Chicken nuggets

Ze had gehoord dat de mensen uit de stad hier hadden uitgebreid. Een tijdje terug eigenlijk al, maar ja, ze was druk bezig geweest met andere dingen. Zoals clanovernames en de reputatie van de Elite samen met Orchis herbouwen. Hun nieuwe kamp. Nouja, noem maar op. Toch, nu alles even rustig was, was ze toch even een kijkje gaan nemen. Ze mocht dat gevaarlijk, gemeen en sadistisch zijn, maar ook katten zoals haar hadden nieuwsgierigheid in hun brein rondzwemmen. Ze was dan wel voor het eerste beste gebouw wat ze zag gegaan, een boerderij voor zover ze kon uitmaken nu ze dichterbij was. Het was niet heel speciaal, maar er liepen wel wat lekker dikke kippen rond waarvan ze wist dat Orchis het niet erg zou vinden als ze die mee terugnam naar het kamp. En dan natuurlijk ook eentje voor haarzelf. Ze wist wel hoe ze aan die mensen moest ontsnappen na bijna heel haar leven in de stad te hebben gewoond, dus dat zou ook geen probleem zijn. Zeker niet als ze net zo loom of nog lomer waren als de mensen die ze gewend was. Dus ze bewoog zich ook naar de kippen toe.

+Cottonflower

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Bij de sterren, ze was ver van huis. Dit was helemaal niet iets voor haar. Helemaal sinds ze haar moeder had gezocht, of met Newtspark had gevochten. Ze wist dat ze haar gevechten beter moest uitkiezen, en ze wist dat ze de meeste niet kon winnen. Alleen, er zat zoveel in haar hoofd en ze wilde gewoon even wegrennen uit RiverClan. Weg van al haar problemen. Niet wetende dat ze recht op een nieuwe af aan het lopen was. Ze zag een gevlekte poes ook op het erf rondlopen, ze had haar blik op kippen gericht, en snoof schamper bij het idee dat ze zo'n dikke vogel terug naar huis wou brengen. Maar wat bijzonderder was, was haar geur. BloodClan. Ze zou direct moeten omkeren en terug naar huis moeten rennen. Dat had ze ook gedaan, als ze niet wat herkenbaars had opgemerkt. Het rook naar huis, naar haar nest met Hermitshell. En toen vielen de puzzelstukjes samen. ‘Jij bent het,’ miauwde ze, terwijl de realisatie nog bij haar neerkwam. ‘Jij bent Hermits zusje.’}

Haar aantocht werd gehalt door een stem die gekoppeld zat aan een onwelkome geur. Riverclan. Echt, waarom bleven ze haar toch vinden? Ze was geen eens in de buurt van clan territoria nu, het werd echt belachelijk. Ze draaide zich om met een ijzige blik in haar ogen. "Als je hem kent, dan weet je ook dat we geen familie meer zijn," was het enigste antwoord dat ze gaf aan de kattin die nu voor haar neus stond. Ze schatte de ander iets jonger als haarzelf, typisch riverclan, maar niet heel groot. Amper intimiderend. Ze gaf haar dan ook geen verdere herkenning waardig. Het kon zijn dat dit kreng Hermitshell kende, maar dat betekende niet dat Skadi haar moest herkennen.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower had geen ervaring met BloodClan. Of met weggelopen broertjes of zusjes, of een zusje die helemaal kwaadaardig was gegaan. Misschien dat ze daarom ook het lef had de blik van Skadi te beantwoorden met een hooghartige, haar ogen iets vernauwd, haar kin iets omhoog. ‘‘Zeg wat je wil, maar familie kan je niet kiezen.’’ Vooral schoonfamilie niet. Hermitshell had echt een indrukwekkend lijstje aan kvtfamilie. Wat ze allemaal wel niet deed om samen met hem te zijn. ‘‘Het is altijd fijn om te weten dat ik niet RiverClans grootste teleurstelling ben. Jij bent er gelukkig ook altijd nog.’’ En het was nog steeds een doorn in Hermits zij, eentje die ze met plezier eruit zou willen trekken. Misschien zou ze het nu kunnen doen. Haar vachtje aan hem geven als een token van liefde.}

