la Seine et moi

Mushroomkit wandelde vol trots de nursery in met wat voor haar grote stappen waren. In haar bek bungelde een veertje. Maar niet zomaar een veer. Nee. Dit was een hele bijzondere veer. Hij was namelijk fel blauw gekleurd met zwarte stipjes! De jonge Mushroomkit had nog nooit zo iets moois gezien. Alle veertjes waar ze tot nu toe mee gespeeld had waren altijd zwart of wit geweest. Dat moest ze natuurlijk aan een van haar vriendjes laten zien. Met haar ene oog keek ze de Nursery rond zoekend of ze een van haar vriendjes of wellicht een van haar siblings kon vinden om haar prachtige vondst te laten zien. Het veertje hield ze voorzichtig in haar bekje. Ze had hem heel zachtjes vast om er zeker van te zijn dat ze het niet zou beschadigen. Al snel vielen haar ogen op een kleine tabby. Mushroomkit gokte dat hij haar leeftijd was. Met haar staartje hoog in de lucht trippelde ze trots naar hem toe. "Kijk!" piepte ze met haar kin omhoog.

@Oakkit

Oakkit lag lekker dicht tegen zijn mama en zijn siblings aan. Hij bewoog met zijn oortjes terwijl hij de geluiden om zich heen in zich opnam. Hij begon steeds meer dingen te begrijpen en zelfs zijn waggelen was minder erg geworden waardoor hij wat meer overal naartoe kon bewegen zonder dat dat niet gelijk als een avontuur aanvoelde. Nog even en hij zou twee moons oud zijn. Zijn spraak was nog altijd niet geweldig, maar het begon er wel op vooruit te gaan. Ach ja, Oakkit vond dat allemaal niet zo spannend of ergerlijk. Bij de andere kittens was het ook goed gekomen, dus waarom zou dat bij hem niet zo zijn? De kitten opende zijn goudkleurige ogen toen hij pootstappen in zijn richting hoorde komen en richtte zijn blik naar een kitten die zijn leeftijd was. Ze was waarschijnlijk tegelijkertijd met hem geboren en Oakkit duwde zich wat overeind toen dat ze een mooie veer aan hem liet zien. ”Mwooi,” zei hij knikkend tegen haar, een zachte glimlach om zijn lippen hebbend. ”Jij gevwonden?” Hij wees met zijn pootje van de veer naar haar om duidelijk te maken wat hij bedoelde, een vragende blik hebbend in zijn ogen.

Het katertje waar ze naar toe was gelopen kwam overeind. Hij keek naar het veertje dat ze rond had gesjouwd. Haar lippen verspreidde zich in een grote glimlach. Hij vond het ook mooi! Ze knikte dan ook trots toen hij vroeg of zij het zelf gevonden had. "ikke vind bij eldwers" piepte ze. Niet in de Elders den zelf natuurlijk, maar daar in de buurt. Voorzichtig legde ze het veertje voor de poten van de andere kit neer en keek er nog even trots naar. Zo'n mooi veertje had ze echt nog nooit gezien. Ze zou hem dan ook heel voorzichtig moeten gaan bewaren. Ze keek de andere kitten weer aan. "Ikke M-mwushroomkit" mauwde ze naar de ander. Ze had nog steeds een klein beetje moeite met haar eigen naam uitspreken maar de ander zou haar vast wel begrijpen.

Oakkit had een bewonderende blik in zijn ogen toen ze aangaf dat ze de veer had gevonden bij de elders. ”Gwoed gedwaan,” zei hij op een complimenterende toon tegen haar, haar een knikje gevend. Misschien moest hij ook maar eens op avontuur gaan in het kamp zodat hij ook wat dingetjes kon vinden. Zijn siblings zouden het vast leuk vinden als hij met een mooie veer terug zou komen! Misschien zou hij wel aan Thornkit vragen of ze samen konden gaan. Het vooruitzicht om met zijn broertje op avontuur te gaan, liet hem nu al zachtjes snorren. Oakkit richtte zijn goudgele ogen op het poesje toen ze aangaf dat ze Mushroomkit noemde. ”Oap,” zei hij tegen haar. Het was geen kwestie van het niet kunnen uitspreken, maar Thornkit had hem zo genoemd en hij vond het wel grappig, dus stelde hij zichzelf altijd zo voor aan anderen. ”Mwoeilijke naam,” zei hij en hij wees naar haar, zacht giechelend. ”Maar lweuk,” liet hij er haastig achteraan volgen. Hij wilde haar immers geen slecht gevoel geven en hij bedoelde het zeker ook niet verkeerd. Alleen vergeleken de kittennamen die hij tot dusver had gehoord, was dit wel de lastigste om te onthouden.

