It smells like fish

Nadat hij al enkele patrouilles met Scartail had gedaan, had zijn mentor hem opgedragen om vandaag met een ander groepje te gaan omdat hij met zijn andere apprentice ging trainen. De vreugde van het delen van een mentor dacht Foulpaw toch wel een tikkeltje zuur terwijl hij achter het groepje aanrende, bestaande uit twee warriors en één apprentice die zijn klep voor geen seconde kon houden. Net toen Foulpaw zich afvroeg hoe veel straf hij zou krijgen als hij zijn nagels “per ongeluk” uit zou halen naar het praatgrage gedrocht was het net alsof StarClan zijn wensen vervulde: iets trok de aandacht van de leider van het groepje en al snel gingen ze er van door. Foulpaw zou gevolgd zijn ware het niet dat hij een nogal penetrante visgeur rook. Zijn blik, dat sowieso altijd al op afgunst stond, vertrok nog meer en zijn lip trok zich wat naar achteren terwijl hij zijn priemende blik naar het einde van zijn territorium liet gaan. ”Godsamme, wat stinkt het hier naar vis,” zei hij hardop terwijl hij dichter naar de grens liep. Met zijn poten in een lichte uitdaging één millimeter voor de grens liet hij zijn blik naar de overkant gaan, waar hij een apprentice van rond zijn leeftijd zag staan. ”Is het interessant?” vroeg hij op een arrogante toon aan haar, zijn oren vijandig in zijn nek leggend.

Stormpaw was er alleen op uitgegaan. Ze had zich voor de zoveelste keer dood geïrriteerd aan haar leerling taken. Als ze nog een keer de smaak van muis gal in haar bek zou proeven dan zal ze nooit meer normaal kunnen eten. Ze moest even weg van dat verstikkende kamp. Al snel hadden haar poten haar richting de grens gebracht. De leerling haalde haar neus op toen de geur van shadowclan tot haar doordrong. De kneep kort met haar oogjes en zag in de verte een patrouille. Even was ze bang dat de group haar gezien had. Maar ze leken al snel de andere kant op te gaan. Behalve een kleinere kat. Ze fronste. Wat moest zo'n stinkend mormel zo richting de grens? De shadowclanner leek nog een leerling, waarschijnlijk even oud als zij. Hij bleef ontzettend dicht bij de grens stilstaan. Stormpaw keek hem uitdagend aan. Als hij ook maar een stap over de grens zou zetten had hij een groot probleem. ”Is het interessant?” vroeg de kater met een arrogante ondertoon. Stormpaw wiebelde geamuseerd met haar oren. "Shadowclanners die als kippen zonder kop rondrenne? Altijd," zei ze spottend en keek hem grijzend aan.

Foulpaw onderdrukte de neiging om zijn mondhoeken naar boven te laten bewegen. Ah, een kat met pit. Dat mocht hij wel. Jammer dat ze van een andere Clan was. Hij hield wel van het soort types dat terug tegen hem praatte, al vroeg hij zich af waar ze de arrogantie vandaan haalde terwijl ze in zo’n stinkende, nutteloze Clan zat. ”Aardig wat kapsones voor iemand wiens stank je van vijf vossenlengtes af al kunt ruiken,” zei hij op een snerende toon tegen haar. ”Maar als je niks beters te doen hebt dan heel de dag naar ons te kijken, dan zegt dat genoeg over wat voor soort apprentice je bent.” Hij hield zijn kopje ietsje lager, zijn kin nét nog binnen zijn eigen grens. ”Of kijk je soms naar ons omdat je bewondering voor ons hebt? Hebben wij iets wat je niet terug kunt vinden in die miezerige Clan van je?” Een smalende grijns ontstond om zijn lippen en hij gaf haar een flirterig knipoogje. Met iemands gevoelens spelen kon immers soms best wel leuk zijn, al was hij eerder het rechtuit type dat zijn ongenoegen uitte als hij het er niet mee eens was. Maar goed. Haar een beetje kwaad maken was wel leuk, toch?

