[Training 1] I'll make a man out of you

Zoals beloofd stond Coldstreak de volgende ochtend vroeg op zodat hij Hawkpaw mee kon nemen naar the Sandy Hollow. Het was met lichte tegenzin dat hij met vechttraining zou beginnen. Een jonge apprentice van die leeftijd had later nog tijd genoeg voor serieuze dingen in zijn leven en Coldstreak zou hem te jong vinden om nu al in een gevecht te gooien. Aan de andere kant wilde hij ook niet dat Hawkpaw zich niet kon verdedigen als hun kamp onverwachts aangevallen zou worden. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als Hawkpaw zou sterven of ernstig gewond zou raken omdat zijn rechtvaardigheidsgevoel hem in de weg had gelegen. En dus voegde hij de daad bij het woord en liep hij naar the Sandy Hollow, waar hij met zijn apprentice had afgesproken. Hij ging zitten in het zanderige gedeelte van het gebied en richtte zijn blik kalm naar voren, wachtend op zijn apprentice.

Hawkpaw had de tijd goed in de gaten te houden. Coldstreak was echter al niet meer in het kamp te vinden, dus de kater hoopte dat hij niet te laat zou zijn. Op een drafje ging de apprentice richting de sandy hollow waar ze hadden afgesproken. Volgens zijn gevoel was hij op tijd dus moest alles wel goed komen. Met zijn mondhoekjes omhooggetrokken in een klein lachje trippelde hij op zijn nieuwe mentor af. Hij was er blij mee dat Coldstreak zijn mentor was. Officieel dit keer. Het boeide Hawkpaw niet veel dat hij wat meer een brompot was. Hij zou goed van hem kunnen leren en dat je een brompot was, wilde niet zeggen dat je niet vriendelijk was. Hawkpaw was ook niet de meest hypere kat van de Clan. Maakte dat hem minder geliefd? Zeker niet.

Coldstreak’s mondhoeken gingen kort omhoog toen dat hij Hawkpaw zag en een goedkeurende blik verscheen in zijn ogen. Perfect op tijd. De glimlach zwakte echter af zodra de apprentice voor zijn neus stond en een serieuze blik verscheen meteen in zijn ogen. ”Je hebt je leader gehoord tijdens de ceremonie,” bromde hij op een toon waar duidelijk uit klonk dat dit dik tegen zijn zin was. ”Alle apprentices moeten voorbereid worden op de oorlog met ShadowClan en dus heb ik geen andere keuze dan je vechttraining te geven. Hoewel ik hier liever mee had gewacht, vind ik het ook maar niks als het kamp overvallen zou worden en je je Clan dan niet kunt verdedigen of gewond zou raken.” Hij draaide met zijn oortjes en knikte toen naar zijn apprentice. ”Val me maar aan.” Je had ook zo van die mentors die eerst van te voren alles rustig uitlegde, maar zo was hij niet. Hawkpaw zou zelf wel ondervinden welke technieken hem resultaten opleverde en welke hem naar zand lieten happen. Zo leerde je het volgens Coldstreak immers het snelste.

Hawkpaw luisterde netjes naar wat zijn mentor tegen hem zei. Ze zouden dus een vechttraining doen... Hawkpaw draaide even met zijn oortjes. Aan de ene kant vond hij het cool, maar aan de andere kant kon hij ook weer niet zeggen dat hij er om stond te springen. Het was immers uiteindelijk om naast je Clan te verdedigen ook pijnlijk en zelfs dodelijk. Hawkpaw had niet echt zin in een gevecht, maar als het moest, zou hij het juiste doen en zou hij vechten. Alleen zou vrede natuurlijk een stuk makkelijker zijn. Toen Coldstreak hem beval om hem aan te vallen, keek de donkerbuine tabby iet wat onzeker. Hij had werkelijk waar geen idee wat hij moest doen. De meesten zouden roekeloos naar voren springen, maar Hawkpaw wist beter dan dat. Echter had hij totaal geen kennis over hij hij moest aanvallen. Zijn ouders waren nooit zo lief voor hem en zijn zussen geweest waardoor zijn ouders het hem ook nooit geleerd hadden. Naja, dan toch maar iet wat roekeloos zijn, right? De kater schoot naar voren. In zijn blauwe ogen was niet veel hoop en enthousiasme te vinden aangezien de kater toch wel wist dat dit gewoon onhandig en nutteloos was. Maar ja, aan de andere kant, hij was hier om te leren. Niet voor de fun en het winnen.