Mushroomkit glimlachte trots bij toen het katertje met de gele ogen haar een complimentje gaf. Ze was dan ook erg blij met haar vondst. Ze kon niet wachten om het veertje ook aan de andere kittens te laten zien. Die zouden het vast net zo mooi als zij vinden. De kleine she-cat hield er van om uit te blinken en in het middenpunt van de belangstelling te staan. Ze trok vragend met haar oortjes toen de tabby zich voorstelde. "Oap?" herhaalde ze hem. Oap, wat was dat nou weer voor een rare naam? Dat klonk niet zoals de andere namen die ze had gehoord. Ze knikte heftig. "Zweer m-mwoeilijk" piepte ze. Ze had zelf ook nog moeite om haar eigen naam uit te spreken. Hij was een stuk langer dan de namen van haar siblings. Maar ze was er trots op. Uitspreken ging ookal steeds een stuk beter. "Mwushrwoomkit" herhaalde ze. Meer tegen zich zelf. Ze giechelde, ach joh, uitspraak kwam later wel.

Oakkit giechelde toen ze de naam herhaalde. Hij kon aan haar zien dat ze het maar een vreemde naam vond en nam aan dat hij het misschien even moest verduidelijken. ”Oawkkit,” sprak hij uit. ”Mijn bwoetje zwegt Oap.” En dat vond hij eigenlijk wel leuk, daarom introduceerde hij zichzelf ook met die naam. Maar hij kon wel begrijpen dat anderen het niet begrepen als hij dat zei, dus verduidelijkte hij het maar. Zijn blik gleed naar haar toen ze haar eigen naam opnieuw probeerde uit te spreken, al ging dat nog niet zo heel soepel. Hij giechelde samen met haar en drukte zijn neusje bemoedigend tegen haar wang. ”Kwomt nog wel,” beloofde hij haar, waarna hij zich weer terugtrok. Hij wist zijn zusjes ook altijd op te vrolijken op deze manier, dus hij nam aan dat het bij dit poesje ook wel zou werken. ”Jij vwaak alleen uit nwursery?” vroeg hij aan haar, haar belangstellend aankijkend. Hij was tot dusver alleen nog maar met Littlenose en Maroonwhisker op pad geweest, maar nooit alleen. Hij zou het wel leuk vinden om dat eens te doen. Misschien kon ze hem laten zien waar de elders woonden!

Mushroomkit giechelde mee met de kleine tabby. "ohhh" mauwde ze. Dat was een stuk logischer. Ze vond het al raar dat de kitten geen naam had gehad met 'kit' er achter zoals zei en haar siblings. Hij drukte zijn neus bemoedigend tegen haar wang aan. Mushroom snorde kort en giechelde. Ze knikte instemmend. Ze zou vanzelf wel beter leren te praten. Nu was het nog brabbelen, maar Mushroom zou haar uiterste best doen om beter te leren praten. Ze knikte heftig als antwoord op zijn vraag. Haar moeder leek het niet zo veel te boeien wat ze allemaal deed. En als de andere Queens de andere kant opkeken nam de kleine kattin daar graag gebruik van om de nursery uit te glippen en daar op avontuur te gaan. Ze keek hem kort aan. "swamen?" vroeg ze toen. Een ondeugend gloed verscheen in haar ogen. Wellicht kon ze hem haar favoriete plekjes laten zien.  

