A True Knight

Met zware stappen baande ze zich een weg door het struikgewas. Cobaltstorm's stappen waren altijd zwaar en zonder enige gratie. Ze was te groot om delicaat te zijn, en had nooit echt geleerd een dame te worden. Niet dat dat haarzelf dwarszat, al leken andere katten er nogal plezier uit te halen, om de gigantische kattin zo rond te zien stampen. Ze was diep in het territorium tot halt gekomen om om zich heen te kijken, en de lucht in zich op te nemen. Cobaltstorm hielt van het bos Hier kan niemand me zien, kan niemand naar me loeren. Helaas leek ze vandaag niet gezegend te zijn met rust: ze hoorde het geritsel van de bladeren, er kwam iemand of haar af. De grote kattin zocht verwoed de struiken af, terwijl ze zich nog verder oprichtte. Het was een Shadowclankat, dat had ze wel kunnen ruiken. Toen zag ze de lange vacht van haar deputy voor zich verschijnen. Beleefd liet Cobaltstorm haar lelijke gezicht wat zakken in een kleine buiging. "Ah, Wolfblood. Goed u te zien." Ze was altijd beleefd tegen haar meerderen, en Wolfblood was geen uitzondering. Uiteindelijk was ze door Settledstar gekozen, en ze dacht niet dat haar ster ooit een slechte kat zou kiezen als deputy.

[Wolf]

Wat er van Wolfblood gezegd werd verschilde nogal van de gefluisterde beledigingen die Cobaltstorm zelf te verduren kreeg. De deputy werd gezien als een foute keuze van Settledstar, als de dochter van een verrader, die nooit zo hoog had mogen stijgen, en die zeker haar moeders pad zou kiezen, mocht de kans zich voordoen. De lelijke kattin boog wat ongemakkelijk haar kop toen de ander haar corrigeerde. Settledstar had hetzelfde gezegd, maar ze had beleefd willen blijven. Wolfblood keerde zich alweer van haar weg, en ze begreep dat de ander geen zin had in dit gesprek. Misschien zou het ook wijs zijn om er gewoon vandoor te gaan, en een andere plek in het territorium te vinden om alleen te zijn. "De night patrols kunnen nooit alles zien." Begon ze voorzichtig, haar zachte stem niet passend bij haar harde en hoekige uiterlijk. "Ik had niets meer te doen.. Wilde nog niet slapen, en ehh.. wilde even alleen zijn. Dus ik dacht dat ik me maar bruikbaar zou maken." Ze probeerde het minder zielig te laten klinken dan het was, dat ze haar avond liever alleen op patrouille spendeerde dan met haar clangenoten. Haar grote blauwe ogen bleven op de zijkant van Wolfblood's kop gefixeerd, nu de grote kattin haar niet meer aankeek.

Niemand had ooit écht interesse in Cobaltstorm getoond vanaf het moment dat ze Warrior was geworden. Daarvoor had ze nog haar mede-apprentices gehad, en dáárvoor haar ouders en katten die het als hun plicht zagen om met kittens te spreken. Maar sinds ze haar prachtige naam van Acornstar had gekregen, leken alle blikken van haar weg gekeerd te zijn. Eenmaal hadden ze allemaal haar naam geschreeuwd, haar toegejuicht. Dat had fantastisch gevoeld, maar daarna hadden ze de andere nieuwe Warriors hartelijk gefeliciteerd, en had zij enkel knikjes gekregen. Ze kreeg nu en dan een goed werk, wanneer ze terugkwam van één van haar vele patrouilles, maar daar hielden de contacten vaak wel op. Het was precies de reden waarom ze nu niet in het kamp was, maar hier laat in de avond met Wolfblood stond te praten. De reus van een kattin slikte toen haar deputy vroeg waarom ze híér was. Ze wendde haar blauwe blik eindelijk af en onderdrukte een zucht. "Het is eenzaam werk, het territorium alleen uitkammen." Mauwde ze uiteindelijk. Het was een eerlijk antwoord, hoewel het misschien niet helemaal compleet was. Ze was ook nieuwsgierig geweest naar Wolfblood, de nieuwe deputy, en nog wel nieuwsgieriger naar haar nabijheid tot Settledstar. "Ik kan gaan, als dat je wens is." Een vleugje onderdanigheid sierde haar stem. Cobaltstorm had altijd het beste op commando's gewerkt. Ze had wel eens geamusseerd bedacht dat ze een fantastische deputy zou zijn, en een miserabele leader.