Coldstreak’s snorharen trilden geamuseerd toen dat hij zag hoe dat er voor de eerste keer sinds hij de kater beter had leren kennen wat onzekerheid school in de blik van de tabby. Het leek erop dat wanneer er structuur was en wanneer een duidelijke taak werd gegeven dat de tabby daar prima mee om kon gaan, maar dat hij ergens toch wel wat onzekerheid had zitten. Dat was ergens wel verfrissend om te zien. Liever dat dan een betweter die dacht alles wel goed te kunnen. Uiteindelijk sprong de kater toch naar voren, maar dat was een manoeuvre die Coldstreak al van mijlenver had zien aankomen. Hij ontweek de slappe aanval dan ook en haalde uit met zijn voorpoot naar de achterpoot van de kater zodat hij zand zou happen. Zonder de kater een kans te geven overeind te komen, zette hij zich af en landde gespreid met zijn poten schrijlings langs de kater zodat hij Hawkpaw tegen de grond kon pinnen. ”Een grotere kat pint je op deze manier vast tegen de grond. Wat doe je?” siste hij in het oor van de kater. Was het een zachte manier van aanpak? Nee, niet echt. Maar ze zaten middenin een oorlog met ShadowClan. Hawkpaw’s volgende tegenstander zou waarschijnlijk ook niet van de zachte aanpak zijn en dan was het van belang dat de kater wél wist wat hij moest doen.

Zijn aanval was zoals verwacht geen succes, maar wat had hij anders nou moeten doen? Hawkpaw had weinig ervaring met gevechtstechnieken. Hij had wel eens naar trainingen gekeken, maar het zelf doen, was natuurlijk anders. Toen de voorpoot van Coldstreak zijn achterpoot raakte, verdween de grond al snel onder zijn poten van dan. Met een 'oef' landde de kater op de grond. Voordat Hawkpaw nog kon opstaan stond zijn mentor al weer voor zijn neus en pinde hem tegen de grond. Bij de woorden van de zwarte kater greens Hawkpaw lichtjes. De apprentice zou zich niet snel uit het veld laten slaan. De kater dacht snel na. Hij had nog niet veel geleerd, dus hij zou op gevoel moeten vechten. De tabby lag op zijn buik, dus trappen zou niet werken zolang hij op deze manier lag. Hij zou natuurlijk kunnen proberen zich om te draaien, maar als dat niet lukte, was het game over. In plaats van dat te proberen, zette de kater vlug zijn poten onder zijn lichaam en probeerde met volle kracht omhoog te schieten om zijn mentor van hem af te krijgen. Hij had geen idee of het zou werken en of het een slimme actie was, maar Hawkpaw was hier niet voor niets. Naast random acties zou hij hier zeker nog wel wat gaan leren.

Een lichte grijns verscheen om zijn lippen toen hij de kaken van de kater onder zich zag bewegen en besefte dat Hawkpaw aan het grijnzen was. Dat was nog een kwaliteit wat hij wel kon appreciëren van zijn apprentice. Hawkpaw klapte niet dicht zoals zovelen zouden hebben gedaan, maar dacht in plaats daarvan na over zijn acties. Het was dat Coldstreak hem nu de tijd kon geven om daarover na te denken, maar in een echt gevecht zou hij sneller moeten zijn dan dit. Maar goed, het was dan ook een oefengevecht. Het gewicht van Hawkpaw kwam vol naar boven en de rug van de kater plantte zich niet bepaald zacht in zijn buik, waardoor Coldstreak kort even naar lucht moest happen. Hij duwde zichzelf snel naar achteren en ving zijn gewicht op met zijn poten, waar de klap van Hawkpaw nog nazinderde in zijn maagstreek. ”Goed zo,” zei hij met een knikje naar Hawkpaw. ”Om die techniek nog effectiever te maken, kun je ook eerst proberen door net te doen alsof je het opgeeft. Dat maakt de klap net wat harder en effectiever als je effectief besluit om omhoog te komen. Draai in elk geval nooit je lichaam naar je tegenstander toe omdat je dan je buik onbeschermd laat.” Dit was een veel effectievere manier van trainen. Een apprentice zelf op methodes laten komen en nadien toelichting geven. ”Op welke manier zou je deze omgeving op dit moment naar je voordeel kunnen gebruiken?” vuurde hij direct daarna de volgende vraag op zijn apprentice af. Nog een belangrijk onderdeel van vechten was immers de omgeving. Dat kon immers soms het verschil tussen leven en dood betekenen.