Normaal zou Stormpaw niet zo uitvallen naar een andere kat, maar ze was al goed geïrriteerd. En tevens zal deze leerling niet zomaar de grens oversteken om haar wat aan te doen. Tevens was het niet vaak dat een kat dezelfde attitude naar haar terug had. ”Aardig wat kapsones voor iemand wiens stank je van vijf vossenlengtes af al kunt ruiken,” zei hij snijdend. Het lukte Storm niet om een grinnik te onderdrukken. "Moet jij zeggen, jullie stinkende geur van crowfood is te ruiken vanaf de highstones," En ze trok haar neus op. ”Maar als je niks beters te doen hebt dan heel de dag naar ons te kijken, dan zegt dat genoeg over wat voor soort apprentice je bent.” De leerling voor haar hield zijn kop nog iets lager. Steeds iets dichter bij de grens, maar er net niet overheen. ”Of kijk je soms naar ons omdat je bewondering voor ons hebt? Hebben wij iets wat je niet terug kunt vinden in die miezerige Clan van je?” Een grijns stond op zijn lippen en hij gaf haar een fliterige knipoog. De riverclan leerling moest haar best doen het niet uit te proesten van het lachen. "Zegt dat kat die weg loopt bij zijn patrol," zei ze spottend. Ze stond op en stapte uitdagend wat naar voren. "En bewondering voor jullie stinkende kikker-eters? Ha! Nooit." Ze wiebelde geamuseerd met haar snorharen. Haar pootte jeukte. Ze wou zien hoe ver ze bij hem kon gaan. "Jij bent immers de gene die naar mij toe kwam,". Ze zette nog een stap dichterbij waardoor de kater nog maar een staart lengte van haar verwijderd was. Ze ging weer zitten en sloeg haar staart netjes over haar poten heen. Ze keek hem aan met een lichte grijns op haar lippen.

Haar opmerking dwong zijn mondhoeken omhoog, al deed hij zijn best om die reactie te bedwingen. Ze mocht niet denken dat ze écht grappig genoeg was om hem aan het lachen te brengen, al moest hij eerlijk toegeven dat ze qua sarcastische opmerkingen wel aan elkaar gewaagd waren en hij het eerlijk gezegd best leuk zou vinden als hij iemand zoals haar in zijn Clan zou hebben. Gewoon iemand die hij kon treiteren en wiens grenzen hij kon testen. Er bestond waarschijnlijk niks beter dan dat. ”Niet alleen ben je een bewonderaar als het gaat om ons gedrag, maar ook als het gaat om onze geur. Hoewel het niet helemaal correct geformuleerd is, begin ik me toch serieus af te vragen of hier met een grote fan van onze Clan te maken heb,” zei hij op een spottende toon tegen haar. Haar volgende opmerking deed zijn lippen daadwerkelijk omvormen in een grijns en zijn blik werd nóg arroganter. ”Ik loop tenminste weg van een patrol. Jij zit hier heel de tijd niks te doen,” kaatste hij terug. Zijn houding werd iets alerter toen ze naar hem toe kwam gelopen, maar hij wist instinctief dat ze net zoals hijzelf zijn grenzen aan het testen was. Dat ze waarschijnlijk geen poot naar hem uit durfde te steken. Niet alleen omdat ze dan een regel zou breken, maar ook omdat ze het risico zou lopen om gestraft te worden. Waarschijnlijk wilde zij immers net zo graag warrior worden als hijzelf. Wilden mentaal gezonde apprentices dat immers niet allemaal? ”Ik moet toegeven dat als ik mijn neus dicht zou knijpen en het feit zou negeren dat je deel uitmaakt van een groep vissenvreters je nog best oké bent om naar te kijken,” zei hij met een lichte grijns tegen haar. Dat was dan ook het enige positieve wat hij van haar kon benoemen. Hij liet zijn staart ook netjes om zijn poten krullen, de punt van zijn staart nog rustend op zijn grens, maar geen vossenlengte meer van die van haar af. Net zoals de rest van zijn lichaam. Zijn amberkleurige ogen fixeerden zich op haar en hij bleef rustig zitten, afwachtend op wat zij ging doen.