Het was duidelijk dat de kattin voor haar neus haar gedachten al heel duidelijk op had gemaakt over Skadi en de Elite. Jammer voor haar dat ze fout zat dan. Dat al die propoganda in haar kop was gepropt en zich daar ook had genesteld. Skadi was zelf net op tijd daar aan ontkomen, en daar zou ze voor altijd dankbaar voor zijn. Maar blijkbaar kon niet iedereen zo slim zijn. Niet dat ze haar verwachtiging van de clankatten zo hoog had liggen. Nee, die lag nog onder de grond. “Nee, bloedverwanten kun je niet kiezen, wat jammer is, maar familie kun je zeker wel kiezen,” sprak ze de kattin kalmpjes tegen. “Ik zie immers niet wat het delen van bloed te maken moet hebben met het geven om iemand,” vervolgde ze. Nee, een paar van de bloederigste momenten van het woud waren tussen die oh zo heilige familie waar ze zo veel om leek te geven. Makkelijker om geen bonden te hebben met die katten, zeker als ze toch geen snars om haar echte zelf gaven. Al dat gemauw over hoe ze om haar gaven was alleen maar over de versie die hun acceptabel hadden gevonden, maar niet over wie ze echt was. Dit was wie ze echt was. Niemand had met haar brein hoeven lopen te draaien om iemand pijn te doen, om het leven van iemand te nemen. Ze zou er dan ook geen moeite mee hebben om dat bij de kattin voor haar neus te doen, ookal mocht haar zogenoemde ‘familie’ daar op neerkijken en om lijden. Ze gaf er niets meer om wat hun dachten. De opmerking dat ze de grootste teleurstelling was van RiverClan waren dan ook zeker geen snijdende woorden. “Dankje voor het compliment,” greens ze zoetjes. Tja, ze kon het misschien als belediging hebben bedoeld, maar zo zag Skadi het niet. Alle clankatten waren een lachertje, dus waarom zou ze in hoog opzicht houden. Daarnaast wist ze ook dat bij dit soort typen, zoals de kattin voor haar neus, er niet head-first tegen in gaan juist beter werkte om ze te irriteren.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Probeerde de BloodClanner nou haar iets te leren? Wat wisten zij van familie, om iemand geven, zoals ze het zelf vaststelde. ‘‘Wauw, wat romantisch,’’ verzuchtte ze sarcastisch. ‘‘Ik wist niet dat je het in je had iets te voelen.’’ Cottonflower vond het vooral irritant dat dit wicht nog altijd rondspookte in de kop van Hermitshell. Alsof haar vertrek uit de clan, iets betekende voor zijn reputatie, en al die andere dingen waar hij zich druk om maakte. Ze kon wraak begrijpen. Wraak was een makkelijk gevoel, iemand gerechtigheid geven. Maar als het om haar wraak ging op Crystalstar, was hij een stuk minder happig. Misschien kon ze hem een handje helpen. Als zij, zij, van alle katten in staat zou zijn Skadi op te ruimen. Zou hij dankbaar zijn? Het beangstigde haar dat ze het antwoord op die vraag niet wist. Hermitshell had wel een beetje kunst om al haar ideeën ruk te vinden. Skadi vervolgde dat het een compliment was, en ergens trok onwillekeurig een mondhoek van haar omhoog. Snel corrigeerde ze zich en sloeg een keer met haar staart. Dingen als dat grappig vinden, mocht niet. Helemaal niet als het om deze kwelgeest ging. ‘‘Ergens heb je ook gelijk, misschien moet je maar beter niet familie zijn van Hermit, schoonzusje,’’ miauwde ze vervolgens tegen de poes. ‘‘Straks gaat hij je nog rouwen als ik je voor een monster duw.’’ Ze tuitte haar lippen eventjes. ‘‘Al denk ik van niet.’’}

Volgensmij moest ze onder de indruk zijn. Die vibe kreeg ze in ieder geval van de kattin voor haar neus. Niet dat ze dat was, verre van. Het was een veredeld kind dat dacht dat ze de wereld wel in haar poten geduwd kreeg. "Wow, ik dacht bijna dat hij smaak had, maar toen moest je je eigen vaardigheden overschatten," reageerde ze doodsimpel op de suggestie dat ze haar 'schoonzusje' was en dat ze haar voor een monster zou duwen. "Maar denk je dat hij jou zou missen? Of ben je maar een sloerie die zijn bed 's nachts warmhoud tot er een ander, nieuwer speeltje langs komt?" Als er één ding was wat ze nog wel wist uit hun kittentijd was hoe snel Hermit verveeld raakte met alles. Dus waarom zou dat arrogante kreng voor haar neus anders zijn? Ze zag er in ieder geval niet heel speciaal uit in Skadi's mening, en ze leek ook niet echt heel competent te zijn, als het uitdagen van de captain van de Elite enige indicatie was.