En het werkte! Hawkpaws grijns werd ietsjes breder. Het was misschien nog niet perfect en het denken moest natuurlijk veel sneller, maar als iets lukte, voelde je je zekerder. Dat zou hij zeker als voordeel kunnen gebruiken in een echt gevecht. De apprentice draaide zich vlug om, maar het leek er op dat Coldstreak niet van plan was hem weer aan te vallen. Hawkpaw bekeek zijn mentor vlug voordat hij luisterde naar de worden van de zwarte warrior. De tabby hoopte dat hij Coldstreak niet al te veel zeer had gedaan. De kans was klein, maar die bestond nog altijd en dit bleef immers een training. Geïnteresseerd luisterde de jonge kater naar de woorden die zijn mentor sprak. Het was dus een goede zet geweest om zich niet om te draaien. Dat had in zijn hoofd ook al vrij logisch geklonken. Hawkpaw knikte nadat zijn mentor klaar was met spreken. "Dat zal ik onthouden," miauwde hij. Het zou immers erg goed van pas kunnen komen. Bij de vraag die op hem afgevuurd werd, moest de kater goed nadenken. Met zijn blauwe ogen scande hij de omgeving, maar uiteindelijk moest hij zelf bedenken wat hier zou kunnen gebeuren. "Well, we hebben hier zand die we zouden gebruiken... Geen idee hoe, maar wie weet?" begon Hawkpaw twijfelend. "Of we zouden richting de struiken kunnen gaan, want volgens mij hebben wij daar het voordeel." Als ze deze kuil uit zouden lopen, waren er genoeg nare struiken te vinden. Zij kenden het territorium het best en waren het gewend, de andere Clans niet. Echter was het natuurlijk niet zo makkelijk om het gevecht te verplaatsen, maar ja, in nood kon het vast wel.

Coldstreak gaf enkel een knikje toen dat Hawkpaw zei dat hij het zou onthouden. Daar had hij alle vertrouwen in. De kater leek oprechte interesse te hebben in wat zijn mentor hem vertelde en leek een goed stel hersens te hebben, iets waar Coldstreak wel blij mee was. Er was niks vervelender dan een apprentice waarbij je alle antwoorden zo goed als uit hem moest trekken of half voor moest verklappen omdat diegene zelf niet de herseninhoud had om er zelf op te komen. Coldstreak had dan liever iemand zoals Hawkpaw, die tenminste nadacht voor hij antwoordde of iets deed. Het was daarom dan ook dat de zwarte kater de tabby de tijd gaf om na te denken en hij gaf een goedkeurend knikje toen Hawkpaw uiteindelijk zijn woorden sprak. ”Dat klopt. Niets is meer bevredigend dan een vijand in de doornstruiken te dwingen en vervolgens vast te zien zitten terwijl jij gewoon vrij spel hebt om te meppen,” bromde hij en zijn snorharen trilden geamuseerd, maar daarna werd zijn blik weer serieus. ”Hier in de Sandy Hollow zou je inderdaad het zand naar je voordeel kunnen gebruiken.” En daar had hij wel een techniek voor. ”De volgende techniek die ik je ga leren, is iets lastiger omdat je daarbij goed je balans moet kunnen behouden.” Hij knikte naar het zand. ”Stel dat je in een zanderig terrein achtervolgd wordt of aan het vechten bent met een kat, dan kun je verschillende technieken gebruiken om zand in diens ogen te trappen. Bij een kat die kleiner is dan jou kun je proberen om over diegene heen te springen en bij iemand die groter is dan jou kun je proberen om je onder diegene door te werken en dan het zand naar achteren te trappen. In beide gevallen ga je grip met je voorpoten moeten behouden zodat je met je achterpoten kunt trappen.” Hij maakte een beweging met zijn staart. ”Probeer maar eens.”