Ze zou het niet zomaar toegeven, maar ze mocht de shadowclanner wel. Hij ging tenminste mee in haar opmerkingen. Een groot deel van haar clan gaf haar meteen een tik achter de oren als ze ook maar iets te eigenwijs of brutaal over kwam. Niet dat ze riverclan niet fijn vond. Het was haar thuis. Maar het zou leuk zijn iets meer katten zoals zij te hebben. Het zou haar leven in ieder geval een stuk opvrolijken. In de Riverclan was iedereen gewoon altijd zo saai en serieus. "Bewonderaar?! Ha! Laat me niet lachen. Bewonderingen voor jullie muizenstront clan zal ik nooit krijgen. Bewondering? Was hij wel helemaal lekker? Er was niks te bewonderen aan de Shadowclan. Vieze kikkerslijm etende muizenbreinen... Ze mocht misschien wel naar vis stinken, maar in ieder geval zat haar buikje vol met echt voedsel. Geen bij elkaar geraapt zooitje crowfood. Net toen Stormpaw dacht dat de kater voor haar niet nog arroganter kon kijken versterkte zijn blik weer. Ze moest haar best doen niet door hem geïntimideerd te worden. "Mag een kattin geen vrije tijd hebben? Ik heb al m'n taken al voltooid. Jij daar in tegen..." Een lichte grijns speelde op haar lippen. Het was misschien niet volledig waar. Ze was op pad gestuurd voor prooi. En ze had nog niks gevangen. Tevens moest ze waarschijnlijk nog de oudste van teken ontdoen als ze terugkwam. Daarom wou ze zolang mogelijk weg blijven in de hoop dat die rot klusjes al gedaan waren bij haar mede leerlingen. Maar dat hoefde de shadowclanner niet te weten. ”Ik moet toegeven dat als ik mijn neus dicht zou knijpen en het feit zou negeren dat je deel uitmaakt van een groep vissenvreters je nog best oké bent om naar te kijken," mauwde de leerling. Stormpaw slikte kort en even verloor ze de controle over haar blik. Even keek ze de kater verbaasd aan, maar ze herstelde zich en wiebelde met haar oortjes en keek hem weer strak aan. Een spottend lachje verliet haar bek. "Ik voel me gevleid, maar flirten met een kat uit een andere clan? Dan ga je toch wel erg ver over de krijgerscode heen? Vind je niet?" miauwde ze met een sarcastische ondertoon. Ze gaf het niet graag toe, maar de shadowclanner was ook zeker niet lelijk. Ze keek hem verleidelijk aan met nog steeds een lichte grijns op haar lippen. Ze leunde nog iets verder naar voren. Strak tegen de grens aan. Ze wist dat de kater geen stap dichterbij zou durven zetten.

Foulpaw kon de lach die zijn lippen ontsnapte nauwelijks onderdrukken. ”Als je trainingen net zo vlot verlopen als de woorden die uit je bek komen stromen, dan zul je misschien wel vroeger apprentice worden dan je denmates,” zei hij met een lichte grijns tegen haar. Ze was niet saai, dat was één ding dat zeker was. Niet dat het ook maar in zijn gedachten opkwam om meer interesse in haar te tonen dan gezond was, maar ze was een aangename afleiding van zijn taken… voor nu. Zijn gezicht vertrok weer licht toen dat ze haar woorden sprak en hij rolde met zijn ogen. ”Dat zijn woorden die je me maar gewoon in de mond legt. Jij weet net zo goed als mij dat de taken van een apprentice nooit echt ophouden. Alleen van de elders krijg je al geen minuut rust, laat staan van andere warriors of je mentor.” Dat wilde dus zeggen dat ze hier echt niks zat te doen aan de grens. En dat ze lui was. Er verscheen een geamuseerde blik in zijn ogen toen ze voor enkele seconden perplex leek te staan nadat hij haar een compliment had gegeven. De blik in zijn ogen werd weer donker toen dat ze haar woorden sprak. ”Wek je maar geen illusies op, visvreter,” waarschuwde hij haar. ”Ik weet nog altijd beter dan me in een verboden Clanliefde te storten met iemand wiens stank ik enkel met wat vosssenstront van me af zou krijgen.” Maar zijn blik bleef op haar hangen toen ze verleidelijk naar hem keek en zijn mondhoeken krulden weer licht omhoog. Tja, wat kon hij zeggen? Hij was een kater en iedere kat zou naar een poes kijken die zich uitsloofde voor hem. Hij was geen uitzondering op die regel. ”Doe je dat bij iedere kater?” vroeg hij op een zachte toon, zijn stem licht hees. ”Geniet je daarvan, van die aandacht?” Zijn amberkleurige bleef strak op haar hangen, dat grijnsje nog altijd om zijn lippen. Wat kon hij zeggen? Ze was… interessant.

