwamen, vast muizenvangers in dienst van de tweebenen. Niemand die hij niet aan kon. Al waren zijn dagen van vechten en ruzie zoeken voorbij. Maar hij voelde zich melancholisch. Ergens hoopte hij dat er iets onveranderlijk was gebleven, maar hij was naïef.

Je zou zeggen dat hij ouder en wijzer was geworden. Ouder was hij zeker, misschien wel een beetje wijzer, maar met die extra denkkracht, waren er zoveel complicaties gekomen. Waar zijn leven eerst simpel was: boos zijn op alles en iedereen, was het nu ingewikkeld. Liefde was zoveel lastiger. Het deed dingen met hem wat hij had verwacht nooit te doen. En het zorgde ervoor dat hij zich in een situatie bevond waar zijn hart in tweeën werd gescheurd, en hij niet op twee plekken tegelijkertijd kon zijn. Hij moest zichzelf gelukkig prijzen dat hij zoveel katten had waar hij om gaf, en waarvan hij dacht die om hem gaven.

Rascal bleef de buitenstaander in het alles. De kater met de gekke naam, een rogue naam, met een bloederig verleden en geen geloof. Hij wilde dat hij gewoon weer iets van zijn oude zelf kon op meesteren. Kiezen voor zichzelf, schijt hebben aan de regels en anderen, en doen wat hij wilde. Maar zijn nieuwe zelf was misschien wel zijn echte zelf, diegene die altijd daar had gezeten.

Zachte pootstappen verraadden dat iemand hem kwam vergezellen in zijn melancholie. Hij keerde zijn kop en ergens wist hij al wie er was voordat hij haar zag. Een warme glimlach sierde zijn lippen. ‘Muis,’ miauwde hij in zijn diepe, rauwe stem. Hij snorde zachtjes en maakte een uitnodigend gebaar om hem te vergezellen op het hek, kijkend naar de rustige bezigheden op het tweebeennest. Een tweebeen die met een zwart-witte hond tussen de gebouwen liep, een groepje scharrelde kippen in het struikgewas, een andere tweebeen die in het nest sterk geurende prooi leek te maken. ‘‘Je lijkt steeds op te dagen in mijn schaduw. Niet dat ik klaag,’’ miauwde hij plezierig. ‘‘Wat brengt jou hier?’’

Het was een tijd geleden geweest toen ze het territorium uit was gegaan voor een langere wandeling. Ze kon zich nog herinneren hoe ze dat deed als Apprentice. Gewoon even de grens over, even koekeloeren bij de tweebenen. Het was een spannende activiteit geweest, plus er was altijd iemand die haar kwam vergezellen. Silverwish glimlachte zachtjes bij de herinneringen. Voor die paar keer hadden ze samen toch behoorlijk wat meegemaakt. Het duurde niet lang tot ze hem als vriend begon te zien. En toen groeiden ze op en ging ze nauwelijks meer de grens over en hadden ze elkaar al zo lang niet meer gezien. Beiden hadden ze andere levens opgebouwd, ver van elkaar vandaan. Toch leek het puzzelstukje weer goed te vallen toen ze de kater weer tegen was gekomen in de sneeuw. Het voelde alsof ze weer de Apprentice was en geen zorgen had in haar nog korte leventje. Nu was hij terug en zelfs deel van de Clan en overspoelde Silvers gedachtes met zorgen. Ze wist nog steeds niet wat ze wilde, of voelde, al was het ergens ook wel duidelijk. Ze wilde het gewoon niet toegeven, bang om alles te verpesten.

