I only know how to flail

En nu?

Het was de vraag die haar teisterde nu ze haar stem weer had gevonden en flarden van herinneringen steeds meer terug slopen in haar geheugen. In stilte zat ze in haar nest, niet in staat nog om zich ver daarbuiten te bewegen. Peppermint, haar rots in de branding, haar prachtige meisje... Oh, ze had haar verteld hoop te houden, niet op te geven op haar lichaam. Maar dat was het praatje dat Routnose haar had geleerd, dat ze zelf ook zo vaak had toegepast. Het was nu voor het eerst dat ze het zelf hoorde, maar ze wist te veel om het nog te geloven. Ze was al een waardeloze jager en vechter, als ze amper meer kon lopen, hoe zou ze dan ooit nog de bergen bereiken? Als ze... Een besef raakte haar. Oh Starclan, zou ze nooit meer kunnen rennen? Nooit meer de velden zien, nooit meer lachen terwijl de koren haar buik kietelden? De poes zuchtte huiverend en veegde de tranen uit haar ogen. Shadowclans nieuwe leader zou langs komen om met haar te spreken, en ze wilde niet dat hij haar in tranen zag. Ze zag er al verwaarloosd genoeg uit zonder.

&Settleddust

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar had niet nagedacht toen hij Bluejay in tranen had gevonden met de WindClan medicine cat op zijn rug. Hij had alleen angst en bloed geroken en dus was de enige oplossing om de poes naar hun kamp te brengen en op te lappen. Ze had veel voor ShadowClan betekent, en bovendien zou Peppermint hem villen als hij ook maar één andere keuze had gemaakt. Dat was de enige oplossing geweest, en dus wat er was gebeurd. Peppermint zorgde voor de Medicine Cat en hij had het nieuws gehoord dat ze weer bij zinnen was. En nu keek hij ertegenop dat hij de sterk ruikende den in moest en zich moest gedragen als een leider.

Hij haalde even adem en liep met stille passen de den in. Onbewust had hij nog altijd het gevoel dat hij op eierschalen liep zodra hij hier binnen kwam. Alles was zo kostbaar en fragiel, een hele andere wereld. Hij keek naar de schim van de poes die ze ooit was geweest. Hij glimlachte zwakjes. ‘Sorry dat ik je kom storen,’ sprak hij zachtjes. Ze zat er duidelijk doorheen, hij kon haar niets verwijten. Hij wist hoe het was om hier in de kreukels te liggen en de machteloosheid die erbij hoorde. ‘Ik wilde enkel even kijken hoe het gaat en je geruststellen dat je vrij bent om zo lang te blijven als je maar wilt. Totdat je je fit genoeg voelt om terug te gaan naar WindClan, natuurlijk.’ En zoals altijd, als Settledstar niet echt wist wat hij moest zeggen, begon hij te ratelen. Ze voelde vreemd genoeg nog altijd iemand hoger in rang, in aanzicht, omdat zij al zo lang medicine cat was geweest voordat hij ook maar deputy was geworden. Een respecteerde onder de clans. ‘Ik kan een bericht naar Blazestar sturen? Hij kan langskomen als je wil?’

