This is where good guys die

Mushroomkit staarde naar een apprentice die ze in het kamp had gespot. Ze vernauwde haar oogjes en volgde zijn bewegingen. Ze zuchte diep. Om heel eerlijk te zijn was ze nog iets te jong om alle clan regels en de warrior code door en door te begrijpen. Maar ze wist dat ze een kitten was en dat ze nog lang moest wachten tot ze een apprentice mocht worden. Als ze dat werd dan mocht ze zelf het kamp uit. Mushroom keek daar maar al te veel naar veel uit. Immers vond ze de nursery maar verstikkend. Er was toch nooit iets te beleven. Nee, de kit verlangde er nu al naar om buiten het kamp rond te kunnen rennen. Een diepe zucht verliet haar bekje. Het was oneerlijk dat ze zolang moest wachten. Ze was al sterk en oud genoeg!

Met volle trots legde hij zijn muisje op de stapel met prooi. Eigenlijk was de vangst puur geluk geweest, maar dat zou Narrowpaw natuurlijk nooit toegeven. Iedereen moest weten hoe goed hij was. Dat er geen andere optie was dan hem Settledstars opvolger te maken. Hij had potentie. Hij was sterk en loyaal. Wel had hij natuurlijk zo zijn eigen ideeën van een ideale Clan, maar ach, dat hoefden zijn Clangenoten nog niet te weten. Daar zouden ze wel achter komen als hij heerste. Niemand zou hem meer raar aankijken vanwege zijn grote oren en kleine staart. Iedereen zou hem respecteren of bang voor hem zijn. Iedereen moest weten hoe bloedserieus de kater was. Letterlijk. Met opgeheven kop liep hij door het kamp waarbij hij onderweg een halfblinde kitten tegenkwam. Ah ja, Mushroomkit. Sneu sneu. Zo rustig mogelijk probeerde hij langs haar blinde kant te lopen waarna hij haar een zachte trap probeerde te geven tegen haar rug. Zij was zwak en ze durfde ook nog eens in zijn weg te zitten. Vies mormel.

Mushroom keek toe hoe de bruine apprentice een prooi op de prooistapel legde. Vol verlangen keek ze toe. Ze hoopte met heel haar kleine hartje dat ze dat ook op een dag kon doen. Maar ja. Iedereen om haar heen vond dat ze het niet kon. Niemand wou het geloven dat ze met maar 1 oog warrior kon worden. Het was zo on eerlijk en gemeen. Zij kon er ook niks aan doen dat ze niet zo goed zicht had als iedereen. Al kon ze natuurlijk gewoon prima kijken met haar linker oogje. Het was enkel haar rechter oog die blind was. Tot haar enthousiasme kwam diezelfde apprentice op haar af lopen. Ze trok haar bekje open om iets te zeggen tegen hem, maar niks was wat het leek. De kat liep straal langs haar heen en gaf haar een trap tegen haar rug aan. De kitten piepte het uit en tuimelde op. Voor een normale kat was het een zachte trap geweest. Maar voor de kleine Mushroom leek het een enorme impact. Tranen welde op in haar ogen terwijl ze nog steeds luid piepte. Waarom deed hij dat?

Zijn lippen vormden een kleine grijns toen de apprentice in zijn ooghoeken zag hoe de kitten tuimelde. Ach arm ding, kan ze niet eens blijven zitten? Narrowpaw wilde doorlopen, maar helaas voor hem bleef de kitten kinderachtig piepen. Als hij haar zo zou achterlaten, kwam hij zekers in de problemen. Zijn eerste idee was om naar de kitten te snauwen om haar bek te houden, maar eigenlijk waren er wel andere dingen... Ze was dan misschien zwak, maar misschien zou ze nog handig kunnen zijn. Hm ja. De bruine kater zuchtte zachtjes waarna hij langzaam op de kitten afstapte en voor haar neer bukte met zijn acteermodes aan. "Sorry Mushroomkit," miauwde de apprentice zachtjes. Juk, niet te geloven dat hij dit ging doen. "Ik had je niet gezien. Super stom van mij, hm?" De kater deed zijn uiterste best om poeslief te klinken, want anders zou dit nooit gaan werken.