Met zijn oren naar Coldstreak gericht luisterde hij zo goed mogelijk. Dit was niet alleen om coole dingen te leren, maar ook van belang. Stel je voor dat er een gevecht uitbrak. Dan moest Hawkpaw in staat zijn om zijn zussen en Clangenoten in veiligheid te brengen. Misschien zijn pa en ma ook wel als ze dat ten minste toelieten. Die twee leken altijd hem en zijn zusjes te behandelen alsof ze nietsnutten waren. Ergens was deze training ook handig om toch nog te proberen een kans op liefde bij hen te vinden. Al achtte Hawkpaw die kans klein. De donkerbruine apprentice glimlachte eventjes bij de woorden van zijn mentor. Het zou inderdaad erg makkelijk zijn als je vijand vastzit in de struiken terwijl jij lekker hard kan blijven doormeppen. Dan was de strijd zo gestreden. Toen Coldstreak werd serieus keek, verdween Hawkpaws glimlachje ook, want hij was net zo serieus in dit alles als zijn mentor. Ook al mochten er hier en daar nog wel wat grappige dingetjes gebeuren hoor. Geïnteresseerd luisterde hij naar zijn zwarte mentor die hem een paar technieken uitlegde. Hier kwam nou het leuke spul. Actie. Hawkpaw knikte toen zijn mentor was uitgesproken. De kater had geen idee hoe hij het precies moest uitvoeren, maar daar zou hij snel achterkomen. Eerst proberen, daarna vragen stellen, want wie weet kon hij het zelf wel. De apprentice vernauwde zijn blauwe ogen en tussen de poten van zijn mentor keek. Straks zou hij onder hem door proberen te schieten en kwam hij recht tegen zijn mentors poot. Misschien ook effectief, maar nu was het niet de bedoeling om een vliegende kanonskogel te zijn. De kater schatte de afstand en ruimte in waarna hij wat onhandig naar Coldstreak toe schoot en zich onhandig onder de kater door probeerde te wurmen. Vanbinnen baalde hij dat het zo onhandig en langzaam ging, maar dit was zijn eerste poging. Oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Zo zou het uiteindelijk moeten lukken. Nadat hij onder Coldstreak vandaan kwam, boorde hij zijn nagels in de grond en schopte heel zachtjes zand achter hem vandaan. Hij had geen zin om zijn mentor boos te maken met een lading zand. Eerst maar wachten op wat Coldstreak zou zeggen en wat ze zouden gaan doen. Daarna kon Hawkpaw wel zand gaan schoppen.

Coldstreak had al wel zo’n vermoeden wat Hawkpaw ging proberen. Hij was groter dan de kater, dus Hawkpaw zou niet proberen om over hem heen te springen. Er waren natuurlijk ook andere manieren om zich langs Coldstreak te werken, maar Hawkpaw besloot om voor optie één te gaan en zich onder hem door te wurmen. Coldstreak bleef kalm staan en zijn snorharen trilden geamuseerd toen de kater een zachte lading zand naar achteren trapte, nauwelijks hard genoeg om Coldstreak’s gezicht te raken. ”Niet slecht voor een eerste poging, maar je geeft me te veel tijd,” zei hij op een rustige toon tegen de kater. ”Tijdens een echt gevecht heb je ook niet zo veel tijd om je onder je tegenstander door te werken. Er bestaat ook het gevaar dat je tegenstander weet wat je gaat doen en zich neer laat vallen op het moment dat jij je onder hem doorwerkt. Dan zit je gevangen.” Hij draaide zich naar de kater en zwiepte uitdagend met zijn staart. ”Ik weet zeker dat je slim genoeg bent om andere manieren te verzinnen hoe je om me heen kunt komen en zand naar me kunt trappen zonder dat ik tijd heb om te reageren.” Je onder je tegenstander door wurmen of er over heen springen, waren namelijk niet de enige manieren om je tegenstander zand te laten happen.