Ze deed een poging om naar hem te glimlachen ter begroeting, maar dit eindigde meer in een trieste grimas. Haar staart had ze over haar toegetakelde achterpoot geslagen, in de hoop deze zo iets uit het zicht te houden. Ze wist niet precies waarom ze zich zo schaamde, maar tegenover de leader voelde ze zich plots als een klein kind die een fout had begaan. Hij begon een verhaal, en zijn nerveuze woorden kwamen als een vloedgolf. Alles in haar lichaam voelde nog traag door de medicijnen die ze normaliter altijd aan andere voelden, waardoor het iets langer leek te duren voordat de daadwerkelijke betekenis op haar indrong. Terug naar Windclan... Routnose was altijd al een open boek geweest, maar in deze staat was haar laatste beetje vermogen om haar emoties te maskeren weggevaagd. Haar oren zakten naar achteren en haar ogen ongefocust keken naar een stuk den achter hem. Het duurde even voordat ze een antwoord formuleerde, en toen ze dat deed kwam het naar buiten in een zacht stemmetje. "Ik zal vertrekken wanneer ik beter ben, bedankt voor alles, Settleddu-, Settledstar." Wanneer ze beter was... Ze betwijfelde of ze ooit weer beter zou zijn. Tot dusverre had ze nog niet gedurfd om goed naar haar achterlichaam te kijken. Ze slikte, de inspanning die dit koste een aanslag op haar nog helende lichaam, maar bovenalles een grimmige herinnering aan de bende die ze van haar leven had gemaakt. Wellicht was het beter geweest als haar verhaal simpelweg had geëindigd bij de High stones. "Het is niet nodig om een bericht naar Blazestar te sturen." eindigde ze, haar stem niet veel meer dan een fluistering.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar voelde voor de poes voor zich. Ze was juist door de Dark Forest gegaan en teruggekomen. Hij rook de sterke geur van het smeersel op haar poot. Hij wenste voor haar dat ze ooit weer normaal zou kunnen lopen, maar hij vreesde het ergste. Maar toen zijn ogen teruggingen naar haar gezicht, waren daar de wonden nog duidelijker zichtbaar. De ShadowClan leider bleef onbewogen op zijn plek staan, niet in staat om woorden te vinden die haar zouden opklaren. Hij wist niet of er überhaupt iemand dat nu kon helen. Peppermint waarschijnlijk. Peppermint kon alles. Het duurde even voordat ook Routnose de woorden kon vinden. Het was niet wat hij verwachtte, helemaal toen er geen bericht naar Blazestar hoefde. ‘Maar hij zal zich zorg-’ En voordat hij zijn zin af kon maken, viel ook bij hem het kwartje. Er was maar één reden waarom ze niet terug zou willen naar WindClan. Hij wist nog hoe bezorgd ze was geweest toen ze de rook van de velden had zien komen en hoe snel ze terug wilde keren. WindClan was haar thuis en familie. En de enige reden die hij kon verzinnen dat ze geen bericht wilde sturen, was omdat het niet haar intentie was ooit terug te gaan. Waar rende ze voor? Een diepe frons ontstond op zijn gezicht, terwijl de leider al gecalculeerd verder aan het denken was. ‘Wat is er gebeurd, Routnose? Waarom kan je niet terug?’

De leader van Shadowclan was natuurlijk niet dom, en zag al heel snel door haar simpele woorden heen. Natuurlijk was het zijn goedrecht, was het logisch dat hij zijn vragen stelde. Vanuit zijn perspectief kon ze dat maar al te goed begrijpen, en toch had ze gewenst dat hij zou zwijgen en haar hier weg zou laten rotten totdat ze dat ergens anders kon doen. De poes slikte, wist dat hij gelijk had. Blazestar zou zich wellicht nog zorgen om haar maken, daar was de man goed genoeg voor. Dat was juist de reden dat ze niet wilde dat hij iets zou weten. Ze had hem al genoeg aangedaan, genoeg lasten op zijn schouder gelegd, net als ze nu bij Settled zou doen. Het leek alsof ze iedereen met zich mee wilde sleuren in haar afgrond. Routnose keek de ander aan met onzekere, treurige groene ogen. Ze wenste dat de vos haar tong eruit had gesneden, zodat ze nooit meer dat afschuwelijke verhaal hoefde te vertellen. "Ik heb Windclan verlaten," miauwde ze schor. Ze wist dat het antwoord hem niet tevreden zou stellen, maar ze wilde niet meer. Ze wilde gewoon niet meer. Alles deed pijn, en het was allemaal gewoon te veel. Ieder woord dat ze uit haar keel forceerde voelde als een handvol spijkers. "Ik... Ik heb het allemaal verpest. Allemaal. Daarom ben ik geen medicine cat meer, ik heb mijn rang afgelegd omdat ik mijn beste vriendin, een moordenaar, heb geholpen. Ik mocht blijven van Blazestar, maar nadat Wisteria.. Nadat mijn meisje..." ze was te uitgeput en uitgedroogd om nog te huilen, waardoor alleen maar gesmoorde snikken uit haar mond rezen, haar ogen met walging gericht op haar eigen poten. "Ze gaan allemaal dood, allemaal. Maar ik zou het moeten zijn, Settled, ik-" zwarte vlekjes vormden in de randen van haar zicht en ze wilde het uitschreeuwen totdat ze het bewustzijn verloor. "Ik was het van plan. Ik was het écht van plan, maar ik kon het gewoon niet. En nu ben ik hier, en is alles alleen nog maar erger. Het spijt me, het spijt me zo."

