you should know more

Zou hij hem wel willen zien? Misschien had hij wel geen tijd voor Amberhunt. Niet dat de oudere kater zijn nieuwe leader dat kwalijk zou nemen: Ze hadden elkaar goed gekend toen Settledstar nog erg jong was geweest, apprentice en jonge warrior. De afgelopen seizoenen hadden ze elkaar enkel vluchtig gesproken. Natuurlijk had hij Settled zijn zegen gegeven na zijn rangwisselingen, maar echt persoonlijk was het niet geworden. Hij hoopte maar dat de ander hem niet vergeten was, dat hij niet moe van hem was. Settledpaw was bijna als een zoon geweest voor Amber, maar hij wist niet of de ander dat gevoel gedeeld had.

"Settledstar, mag ik binnen komen? Het is Amber.. Amberhunt." Mauwde hij onzeker, terwijl hij bij de ingang van het den stond. Wat was er toch gebeurd? Opeens voelde hij zich zo onderdanig aan de veel jongere kater.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar lag te slapen in zijn nieuwe den. Het voelde een beetje als een grot. Als Mothermouth en de donkere tunnels erheen. Hij had zijn nest zo geplaatst dat als de zon scheen, hij een lintje van warm zonlicht op zijn pels kreeg. Het rook er nog altijd naar Acornstar, en hij vreesde dat het wel even zou duren voor de geur van de vorige leider zou slijten. Settledstar had ook verwacht dat hij zich ongelooflijk eenzaam zou voelen, voor het eerst zo alleen moeten slapen. Maar het voelde verassend therapeutisch om een plekje te kunnen hebben waar hij zich kon afzonderen. Nou ja, niet helemaal, want ze wisten hem altijd haarfijn te vinden.

Amberhunt had hij niet verwacht. Hij hoorde zijn stem buiten de den en hij klonk.. onzeker? Settledstar hief opgewekt zijn kop. ‘Amberhunt, ja, ja, natuurlijk!’ Hij kwam overeind uit zijn nest en schudde het mos van hem af. Wow, dat was lang geleden. Het leek wel een leven geleden dat hij de kater op had gezocht voor steun en toeverlaat. Daarna was alles zo.. zo snel gegaan. Misschien had hij wel niet gedurfd oog in oog met hem te staan nadat hij zoveel geheimen moest verbergen. Misschien kon hij het wijten aan dat hij altijd wat te doen had. ‘Dat is lang geleden! Kom binnen,’ sprak hij enthousiast. Misschien was het goed oude vriendschappen omhoog te halen. Al was Amberhunt niet echt een vriend geweest, eerder een voorbeeld.  

Er klonk in ieder geval iets van opgewektheid door in de stem van de leader. Met iets meer zelfvertrouwen liep Amberhunt het den in. Settledstar was in alle opzichten veranderd sinds hun laatste échte gesprek: Hij was zoveel ouder, zoveel gespierder, en duidelijk zoveel meer verontrust. Er lag een zware last op die brede schouders, de zwaarste last in de clan. Amberhunt had nooit een geweldige relatie gehad met leaders en deputies. Hij was sceptisch geworden, lang voor de laatste oorlog. Toch erkende hij de last die zij voor hun clan droegen, en waardeerde hij dat. Hij hoopte maar dat Settledstar niet het pas van zijn voorgangers zou inslaan. Zelf was hij nauwelijks veranderd. Nog steeds weg klein van stuk, met nieuwsgierige en getrainde groene ogen, en een feloranje vacht. Het grootste verschil was het aantal grijze haren, dat aanzienlijk was toegenomen sinds ze elkaar voor het laatst zagen. "Lang geleden, dat is zeker. Al heb ik je vanaf de zijlijn mogen zien groeien." Hij glimlachte, bijna vaderlijk, voordat hij een wat bittere nasmaak van die uitspraak proefde. Hij had lang niet alles gezien, dat wist Amberhunt zeker. Settledstar was zijn zorgeloze zelf niet alleen kwijt geraakt aan de groeiende verantwoordelijkheden. "Nu ben ik oud, en sta jij aan de top." Ervaren ogen werden vochtig, en hij wende zijn blik af om de tranen weg te knipperen. "Hoe gaat het met je.. Jongen?" Dat was niet de gepaste manier om zijn leider aan te spreken, maar het was de manier om zijn Settled aan te spreken.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar zijn ogen vielen op de kleine kater en hij.. Wel hij was misschien een dagje ouder geworden. Maar Amberhunt leek niet minder dan in de bloei van zijn leven. Wellicht werd je echt met de manen wijzer, dat werd hen immers altijd beloofd. Wat de nieuwe leider niet had verwacht, was dat hij emotie bespeurde in de groene ogen van zijn vriend. Hij lachte warm en wuifde de opmerking weg. ‘Kom nou, niet met zulke woorden gooien. Mag hopen dat er nog wat goeie jaren in je zitten,’ miauwde hij hartelijk. Een zachte blik lag in Settledstar zijn ogen, zijn lichaam vermoeid, maar zijn brein was helder. En toen hij vroeg hoe het met hem ging, haalde hij zijn schouders kort op, een jongenachtige grijns hing om zijn lippen. ‘Ik ben nauwelijks meer een jongen te noemen,’ grapte hij naar de oudere kater. Een zuchtje rolde daarna over zijn lippen. Wellicht kon hij een tipje van de sluier ophogen. ‘Het is lastig, allemaal. Maar ik heb ergens niet het gevoel dat er heel veel veranderd is. De Acornstar die wij kenden was er al lang niet meer.’ Hij keek even om zich heen, zoekende naar de goeie woorden. ‘Ik heb alleen een andere naam. De problemen zijn hetzelfde.’