Een nog bredere grijns liep over haar lippen toen ze zag dat de kater voor haar moeite had met zijn lach in houden. Al vervaagde die grijns snel weer door zijn laatste opmerking. Stormpaw rolde met haar amber kleurige ogen. "Ha ha, laat me niet lachen" mauwde ze luid. Ergens wist ze ook wel dat ze al weer veelste lang op haar kont zat hier. Maar de shadowclan leerling was zeer vermakelijk. En haar leerling-taken konden nog wel even wachten. Ze had nog tot sun-down om wat prooi op de stapel te gooien en dan vond ze het wel weer goed voor vandaag. Niet dat haar mentor het daar mee eens zou zijn. Maar ze liep prima op schema met haar trainingen en ze had vanochtend al een hele voorraad muizengal ingeslikt tijdens het verzorgen van de elders. Ze haalde haar schouders op. "Dan weet je ook hoe vermoeiend al die taken zijn. Vind je het gek dat ik wat ontspanning zoek." zei ze met een geïrriteerde ondertoon. Ze kon niet wachten tot ze eindelijk krijger was. Ze was al die leerling-taken al weer spuugzat. Ze was bijna 12 moons oud. Het zou vast niet lang meer duren voor ze tot krijger benoemd zou worden. ”Wek je maar geen illusies op, visvreter,” waarschuwde de leerling haar. ”Ik weet nog altijd beter dan me in een verboden Clanliefde te storten met iemand wiens stank ik enkel met wat vosssenstront van me af zou krijgen.”. Maar toen ze haar verleidelijke blik vast bleef houden krulde zijn lippen weer omhoog. Een ondeugende grijns viel over haar bek. Werkt altijd. Ze zou het niet ontkennen dat ze het leuk vond om te dollen met katers zoals hij. Ze hoefde er amper wat voor te doen. "Niet bij iedere kater," mauwde ze. "Alleen katers die dom genoeg zijn er voor te vallen.". Ze keek hem al die tijd nog steeds strak aan.

Oh, dat wist hij zeker. Er waren genoeg dagen dat Scartail hem rond liet hangen in het kamp, als slaaf van de elders. Maar Foulpaw wist ook wel dat het de elders waren die manenlang voor hem voor de Clan hadden gezorgd en dat dat genoeg reden was om respect voor ze te hebben. Maar dat hij die taken niet altijd even leuk vond, was één ding dat zeker was. Zijn gedachten gingen echter een heel andere tour op toen dat ze hem verleidelijk aankeek. Ze was niet slecht om naar te kijken en om eerlijk te zijn, kreeg Foulpaw dat soort aandacht binnen zijn Clangrenzen niet. Omdat hij er nooit naar keek of omdat hij er ook geen aandacht voor had. Maar zijn aandacht had ze zeker, al haalde ze dat volledig onderuit door de opmerking die dat ze maakte en een geïrriteerde blik verscheen in zijn ogen. ”Denk maar niet dat ik voor je val omdat je er toevallig een beetje leuk uitziet,” waarschuwde hij. ”Er zijn poezen genoeg binnen mijn Clan die het veel meer waard zijn dan jou, dus wek je maar geen illusies op.” Hij beantwoordde haar strakke blik door haar vuil aan te blijven kijken. Als ze met dat soort commentaar kwam, dan mocht ze al helemaal oprotten. Hij was niet dom. Hij was zelfs bijna aan het einde van zijn trainingen en dan zou hij een warrior zijn. En met die titel ook veel beter dan haar, want als ze hier de hele tijd op haar kont zou blijven zitten, zou zij vast minder snel haar final assesment mogen doen dan hij!