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Opeens stond hij met zoveel meer vragen dan hij mee binnen was gekomen. Wat er was gebeurd initioneel was nu bijzaak. Een vos had haar gevonden en die was nu dood. Waar wilde ze heen rennen? Hoeveel dagen geleden was ze nu uit WindClan vertrokken? Hoeveel dagen duurde het om zo mager te worden? En hoe had het zover kunnen komen dat zachtaardige, wijze, Routnose wilde vertrekken bij haar familie? Een deel van die vragen werden beantwoord door dat kleine, gebroken stemmetje. De ShadowClan leider kon niet langer de medelijden op zijn gezicht verbergen. Bluejay had haar echt op het randje van de dood gered. Hoeveel minuten of seconden had ze nog over gehad toen ze hier binnen kwam. Maar toen ze sprak over het afnemen van haar eigen dood, bracht hij halt tot haar spreken. ‘Nee, stop.’ Het kwam eruit als een bevel van een leider, maar hij wilde het niet aanhoren hoe ze haar eigen leven had willen nemen. Haar duisterste gedachten zomaar tussen hen beiden. Hij voelde alsof hij ergens dat te wroeten waar hij geen recht toe had. Voor even liet hij de stilte hangen en stapte verder de den in en greep een mosbal terwijl hij nadacht. Hij dompelde hem onder in een kleine groeve tussen de rotsen wat ervoor zorgde dat er altijd vers water in de medicine cat den was en bracht hem langzaam naar Routnose haar snoet. Routnose hier zou een weer een rimpeling doen opwekken uit zijn clan. Als een kiezeltje in stil water. Uiteindelijk zou het nieuws naar alle clans drijven. Maar Settledstar was ijzersterk in geheimen houden. Hij kon haar verborgen houden voor WindClan zo lang als hij wilde, maar dan moest zijn hele clan meewerken. En dan nog, een medicine cat in zijn midden was nooit een slechte aanwinst. En misschien kon ze ook de hefboom zijn om een kleine, koppige leider van zijn plek te krijgen. Settledstar haatte zijn gedachten niet eens meer. Hij was een leider en moest aan alle situaties denken. ‘Je maakt het niet erger. Wij maken je beter, oké?’ Sprak hij na een lange stilte. ‘Er zijn hier genoeg katten die je hebt geraakt in je korte tijd hier. Zie Peppermint, hm?’ Hij probeerde haar op te beuren, maar ook hij wist dat hij waarschijnlijk slecht een druppel op een gloeiende plaat was. ‘En Bluejay. Hij heeft er alles voor gedaan om je levend te houden.’ Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht. De ShadowClan leider had ergens al een beslissing gemaakt, maar hij zou nog moeten overleggen met zijn deputy. Met zijn clan. Al met hun huidige geschiedenis, dacht hij dat hij het wel voor elkaar zou kunnen boksen. ‘Je mag hier zo lang blijven als je wilt.’ Punt. ‘En ik zal proberen je zo lang als ik kan van WindClans radar te houden.’

Ze wilde dat het stopte. Wilde Mousewish weer zien, wilde weer naast Crow slapen, wilde weer haar geadopteerde kinderen zien glimlachen en spelen en horen zeggen dat ze van haar hielden. De woorden die ze sprak voelden amper meer eigen, en het was pas toen Settledstar haar beval om te zwijgen dat ze besefte wat ze zojuist had opgebiecht. Routnose klemde haar kaken op elkaar, schuldgevoel als een steen in haar maag. Eerst Blazestar, en nu Settledstar. Hoeveel meer katten ging ze haar problemen nog eigen maken? Haar hoofd deed pijn van een wervelstorm van emoties, waarbij schuldgevoel en verdriet en spijt onherroepelijk op haar insloegen. De poes haalde huiverend adem, haar lichaam warm van de inspanning en nog zo ver van genezen. Even dacht ze dat hij was weggelopen, maar uiteindelijk kwam hij terug met een mosbal tussen zijn kaken. Te moe om nog tegen te stribbelen boog ze zich voorover en likte gulzig het water op, dankbaar voor de verkoeling. "Sorry," fluisterde ze met een stemmetje zo klein als dat van een kind, ze wist niet wat ze verder nog zeggen kon, het leek het enige te zijn dat nog betekenis had. Al verloor het dat des te vaker ze het zei, kreeg ze het idee. Want ze bleef het willen herhalen, zeker na wat hij zei. Wellicht was het een poging haar op te beuren, maar in zijn woorden ontdekte ze alleen nog maar meer katten die ze iets had aangedaan. En toch, toch was haar egoïstische hartje warm om te horen dat ze er waren. Dat ze zo dichtbij waren. Maar waarom ontbrak er één naam? Routnose haar hoofd tolde. "D-dat-, nee, je hoeft dat niet te doen," sprak ze vaagjes. "Dat kan ik je niet vragen, je hoeft niet tegen Blazestar te liegen, dat verdient hij niet, hij is een goeie leider. Echt waar, Settledstar," ratelde ze schor door, waarna ze kuchte en nogmaals wat water van het mosballetje aflikte. Vermoeid wreef ze over haar hoofd. Er gebeurde zoveel, er was zoveel wat ze nog moest zeggen en uitleggen. Ze verdiende deze kans niet, verdiende niets hier van en ze kreeg het idee dat ze hem voor de gek hield. Maar haar woorden waren opgedroogd, en slechts één ding bleef in haar hoofd rondzwerven. Ze had haar nergens gezien. "Settledstar?" kraaide ze.

