Broken Compass

Zijn hart deed pijn. Hij wilde zo graag naar zijn kittens. Bij ze zijn. Hun vader zijn. Ze opvoeden. Ongetwijfeld zou hij ze herkennen als hij zou gaan zoeken, het waren immers pas geboren kittens. Toch weerhield iets hem ervan om de Nursery binnen te stormen en zijn kittens te claimen. Hij vertrouwde erop dat Settleddust en Peppermint een veilig plekje voor ze hadden gevonden, met een Queen die tijdelijk op ze zou passen. Hij moest met Settleddust praten. De situatie uitleggen, voor zover er iets uit te leggen viel. Met licht trillende pootjes en een brok in zijn keel liep de grote kater de Leaders Den in, wetende dat de Deputy hier was. '..Settleddust? Kunnen we.. Praten?' Hij hield zijn ogen naar de grond gericht. Ongetwijfeld dat hij één en één al bij elkaar gevoegd had.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust sliep nog altijd in de warriors den. De leaders den was meer omgetoverd tot een vaag naar Acornstar ruikende vergaderruimte. En aangezien de omstandigheden, liepen ze de deur hier bijna plat met vragen en dingen die geregeld moesten worden. Hij had met Bluejay gesproken en het duurde niet lang voordat de volgende kwam. Twistedheart, die met een nerveuse stem vroeg of ze konden spreken. Hij had hem bijna al verwacht. Newtspark. Natuurlijk Newtspark. Hij keek de grote kater voor een moment aan. Oh hoe hij voor hem voelde, maar nog altijd had hij geen spijt. Nee, hij had hem bespaard van manen aan pijn, aan aan het lijntje gehouden worden. En hij had al een donkerbruin vermoeden waarom hij hier kwam. ‘Natuurlijk, Twistedheart. Kom zitten.’

De reactie was niet helemaal wat hij verwacht had. Maar eerlijk, Twistedheart had eigenlijk niet heel veel verwacht. Of juist heel veel, eigenlijk. Allerlei scenario's van hoe dit gesprek zou kunnen gaan hadden zich in zijn koppie afgespeeld. De grote kater zuchtte en ging zitten. Snel keek hij de Deputy aan, maar kon geen oogcontact houden. Hoewel hij al zeker was van zijn zaak, was het toch wel spannend om het uit te spreken. 'Ik.. De kittens.. Van Newtspark..' begon hij, waarna hij even flink ademhaalde. 'Ze zijn van mij. Ik ben de vader.' Het was eruit, het was echt. Hij kon het niet meer inhouden. 'Waar zijn ze? Zijn ze oké? Ik.. durfde niet gelijk de Nursery te gaan doorzoeken, maar... Ik ben wel van plan hun vader te zijn, ze op te voeden.' Zolang hij niet de Clan uit gebonjourd werd, tenminste.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust had de bui al zien hangen. En eerlijk, hij kon niet kwaad zijn. Hij had precies hetzelfde meegemaakt. Hij nam aan dat een medicine cat of een poes uit een andere clan niet boeide voor hun voorouders. De code was gebroken en niet één was erger dan de ander. Twistedheart begon wat te stamelen en Settleddust liet een diepe zucht over zijn lippen rollen. ‘Oh, Twistedheart..’ bromde hij verslagen. Hij haalde een keer een poot over zijn gezicht. De deputy was doorleefd. Hij voelde zich zwaar, maar dit gesprek kon er ook nog wel bij. ‘Ik waardeer je eerlijkheid.’ Hij had zijn mond kunnen houden, zoals hij had gedaan. Geen woord hoeven spreken en iedereen had kunnen fluisteren, maar hij had het kunnen ontkennen. Kunnen zeggen dat een Thunderclan kater Newtspark zwanger had gemaakt. ‘Maak je geen zorgen, er wordt goed voor de kittens gezorgd,’ miauwde hij kalm. Hij fronste toen de jonge kater sprak dat hij van plan was de kittens op te voeden. Kort kwamen zijn nekharen overeind. Hij mocht dan wel begripvol, maar hij was degene die de lakens uitdeelde. Hij was de leider, Twistedheart kon niet zomaar beslissen dat hij de kittens zou opvoeden. Dat hij niet zojuist een verschrikkelijke overtreding had toegegeven en door te leven. ‘En hoe zie je dat voor je, Twistedheart? Je bent een breker van de code, hun moeder is overleden daardoor. Denk je dat je het verdient om nog hun vader te zijn? Dat je een goede vader kunt zijn?’