Ondanks dat de geur van de kater haar neus binnenkwam en de zenuwen weer begonnen op te spelen, voelde ze een nostalgisch gevoel naar boven komen. 'Muis,' klonk zijn stem. Hij benoemde haar altijd nog met de bijnaam die hij al die tijd geleden had verzonnen. Silver kon een brede glimlach niet onderdrukken. 'Hey,' miauwde ze terug, soepel naast hem op het hek springend. Ook iets waar hij haar mee geholpen had. 'Je lijkt steeds op te dagen in mijn schaduw. Niet dat ik klaag,' miauwde hij, Silver kon de plezier in zijn stem horen. 'Wat brengt jou hier?' Silver glimlachte nog altijd en na een tijdje besefte ze dat ze hem misschien iets te lang aan keek. Snel richtte ze haar blauwe ogen naar de tweebeen nesten tegenover hen. 'Ik moest even mijn hoofd leegmaken,' miauwde ze eerlijk. 'Ik ben vanzelf zo ver gelopen,' grinnikte ze zachtjes, hem weer glimlachend aankijkend.

maybe this cage
has been a cocoon all along

En voor ze het wisten zaten ze samen op het hek. Gelukkig was deze iets stabieler dan een schutting van manen en manen geleden. Het was een pittoresk gezicht. Alleen was het nu iets vrijer en kalmer dan de stad, waar er altijd geluid van monsters en tweebenen in de lucht hing. Dat was hier vervangen door de wind, in de verte een blaf van een hond en vogels die overvlogen. En toen ze miauwde dat ze even haar hoofd moest leegmaken, knikte hij instemmend. Hij kon het voorstellen in haar situatie. Al hoopte ze dat ze het allemaal achter zich kon laten nu.

Rascal zijn blik ging weer naar de poes naast hem, die net op dat moment ook weer voor zich uit keek. Hij bestudeerde de curves van haar gezicht, de vlekken op haar zilverkleurige vacht waar ze haar naam van had gekregen. Ze was een plaatje in de laaghangende zon. Spottedrain had al de assumptie gemaakt dat zij twee nu een stel waren. Misschien hadden ze in een alternatief universum kunnen zijn. Maar ze waren enkel vrienden. Beste vrienden, durfde hij ergens wel ter zeggen. En het was perfect zo. Hun blikken kruisten weer en hij glimlachte kleintjes. ‘‘Misschien hebben we ergens een onzichtbare band,’’ miauwde hij plagend. ‘‘Ons innerlijke kompas richt niet naar het noorden, maar naar elkaar.’’ Het was een mooi idee. Zo konden ze elkaar altijd weer vinden, hoe ver ze ook uit elkaar waren. En ergens was dat ook gebeurd. Misschien zat er een kern van waarheid in. Of magie, waarin Silverwish ook mocht geloven. De sterren.

De kleuren die de avondzon in de lucht schetste weerkaatste lichtjes op zijn lange vacht, die zachtjes in de wind wuifde. Zijn gele ogen kruiste de hare. Zijn lach zorgde voor een stroom van geluk door haar lichaam. Haar hart maakte een sprongetje bij de woorden die hij sprak. Ze lachte zachtjes met hem mee en knikte, haar blik even kort van hem weg draaiend. 'Dat klinkt niet verkeerd,' miauwde ze, waarna ze hem van opzij een beetje aan keek. Haar borst voelde strak aan, alsof haar hart er elk moment uit kon bonzen. Haar pootjes tintelde en ze moest even verzitten om het gevoel wat weg te duwen. Ze durfde hem niet lang aan te kijken, bang om spontaan in lachen uit te barsten van de kriebels in haar buik. Toch was het lastig om haar ogen van hem af te houden. Ze wilde dit moment voor altijd herinneren, zijn figuur in de avondgloed, zijn sprankelende gele ogen die haar leken te betoveren, zijn lach die al het kwaad in de wereld weg deed jagen. 'Ik hoop dat het blijft werken dan,' miauwde ze met een glimlachje.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal lachte toen ze miauwde dat het niet verkeerd klonk. Het was misschien ergens een leuk sentiment. Als hij verdwaald was, was er tenminste één weg naar... Ja, hoe zou hij Silverwish noemen. Ze was een ThunderClanner, dus ze zou altijd hier zijn. Hij twijfelde er niet aan dat ze ooit haar clan en familie zou achterlaten. Hij nam aan dat hij eerder de vagabond zou zijn en weer zou vertrekken, misschien, ooit. Want hij was er nog niet over uit of ThunderClan thuis was. Hij wilde het wel heel, heel graag. Al was hij nooit iemand met een met de sterren bezegelde naam, dus nooit zou hij er één van hen zijn. Het was hem aangeboden, maar het voelde vreemd om een naam te nemen van een geloof waar hij niet in geloofde. Van alles bleef zijn identiteit tenminste intact. En toen Silverwish sprak dat ze hoopte dat het bleef werken, keek hij haar weer aan. ‘‘Natuurlijk,’’ miauwde hij met een glimlachje. ‘‘Tot het einde van de wereld.’’ Want hij wist dat die wereld groot was. Er was nog zoveel meer land, verder dan de bergen. En wat zou er gebeuren als je de andere kant van de tweebeenplaats zou gaan? Ze leefden in dit woud, wat maar een zandkorrel was vergeleken met wat er verder allemaal nog was. Ooit was het zijn en Vlinders droom om dat samen te ontdekken. Maar dromen veranderden.