"Waar is Newtspark?"

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De verontschuldiging voelde zo misplaatst. Hij schudde zijn kop kleintjes. Hij kon zich voorstellen hoe ze zich voelde: als een last van een clan die niet de hare was. Maar waar kon ze anders heen gaan? Ze kon niet meer terug naar WindClan, had ze zojuist verteld. Hij had nu puzzelstukjes, fracties van het grote verhaal. Een moordenaar helpen klonk natuurlijk fout, maar als Blazestar zei dat ze mocht blijven, was het misschien iets genuanceerder. Tenzij hij gewoon niet wilde dat iemand van haar stature vrijuit zou lopen. Dat zouden zijn zorgen zijn geweest. Al meende dat Blazestar niet zo gehaaid was als de ShadowClan leider zelf, maar hij kon natuurlijk compleet verkeerd zitten. Al twijfelde Settledstar weinig aan zichzelf op zulke dingen. ‘We doen allemaal slechte dingen voor de goeie redenen, Routnose,’ reageerde hij dan ook stilletjes op haar verontschuldiging. Het was misschien een erg verhulde bekentenis van hemzelf. Maar zij kon het niet weten. Zij kende hem niet. Zij kende ShadowClan niet. Dus uiteindelijk toen ze hem tegen probeerde te spreken, schudde hij opnieuw zijn hoofd. ‘We geven je alle tijd om te helen. Je kan het hem zelf vertellen als je beter bent.’ Of niet. Dat zou dan haar keuze zijn. Alles zou haar keuze zijn. Maar ze was nu in geen staat om zulke beslissingen zelf te maken. Hij had eigenlijk verwacht dat dit het einde van het gesprek was. Hij wist voor nu genoeg, en ze leek zo fragiel, alsof ieder woord uit haar tenen moest komen. Maar ze hield hem nog staande voordat hij kon vertrekken, en vroeg naar Newtspark.

Settledstar wist dat dit moment moest komen. Misschien had hij stiekem gehoopt dat Peppermint het al had verteld. Kort bouwde er spanning op in zijn kaken. Ze moest Eveningstars uitbarsting hebben gezien op de gathering, toch? Hij haalde een keer diep adem. Moest hij haar nog meer pijn doen? Zou dit voelen als weer één van haar falen? Moest hij weer iemand hart breken door zijn eigen toedoen. Maar wat was erger? De korte pijn van een leugen, of de waarheid dat Newtspark een monster was. Hij was nog steeds heilig overtuigd van het eerste. ‘Het spijt me, Routnose. Newtspark is overleden,’ miauwde hij stilletjes. ‘Ze was zwanger en de bevalling werd haar fataal. Al haar kittens hebben het gered, dank StarClan.’ Vier kleine monstertjes. Hij haatte het nog steeds hoe hij enkel haar in ze zag. Het ging tegen al zijn principes in. Maar Newtspark was erger onder zijn huid gaan zitten dan wie dan ook. Dus hij moest zijn best doen om sympathie op te wekken toen hij keek naar de ex-windclanners wiens leven hij ongetwijfeld, zover dat mogelijk was, nog rukker had gemaakt.