Mushroomkit piepte luid door de impact en schok die door haar kleine lichaam was gegaan. Ze had zich totaal niet voorbereid op de trap en het feit dat ze juist met zoveel bewondering naar de apprentice had gekeken deed alleen maar meer zeer. Snel keerde hij terug en bood hij zijn excuus aan. Mushroomkit stopte met piepen en keek hem met grote traan oogjes aan. Ze was jong, maar niet achterlijk. Hij loog. Hij had haar express pijn gedaan. "Liegwebweest!" schreeuwde ze zo luid als ze kon. Haar ogen vulde zich met meer tranen waardoor de druppels over haar wangen heen begonnen te rollen. Haar schouder deed nog steeds auw. Waarom had hij haar pijn gedaan? Ze had helemaal niks verkeerds gedaan. Toch? "Gemween!" snotterde ze er nog achteraan. Pestkop. Leugenaar. Gemenerik.

Tuurlijk was dit weer zo'n irritant kind. Daar zaten de Clans vol mee. Het was dat kittens altijd nodig waren, omdat ze anders uiteindelijk warriors te kort zouden hebben en ze makkelijk te beïnvloeden waren, maar ze waren nog steeds irritant. "Ik lieg helemaal niet, Mushroomkit," miauwde Narrowpaw die nog steeds zijn vriendelijke stem gebruikte. Hij zou het nog één keer proberen. "Waarom zou ik je met opzet pijn doen? Ik had je gewoon niet gezien. Het spijt me," Vanbinnen schreeuwde alles om te kotsen. Als dit niet zou werken dan zal hij maar onaardiger gaan doen. Dat Mushroomkit een kitten was, boeide hem niks. Hij was echt niet bang om een kitten pijn te doen. Dan kreeg hij maar straf, maar wie zouden ze eerder geloven? Een halfblinde kitten die dingen verkeerd kon zien en fantasie had of een hardwerkende apprentice? Dat was niet moeilijk toch?

Ze was niet achterlijk, dat zeker niet. Ze had gezien hoe hij express zijn poot naar haar had uitgeslagen. De kleine kitten raasde van woede en verwarring. Waarom had hij het gedaan? Ze had toch niks verkeerd gedaan? Ze snikte kort. Zonder oog contact met hem te verbreken. Hij had haar wel gezien. Ze had hem recht aangekeken. "Neen!" piepte ze naar hem. Traantjes waalde nog steeds uit haar oogjes. De kitten keek om zich heen. Ze had hulp nodig. Hij was gemeen. Hij moest straf krijgen! "Mwama!" mauwde ze luid terwijl ze haastig om zich heen keek. "Welp!"

Ugh, waarom werkte dat stuk vossenstront niet gewoon mee? Het had erg vriendelijk kunnen verlopen. Nu stond dat kind te krijsen en te doen. Verdomme. De ogen van de kater werden fel en woedend terwijl hij dreigend zijn tanden liet zien. Alsof het niet erger kon begon het jong ook nog luid te miauwen. Dit kon hij nu echt niet hebben. Vlug en onverwachts probeerde hij haar bij haar nekvel te grijpen om haar zo mee te kunnen sleuren naar de vuilplaats. Daar zou hij gerust een woordje met haar kunnen doen. En hopelijk zou dat kind een goede keus maken, want Narrowpaw was heus niet bang om haar pijn te doen als het moest.

De kleine kit dook nog verder in elkaar toen de apprentice woede uit zijn ogen begon uit te stralen. Hij liet zijn scherpe tanden zien. Mushroomkit verstijfde van angst. Oh oh. Ze had nog nooit een kat zo boos en gemeen zien kijken. Ze wou het uitschreeuwen, schreeuwen naar haar mama die toch niet zou komen. Maar er kwam geen geluid uit haar keel. Ze slikte enkel. Ze liet zich door hem oppakken. Er was niet veel wat ze tegen zijn krachtige kaken kon doen. Ze wurmde even onder zijn stevige grip maar al snel liet ze zich over. Tranen waalde nu als watervallen over haar wangen heen. Snikken verlieten haar neusje. Ze had zichzelf goed in de nesten gewerkt op deze manier. Ze liet zich meebrengen met de apprentice. Het kamp uit tot haar grote angst. Ze waren niet ver. Maar het stonk wel verschrikkelijk. Er was niks wat ze kon doen. Behalve afwachten tot wat de kat zou doen. Maar ze wist nu al dat het niet veel goeds zou zijn.