‘‘Is er iets wat je kwijtmoet, met dat volle hoofd van je?’’ Zijn blik ging weer naar haar. Ze waren immers vrienden voor iets, als ze hier helemaal heen liep om haar hoofd leeg te maken. Ze kon alle zorgen bij hem kwijt. En hij wist dat hij dat ook bij haar kon. Misschien moest hij ook maar eens zijn zorgen lossen bij haar, of dit misschien wel een goed plan van hem was geweest om een clan te joinen. Of hij niet één grote oplichter van zichzelf had gemaakt. Dat hij zichzelf voor de gek hield. Hij wist dat Silverwish voor hem zou staan. Dat Eveningstar dat zou doen. Maar was het wel eerlijk, naar iedereen? Maar hij bleef naar de poes voor hem kijken, die goud opgloeide in het warme licht van de ondergaande zon.

Zijn beaming dat hun kompas natuurlijk en tot het einde van de wereld bleef werken bleef om haar heen hangen als een dikke roze wolk. Het einde van de wereld, hoe ver zou dat dan wel niet zijn? Zij kende alleen het bos, wist alleen dat de bergen er waren. Maar verder dan dat, zou het echt nog zo veel meer zijn? Rascal wist dat vast allemaal wel, hij was er geweest, hij had het misschien wel gezien in de verte. Ze was stiekem wel benieuwd, maar alles achterlaten kwam niet in haar op.

