Along for the ride

Zijn woordenschat begon er behoorlijk op vooruit te gaan. Hij kon zichzelf nu wel verstaanbaar maken en hij kon ook al wel wandelen zonder dat hij meteen vol op zijn smoel ging. De kitten had het in het begin vrij frustrerend gevonden om nauwelijks goed te kunnen lopen en constant bij zijn siblings te moeten liggen, maar nu had hij toch wel iets meer dan vrijheid. Hij had er schijt aan dat de queens vonden dat hij bij zijn moeder moest blijven en nam elke gelegenheid om even bij zijn moeder weg te gaan dan ook aan. Zo dicht tegen haar buik liggen, tegen zijn siblings aan, was niet echt iets wat hem blij liet voelen. Het tegenovergestelde, zelfs. Hoe minder vachten hij tegen zich voelde plakken, hoe beter. Het katertje had zich dan ook weer losgemaakt van zijn siblings en dwaalde nu wat door de nursery rond. Hij zag een mosballetje liggen, welke hij verveeld met zijn poot weg mepte. Het ding rolde enkele muizenlengtes verder, waar het stilletjes bleef liggen en Deathkit keek verveeld om zich heen. Was er dan echt niks te doen?

Mushroomkit opende langzaam haar oogjes. Met haar ene blauwe oogje keek ze de nursery rond. Ze zag dat haar broertje Deathkit al uit het nest was gekropen. Mushroom had geen flauw idee wat voor een verschrikkelijke naam hij van hun mama had gekregen, daar was ze nog te jong voor. Blij sprong de kleine kattin op toen ze zag dat haar broertje aan het spelen was met een mosballetje. Hij mepte het groene balletje door de nursery waar hij bleef liggen. Hij ging er niet achteraan en zag er best verveeld uit. Mushroom kreeg een ondeugende gloed in haar ogen. Ze trippelde haar bedje uit richting het mos balletje. Ze gaf met haar witte poot het speeltje een flinke mep waardoor hij terug tegen Deathkit aan vloog. Ze giechelde luid. Wellicht wou haar broertje wel een spelletje met haar doen?

Het leek erop dat hij zijn zusje wakker had gemaakt. Deathkit richtte zijn blik kalm naar opzij toen dat hij Mushroomkit hoorde giechelen. Het geluid irriteerde hem minder dan als andere kittens het geproduceerd zouden hebben en verscheen zowaar een glimlach om zijn lippen toen ze het mosballetje naar hem mepte. Oh well, hij had toch niks te doen, dus dan kon hij zichzelf net zo goed met dit bezighouden. En als het Mushroomkit gelukkig zou maken, waarom ook niet? Zij was immers diegene die hij het meeste kon tolereren van zijn nestje. Ze ging immers vaak genoeg op avontuur uit en ze was ook niet zo bang aangelegd zoals de meeste kittens, al was het soms wel irritant hoe erg ze in paniek kon raken als ze hun moeder even niet kon vinden. Dat was dan wel soms weer een dingetje. Hij mepte het balletje weer vol terug in haar richting, maar niet om dat spelletje met haar te spelen. Hij rende immers achter het balletje aan, waarna hij zijn gewicht vol tegen haar lichaam aangooide. Als ze een spelletje gingen spelen, dan had hij iets veel meer avontuurlijks in gedachten dan enkel een stom balletje heen en weer te laten rollen.

Tot haar lichte schrik had haar broertje een ander spelletje in gedachten dan een spel met het bosballetje. Niet dat dat Mushroomkit heel veel uitmaakte. Ze vond het al veelste leuk om tijd te spenderen met haar broertje. Dus het maakte haar niet uit wat ze deden. Mushroom gaf altijd ontzettend veel om haar siblings. Ze had geen favoriet, maar als ze die wel zou hebben dan zou dat hoogstwaarschijnlijk Deathkit zijn. Door de afwezigheid van hun moeder was ze enkel dichterbij haar siblings gegroeid dan andere kits. Met in een getrokken nageltjes greep ze haar broertje vast en probeerde ze hem mee naar beneden te trekken terwijl ze speels naar zijn oren hapte. Dat zou hij krijgen van haar zo belagen!

Met een gevoel van tevredenheid merkte Deathkit op hoe snel Mushroomkit kon recupereren van het feit dat hij naar haar uithaalde. Dit was precies waarom ze zijn favoriete zusje was. Ze paste zich snel aan aan haar omgeving en ze was tenminste niet zo kleinzerig zoals de meeste kittens. Hoe veel kittens zouden het al op een brullen hebben gezet? Maar zij niet hoor. Nee, zij deed gewoon mee. Het gewicht dat aan zijn pels trok, was meer dan dat hij verwachtte en Deathkit ging dan ook onverwachts tegen de grond. Instinctief trok hij zijn kopje naar achteren zodat hij de hap naar zijn oren kon ontwijken, waarna hij haar trakteerde op een mep tegen haar eigen oren. Zijn niet ontwikkelde spieren spanden zich aan in zijn lichaam en met een krachtinspanning probeerde hij haar van zich af te duwen, zijn ogen al even speels glinsterend. Hij zou haar wel eens laten zien wat dat hij in zijn mars had!

De kreetjes die zijn zus slaakte, lieten hem grijzen. Bingo! Hij had niet hard genoeg uitgehaald om het pijn te laten doen, maar ze zou het zeker wel voelen. Zeker op een gevoelige plek zoals dat. Als ze iedereen buiten Mushroomkit zou zijn geweest, zou hij ook nog voor haar staart zijn gegaan, maar dat leek hem in dit geval wat te extreem. Het katertje probeerde te peilen waar zijn zusje deze keer zou toeslaan en in tegenstelling tot daarnet zag hij het deze keer wél aankomen dat ze zich tegen hem ging werpen. Met een duikrol waar hij eigenlijk best trots op was, wist hij haar te ontwijken en bruut sloeg hij hard met zijn poot tegen het zanderige gedeelte van de nursery, waarna hij dit hard in de richting van haar sloeg. Als ze te snel in zijn richting keek, zou ze het in haar oogjes krijgen. Deathkit gaf haar geen tijd om te recupereren en sprong op zijn beurt tegen haar aan. Hij zou dit winnen!