Het was niet alsof ze geen respect had voor haar elders. Ze vond het gewoon belachelijk dat enkel de leerlingen 24/7 achter de elders aan moesten rennen met muisgal en vers mos. Ze hadden het al druk zat met alle nieuwe dingen leren om een volwaardig krijger te worden. Konden de krijgers niet even een pauze nemen van hun krijgers taken en de leerlingen helpen met hun rot klusjes? Dan zou alles een stuk makkelijker zijn en sneller gaan. Maar blijkbaar waren de krijgers veelste vol van hunzelf om hun poten vuil te maken aan 'leerling' taken. ”Denk maar niet dat ik voor je val omdat je er toevallig een beetje leuk uitziet,” waarschuwde de leerling. ”Er zijn poezen genoeg binnen mijn Clan die het veel meer waard zijn dan jou, dus wek je maar geen illusies op.” Stormpaw liet een lach ontsnappen. "Alsof ik zou willen dat een vlooienbal zoals jij voor mij zou vallen. Nee dankje." mauwde ze spottend. Al moest ze toegeven. Als ze de zelfde clan gedeeld hadden dan zou ze er misschien anders over na gedacht hebben. "Een stinkende kater zoals jij is het al helemaal niet waard om de warrior code voor te overschrijden." zei ze, nog steeds hield ze de spottende ondertoon vast en keek ze de kater nog steeds aan in zijn amber kleurige ogen.

Foulpaw moest moeite doen om zijn haren niet de lucht in te laten rijzen toen ze haar woorden sprak. ”Mijn vacht is anders tamelijk goed verzorgd, maar bedankt voor je bezorgdheid,” merkte hij fijntjes op. Haar volgende woorden lieten hem zijn bovenlip naar achteren trekken. ”Daar denken de poezen in mijn Clan anders over,” zei hij op een arrogante toon tegen haar. Ze hoefde niet te weten dat geen enkele poes in zijn Clan echt aandacht aan hem schonk omdat hij ze meed als de pest. Hij was veel te druk met zijn trainingen bezig voor dat soort dingen. Hij had zich er dan nooit echt geïnteresseerd totdat hij het met Littlenose over Sunhalo had gehad. Hoewel het niet zo was dat hij echt op zoek ging, was het wel zo dat hij zijn ogen er nu meer voor open hield. En inderdaad, sommige poezen waren het wel waard om naar te kijken, zo ook het exemplaar dat voor zijn neus stond. Niet dat hij dat ooit hardop ging toegeven. Dat niet. ”De enige reden dat je trouwens zo tegen mij doet, is omdat je waarschijnlijk aandacht tekort krijgt van de katers binnen je eigen Clan,” vervolgde hij met een arrogante grijns. Zou ze ook zo verleidelijk doen naar andere katers binnen haar Clan? Dat beloofde nog een turbulente toekomst als dat echt zo was. Gatver, nee. Op zo’n poezen viel hij al helemaal niet, die maar flirtten met elke kat die ze tegen kwamen.

Foulpaw hield een wat meer nonchalantere blik, zeker toen dat hij merkte dat hij het bloed onder haar nagels vandaan leek te halen. Het was altijd amuserend als hij een kat van een andere Clan tot woede wist te drijven door enkele opmerkingen, al moest hij toegeven dat zijn bloed ook wel begon te koken van haar attitude. Ze waren aan elkaar gewaagd, dat was één ding dat zeker was. ”Ik zou zeggen draai een dagje mee in het kamp en dan kun je het met eigen ogen zien, maar ik weet zeker dat al mijn Clanmates flauw zouden vallen van jouw stank en dat wil ik ze ook weer niet aandoen,” zei hij op een smalende toon tegen haar. Haar opmerking deed hem fronsen. ”En bij jou een kat wiens neus verstopt zit, zodat ze je afschuwelijke stank kunnen verdragen,” snauwde hij haar toe, maar hij kon niet ontkennen dat hij zich amuseerde. Ze was van een heel ander kaliber dan de meeste poezen in zijn Clan en ze praatte terug. Dat maakte het interessant. Er verscheen weer een smalende blik in zijn ogen toen ze wéér een weerwoord leek te hebben. Natuurlijk had ze dat. ”Zie je wel? Meer bewijs dat de katers in jouw Clan saai zijn, kun je niet hebben,” zei hij op een triomfantelijke toon.