De jongen in hem was nog niet dood, dat merkte Amberhunt tot zijn opluchting. Hij was bang geweest dat het echt leven Settledstar had platgewalst toen een serieuze man, zoals het met zoveel andere veelbelovende jongelingen had gedaan. "Ik mag hopen van wel, ja." Mauwde hij, en hij knipperde het vocht in zijn ooghoeken weg. Hij dacht niet graag na over zijn eigen dood. Nadat hij doe bijna zelf veroorzaakt had, toen hij nog zo jong was geweest, had Amberhunt een angst ontwikkeld voor het einde. Ooit zou hij er vrede mee maken, en gewillig naar Starclan gaan. Ooit, maar niet nu. Hij luisterde naar de rest van de woorden van zijn nieuwe leader, en knikte somber op de opmerking over Acornstar. De oorlog met Bloodclan, die hem zijn plek had gegeven, was het begin van het einde van de oude leader geweest. Hij had nooit een echte kans gehad om een goede leader te worden, altijd was hij verwikkeld geweest in conflict, tot het bittere einde. "Je mag jezelf niet zo laten worden, Settled." Eigenlijk mocht hij niet zo over hun vorige Leader spreken, maar hij dacht dat Settledstar hem wel zou vergeven. "Geef jezelf rust.. vertrouw anderen met je verantwoordelijkheden." Acornstar had vijanden in elke hoek gezien, en dat had hem niet bij iedereen populair gemaakt. "Ik zie je graag negen lange levens leven, nog ver nadat ik zelf.. weg ben." Hoe had hij zichzelf nou toch weer naar zijn eigen dood gepraat?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar glimlachte en hij keek de kleine, rosse kater geamuseerd aan. Settledstar zag het nog niet zitten dat iedereen om hem heen zou verdwijnen. Hij had nooit ouders gehad, maar nu ze echt permanent waren overleden, was het toch anders. Zijn moeder terugzien in StarClan was als een stomp in zijn maag geweest. En hij wist wat ze tegen hem probeerde te zeggen. Zijn verantwoordelijkheden, zijn kittens, om niet dezelfde fouten te maken. En Amberhunt leek ondanks de poging om de emotie in zijn ogen te verbergen, zijn gedachten te kunnen lezen. Verantwoordelijkheden, geheimen. Hij puilde ervan uit. Maar ook een verhulde waarschuwing. Hij knikte. ‘Ik weet het. Ik probeer het.’ Hij glimlachte kleintjes. ‘Ik doe alleen al zo lang alles alleen, dat ik soms dagen wakker wordt en de patrouilles nog wil regelen,’ grapte hij. Maar het waren zulke dingetjes die hij wel lastig vond. Wolfblood nam iets van hem over, wat hem manen routine en houvast had gegeven. En om al nieuws los te laten tegen Wolfblood was ook lastig. Dus hij zuchtte. ‘Ik doe alles om ShadowClan veilig te houden,’ verzekerde hij zijn oude vriend. En het deerde hem niet meer als dat tegen de wens van StarClan in ging. Hij had gezien dat ze hem ondanks zijn grootste misdaad, ze hem dankbaar waren geweest. Het was nodig geweest, en niemand anders hoefde dat te weten buiten hem. Hij lachte ook om zijn volgende opmerking. ‘Geen zorgen. Als jij de oudste elder bent geweest, voel ik me direct veiliger als je over me waakt.’ Hij snorde. ‘Ik ben ook nog lang niet klaar hier.’

