Point of no return

Het liefst wilde ze direct verdwijnen. Het was immers klaar, het spel uitgespeeld. Haar verhaal was simpelweg klaar, en alsnog was ze hier. Het grootste deel van de clan zou niet op kijken als ze verdween en nooit meer terug kwam, en de rest die er neutraal in stonden zouden alleen hun schouders ophalen en verder gaan met hun leven. Ze had geen vrienden meer hier. Iedereen was ofwel dood, ofwel verachtte haar. Ze wilde niet naar het hoogste deel van hun territorium afgaan en tellen hoeveel botten er wel niet lagen van haar vrienden, ze wilde gewoon verdwijnen. Nee, ze had geen vrienden meer hier, maar dat betekende niet dat er geen katten meer waren waar ze niet van hield. En wellicht was dit het aller ergste, om alsnog hen gedag te zeggen. Automatisch gingen haar poten naar de eldersden, totdat de misselijkmakende werkelijkheid weer terug bij haar kwam. Du sloegen haar poten af naar de warriorsden, en ze voelde zich weer even koud en leeg als de dag dat ze op de rots was geklommen en alles had verteld. "Crow? K-kan ik je even spreken?" klonk haar schorre stem door de warriorsden, waarna ze zich buiten neerzette. Ze leek te zijn vergeten hoe ze moest ademen.

&Crowcall

Het kamp was weer open, StarClanzijdank. Ze werd gek hier, opgesloten tussen katten die ze niet eens mocht, en dan ook nog met een moordenaar in hun midden... Nu lonkte er weer iets van vrijheid, en eindelijk de kans om naar de clan van haar broertjes te gaan en te achterhalen wat er daar allemaal gebeurd was. Nog even een beetje rust pakken en dan kon ze vertrekken. Haar gezicht vertrok toen ze haar naam hoorde. Geen rust, dus. Alleen maar nog een confrontatie waar ze helemaal niet op zat te wachten. Iets in haar wilde de welbekende stem negeren. Wat moest Rout nog van haar? Toch niet nog een poging het allemaal goed te praten? Maar na een paar tellen stond ze toch maar op en stapte de den uit. "Wat." Het was makkelijker om de ergernis de overhand te geven dan om alle andere, ingewikkelde emoties opnieuw omhoog te laten komen. Het was moeilijk genoeg geweest om nog enige rust in haar kop te krijgen na hun vorige gesprek.

Ze had zichzelf iets sterker voorgesteld, na alles. Immers had ze wel kunnen verwachten wat de reactie van haar vriendin zou zijn, Crows nest lag steevast ver weg van de hare, en hun laatste gesprek was alles behalve vriendelijk geweest. Maar goed, ze had de ziel van een dom kind, en haar snauw ging door merg en been. Routnose klemde haar kaken op elkaar en haalde diep adem. Ze wilde haar overspoelen met een vloedgolf van woorden, maar in plaats daarvan bleef ze een tijd stil, voordat ze slechts enkele woorden zei: "Ik ga weg, Crow,". Wat meer viel er nog te zeggen? Het maakte niet uit hoeveel woorden ze er nog aan vuil maakte, ze kon het niet goed maken, niet meer. "Je.. Je hoeft niets te zeggen, i-ik vond alleen dat je het recht had het te weten." Alles in haar smeekte om de ander te omhelzen, om haar vast te grijpen en nooit meer los te laten. Als dit de laatste keer was dat ze haar vriendin ooit nog zou zien, wilde ze niet weggaan in een pijnlijke stilte. Dan wilde ze feesten, en samen in één nest slapen en de hele nacht praten over wat ze allemaal mee hadden gemaakt, en dan giechelen over wat de toekomst voor hun beide zou brengen. En als dat allemaal niet kon, wilde ze haar alleen nog omhelzen. Maar die kans had ze verspeeld. "Het spijt me, Crow, voor alles. Ook voor de laatste keer. Ik kan het niet meer rechtzetten hier, je hoeft me nooit meer te zien." ze slikte, knikte en richtte haar ogen op de grond tussen hun poten.

