Chinese Sattelite

Het grootste deel van de dag bruiste het hier van de trainende apprentices en mentoren, maar momenteel was de Sandy Hollow muisstil. De maansikkel straalde zwak licht op de kleine open plek, wat een ietwat melancholische sfeer creëerde. Spottedrain genoot echter van de stilte. Het wat iets waar ze de laatste moons veel te weinig van had mogen ervaren. Met Loudkit aan haar buik en ShadowClan aan de grens was er een constante stroom van problemen en onzekerheden waar ze overeen moest komen. Het moment leek echter niet lang te duren, want na een tijdje kwam het geluid van pootstappen haar ter oren, gevolgd door het beeld van de gevlekte tabby kater die zichzelf ook wel Rascal noemde. Hoewel de relatie tussen hen niet slecht te noemen was, voelde ze zich allesbehalve comfortabel bij de ander. Als het al niet kwam door zijn buitenclanse afkomst, dan was het wel het hele gedoe met Silverwish. Wat was de relatie tussen die twee überhaupt? "Ook dingen aan het overdenken?" Besloot ze hem met een zwakke glimlach te begroeten. Haar staart sleepte langzaam, maar gespannen over de zanderige bodem. Hoe kon ze hem ooit volledig vertrouwen?

[Rascal]

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal was niet iemand die gebruikelijk 's nachts buiten kwam. De dagen in de bergen hadden hem dat wel afgeleerd, als je ieder moment in een duizelende afgrond kon tuimelen. En daarna tijdens zijn reizen was het te gevaarlijk ergens 's nachts rond te dwalen, als je de omgeving niet kende. Maar vroeger, in de stad, vond hij het heerlijk. De straten waren leeg en het kunstmatige licht wees hem de weg. Dus toen hij vannacht niet kon slapen, want goden, hij had genoeg aan zijn kop, besloot hij die oude hobby weer eens uit te proberen. Hij liep een tijd door een donker woud, maar voelde zich niet prettig in de duisternis. Maanlicht wist zich nauwelijks door het bladerdek te dringen, dus zocht hij de eerste open plek op in de omgeving. Hij was er niet alleen. De deputy was er ook, en ze sprak hem aan. ‘Hm-m,’ bromde hij instemmend. Hij ging een voslengte bij haar vandaan staan, zijn ogen op haar gericht. Ze leek gespannen. Hij lachte zachtjes. ‘Geen zorgen, ik ben geen boeman meer.’

Schaamte tekende haar gelaat. Hij had haar spanning door. "Ik ben niet bang voor je. Niet op die manier." Sprak ze op gedempte toon, tussen diepe ademteugen door, zoals ze wel vaker deed om zichzelf te kalmeren. "Het voelt gewoon verkeerd om een niet-clanner te vertrouwen, snap je? En dan is er het gedoe met Silverwish.." Het kostte haar moeite om dat vage, intuïtieve gevoel dat ze bij hem had te verwoorden. Misschien betekende dat wel dat ze het groter maakte dan het was. "Dat bedoel ik trouwens niet als een belediging - het is gewoon zo." Voegde ze er nog snel aan toe, met een klein, oncomfortabel lachje op haar gezicht.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal wist niet of hij dankbaar moest zijn om haar botte eerlijkheid. Maar haar woorden staken desalniettemin. ‘Ah..’ sprak hij stilletjes. Hij was wellicht geen boeman meer, maar onbetrouwbaar. Hij keek weg van de deputy. Nou, dat was niet bepaald geruststellend om te horen van één van de hoogste rangen. Zijn kaken klemden op elkaar. Hij moest zich er niets van aantrekken, alleen hij kon niet anders. Het bevestigde zijn diepste angsten: het maakte niet uit hoe erg hij zijn best zou doen, hoe vaak hij zich zou bewijzen, hij was altijd anders dan hen. En dat "was gewoon zo". Toch spitste hij zijn oren kort bij het noemen van de naam van zijn beste vriendin. ‘Silverwish?’ vroeg hij toen. Misschien maar beter over iets anders te praten dan zijn onbetrouwbare bestaan.

