Singing that old song

Het was een gezellige boel in het kamp momenteel en hij genoot er wel van om omringd te zijn door al zijn vrienden. De zon stond op zijn hoogtepunt op dat moment en het was een warme dag vandaag, waardoor veel clangenoten zich momenteel in het kamp bevonden. Ze namen een korte pauze tussen al hun taken door en Bramblefrost had zich er ook tussen gevoegd. Natuurlijk had hij al flink zijn best gedaan vandaag en zelfs een lekkere dikkere vis kunnen vangen. De gladde rivierbewoner lag netjes bovenop de prooistapel, zoals het natuurlijk hoorde. De zilverwitte Warrior wou er graag over vertellen aan iemand, hoe lastig de strijd geweest was. In werkelijkheid had hij de vis redelijk snel te pakken gekregen en vooral omdat het vlak onder de oppervlakte zwom op dat moment. Dat was natuurlijk niet waarmee Bramblefrost mee kon aanzetten, hij moest zijn leven wel wat interessanter maken dan dat. Tenslotte was hij zelf al behoorlijk interessant. Met een wat verwaande blik in zijn ogen gluurde hij rond op zoek naar een slachtoffer wie hij kon vertellen over zijn avonturen. Zijn blik stopte bij het zien van een flamepoint poes, eentje die een stomme actie begaan was samen met de zoon van hun Leader. Zomaar een rogue laten ontsnappen, daar was Crystalstar niet blij mee geweest. Bramblefrost wist zeker dat als hij er eerder bij geweest was de ex-Riverclanner nog hier gezeten had als hun gevangene of inmiddels al dood was geweest. Helaas was hij net wat te laat. Wel, misschien was de doodstraf ook wat overdreven geweest. Hij had vast goeie hulp kunnen bieden bij haar ontsnapping en er zonder straf vanaf gekomen. In elk geval had Blossomhail dat wel gekregen en had ze nu de prachtige kans Crystalstar als haar mentor te hebben. Al was de poes daar vast niet zo blij mee. "Vrij van je training?''sprak hij haar aan, een stangende toon was te horen in zijn stem. De meesten deden het als een Warrior zo'n straf kreeg en Bramblefrost was er ook niet boven. Tenslotte was het haar eigen schuld, ze had beter haar best kunnen doen als ze Rosepaw zo nodig moest helpen. De juiste woorden hadden de kans alles om te draaien.

Blossomhail deed haar best om het gevoel te negeren dat haar Clan niet meer als haar Clan aan begon te voelen. Ze merkte de priemende blikken, de stangende woorden en het gelach achter haar rug om heus wel op, maar ze probeerde zich er zo weinig mogelijk van aan te trekken. RiverClan had een tijdje geen zondebok meer gehad en nu dat zij dat was, wilden al die gefrustreerde zieltjes zich een keer goed kunnen uitleven. Ze moest het niet te persoonlijk opvatten. Maar hoezeer ze dat zichzelf ook bleef volhouden, toch vatte ze het wél persoonlijk op. Het leek erop dat Hyenafang de enige was die nog echt om haar gaf. Icecream was te veel bezig met het strijden van zijn eigen demonen om haar de steun te geven die dat ze nodig had en Blossomhail kon hem dat ook niet kwalijk nemen. Hij was er nog redelijk goed vanaf gekomen, al zou het verraad dat hij door zijn moeder voelde vast al wel straf genoeg zijn. Blossomhail had een neutrale blik in haar ogen die ze zichzelf aan had gemeten sinds dat ze haar straf had ontvangen en die ze behield als ze in het kamp was. Ze zou niet breken. Absoluut niet. Haar blik gleed dan ook bijna emotieloos naar Bramblefrost toen hij het nodig vond om een stangende opmerking te maken. ”Ik heb op dit moment niks te doen,” zei ze op een rustige toon. ”Was er soms iets wat je dringend met mij wilde bespreken?” Of wilde je Crystalstar’s hielen nog wat meer gaan likken beet ze hem in gedachten toe, maar ze dwong zichzelf om dat niet te zeggen. Dat zou enkel olie op het vuur gooien zijn.

Blossomhail was begrijpelijk niet blij bij het horen van zijn opmerking, maar wat had ze dan ook verwacht na wat ze de clan geflikt had. Haar uitdrukking mocht dan geen sporen van emotie zien, aan haar woorden kon hij opvangen dat ze hem kwijt dan rijk was. Ze had niks te doen of ze waagde te beweren dat ze niks te doen had. Nou ja, dat was iets wat hij haar moeilijk kwalijk kon nemen. "Ach, niet direct'' zei hij nonchalant, een tong door zijn zilverkleurige vacht halend. Hij strekte eens met zijn nek, een kort blik door de rest van het kamp werpend. ''Maar vertel eens, waarom heb je je leven gewaagd voor haar?''Hij was er wel nieuwsgierig naar, je eigen leven op het spel zette om een poes te redden wiens fout het was dat ze twee kittens verloren hadden. Toen nog kittens, nu inmiddels niet meer natuurlijk. Ze had geluk had dat Crystalstar zich niet aan haar belofte gehouden had, al was het misschien enkel Icecream de ware reden daarvoor.