Sign of the Times [Training 1 : tour]

Maroonwhisker liep het Shadowclan kamp uit het territorium in. De verse geuren van het bos drongen zijn neus binnen. Maar dit keer hielpen ze hem niet wat meer te ontspannen. Nee. Totaal niet. Hij keek opzij naar Narrowpaw. Oh Starclan hoe ging hij dit in hemelsnaam doen? Hij slikte. "We zullen eerst langs de Carrionplace gaan," besloot hij uiteindelijk. Ze zouden daarna door de pinewoods naar de Burnt Sycamore kunnen doen en daarna door de Marshlands langs het Thunderpath. Dat klonk als een prima ronde. Hij gaf een zwiep met zijn staart en zette het op een draf pasje richting de carriorplace. Hij besloot zijn mond even dicht te houden. En in stilte dacht hij na over wat hij allemaal moest gaan zeggen tegen zijn apprentice. Alle dingen die hij moest gaan leren. Zijn brein leek het te begeven.

Hij had zijn best gedaan om niet met afschuw naar de onzekerheid van zijn mentor te kijken. Hoe moest hij nou weer een goede warrior maken met een zwakke mentor? Aan de andere kant zou Narrowpaw er nu wel gebruik van kunnen maken of er lekker mee kunnen dollen. Zijn mondhoeken kropen voor een paar secondes omhoog toen hij het kamp verliet, maar dwong ze snel weer naar beneden. Hij hoopte dat als Maroonwhisker het had gezien, dat hij dacht dat Narrowpaw er gewoon zin in had. Geduldig wachtte de apprentice totdat de kater voor hem iets zou zeggen waarop hij zou kunnen reageren. Toen zijn mentor aangaf dat ze eerst langs de Carrionplace zouden gaan, begonnen zijn ogen te glinsteren. "Weet je het zeker? Zijn daar geen enge grote kraaien die je ogen er uit pikken?" miauwde Narrowpaw die zijn ogen groot maakte alsof hij bang was. Vanbinnen vroeg hij zich uitdagend af of zijn mentor zielig en zwak zou zijn en met hem 'rekening' hield of dat die stug doorging zoals het hoorde.

Natuurlijk was de kater onzeker over het mentorschap. Elke jonge warrior was dat wel toch? Enkel was het bij hem weer eens tien keer zo erg als bij andere katten. Hij kon slecht om gaan met de druk en stress die het met zich meedracht. Al ging het gepaard met een golf van trots. Settledstar had hem immers vertrouwd deze kitten op te leiden tot volwaardig warrior. Dat was van belang voor de hele clan. De hele clan. Starclan nog aan toe dat was veel pressure. Maroonwhisker onderdrukte zijn innerlijke struggle en lachte kort. "Dat zijn fabeltjes uit de Nursery," mauwde hij terwijl hij kort naar zijn leerling keek. "Er zijn kraaien, maar die zullen ons met rust laten." legde hij uit. Hij kauwde op de binnenkant van zijn wang. "Er zijn veel ratten. Daar moeten we wel voor uit kijken. Het kan een makkelijke prooi zijn. Maar we moeten opletten dat wij de prooi niet worden. Tevens kunnen de ratten die daar vandaar komen ziek zijn en ziekte met zich mee brengen." Het was altijd een risico om daar te jagen. Maroonwhisker vermeed het dan ook liever, al was het soms erg nuttig een goede prooi bron te hebben.

Narrowpaw vond het nog steeds erg jammer dat hij zo'n kluns als mentor had. Waarom had hij niet gewoon Settledstar als mentor gehad? Dan kon Lilypaw Maroonwhisker krijgen. Als iemand de leader waard was, was hij dat wel. Hij was immers de toekomstige ShadowClanleader. In dat geval kon hij dus ook maar beter zorgen dat hij op het lijstje van Settledstar stond als deputy. Wolfblood zal het toch nooit zo lang volhouden. Hij, Narrowpaw, was de beste. De kater probeerde met interesse naar zijn mentor te luisteren, maar wist eigenlijk alles al wel. Naja, op het detail over de ratten na dan. "Is het dan wel verstandig om daar langs te gaan? Settledstar zou woedend worden wanneer je me met rattenbeten terugbrengt." De apprentice schudde zijn kop. "Veel te roekeloos als je het mij vraagt," Narrowpaw was niet bang om het zijn mentor moeilijk te maken. Het moest duidelijk zijn dat Narrowpaw hier de beste was en zijn mentor maar gewoon een stomme muis is met pluisjes in zijn brein.

Maroonwhisker beet hard op zijn lip en liet een zucht uit zijn mond ontsnappen. Oh Starclan waarom had Settledstar hem zo'n bijdehand gegeven? "Het is belangrijk dat je de plek kent." mauwde Maroonwhisker. "Tevens zullen we voorzichtig zijn natuurlijk." Hij was echt niet dom genoeg om zich te laten bijten door ratten. "Als je daar wilt jagen is het belangrijk om in een groep te gaan en niet alleen. Dan zullen de ratten minder snel aanvallen." legde hij uit. Zijn oren waren ondertussen naar beneden gezakt. Met de minuut begon hij meer en meer een hekel te hebben aan zijn apprentice. Het leek er op alsof hij hem tot de max wou testen en dat was iets waar Maroonwhisker slecht tegen kon.

Met volle tegenzin luisterde hij naar zijn saaaaaaaaaie mentor die allemaal dingen zei die Narrowpaw best logisch leken. "Goh, wat een verrassing." miauwde de kater sarcastisch bij de woorden om in een groep te jagen met al die ratten. "Maar hey, zo met z'n tweeën he? Dat is geen groep." De apprentice greens uitdagend. Hij was vastbesloten om zijn mentor overal bij dwars te zitten. Was dat ook niet wat Lilypaw had gedaan? Haar resultaat was de leader als mentor! Dat wilde Narrowpaw natuurlijk ook. Hoe moest hij zijn doel anders voor elkaar krijgen? Ja, nee, geen idee. Met deze softie in ieder geval niet. Hopelijk had zijn zus Spookypaw meer geluk, want zijn mentor was echt om van te braken. Waarom werkte nooit eens alles mee? Zucht.