Probeerde hij hem gewoon gerust te stellen, of hoorde Settledstar zijn adviezen écht? Om de een of andere reden betwijfelde Amberhunt het ergens. De leader zou vast ontelbare katten op bezoek gehad, die hem allemaal goed bedoeld advies hadden gegeven. Toch, nu kon hij in ieder geval rust hebben met het feit dat hij het gezegd had, dat hij zijn rol als vriend goed had gespeeld. Amberhunt dwong zichzelf om te grinniken om Settledstar's grapje over patrouilles. Misschien moest hij zich er ook niet zo druk over maken, en deze kater gewoon een kans geven. Wie was hij eigenlijk om advies te geven? Slechts een kleine, oude kater warrior die ooit bijna de clan had moeten verlaten. Wat wist hij nu weer van leiden? Toch, hij moest Settled nog iets vragen. Amberhunt keek wat nerveus achter zich, om zich er zeker van te maken dat er écht niemand anders was die hen kon horen praten. "Nog één ding: Mag ik vragen waarom je Wolfblood als je deputy hebt gekozen?" Hij sprak zachtjes, zonder oordeel in zijn lichte stem. Hij wilde absoluut niet dat de ander dacht dat hij hintte dat híj deputy had moeten worden. Het was slechts dat hij zo zijn bedenkingen bij de nieuwe deputy had.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Het duurde eventjes, maar uiteindelijk leek er toch eruit te komen wat Amberhunt hier echt voor was gekomen. Settledstar glimlachte kleintjes. Hij had geweten dat Wolfblood een risico was, maar dat er zoveel katten een oordeel over hadden. Hij was haar meer aan het verdedigen dan aan het samenwerken op deze fiets. Maar lag er meer achter? Voelden anderen zich gepasseerd? Ouder, meer ervaren, wijzer. Iemand die hij nodig had? Stormraiser had hem minder discreet erover aangesproken. ‘Omdat ik een statement wil maken.’ Ja, misschien dat het voor zover wel duidelijk was. ‘Wolfblood heeft fouten gemaakt in het verleden, oké. En misschien is ze niet de meest aanspreekbare kat. Maar ze doet alles voor deze clan, heeft zich bewezen om over lijken te gaan voor ons én als je langer met haar spreekt, weet je dat er veel meer schuilt achter die façade die ze op heeft gebouwd.’ Wolfblood en hij hadden vaak sterke woordwisselingen, dat leek de enige manier hoe hij haar naar hem kon laten luisteren op dit moment. Maar ze was heet ijzer wat hij nog kon smeden. ‘Het laat iedereen zien dat je in ShadowClan van elke afkomst en geschiedenis groots kan worden.’ Wat voor ouders je ook had, het betekende niet dat je in diens voetsporen zou treden. Misschien was het ook een knik op zijn eigen afkomst. En nu hadden ze een mengelmoes van hoge rangen. Hij was RiverClan, Peppermint van WindClan en Wolfblood was de dochter van een moordenares. En het boeide niets. ‘En bovendien is ze sterk en intimiderend. Ik kan dat wel gebruiken op dit moment.’