De reactie van Settleddust verraste hem enigszins. Hij klonk moe, maar meelevend, ergens. Iets van Twistedhearts nervositeit verdween, maar geheel ontspannen kon hij nog niet. Wie weet wat voor straf hij nog zou krijgen van de Deputy. Hij knikte enkel toen Settleddust vertelde dat hij zijn eerlijkheid apprecieerde en dat er goed voor de kittens werd gezorgd. Twisted zuchtte opgelucht. Helaas werden zijn wensen over het opvoeden van zijn kittens niet ten harte genomen. Twistedheart draaide zijn oren naar achter bij Settleddusts woorden. Hij slikte, voelde zich misselijk bij het besef. Was hij degene die Newtspark de dood had ingejaagd? Was dit StarClans woede voor het breken van de Code? Met hangende schouders richtte hij zijn ogen naar zijn voorpoten. 'Het spijt me,' murmelde hij, zijn stem verstikt door de brok in zijn keel. 'Maar het zijn mijn kittens.' Hij keek de Deputy weer aan. Zijn betraande ogen waren vastberaden. 'Ik heb het Newt beloofd, Settleddust. Het is- Het is fout wat er gebeurd is, maar... We waren verliefd. Ik.. Ik heb verantwoordelijkheid voor ze.' Was het het juiste om te doen? Zouden zijn kittens niet heel ongelukkig worden als ze bekend zouden staan als de kittens van twee Code brekers? Twijfel overviel hem toen hij de woorden had uitgesproken.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Precies. Twistedheart werd even in de realiteit geslingerd. Hij kon nog weken rouwen, maar hij moest ook realiseren wat er was gebeurd, wat er gaande was, wat de consequenties waren van zijn acties. En toen hij zich verontschuldigde, verzachtte de deputy zijn houding toch wat. Als er iemand in dit hele kamp wist hoe de kater zich voelde, was hij het wel. Settleddust had dezelfde fout gemaakt, een liefde en kittens die niet hadden mogen zijn. En hij was gestraft, één kindje was afgenomen. Zijn relatie onmogelijk. Zijn kittens in zijn kamp die hij niet mocht aankijken, en twee nog ontastbaarder dan dat. En hij had het van hem afgenomen. En wie was hij om dan ook nog zijn kittens van hem af te nemen, wetende hoeveel pijn het deed? Dus zuchtte hij, wreef een keer vermoeid door zijn gezicht. ‘Natuurlijk, Twistedheart,’ bromde hij eerst. De kater sprak niets dan waarheden, waarom zou je anders zulke misdaden biechten? Bovendien zag hij de kater niet aan om iets achter de hand te hebben, een dubbele agenda. ‘En ik ben je deputy, wie ben ik om recht te spreken? Dat is aan StarClan.’ Settleddust keek hem streng aan, een jonge kater die al zoveel groter en breder was dan hem zelf, maar hij voelde zich oneindig veel krachtiger nu. ‘Doe wat je moet doen. Zorg voor ze, voed ze op tot waardige ShadowClanners. Maar weet dat je vanaf nu jezelf iedere dag, door en door, zonder klagen moet bewijzen. Je moet lijden voor wat je hebt gedaan, wil je je weg nog naar Starclan vinden.’ Het was de waarheid. Dat was dan wel gedeeld smart. ‘Het zal moeilijk zijn. Er zullen katten zijn die je niet meer willen vertrouwen, die je oordelen - terecht - voor wat je hebt gedaan. En misschien zullen je kittens dat ooit ook doen.’ Settleddust groene ogen flikkerden duister. ‘Dat is je straf.’