Haar woorden staken hem duidelijk, maar ze wist oprecht niet wat ze kon zeggen om de schade te beperken. Waarschijnlijk zou ze beginnen te ratelen en werd het alleen maar erger. In één van haar zeldzame zelfbewuste momenten besloot ze dus haar mond te houden. Toen Rascal echter verder vroeg naar zijn vriendin, was die voorzichtigheid weer verdwenen. "Jullie hebben toch iets?" Vroeg ze, al was het meer een statement dan een vraag. "En zij en Olive zijn niet.. bijzonder goed geëindigd.. Dus dat is een beetje wat ik bedoel." Nu ze het hardop uitsprak, klonk het plots als een achterlijke tienerdrama.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Waren ze iets? Dit begon een patroon te worden. Dacht iedereen dat? Dat hij de clan binnen kwam banjeren en direct iets met zijn vriendin begon, die toevallig net uit een relatie kwam. Dat hij gewoon een homewrecker was. Hij zuchtte en schudde zijn kop. Silverwish was een goede vriend. Einde verhaal. ‘Nee,’ miauwde hij dan ook stug. En dit moest hij aanhoren van Silverwish haar ex zijn nieuwe vriendin. Man, wat een soap was hij nu weer in beland? ‘We zijn gewoon vrienden,’ miauwde hij kalm. Het leek net of die twee hem probeerden te koppelen aan Silverwish. Zouden ze zich dan beter voelen over wat ze hadden gedaan? ‘Bovendien heb ik al een gezin. En ik Eveningstar zei dat ze welkom waren. Dus.. misschien..’ En toen begonnen de sterren in de hemel te vallen, als een flits licht in de hemel. Zijn kop ging omhoog en hij keek naar het prachtige schouwspel. En dat was het voor hem. Hij geloofde niet in StarClan. De gedachte kwam niet eens bij hem op dat dit iets met voorouders of wat dan ook te maken had. Het waren gewoon.. vallende sterren.

Oh. Dat had ze dus verkeerd gedacht. Beschaamd wendde ze haar blik van hem af, die na een lichtflits naar de hemel schoot en daar bleef hangen. "Sorry als ik je heb beledigd.." mauwde ze zachtjes, terwijl ze zich afvroeg of de ander in StarClan geloofde. Het kon toch niet anders, met een zus als leader? "En het spijt me voor.. de miscommunicatie. Ik wist niet dat je een gezin hebt." Zou Eveningstar hen echt toelaten? De deputy had niet eens van dat plan gehoord, wat haar behoorlijk frustreerde. "Waarom zou je hier met hen willen wonen? Ze zullen altijd buitenstaanders zijn, hoe erg ze het ook proberen." klonk ze, alles behalve onvriendelijk. Aan bepaalde dingen kon je gewoonweg niks veranderen.

