she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Cottonflower was blij om de zon weer te zien. Ook zij raakte verveeld aan de sneeuw, maar de lange leafbare had haar kunnen kalmeren. Kunnen temperen. En nu zou ze snel genoeg weer onrust voelen van de eindeloze groene velden en geurige bloemen en bijna de verplichting om je blij te voelen. Oké, de zon was fijn en de prooi ook. Maar verder dan dat. Ze had zich opgerold tot een bal in een zonnig plekje aan het water. Het ijs was inmiddels ook gesmolten, maar het water voelde nog altijd ijzig koud aan. Ze tikte met een nagel op het oppervlakte om rimpels te creëren. Het was bijna therapeutisch om de cirkels te zien ontstaan en groter te worden, om uiteindelijk te verdwijnen in de grootsheid van het water. Ze zuchtte. Saai.

& Rimekit eerst</sub>

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Er kwam een kitten bij haar zitten, onder de indruk van haar verveelde proces om rimpel na rimpel te creëren. De kitten was echter een stuk minder succesvol. Ze raakte het water aan en deed alsof ze een elektrische schok had gekregen. Een grinnik kwam uit Cottonflowers mond. Ja sorry, hoe kon ze daar niet niet om lachen. ‘Sukkel,’ miauwde ze naar de kitten. Ze herkende haar vaag als Rimekit. Oh joh, ze kon al dat tuig niet uit elkaar houden. Ze was blij dat ze zelf niet met een nest van die criminelen gekluisterd was aan de nursery. Ze stak ook geen poot uit om haar te helpen. Ze was inmiddels groot genoeg om zichzelf te helpen. Ze veegde zelf met een pootkussentje een halve boog over het water heen, wat een hele andere vorm rimpel creëerde.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{De kitten werd niet eens boos op d'r. Specklepaw had direct de boel bij elkaar zitten zeiken. Maar nee, deze bleef stil en kwam vervolgens met een absurde vraag. Echt, ze vroeg zich af hoe de breinen van die kinderen werkten. En zij had vier jonge siblings gehad. Misschien was ze zelf toen ook nog jonger geweest. Maar ze wilde leren zwemmen. ‘Uhhh...’ Ze had het heel vriendelijk gevraagd. Maar Cottonflower was niet goed met vriendelijk. Ze was goed in ruziemaken en goedmaken als het moest. Haar woorden waren hard en met dubbele mening. Niet iets voor een kitten om te horen, wiens enkele verlangen het was om haar vader trots te maken. Cottonflower wuifde haar poot even naar haar toe. ‘Je hoeft niet te leren zwemmen om je vader trots te maken,’ miauwde ze stellig. Nee. Ouders waren al trots als hun kroost ademde. ‘En ik ben niet je favoriete leraar, dat kan ik je ook vertellen.’}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Eerlijkheid, pfft. Ze rolde haar ogen en keek de kitten niet langer aan. ‘Geloof mij, gup. Je kan beter liegen dan eerlijk zijn. Anderen zullen dan veel meer van je houden.’ Ze keek weg over het water. Ja. Ze zouden haar vast leuker hebben gevonden als ze haar mondje als het gehoorzame prinsesje had gehouden. Maar ze was alles behalve dat. Ze was een prinsesje geweest. Enigs kind en zwemmend in aandacht. Maar alles was veranderd, en nu was ze niets meer dan een rebel, gestript van al haar voorrechten. En ze gromde en grauwde als ze altijd deed. Ze hoorde opeens een plons en Rimekit had het voor elkaar gekregen om zichzelf helemaal nat te maken. Ze rolde opnieuw haar ogen en lachte hoofdschuddend. ‘Je bent écht een sukkel.’}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Liegen was slecht. Ja, dat ook. Dat was hoe ze hun allemaal onder controle wilden houden. Je mocht niet liegen tegen je ouders, tegen je leider, of wie er dan ook maar hoger in rang was. ‘Oh, ja. Heel erg,’ beaamde ze. ‘Maar vaak is de waarheid nog slechter.’ Ze haalde eindelijk haar voorpoot uit het water en likte hem snel droog, voordat ze hem onder haar buikje vouwde. Uiteindelijk vroeg de kitten of zij ook loog. Ze grinnikte eventjes. Soms. Niet vaak. ‘Nee,’ miauwde ze uiteindelijk resoluut. ‘En daarom mogen ze me niet.’}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower wierp een blik op de grijze kitten. Hm, ergens had ze misschien gelijk. Maar het gros kon de waarheid niet aan. Man, het gros van RiverClan had ook geen gevoel voor humor. Ze haalde haar schouders op. ‘Hopelijk,’ miauwde ze. Ze lachte even schamper. ‘Of ze zijn bang voor me,’ miauwde ze plagend. Oh, ze had vuur op haar tong liggen, en ze mochten bang voor haar zijn. Niemand bleef veilig van haar furie als ze een eikel waren geweest tegen haar. En opeens uit het niets, kwam een compliment uit de kitten. ‘Huh?’ Met een frons keek ze haar aan, terwijl ze zichzelf uitnodigde tegen haar aan te komen zitten. Cottonflower stak een poot uit om haar weer terug te duwen waar ze vandaan kwam. ‘Dankjewel, maar ik heb al een vriendje,’ miauwde ze met een geamuseerde grijns. En toen de kitten opeens uit het niets weer omkeerde in het gesprek, snapte ze echt niet meer hoe hun kleine breinen werkten. ‘Nou, dan maak ja dat hun probleem.’ miauwde ze schouderophalend. ‘En maak je hun leven zo zuur als je maar kan.’}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{De kitten noemde Carrioncough. Nou, sloeg het kind daar eens precies de spijker op z'n kop. ‘Precies,’ miauwde ze. ‘Carrioncough is eng. Blijf uit zijn buurt, want straks eet 'ie je op.’ Ze zag hem het nog doen. Met die stinkende adem van hem en die vieze blik in zijn ogen. Gatver. Ze haatte iedere haar op zijn pels. Iedere vezel van zijn bestaan. Hufter. Maar Rimekit leek al haar zulke wijze raad direct in de lucht te slaan en de softie manier proberen te kiezen. Cottonflower keek met een diepe frons naar de kitten. ‘Heb je wel naar een woord geluisterd van wat ik net heb gezegd?’ miauwde ze lomp. ‘Geloof me. Probeer maar eens mijn probleem.’}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower moest echt haar best doen vriendelijk te blijven, al was het maar familie van haar aanhang. Ze was nooit goed met kittens geweest. Nou ja, redelijk toen haar broertjes en zusjes klein waren. Toen was alles nog zo leuk en onschuldig. Toen mama er nog was. Daarna was alles bergafwaarts gegaan en was een een grote kloof tussen haar en al haar siblings gekomen. Dus toen ze miauwde dat ze bang was, snoof ze schamper. Groot en machtig? ‘‘En toch lijk je niet bang te zijn voor mij,’’ miauwde ze droog tegen de kitten. Misschien zou ze haar gemene gezicht toch nog wat meer moeten oefenen. Kennelijk was ze nog steeds benaderbaar. En eerlijk. En voor het eerst klonk het als een goed iets, of zo dacht de kitten erover. ‘‘Waarom? Mijn apprentice zou het niet met je eens zijn,’’ miauwde ze. Waarom zou ze met haar op pad willen. ‘‘En denk maar niet dat ik je iets ga leren.’’ Ze deed absoluut geen vrijwilligerswerk. Eén apprentice was meer dan genoeg.}