Ze wou niet zomaar toegeven dat ze zich best goed vermaakte. Normaal gesproken zou ze dit soort opmerkingen niet kunnen flikken zonder een pets naar haar oren te krijgen van een clangenoot. Nee. Dit was een leuke uitdaging. Ze kon verder bij hem gaan dan dat ze verwacht had. "Alsof ik tussen jullie rattenvreters zou willen zitten," miauwde ze met rollende ogen. Bah. Ze moest er niet aan denken in een andere clan dan haar eigen te zitten. Een kort lachje verliet haar mond. Ze had zat katers in haar clan die intresse in haar toonde. Maar ze reageerde nooit op ze. Katers was het laatste ding waar Stormpaw mee bezig was. Nee. Daar had ze voorlopig helemaal geen tijd voor. Ze focuste liever op haar trainingen. Tevens waren ze allemaal toch dodelijk saai. Stormpaw rolde nog eens met haar ogen. "Ik zou niet ontkennen dat ze behoorlijk saai zijn ja, maar niet dat ik daar veel mee bezig ben," mauwde ze. "Ik heb betere dingen te doen,"

Foulpaw’s mondhoek ging licht omhoog. ”Dat geloof ik zeker. Deze rattenvreters zitten immers in een betere Clan dan jullie visvreters,” wierp hij terug op een smalende toon. Ergens zou hij wel willen weten hoe het contact was verlopen met haar als ze in zijn eigen Clan had gezeten. Het leek hem wel interessant om iemand te hebben waar hij een beetje tegen kon bitchen door de dag heen, al had hij zo iemand in zijn eigen Clan nog niet gevonden. Nee, die waren standaard beledigd als hij zijn sarcastische zelf was. Zijn smalende grijns werd nog groter toen dat ze letterlijk toegaf dat de katers in haar Clan saai waren. ”Dat belooft nog veel als je later een potentiële partner wilt vinden. Je wilt toch zeker niet heel je leven met een saaie kater doorbrengen of wel?” vroeg hij geamuseerd. Hij snoof toen dat ze aangaf dat ze betere dingen had te doen. ”Zoals hier aan de border zitten en je tijd verdoen? Ja, dat ziet er wel uit alsof je betere dingen te doen hebt.” Hij rolde eens met zijn ogen. Maar goed. Als die katers in haar Clan daadwerkelijk zo saai waren als dat zij beweerde, dan waren er inderdaad betere dingen om te doen.

Stormpaw liet enkel een onbeschoft kort lachje horen en rolde arrogant met haar ogen maar verder reageerde ze niet op hem. Hoe kon het zo zijn dat zo'n kleine kat, zo ontzettend vol van zichzelf was? Ze vernauwde haar ogen. Al moest ze eerlijk toe geven dat ze zich best goed vermaakte met deze kater. Saai zoals veel katers uit haar eigen clan was hij in ieder geval zeker niet. Ze haalde haar schouders op. "Dan ben ik de rest van m'n leven alleen, boeit mij het." mauwde ze droogjes en ze knipperde langzaam naar hem. No way dat ze de rest van haar leven ging spenderen met een van die katers met een main-character of hero complex die niks anders deden als de hele dag rondrennen om zich te bewijzen voor hun clan. Blegh. "Mijn vijand beter leren kennen zie ik niet perse als mijn tijd verspillen." mauwde ze simpel. "Tevens," Haar lippen vormde zich weer in een smalende glimlach. "Jij zit hier ook nog steeds."

Een grijn verscheen weer om zijn lippen toen ze een onbeschofte lach liet horen. Ze was zo anders dan de meeste poezen in zijn Clan. Hij vond het bijna weer jammer dat ze niet in zijn eigen Clan zat. Met zo’n exemplaar kon hij zich immers best wel goed vermaken. Hij haalde zijn schouders op toen ze haar opmerking maakte. ”Als je niet één van die poezen bent die al een perfect plaatje van partner en een nestje in de nursery voor ogen heeft, dan maakt dat inderdaad niks uit.” Er ging een korte huivering door hem heen bij het idee dat hij zo’n poes zou ontmoeten en dat hij haar nog leuk zou vinden ook. Dat was niet aan hem besteed. Hoe minder hij met kittens om moest gaan, hoe beter. Hij haalde met een lichte grijns zijn schouders op bij haar laatste opmerking. ”Wat kan ik zeggen? Je bent best vermakelijk,” gaf hij toe. ”Heel anders dan de meeste poezen die ik ken.” Hij liet zijn blik rustig op haar rusten. Ja, heel anders.