Gelukkig stootte dat rotkind niet meer geluiden uit en kon Narrowpaw haar redelijk ongezien richting de vuilplaats tillen. Het was wel wat lastig, maar het lukte. Hij was immers de sterkste en beste ooit en dat zou hij niet laten ruïneren door een kitten dat denkt dat ze ooit een warrior zou kunnen worden. Bij de vuilplaats zette hij het stinkmormel neer en ging voor het tunneltje staan zodat Mushroomkit niet weg kon glippen. "Luister stuk vossenstront, jij houd nu je bek en doet alsof dit nooit is gebeurt okay?" siste Narrowpaw woest terwijl hij zijn ogen vernauwde. "Denk je echt dat warriors een halfblinde kitten zouden geloven? Eentje die niet alles goed kan zien, eentje die nooit warrior zou kunnen worden en te veel fantasie heeft geloven terwijl de ander een hardwerkende en goede apprentice is? Je hebt al geluk dat we je hier beschermen. Als ik leider was, had ik je meteen weggetrapt." Zijn ogen glommen agressief. Het boeide hem geen zak wat er met dit mormel zal gebeuren in de toekomst. "En als je dit hebt doorvertelt, zal ik je snel naar je StarClan vriendjes sturen die zwakke katten zoals jij aanbidden."

Met een plof kwam de kitten op de grond terecht. Ze trok haar neusje iets op van de stinkende geur. Tranen biggelde over haar wangen heen en vielen op de grond. Ze kon niet stoppen met huilen en snotteren. Voornamelijk van angst. Maar ook van woede. Emoties raasde door de kleine kitten heen waardoor ze niet goed meer wist wat ze moest doen. Toen begon het geschreeuw. Narrowpaw gooide allerlei woorden naar haar. Na elke zin dook ze nog verder en verder in elkaar. Haar staartje hield ze tussen haar achterpoten en haar oortjes waren ver naar achteren gedrukt. Haar blauwe oogje stond vol angst terwijl ze naar hem keek. Nadat hij klaar was keek ze hem even kort aan. Haar lichaam was aan het trillen door alle spanning. En ze had niet alles begrepen wat hij had gezegd. Maar een ding was zeker, hij was een vieze vuile gemenerik. En Mushroom liet zich niet zomaar kleineren. Ze schudde haar koppie heftig. "S-settledsar" piepte ze toen naar hem terug. De tranen waren niet gestopt, maar dit keer keek ze hem recht aan. Ze ging dit aan iedereen vertellen. Wat Narrowpaw ook zou zeggen.

Toen de kitten Settledstar piepte probeerde hij zijn nageltjes onder haar kaak te zetten en haar koppie zo omhoog te drukken zodat ze in zijn woedende, agressieve ogen keek. "Dat gaan we dus niet doen snotaap. Er zijn genoeg manieren hoe ik jou zou kunnen vermoorden zonder dat ze mij ervan zouden verdenken, dat weet je toch?" miauwde de kater gladjes met een gevaarlijke glimlach op zijn snoet. Hij had hier nu direct al een idee hoe hij het zou moeten oplossen. Het was misschien niet zo vriendelijk, maar goed, het was voor een goed doel. Alles was uiteindelijk om ShadowClan groots en trots te maken en hij liet dat niet wegnemen door een snotaap dat niet eens warriorwaardig is.

Mushroomkit slikte toen ze zijn vlijmscherpe nagels onder haar kin voelde. Ze was geforceerd hem aan te kijken met haar ene fel blauwe oogje dat normaal altijd straalde maar nu dof was van angst. Ze was bang. Doodsbang. Snikken verlieten nog steeds haar mond. Maar Mushroom was niet van plan zich braafjes over te geven aan hem. Hij zou haar nooit echt durven te vermoorden. Dat mocht niet! Al wou ze haar eigen gedachten graag geloven. Ze had haar twijfels. Toen haalde ze met haar eigen pootje uit. Ze probeerde haar eigen witte poot tegen die van hem te slaan in de hoop dat hij haar kin los zou laten. Ze zou dit aan mama vertellen, en aan Settledstar, aan iedereen als het moest. Iedereen moest weten dat Narrowpaw gemeen was!