Ik ga weg, Crow. So much voor het ingewikkelde emoties tegenhouden. Je hoeft niets te zeggen. Nee, dat kon ze ook niet. Er zat een steen klem in haar keel en in haar hoofd bouwde de druk van alle onuitgesproken woorden zich op. Ik wil niet dat ze weggaat. Ze wilde weer naast haar liggen, ze wilde zich weer door haar aanwezigheid getroost voelen, ze wilde haar zien glimlachen en weten dat er nog iets moois bestond - maar de Rout met wie ze die dingen had kunnen beleven was al langer weg, had misschien wel nooit echt bestaan. De kat die hier voor haar stond en zei dat ze vertrok was de echte Rout, niet het ideaalbeeld dat Crowcall in haar hoofd geschapen had, niet de heilige die ze in gedachten van deze simpele, laffe sterveling gemaakt had. Had ze het recht om haar daarom te verachten? Ze waren allemaal maar laffe stervelingen en als er iemand was die haar teleurgesteld had, dan was ze het zelf, door meer te verwachten dan dat. Ze klemde haar kaken op elkaar en wist geen goede plek te vinden voor haar blik om te blijven hangen. Haar staart trok onrustig. Ze moest iets zeggen. Ze kon hier niet gewoon staan en zwijgen terwijl Routnose verdween om nooit meer terug te komen. Waar zou ze überhaupt heengaan? Hoe ging een medicine cat in haar eentje overleven daarbuiten? Ze zou het nooit redden en Crowcall zou zich voor altijd schuldig voelen want hoe kwaad ze ook op Routnose was en hoe zeer het ooit haar eigen schuld was, haar eigen laffe daden die haar hier hadden gebracht, het zou altijd voelen alsof zij haar vriendin de dood in gejaagd had. Omdat ze haar niet vergeven had.
Ze haatte het dat Routnose haar zo voor het blok zette, al was het vast allemaal goedbedoeld zoals altijd, met haar 'ik vond dat je het recht had het te weten'. Het was niet eerlijk. Maar was het wel eerlijk om Routnose zo hard te veroordelen, terwijl er genoeg katten waren die wel erger gedaan hadden? Terwijl ze zelf misschien ook niet zo compleet onschuldig was als ze graag dacht? "Voor mij hoef je niet te gaan, Rout", zei ze ten slotte. Ze ging haar niet smeken om te blijven. Als Routnose dacht dat ze hier niet meer kon zijn, dan zij het zo, maar Crowcall wilde niet de reden zijn. Er was een deel van haar dat alleen maar boos wilde zijn, dat wilde snauwen blijf hier niet staan dan, gá. Routnose was haar vriendin geweest, ze had haar door moeilijke momenten geholpen, ze was belangrijk voor haar geweest en dat maakte de pijn alleen maar groter, maar verdiende ze meer haat alleen omdat ze van hoger was gevallen? "Je bent niet erger dan de rest hier en wie iets anders beweert is een hypocriet", zei ze. Het kostte haar moeite en ze sprak snel, maar de waarheid was eruit. Ze keek Routnose aan en haar oranje blik maakte duidelijk dat dit geen poging tot verzoening was, geen nieuwe kans voor hun vriendschap. Die was voorbij. Maar ze wilde dit niet laten eindigen op een manier die Routnose niet verdiende. "Je hebt alleen maar bewezen wat ik allang had moeten weten", mompelde ze.