Ze vernauwde haar geel groene ogen. Kittens? Hell no. Stormpaw wou alles behalve zo'n kleffe queen worden. Ze had een bloed hekel aan kittens. Zelfs als het haar eigen zouden zijn. Ze zou nog liever de rest van haar leven kikkers eten. Geen denken aan dat zij ooit kits ging krijgen. Mocht het wel gebeuren zou ze haar mate ter plekke vermoorden. Nee. Stormpaw had die behoefte totaal niet. Sowieso, een mate was niet haar priority. Ze diende veel liever haar clan. "In de nursery liggen tussen al die achterlijke queens? Laat me niet lachen." mauwde ze honend. Ze hief haar kin. In de nursery ging je haar nooit vinden. Stormpaw trok met haar oren terwijl ze kater aankeek. Ergens verachte ze het feit dat hij hier volledig met haar zat te flirten. Maar er was iets aan hem dat haar de warrior code bijna deed vergeten. "Hoe anders?" vroeg ze met een zoete ondertoon. Ze gaf een paar korte likken over haar borst voor ze hem weer de verleidelijke blik gaf. Het was niet alsof ze ooit iets met zo'n crowfood stinkende vlooienbaal zou willen, maar ze vermaakte zich anders behoorlijk goed met hem. En een simpel gesprek aan de grens deed niemand kwaad.

Het leek erop dat ze ongeveer wel op dezelfde golflengte zaten. Grote bek, grote ambities, geen kittens, niet verbonden zijn aan verplichtingen en ga maar door. Dat was een interessant feit, al benadrukte het ook weer dat het jammer was dat ze niet in dezelfde Clan zaten. Foulpaw had zich over het algemeen niet erg geïnteresseerd in poezen en misschien was dit wel gewoon een heel andere ervaring voor hem, maar hij kon zeggen dat hij zich wel amuseerde met haar. Zijn blik gleed naar haar toen dat ze haar woorden sprak en hij slikte kort. Er gingen lichte prikkelingen door zijn huid heen toen dat hij haar verleidelijke blik zag en hij draaide met zijn oortjes. Ze wist hoe ze een kater van zijn stuk moest brengen, dat was één ding dat zeker was. ”Je ambities en je gedachtegang liggen ander. Je reageert anders, feller, op mijn woorden, heel anders dan de poezen in mijn Clan. Je bent… bijna aangenaam, zou ik haast zeggen.” Hij grijnsde naar haar. ”Ik zou het zelfs bijna jammer durven noemen dat je in een andere Clan zit.” En zijn amberkleurige ogen bleven strak naar haar gericht terwijl hij zijn gezicht in de plooi probeerde te houden. Hij was niet de eerste die hier zou zwichten. Zeker niet.

Stormpaw keek de kater verleidelijk aan. Ze moest haar best doen niet te vergeten dat ze allebei uit een andere clan kwamen. De warrior code was haar niet super heilig. Ze had wel eens een muis weg gewerkt tijdens het jagen voor de clan. Maar dat ware kleine dingetjes waar haar mentor of clangenoten toch nooit achter zouden komen. Dingen die iedereen wel eens deed. Iets krijger met een kat uit een andere clan was een heel nieuw level van de warrior code overtreden. Dus ze hield zich in. Zij zou niet de eerste zijn van hun twee die een stap over de grens zou doen. Maar ze kon het moeilijk laten niet met hem te flirten. Ze bleef de kat strak aankijken en probeerde zo min mogelijk haar gezichtsuitdrukking te veranderen. Maar ze kon het niet helpen om zich af te vragen hoe oprecht de kater wel niet was. Ze leunde iets verder met haar kop. Nog steeds vlak voor de geurmarkeringen. Waardoor de geur van Shadowclan nog dieper in haar neus prikkelde. "Oh is dat zo," fluisterde ze zachtjes naar hem en ze knipperde langzaam. Ze moest er nu niet aan toegeven. Ze moest in haar rol blijven en kijken hoever ze hem kon krijgen. Al kon ze het kriebelende gevoel in haar buik moeilijk negeren.