Hij greens bij de angst in haar ogen. Hij kon de angst ruiken en het voelde goed. Iedereen vond hem o zo grappig met zijn korte staartje en grote oren, maar dat was hij niet. Hij was serieus en wilde de sterkste warrior ooit worden. Hij wilde ShadowClan leiden en hem groot maken. Groter dan ShadowClan ooit was geweest. Zelfs dat BloodClan hen zal vrezen. Narrowpaw was vastberaden elke doel die hij stelde de halen. Nu was zijn doel om dat kind stil te houden. Helaas was er nog maar één manier over en dat was dit hardhandig aanpakken. Ze probeerde zijn poot weg te meppen, maar dat deerde Narrowpaw niet. De kater probeerde haar een krab over haar wang te geven met zijn scherpe nagels. Voor zijn plan boeide het toch niets meer. "Wat wil je doen dan hm? Je kunt geen kant op," miauwde de kater met een grijns waarna hij een stapje naar achter deed zodat hij zeker was dat de kitten niet via de tunnel weg kon glippen.

Haar poging op zijn scherpe klauw weg te krijgen bij haar gezichtje faalde. In tegen stelling, het zorgde alleen maar voor meer problemen. De apprentice krabde over haar wang heen. Ze slaakte een ijzige gil van pijn. Ze was nog nooit echt gewond geraakt, ze had nog nooit echt veel pijn in haar korte leventje ervaren. Ze voelde hoe bloed uit de wond begon te sijpelen. Ze begon nog luider te snikken. Tranen rolde over de vers gemaakte wond heen en mengde zich met het rode bloed dat nu over haar witte nek heen liep. Door de bijna onuitstaanbare pijn die nu door haar heen ging kon ze niet meer logisch nadenken. Niet dat ze dat uberhaupt goed kon, ze was en bleef een kit van maar 1 maan oud, al zal het niet lang duren voor ze de 2 manen behaalde. Ze wou weg. Weg van de gemene kat. Ze wou niet weer opnieuw pijn krijgen. Vluchtig keek ze omzich heen. Ze zat vast tussen de rand van het kamp en de tunnel doorgang terug naar de open plek op het kamp. Ze voelde zich hopeloos tot ze een kleine gleuf tussen de doornstruiken zag. Zonder ook maar een seconde na te denken vloog ze er door heen. Met alle kracht die ze in haar kleine lichaampje had werkte ze zich door de doorn heen. Ze voelde hoe de naalden in haar huid bleven haken maar de angst in haar zorgde er voor dat ze door bleef gaan waardoor ze meer krassen en wonden op haar iele lichaam maakte. Ze sprong door de mini opening van de kamprand het woud in. Haar hele lichaam deed zeer. En ze bloedde nu overal inplaats van enkel op haar wang. De tranen bleven alleen maar sneller stromen. Uitgeput rende ze het bos in. Ze zou niet ver komen, dat was een ding dat zeker was. Maar wellicht was het ver genoeg om uit de poten van de gemene apprentice te blijven.

- Topic uit, nieuwe wordt gemaakt

De kater zag het bloed en het deed hem niks. Hij vond het maar aanstellerij dat de kitten ging krijsen. In gevechten moest je doorgaan in plaats van krijsen. Dat is zwak en je laat je tegenstander merken dat je zwak bent. Doordat Mushroomkit nog klein was, verspreidde het bloed zich snel over haar lichaam. Narrowpaw bleef haar koud aankijken, het bloed negerend. Het was enkel rood vloeistof dat uit je lichaam kwam. Wat is daar nou eng en vreselijk aan? Elke kat bloedde wel een keer. Nou ja, de sterke overlevers dan. En hij was daar één van. Hij zal de sterkste warrior ooit worden en leader worden. Daar had hij geen twijfel over. Nooit meer zal iemand om zijn uiterlijk lachen. Hij zal serieus genomen worden of gevreesd. Na het gekrijs, vloog de kitten er ineens vandoor via de doornstruik. Even wilde de apprentice haar laten gaan, maar hij realiseerde zich snel dat als Mushroomkit het overleefde, hij flink in de problemen zat. Hij moest er voor zorgen dat hij een goed toneelstukje klaar had staan en daarbij was het de bedoeling dat hij de kitten vond. Met tegenzin schoot hij uit de vuilplaats waarna hij zonder uit te kijken door de tunnel het kamp uitrende. Hij zou dat mormel pakken. Tenzij ze bij zou draaien natuurlijk, dan was er nog wel wat te overwegen.