Oh Settled toch. Dacht Amberhunt neerslachtig. Hij benoemde precies de redenen waar de kleine kater bang voor was geweest: Een statement maken, ze was intimiderend, het was meer dan de façade. Hij scheen niet te merken dat hij daarmee precies aangaf wat er zo gevaarlijk was geweest aan zijn keuze. Gepijnigd keek hij op naar de leader. Wilde hij dit zeggen, en hun relatie verzuren? Wellicht zou Settledstar het zelfs doorgeven aan Wolfblood, en dan zou zijn leven écht een hel worden. Toch, Amberhunt zou geen yes-man zijn. "Ik zeg dit omdat ik van je hou, Settled, en ik geloof dat je mijn meningen waardeert, zelfs als je ze niet deelt." Mauwde hij als voorzichtige intro. "Wolfblood was een slechte keuze, het spijt me. Wat je zegt is allemaal waar, maar het geldt alleen zolang jij er bent." Niet over nadenken, niet over nadenken. "Wat als, Starclan verbied het, je een ontijdig einde vind? Dan wordt zij leader. Jij kunt haar inderdaad gebruiken omdat ze intimiderend is, maar wat als het Wolfstar is, wie is er dan om haar te gebruiken?" Ohh, dit zou hem geen leuke antwoorden opleveren, en toch liet hij zijn groene ogen niet zakken. "Eén Wolfstar was genoeg, of één Crystalstar. Ze is niet alleen je deputy, maar ook je opvolger." Uiteindelijk hadden al deze woorden natuurlijk nul impact. De benoeming van een deputy kon niet ongedaan worden gemaakt.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar spitste zijn oren en kneep zijn ogen samen in een frons toen hij de preek voelde aankomen. "Omdat ik van je hou, maar"  betekende nooit goed nieuws. Settledstar moest zijn best doen om zijn kaken op elkaar te houden terwijl hij sprak. Hij bedoelde het goed, hij bedoelt het goed, herhaalde hij als een mantra in zijn kop. En toen hij haar begon te vergelijken met andere leiders, liep de maat vol. ‘Je moet nu heel goed op je woorden passen,’ sprak hij, zijn stem zacht maar diep. ‘Dit is je clangenoot die je vergelijkt met Crystalstar,’ voegde hij eraan toe. ‘Wat denk je wel niet? Dit soort wantrouwen heeft Acornstar tot zijn einde geleidt. Ik weiger om het mijn clan opnieuw te laten verdelen.’ En bovendien kwam hij voor zijn deputy op. Settledstar moest echt zijn best doen om niet kwaad te worden. Hij was nog opvliegend geweest en opeens woog de druk van het leiderschap hem nog zwaarder als het van een goede vriend kwam. ‘Ik weet dat ze nog niet perfect is, maar ik kan wel tot haar doordringen. Als je haar niet vertrouwt, vertrouw mij.’

Misschien had hij moeten weten dat dit er aan zat te komen. Settledstar kon de keuze niet ongedaan maken, dus er zat weinig anders voor hem op dan Wolfblood verdedigen. Amberhunt hoorde dat hij nog steeds vond dat hij de goede keuze had gemaakt. Hij boog zijn kop bij de harde woorden van de leader die ooit zijn jongen was geweest. Settled benadrukte dat hij de clan niet wilde splitsen. "Ik zou dit nooit tegen iemand anders zeggen, ik ben niet achterlijk.." Mompelde hij gespannen. Het voelde zo vreemd om de les gelezen te worden door iemand die nog niet half zijn leeftijd was. Amberhunt was al een meer dan ervaren Warrior geweest toen Settledstar geboren werd, maar hij moest toch buigen voor wat de cyperse kater te zeggen had. "Jij bent de leider. Ik zal nooit tegen je ingaan.. Maar ik wil dat je me gehoord hebt." Hij nam geen woord terug van wat hij gezegd had, noch bood hij zijn excuses ervoor aan. Wolfblood was uitermate ongeschikt, dat wist hij zeker. "Ik vertrouw je, en ik hoop dat ik het mis heb, voor ons allemaal." Maar ik denk dat ik het precies goed gezegd heb.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Bij StarClan, misschien was hij te fel geweest. Hij moest leren om weer geduldiger te worden. Om te luisteren en kritiek en aanval beter van elkaar te onderscheiden. Misschien was het gewoon pure onzekerheid, dat hij wilde dat iedereen zijn iedere keuze goed vond en hem op handen en voeten zou dragen. Hij was degene die beter moest worden na Tallstar en Acornstar, die hun clan weer op de kaart moest zetten. Dus hij keek weg van Amberhunt toen hij sprak dat hij niet achterlijk was en een schuldgevoel kroop in hem omhoog. Maar hij was kwaad geweest. Amberhunt had hem aangesproken alsof ze weer twee jaar terug in de tijd waren gereisd. Oh hoe hij nu wenste dat ze geen vrienden waren. ‘Ik.. hoor je,’ kwam er uiteindelijk uit hem. Hij beet op zijn lip en forceerde zichzelf weer naar hem te kijken. Het stomme was, Amberhunt was er altijd voor hem geweest toen zijn vader en oom daar niet waren. Misschien moest hij meer naar hem luisteren. ‘Ik vind alleen dat je haar verkeerd inschat. Ik denk dat ze je gaat verrassen. Nee, dat weet ik.’ Amberhunt moest eens weten wat hij had gedaan voor de clan. Wat voor fouten hij had gemaakt. Hij zou ook niet meer hetzelfde over hem denken.