Hoewel hij zich ondanks zijn grote gestalte zich zoveel kleiner voelde als ooit, was hij vastberaden in de woorden die hij zei. Niemand zou hem van zijn kittens gescheiden kunnen houden. Misschien zou het een verkeerde keuze blijken, later, maar nu wilde hij er voor ze zijn. Zijn verantwoordelijkheid op zich nemen. Een vlaag van opluchting ging door hem heen toen Settleddust het met hem eens bleek te zijn. Hij sprak dat het StarClans taak was om te oordelen. Twistedheart boog dankbaar zijn kop bij de Deputy's woorden. Zijn hart stak bij het laatste wat er gezegd werd, maar hij wist dat het waar was. Katten zouden hem nog meer gaan oordelen dan ooit, en zijn eigen kittens zouden daar misschien ook onderdeel van worden. Twijfel overviel hem weer, maar hij besloot het te negeren. Hij moest standvastig zijn, laten zien dat hij zeker was van zijn zaak. Hij had immers een belofte gedaan. 'Ik begrijp het, Settleddust,' murmelde hij. 'Dankjewel voor deze kans, echt. Ik zal de Clan niet in de steek laten, dat beloof ik.'

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

En hij zei nog dankjewel ook. Settleddust voelde gal weer opkomen, maar wist het professioneel te verbergen. Twistedheart moest eens weten. Hij zou hem vervloeken. Hij zou voor zijn huid komen. Maar misschien, heel misschien zou een deel van hem hem begrijpen, als hij eens wist met wat voor een monster hij de bosjes mee had gedeeld. Dwaas jong. Veel te zachtaardig. De problemen wisten altijd een weg naar hem te vinden. Dus knikte hij enkel naar de jonge kater. ‘Goedzo, jongen,’ miauwde hij vlak. ‘Je mag het zelf aan de clan vertellen. Ik zal voor je opkomen als ze er problemen mee hebben. Maar we gaan het zo doen.’ Hij haalde even zijn schouders op. ‘Wie ben ik om een vader bij zijn kinderen weg te halen?’ En in die woorden hing een schaduw van de pijn die hij iedere dag voelde. Hij seinde de kater de den uit. Hij zou later wel komen, want de deputy voelde zijn maag al omdraaien.

Settled knikte bij zijn woorden en zie dat hij het zelf de Clan mocht vertellen. Twistedhearts oortjes wiebelde onzeker bij die woorden. Wilde hij het wel zo open gaan vertellen aan heel de Clan? Was het niet duidelijk genoeg al? Toch boog hij nog eens dankbaar zijn kop bij Settleds laatste woorden. 'Dat betekend veel voor me, dankjewel,' murmelde hij zachtjes. 'Maar.. Maar is het niet al duidelijk voor de Clan, over mij en de kittens? De Clan komt er vanzelf wel achter, ik wil de kittens liever niet gelijk al in een hokje stoppen.' Het was sowieso niet de kittens hun fout, maar er zaten altijd katten bij die ze anders zouden behandelen. Twistedheart wilde liever dat de Clan het zelf uit zou vogelen, en als er echt problemen bij kwamen kijken dan konden ze er altijd nog iets over zeggen, toch?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Twistedheart wist precies toch weer de woorden te zeggen die hem tegen de haren in streken. Opnieuw vlamden zijn ogen pissig op. "Ik wil de kittens niet in een hokje zetten". Hij ging nu echt de lijn over. ‘Dat heb je al gedaan het moment dat je een medicine cat zwanger hebt gemaakt,’ siste hij kwaad. De leider kwam overeind en hij bracht zijn kop dichtbij de grotere kater. Hij was misschien de uk hier, maar hij had de autoriteit hier. ‘Dit zijn de consequenties van je eigen domme acties, en daardoor moeten jouw kittens met de gevolgen leven.’ Hij snoof schamper en keek hem onqfgebroken aan. ‘Je moet blij zijn dat ik je niet weghaal bij die kittens. Dat ik je niet verban voor wat je hebt gedaan. Ik ben erg, erg schappelijk met je Twistedheart. Zet dat niet op het spel met keer op keer mij tegenspreken.’