'Is er iets wat je kwijt moet, met dat volle hoofd van je?' De roze mist verdween voor haar ogen toen Rascal haar weer terug naar de realiteit trok met zijn stem. Silver glimlachte zachtjes. Oh ja, een hele hoop. Een zachte zucht verliet haar bekje en ze keek uit over het landschap. In de verte waren tweebenen aan het spelen met een hond. Het zag er vredig uit vanaf een afstand, maar dichterbij zou ze liever niet komen. Hetzelfde gold voor de waarheid waar ze langzaam maar zeker meer onder ogen mee kwam te staan. Olivebranch, Ardentheart, Rascal... Allemaal namen die iets met haar deden, stuk voor stuk deden ze iets met haar hart en toch... Toch was er iemand die er uit sprong. Dat realiseerde ze zich steeds beter. Haar ogen gingen weer naar de kater. Hoe kon ze het hem ooit vertellen? Ze zou alles verpesten, alle manen aan vriendschap zou ongemakkelijk worden. Met een paar woorden. Ze slikte ze weg en glimlachte. 'Niks waar je je druk om hoeft te maken, Ras... Ik ben oké.' Ze deed zo haar best om oké te zijn, om vrede te hebben met het feit dat ze enkel en alleen vrienden zouden blijven. Ze moest maar in de waan blijven leven, want de werkelijkheid tegemoet gaan en het uitspreken, dat durfde ze niet.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Silverwish hield er zo van om zichzelf weg te schrijven. Tenminste, in zijn omgeving. Vorige keer toen ze iets in deze trant zei, kregen ze bijna er ruzie over toen hij door begon te vragen. Hij twijfelde of het slim was om weer door te vragen, want ze verborg haar emoties slecht. Hij zou met eenvoud dat schots en scheve muurtje dat ze tussen hen in probeerde in te bouwen om kunnen duwen. Maar wat zou hij dan tegenkomen? Een storm van woede die ze als een laatste verdedigingslinie op zou wekken? Hij keek haar bedenkelijk aan. ‘‘Ik kan het niet helpen om me druk om je te maken,’’ sprak hij op een diepere toon, een stuk minder opgewekt dan net. Het benadrukte dat hij serieus was. En ja, hij kon het voorstellen dat ze geen zin had in een serieus gesprek. En misschien moest hij er niet om gaan vragen. Dat was het slimste. ‘‘Je kan altijd met me praten. Maar als je nu gewoon wil praten over niets, dat is ook oké,’’ miauwde hij vriendelijk. Hij glimlachte voorzichtig en zocht haar blik op. ‘‘OF als je zelf wil dat ik alleen praat. Ik heb vast wel wat verhalen.’’ Wat tsja, zijn leven was lang en avontuurlijk geweest.

Zijn diepe stem deed haar zachtjes glimlachen. Hij was zo lief. Was altijd bezorgd om haar. Ze was ook niet altijd de makkelijkste als het op gevoelens aan kwam, in ieder geval als het over hem ging. Hoe kon ze hem nou vertellen dat hij de reden was dat haar hoofd zo vol zat? 'Dat weet ik,' miauwde ze met een glimlach toen hij zei dat ze altijd met hem kon praten. Dat wist ze zo goed. Maar helaas, nu ging het niet. Ze kon het niet verpesten. 'Maar het gaat goed, echt.' Ze knikte zachtjes. Ergens ging het ook wel goed. Ze had zijn vriendschap, dat was goed. Al het andere vergat ze als ze bij hem in de buurt was. Bij Rascal voelde ze zich veilig. Haar nieuwsgierigheid werd gewekt door zijn laatste woorden. Het zou niet snel gebeuren dat Silverwish het woud verliet, maar ze kon uren naar Rascal luisteren, vertellend over de wereld buiten deze. 'Hoe zag het er uit? De bergen? Kon je ver zien?' Het einde van de wereld, misschien?

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal wierp haar een achterdochtige blik. Hij geloofde er maar weinig van, maar oké, ze wilde er niet over praten dus hou zou zijn mond erover houden. ‘‘Hmm, ik hou je in de gaten, Muis,’’ miauwde hij met een plezierig lachje, maar dat maakte de woorden niet minder waar. En oké, nú zou hij echt zijn mond erover houden. En hij werd afgeleid door een vraag te krijgen over de bergen. Hoe het eruit zag. En of hij ver kon zien. ‘‘Meestal zag je niet ver, de bergen zijn zo hoog dat we in de wolken zaten. Maar, op een heldere dag, kon je verder kijken dan je je kan voorstellen. Dan heb je pas door dat we slechts een zandkorrel zijn op de grotere wereld. Velden en wouden, verder dan je je kan voorstellen. Groter dan dit woud en de tweebeenplaats samen, en dat keer duizend.’’ Hij wierp weer een blik voor zich. ‘‘En dat in iedere windrichting. En dan weet je dat het niet eindigt bij de horizon. Wie weet hoe ver het gaat?’’ Hij keek de poes weer aan. ‘‘Het mooist was de winter. Als op een heldere dag, de hele wereld liet opschitteren. Zo fel, dat je ogen pijn deden, maar je niet weg kon kijken, omdat de grond van kristal leek te zijn. En je nog nooit sneeuw in zoveel kleuren hebt gezien.’’