Unfair

Sacredwish tikte onrustig met haar staart terwijl haar koud blauwe ogen de hemel boven haar vonden. De nacht jaagde langzaam de blauwe hemel weg, maar waar het normaal een troost had moeten zijn, vond ze hier geen rust in. Rond haar zochten clangenoten naar hun nest en brachten de dag tot een einde, maar de gevlekte kattin voelde enkel een grotere en intensere druk in zichzelf opwelmen. Dit werd met de komende dagen enkel sterker, enkel drukkender. Zowel in haar kop als in haar onderbuik. Het beangstigde haar, vooral in de nachten. Ze wist niet zeker te benoemen of de pijn dan werkelijk erger was of dat het enkel erger voelde omdat de eenzaamheid en stilte naar binnen kroop. Maar het voelde alsof ze met iedere dag meer van zichzelf verloor. Dit was niet wat ze was, dit was niet wat ze wilde. Ze drukte haar ogen toe en stond op, schudde de onrust uit haar pels en maakte zich weg van de nesten, naar de open vlakte van het kamp. De koude nachtlucht was het enige dat door de pijnscheuten heen wilde bijten en bevroor haar tot het bot. En toch bleef ze zitten, haar gezicht samengekrompen en met trillingen over haar rug. Dit was niet wat ze had gewild. Dit kon niet juist zijn, dit kon niet zijn waar ze voor had gevraagd... Nee. De kattin kromp meer, niet in staat om haar pijn te verbergen. Deze ziekte zou haar dood worden.

+ open

Het klopte niet. Deze ziekte, deze vloek, het klopte niet. Het klopte niet. Ze wilde niet. Haar ogen knepen samen van pijn terwijl ze wist en voelde dat het steeds verder ging. Iedere dag werd deze pijn erger. Ze had altijd dit gewild maar ze had nooit gedacht dat dít het zou zijn. Ze had nooit voor kunnen stellen dat het haar lichaam en haar geest beiden zou vernielen. Ze had nooit- ze had dit nog nooit gezien bij andere. Dit was niet wat ze tegen haar hadden gezegd. Ze sloot haar ogen nog strakker dicht totdat een stem haar nacht door brak. Het duurde even voor het doordrong tot haar, voor ze het écht hoorde. Ze gaf dan ook een late reactie, waarin ze voorzichtig rechtop ging zitten en haar kop schudde. Nee- Nee ze zouden haar niet helpen. Ze zouden haar enkel zieker maken. Haar stem klonk vervreemd toen ze eenmaal sprak, alsof het allemaal buiten haar lag. “Nee- Nee. Het is oké” Ze schraapte haar keel en schudde haar delicate kop nog een maal, alsof ze ook de helderheid weer tot haar wilde brengen. De nacht kroop meer naar binnen. Crowpaw. Crowpaw hielt niet hier van deze situaties. “Ga maar naar je nest Crowpaw, het is goed”