Het was een lange tijd stil, en in alle eerlijkheid had Routnose niet verwacht dat die stilte überhaupt nog verbroken zou worden. Maar toen haar zwarte vriendin weer sprak vulde Routnose haar groene ogen zich bijna meteen met tranen, die ze heel snel weer weg knipperde. Wanhopig zocht ze naar vergiffenis in die woorden, hoopte ze dat ze haar vroeg om te blijven, niet alleen om niet te gaan. Maar Crowcall was niet iemand die van haar idealen afstapte. Het was iets wat ze altijd had bewonderd in de ander, maar nu was het juist datgene wat alle hoop in haar uitstampte. Voor wat een eeuwigheid leek keek ze in de oranje ogen van de ander, en ze vroeg zich af of ze zou zijn gebleven wanneer het wel goed zou zijn gekomen tussen hen. Wanneer ze nog wel in één nest sliepen. "...Ik ga niet voor jou, Crow. Niet alleen voor jou." ze was nooit een goede leugenaar geweest, en vandaag zou dat niet veranderen. "Ik kan niet meer goed maken. En na... Na Wist-" ze haalde diep, trillend adem en herpakte zichzelf. "Z-ze hebben gelijk, ik ben een egoïst. Maar ik red het niet meer, hier." meer kon ze niet zeggen. Ze wist dat Crowcall het haar alleen maar kwalijk zou nemen wanneer ze zou zeggen dat ze haar en Falconstrike in the long run een plezier mee zou doen, dus zei ze dat niet. Maar ze wist dat het Crowcall pijn deed haar te zien, ze zag hoe Falcon haar blik vermeed, hoe haar broertjes glimlach verdween omdat hij haar iedere dag verder weg zou kwijnen. Haar ogen vonden die van de ander, en ze hoopte dat Crowcall niet recht door haar heen zou kijken. Ze hoopte dat niemand haar lichaam ooit zou vinden. "Ik weet dat het nu allemaal niet zoveel meer waard is, maar voor mij nog wel. Je hebt alles voor mij mooier gemaakt Crow, en je hebt gelijk. Ik had voor jou moeten kiezen. Als ik één ding over mocht doen, zou ik dat doen Crow; dan zou ik voor jou kiezen. Het spijt me zo." Ze wist dat het niet helemaal eerlijk was, maar toch boog ze naar voren om nog één keer haar neusje tegen de ander te drukken. "Ik... Dag, Crow."

Ze keek Routnose een moment lang aan voordat haar blik weer wegschoot. Ze kon het niet aan, die grote groene ogen glimmend van tranen, dat lieve, tragische gezichtje met een blik die smeekte om vergiffenis al durfde Routnose er vast niet meer met woorden om te vragen. Die trillende stem die haar eigen doodsvonnis uitsprak. Iedereen is een egoïst. Waarom zou jij ervoor moeten sterven terwijl de rest doorgaat met hun leven? Zou het een verschil maken als ze dat hardop zei? Routnose leek haar keus om weg te rennen gemaakt te hebben, en als dat was wat ze wilde, dan moest ze het toch maar lekker doen? Gespannen zwijgend staarde Crowcall naar een punt op de grond, boos op Routnose, boos op zichzelf. Waarom wil je überhaupt dat ze blijft? vroeg ze geërgerd aan zichzelf. Wat verwacht je nog van haar? Als ze gaat zul je haar missen, maar als ze blijft zul je haar haten. Voordat ze kon bedenken wat ze moest doen, begon Routnose weer te praten en Crowcall keek op, en keek dit keer niet weg. Bevroren hoorde ze de woorden aan die ze had willen horen, maar die pijnlijk te laat kwamen. Achteraf altijd spijt. Waarom nooit meteen het juiste? Routnose werd wazig voor haar ogen, maar ze knipperde de tranen niet weg. Meende Routnose het echt? Zou ze echt de andere keus maken als ze de tijd terug kon draaien? En wat moet ik daarmee? Wat heb ik daaraan? Ze voelde de zachte aanraking van een neusje tegen de hare en haar hart kneep zich samen en viel in stukken uit elkaar. Ze stond als versteend, wist geen woord uit te brengen, geen afscheid terug of zelfs maar een naam. Ze trilde. Dit is de laatste keer dat ik haar zie, dacht ze. En ze zou daar iets mee moeten doen, om te zorgen dat het tenminste een moment was dat telde. Als ze haar dan niet tegen kon houden, dan tenminste een echt afscheid. Verdiende hun vriendschap dat niet? Ze gaat dood, zei een stemmetje in haar hoofd. En bitter antwoordde ze: dat is niet mijn verantwoordelijkheid.