Een lichte grijns ontstond om zijn lippen toen ze haar vraag stelde. Hij begon op een leeftijd te komen dat hij goed genoeg wist dat het niet mocht, maar hij vond het wel leuk om op avontuur te gaan. Een korte blik over zijn schouder leerde hem dat zowel zijn siblings als zijn mama lekker lagen te slapen. De andere queens waren ook aan het slapen en zouden het niet in de gaten hebben als ze even weg zouden gaan. En als ze in het kamp zouden blijven, dan was er niks aan de poot, toch? En dus gaf hij haar een knikje, waarna hij al richting de uitgang begon te waggelen. ”Waarhween?” vroeg hij aan haar, zijn gouden oogjes schitterend terwijl hij haar richting op keek. Zijn hartje begon sneller te slaan en tintelingen gingen door zijn poten heen. Tot dusver was hij enkel nog aan de ingang van de nursery gebleven, maar nu had hij een potentiële vriendin met wie hij veel verder kon gaan dan dat. Dat leek hem echt zo spannend en leuk!

Haar moeder had haar eigenlijk verboden de nursery uit te gaan zonder volwassenen. Maar dat maakte de kleine kit niet zo veel uit. Haar moeder zou het toch niet doorhebben als ze even snel weg zou gaan. En wat maakte het nou uit? Ze was veilig in het kamp dus er kon niks gebeuren. "Waar wil jwe?" vroeg Mushroom aan de tabby naast haar. Ze was al vaak genoeg uit de nursery geweest om de meeste plekjes wel te kennen. Ze wist de Elders, warriors den, prooistapel. Nog lang niet alles. Maar voor haar leeftijd was het toch een behoorlijk lijstje. Helaas had haar mama haar iets te vaak weg zien gaan, dus eigenlijk mocht het niet. Maar ach. Ze vond dus dat Oakkit mocht verzinnen waar ze heen zouden gaan. Haar maakte het toch niet zoveel uit. Zij vond alles leuk.

Oakkit keek haar heel even aan met een bedenkelijke blik toen ze haar vraag aan hem stelde. Waar hij heen wilde gaan? Hij trok met zijn oortjes. Hij had eigenlijk geen voorkeur. Omdat hij nog niet verder was gegaan dan de ingang van de nursery leek hem alles wel leuk. ”Appwentices den,” zei hij uiteindelijk. Dat was immers de plek waar ze terecht zouden komen als ze hun nieuwe naam kregen. De volgende stap. Oakkit was wel benieuwd naar hoe veel denmates hij zou hebben, al zouden er tegen dan vast wel apprentices zijn die al warrior waren geworden. Hopelijk zou hij een nestje vlakbij Mushroomkit kunnen bemachtigen. Hij kende haar nog niet zo goed, maar hij vond haar nu al wel heel aardig! ”Jij weg leiden,” zei hij giechelend tegen haar. Hij was immers nog nooit echt ver in het kamp geweest. En zij had meer ervaring, dus zij wist waarschijnlijk ook wel hoe ze een beetje uit het zicht konden blijven van katten die hun eventueel terug naar de nursery wilden sturen.

Oakkit wachtte geduldig totdat Mushroomkit hem in de juiste richting zou leiden. Als hij zijn reukzin zou volgen, zou hij het misschien zelf wel gevonden hebben, maar het was leuker als hij een gids had. Misschien kon ze hem onderweg nog wel wat dingetjes vertellen die hij niet wist, aangezien zij toch wel vaker het kamp in was geweest dan hijzelf. Oakkit’s oogjes begonnen te glimmen en zijn enthousiasme deed niet onder voor dat van haar terwijl hij haar volgde. Hij gluurde nog even achterom om te zien of zijn moeder echt wel lag te slapen, maar ze leek niks in de gaten te hebben en de kitten giechelde zachtjes terwijl hij de nursery samen met Mushroomkit verliet. ”Waar nu?” piepte hij terwijl hij met grote oogjes om zich heen keek. Vanuit zijn oogpunt en vanaf zijn hoogte leek het kamp echt enorm. Oakkit had geen idee waar ze precies heen zouden gaan, maar hij was er wel vrij zeker van dat hij moe zou zijn als ze terug zouden komen!