De verandering in het gezicht van zijn oude vriend was te duidelijk om nep te zijn. Settledstar voelde zich wel degelijk schuldig. Desalniettemin bleef hij stellig dat hij goed zat. Misschien was dat ook wel goed, een Leader die meteen in elkaar zakte bij één kritiekpuntje zou het niet lang uithouden. Amberhunt knikte, en hij liet zelfs een lichte glimlach zien, waarvan hij hoopte dat die zijn groene ogen ook haalde. "Ik vertrouw je." Herhaalde hij, en hij gaf Settledstar het lichtst mogelijke kopje. "Dan zal ik je maar weer met rust laten, je zult genoeg te doen hebben." Mauwde hij, terwijl hij opstond, wachtend op Settled's toestemming om te gaan.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar wist niet of hij de beste man op zijn woord kon geloven. Hij wilde het. Hij moest het. Anders was hij net diegene waarvoor hij Amberhunt had uitgemaakt. Als hij niet meer zijn clangenoten op hun woord kon vertrouwen, dan was hij precies diegene die hij zo lang had minacht. Toch toen hij Amberhunt aanstalten zag maken, na een klein kopje, om ter vertrekken, voelde hij de schuld hem overnemen. ‘Nee, Amberhunt, wacht!’ De leider wist even niet wat er na die zin moest volgen. Hij keek even naar de grond, als een kind dat net een standje had gekregen. ‘Ik.. Wil je nog gewoon even praten? Over.. over gewone dingen. Zoals vroeger.’ Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht. Hij lachte even kort. ‘Ik ben misschien de laatste manen meegesleurd in iets dat alles behalve gewoon was.’

Verrast keerde hij zijn kop. Na al deze jammerheden had hij toch echt verwacht dat Settledstar blij zou zijn om van hem af te zijn. Desondanks stopte Amberhunt, en ging hij weer zitten. Het was geen gehoorzaamheid aan zijn leader wat hem terugbracht, maar de zachte, bijna verlegen stem waarmee Settledstar hem had aangesproken. Gewone dingen, hmm? Hij grinnikte zachtjes en knikte wetend. Ja, hij had zich zeker laten meesleuren. "Ik weet niet eens meer wat voor gewoons ik met je kan overleggen, je bent zo.. ongewoon geworden, op de beste manier." De kleine rosse kater wikkelde zijn staart netjes om zijn poten heen. "Heb je nog tijd voor vrienden? Voor liefde." Ooit had hij Settleddust ervan verdacht dat hij ergens een lieve mate had gevonden, die zijn hart gebroken had. Amberhunt was destijds te aardig geweest om er direct naar te vragen, en sindsdien had hij geen bewijs gevonden. Dat betekende niet dat hij blind was, en de manier waarop Settledstar en Stormraiser met elkaar omgingen was hem wel opgevallen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Ongewoon. Misschien was dat wel het beste woord na alle bizarre dingen die hem waren overkomen in een eindeloze stroom. Hoe StarClan hem op dit pad had gekregen, mochten enkel zij weten. Hij snoof schamper. ‘Ik probeer gewoon te zijn.’ Misschien waren dat ooit zijn simpele ambities geweest. Een gewone warrior, met een gewone familie. Alles wat hij had gedacht dat hij in zijn jeugd niet had gekregen. Inmiddels waren zijn ambities buiten proporties geslagen. Alleen was een klauw in dat gewone leven nog erg aanlokkelijk. En direct ging het gesprek naar liefde. Zijn mondhoeken kropen overeind. De oude snoeperd. Hij lachte kort naar de grond. ‘Hm-m,’ bromde hij. Zijn gezicht klaarde stiekem op. ‘Ze is nu volgens mij boos op me. Maar dat zijn poezen,’ wuifde hij weg. Onverklaarbaar, veranderlijk als het weer, maar stomme gevoelens lieten hem stomme dingen doen. ‘Ze is waarschijnlijk ook buiten m'n bereik, maar ze is leuk.’ Zijn blik ging weer naar de rosse kater. ‘En je weet hoe weinig tijd ik voor vrienden heb.’