Met haar brein bewolkt door allerlei gedachtes was ze iets aan het proberen te vangen. Ging niet helemaal goed, want ze werd telkens afgeleid door haar eigen gedachtes. Was het een goede keuze geweest? Was het iets voor de toekomst? Telkens als ze eindelijk weer een prooidier in de gaten had dwaalde ze weer af en was ze het kwijt. Tot ze opeens een bekende stem hoorde. 'Bovendien heb ik al een gezin. En ik Eveningstar zei dat ze welkom waren. Dus.. misschien..' Met een frons kwam Silverwish weer overeind. Stilletjes sloop ze tussen de bosjes door naar de bron van het geluid. Het was Rascal, samen met Spottedrain. Haar hart kreeg een steek van jaloezie toen hij het over zijn familie had. Ze klemde even kort haar kaken op elkaar. Ze deed echt haar best om er normaal over te doen, er was immers geen reden om er niet normaal over te doen. Ze waren vrienden, hij had een gezin. Zij.. niet meer. Maar er was geen reden voor jaloezie, hoe stom ze het ook eigenlijk vond diep vanbinnen. Haar oren draaide echter naar achter bij de woorden van de Deputy. 'Waarom zou je hier met hen willen wonen? Ze zullen altijd buitenstaanders zijn, hoe erg ze het ook proberen.' Oh, dat was gewoon gemeen. Silverwish mocht zijn liefje misschien wel niet, ook al had ze nog nooit met de desbetreffende poes gepraat, maar dit ging te ver. Voor ze rationeel kon nadenken stapte ze de bosjes uit, haar oren nog steeds naar achter gevouwen en het puntje van haar staart ging geïrriteerd heen en weer. 'Rascal is deel van ThunderClan nu, Spottedrain. Net zo goed als jij en ik,' miauwde ze bot naar de poes. Dit was de eerste keer dat ze haar weer sprak na het hele.. Gedoe. Goed begin weer dit. 'En zijn.. Gezin, mag dat ook zijn.' Ze keek de kater even kort aan, voor ze haar blauwe ogen weer naar de ander richtte.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Was hij beledigd. Hij wist het niet zeker. Niet echt. Hij haalde zijn schouders even onverschillig op. Misschien had hij ergens verwacht dat Eveningstar haar deputy zou hebben ingelicht over zijn situatie. Eén dezer dagen zou hij misschien weer op reis gaan, een pendelaar tussen de bergen en hier, heen en weer, één poot in twee werelden. Maar hij wilde zich ergens vestigen, zichzelf wortelen in aarde waar hij thuis hoorde. Er was een tijd dat dat bij Vlinder was, waar ze ook maar heen zouden gaan. Maar toch was hij bang dat hij spijt zou krijgen als hij deel van zijn identiteit niet zou onderzoeken, niet zou beleven. Zijn zus was leider. Het leek zo simpel op papier, maar het was verre van simpel. En Spottedrain zij het keihard en glashelder. Buitenstaanders. Hij klemde zijn kaken strak op elkaar, geen idee wat hij daarop moest antwoorden. Als ze hier waren, dan zou het allemaal wel goedkomen. Dan waren ze samen, in een veilige clan, en had hij al zijn familie bij elkaar. Kleine stapjes...
De grote kater wist niet wat hij daarop moest zeggen. Hij keek naar de grond, zijn klauwen over het zand. Totdat er iemand mee had geluisterd en voor hem opkwam. Niemand minder dan zijn Muis. Rascal zijn gezicht klaarde wat op en hij keek haar dankbaar aan, maar maakte zich direct zorgen of Silverwish niet in de problemen zou komen door zo tegen haar deputy te spreken. God, hij wist niet eens of zij wel samen in één ruimte konden zijn na.. alles. Dus alhoewel hij heel dankbaar was, en haar woorden hem zo, zo goed deden, keek hij ook weer naar de deputy. ‘‘Geen zorgen, Silverwish. Ik denk dat Spottedrain zich alleen zorgen maakt.’’ Toch voelde de term buitenstaanders keihard. Als hij zich beledigd moest voelen, was misschien nu dat moment.

Een plotselinge verschijning liet haar opschrikken, en voor ze er erg in had lagen Spottedrain's oren geïrriteerd in haar nek. Wat moest zij hier? Met die attitude? De deputy begreep ook wel dat de zielige Silverwish anders had gereageerd als ze Olivebranch níét uit zijn doodgebloede relatie had geholpen. Rascals lege poging om de situatie in de hand te houden ging volledig langs haar heen. "Heb ik gezegd dat ze niet welkom zijn?" bitste ze, met een snelle blik langs de ex-rogue. "Ik zeg alleen dat de clan altijd zal blijven onthouden waar ze vandaan komen. Je moet de realiteit onder ogen zien." Een volwassen kat kon nooit in een clan integreren, hoe hard die het ook probeerde. En om eerlijk te zijn beviel het haar niet dat Eveningstar plots allerlei rogues toeliet.. zeker niet gezien de staat waar de leader zich nu in verkeerde.