Haar oren schoten onbehagelijk in haar nek bij zijn woorden. Ze wist dat het zijn poging was haar kloppende hart gerust te stellen, maar het voelde niet alsof dat een valide manier was om alles goed te praten. Had ze het gedaan voor de juiste redenen? Of had Crowcall gelijk, en was het enkel omdat ze in haar kern een egoïst was met een te groot hart? Routnose slikte pijnlijk, nu alweer doodop door de inspanning die het haar kostte met hem te converseren. Maar ze hield haar kop geheven ondanks de moeite, zoals verwacht werd wanneer je met een leader sprak. Het was het minste wat ze kon doen na alles.
Routnose wreef over haar ogen en was dankbaar dat de conversatie ten einde liep. Ze kon gokken dat haar antwoorden alleen voor nu genoeg waren, maar ze wanneer ze beter was wederom het hele verhaal zou moeten ophoesten. Het legde een steen in haar maag. Een die enkel nog zwaarder en pijnlijker werd toen ze zijn gezicht zag vertrekken. Nee. Nee. Niet nog meer slecht nieuws. Ze zou alles doen om zijn bek te sluiten en het nooit te hoeven horen. Om de tijd terug te draaien en haar gewoon hier te hebben. Ze was niet naar de laatste gatherings geweest. Na alles had dat haar geen goed plan geleken, en dat kwam haar nu duur te staan. Newtspark was dood. In ijzige stilte staarde ze voor zich uit. Hoeveel katten moest ze nog verliezen? Hoe vaak moest haar nog verteld worden dat ze een van haar kinderen was verloren? Hoe lang nog totdat ook Peppermint en Falconstrike zich aan die lijst toevoegden? Routnose duwde haar nagels in het mos onder haar, en voor het eerst wilde ze Starclan vervloeken. Ze wilde liever boos zijn dan dit afgrijselijke verdriet dat haar achtervolgde te blijven voelen. Maar bovenalles wilde ze gewoon haar meisjes bij zich hebben. Wilde ze haar vertellen hoe trots ze was, en hoeveel ze van hen hield. En dat zou nooit meer kunnen. "Zou je me even een moment voor mezelf willen geven?" haar stem klonk hol en lusteloos, alsof het een vreemde toebehoorde. Normaal zou ze huilen, maar haar tranen waren al opgedroogd en haar lichaam te moe. Dus in plaats daarvan maakte ze zich zo klein mogelijk in haar nest en hoopte dat de ochtend nooit meer zou komen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar zag het precies, wanneer ze het realiseerde, wanneer de pijn vorm kreeg in haar ogen. Nog meer. Had hij haar zojuist de laatste druppel gegeven? Hij klemde zijn kaken op elkaar terwijl zijn ademhaling hoger in zijn keel werd. Hij kon Newtspark bijna in zijn nek voelen hijgen. Hij kon zich inbeelden wat ze zou zeggen, op welke manieren ze hem nu weer zou vervloeken. Dit was wat hem zijn leven zou achtervolgen, keer op keer op keer, maar uiteindelijk zouden de levenden het vergeten en eroverheen groeien. Maar voor nu zag hij Routnose verschrompelen naar een hoopje ellende, nog erger dan ze al was geweest. Settledstar herinnerde zichzelf stellig eraan dat dit beter was. Beter dan de gehele waarheid. Waarom ze dood was, en waarom hij het moest doen. Hij had geen keuze gehad. Ze had hem geen keuze gegeven.
De voormalige medicine cat van WindClan vroeg of ze een moment voor zichzelf mocht hebben. ‘Ik-’ Ergens schreeuwde het in hem dat ze niet alleen gelaten kon worden. Maar was hij het juiste persoon daarvoor? Nee. Hij was slechts een gezant van slecht nieuws. Hij was degene die altijd de moeilijke woorden moest spreken als anderen dat niet konden. Dus met een duistere blik in zijn ogen knikte hij. ‘Natuurlijk, Routnose. Wat je maar wilt.’ De leider had geen idee wat hij moest doen, dus hij volgde haar verzoek maar op. Hij zou Peppermint direct opzoeken en haar naar haar sturen. Of.. of. Hij had geen idee. Hij verliet de den stilletjes. Misschien waren zijn stiekem gevormde plannen direct al in het water gevallen. Misschien was er gewoon te weinig van Routnose over...

- Settled topic uit