Een rol van zijn amberkleurige ogen ontmoette Settledstar's opmerking over hoe poezen zijn. "Ik zou het niet weten, Settled. Ik heb nooit het.. genoegen gehad om intiem te zijn met een poes." Het was geen geheim dat hij op katers viel, Demonslayer was lastig te verbergen, net als hun kinderen. Het verbaasde hem dat Settled zei dat Stormraiser waarschijnlijk buiten zijn bereik was. Hij was deputy, er waren vast kattinnen genoeg die zich welwillend aan zijn poten zouden werpen. Aan de andere kant, waren dat vast niet degenen die hij wilde. "Je onderschat jezelf. Als ik haar was zou ik het wel weten." Grinnikte hij met een knipoogje. Settledstar was niet bepaald zijn type, veel te jong en misschien zelfs wel te klein, wat misschien hypocriet leek. "Je maakt nu tijd voor me vrij.. Dat is meer dan veel leiders doen, neem ik aan."

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar lachte even hartelijk toen hij sprak over poezen, en Amberhunt zijn reactie daarop. ‘Oké, fair.’ Hij had al sinds het begin der tijden een ding met Demonslayer en wel.. oké, misschien dacht hij te kort door de bocht. Waarschijnlijk. Ach, alles had altijd zo natuurlijk verlopen met Seamist, alsof ze waren gekerfd uit hetzelfde hout, twee puzzelstukjes die precies in elkaar hadden gepast, totdat de hele wereld naar de tering was gegaan. Stormraiser was het compleet tegenovergestelde van dat. Het was push en pull, het was hard en dan zacht, het was laagje na laagje afpellen. Misschien was hij gewoon ouder geworden, volwassener, maar niet wijzer. ‘Ze is gewoon, zo veranderlijk als het weer.’ Maar de kater ging weer door met spreken, en hij grinnikte weer. ‘Ik voel me gecharmeerd,’ reageerde hij op zijn reactie. Hij stak zijn tong kort naar hem uit. De beste man mocht plagen wat hij wilde. Maar ergens geloofde hij nog altijd dat Stormraiser vast iemand wilde die net zo beeldschoon was als zijzelf. Groter en sterker dan hij, en met misschien iets minder spotlicht op hem. Een simpel leven. Amberhunt miauwde dat hij nu tijd voor hem nam. Hij knikte langzaam. ‘Omdat je het praktisch kwam afdwingen om me een standje te geven,’ grapte hij. ‘Maar het is.. goed. Dankje.’

Een jonge romance, de mierzoete smaak van de liefde was overal te vinden in hoe Settledstar over Stormraiser sprak. Amberhunt hielt de opmerkingen tegen, en glimlachte in plaats daarvan bemoedigend. Het zou goed zijn als hij iemand had met wie hij zijn zorgen dag en nacht kon delen, iemand die die zorgen van hem weg kon nemen. Het voelde ergens niet kloppend dat de tabby hier, helemaal alleen, sliep terwijl zijn clangenoten allemaal samen waren. "Je bent verliefd, Settledstar." Merkte hij lichtjes op. Dat kon geen verassing zijn, de halve clan zou het waarschijnlijk al gezien hebben. "Zorg ervoor dat je het vasthoud, en het zal prachtig voor je zijn." Hij had zelf altijd vastgehouden, en voor hem was het prachtig geworden.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Verliefd. Hij had het nog niet eens hardop durven denken. Ergens wist hij wel dat Stormraisers indrukwekkende gelaat, haar scherpe tong, maar vooral ook de meer kwetsbare momentjes hem hadden geraakt. Maar de laatste keer dat hij aan liefde had toegegeven, was het ongelooflijk mis gegaan. Maar dat waren andere omstandigheden, toch? Toch verbleekte de sprankelende blik op zijn gezicht een beetje, helemaal toen de oude man sprak dat hij ervan moest genieten. Hij haalde zijn schouders wat op. ‘Hm-m,’ bromde hij eerst kort. Het zou prachtig voor hem zijn. Bij de sterren, het was prachtig geweest, maar voor zo kort. Misschien moest hij het gewoon bij dit spelletje houden, dit najagen van een zwarte schoonheid die waarschijnlijk ook niets meer wilde dan dat. Misschien. ‘Eerst belangrijkere dingen. Want kennelijk moet ik in de tussentijd nog een wolf temmen.’