Ze zag de dankbare blik in zijn ogen. Het deed haar iets beter voelen over het gedoe. Hij was in ieder geval blij dat ze hem verdedigden, ook al verdedigden ze ook zijn familie wie zij niet per se echt mocht. Maar dit ging meer over Rascal. Hij verdiende deze woorden van de Deputy niet. Spottedrain leek niet goed op haar plotselinge bemoeienis te reageren en Rascal probeerde het nog een beetje te sussen. Helaas deed dat niets voor Spotted. Silverwish snoof en schudde haar kop bij haar woorden. 'Ik dacht toch echt dat ThunderClan wat acceptabeler was dan dit Spottedrain,' kaatste ze bot terug. 'Herinner je je niet de verhalen van de Elders, ThunderClan heeft wel meer katten buiten de Clan opgenomen en die zijn net zo loyaal als een zogenaamde echte ThunderClanner!' Natuurlijk konden ze als Clan niet iedereen zomaar adopteren, dat wist ze ook wel. Maar Rascal verdiende het. 'Daarbij heeft Rascal ons geholpen in het gevecht tegen BloodClan, als dat al niet genoeg bewijs is van zijn loyaliteit weet ik het ook niet.' Rascal kwam officieel uit BloodClan en had tegen hen gevochten, aan hun zijde. Daarbij had hij ook nog is gewoon ThunderClan bloed in zich, als broer van Eveningstar moest dat wel genoeg bewijs zijn toch? Silverwish zag het probleem niet.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal werd compleet genegeerd. Wellicht nog meer bewijs dat hij er in deze clan niet zo tot deed. En voor hij het wist stonden beide dames tegen elkaar - nog beschaafd - te bekvechten. Al hoorde hij de geïrriteerde klank van Spottedrains stem, en de lichte agressie van Silverwish. Ze was echt een trooper om zo voor hem op te staan in het gezicht van de deputy, maar hij vreesde ook voor de gevolgen voor haar. ‘‘Het is oké, Silver,’’ probeerde hij nog een keer, maar de poes ging gewoon vrolijk door. Hij kromp iets in elkaar met schaamte toen ze het gevecht in BloodClan ophaalde. Rascal haatte die dag, maar het had geleid tot één van de gelukkigste momenten, de hereniging met zijn zus. Hij wierp een verontschuldigende blik naar Spottedrain en bracht zijn lijf iets naar Silverwish, zijn schouder duwde zachtjes tegen de hare, proberend haar een beetje weg te leiden van Spottedrain. ‘‘Ik ben al een ThunderClanner, Silver, je hoeft niet nog een keer voor me te pleiten,’’ miauwde hij, een poging om humor in zijn stem te krijgen. ‘‘Laten we anders even afkoelen bij Sunningrocks, hm?’’ Alsjeblieft zeg ja, alsjeblieft zeg ja.

Spottedrain snoof. Ze haatte hoe de Silverwish leek te denken dat ze begreep hoe alles in elkaar stak, en ze had een nog grotere hekel aan het feit dat de poes écht niet zo tegen haar had gedaan als ze hun persoonlijke drama niet in haar achterhoofd had. Kort draaide ze zich naar de voormalige rogue. "Het spijt me Rascal. Dit is niks persoonlijks," zei ze, vluchtig en haast onpersoonlijk. Waarschijnlijk had hij die affirmatie niet eens nodig, gezien het feit dat hij wél kon nadenken. Met een ruk richtte ze zich weer op de andere kattin. Verdraai mijn woorden niet, Silverwish, grauwde ze haast. "Is dat wat je al die tijd al doet? Leugens over mij verspreiden?" Het was eruit voor ze er erg in had, komend vanuit de dralende irritatie die zich in haar had opgebouwd. Al die tijd had ze zich - ondanks alle oneerlijkheid - voorbeeldig gedragen. En nu was ze er klaar mee.