Kromme Bananen

Na een succesvolle jacht was hij meteen op weg gegaan naar de medicine cat's den. Hij wilde zijn vriend zien. Hij was bezorgd. Littlenose wist bijna precies waar hij wezen moest. Hij had immers zelf ooit hier gelegen en hij had Sunhalo hier ook eens bezocht na een ontmoeting met een vos. Nu kwam hij voor Foulpaw. Nadat hij doodziek het kamp in was gebracht, was hij niet meteen naar hem toegegaan. Ergens voelde hij zich schuldig, maar aan de andere kant wist Littlenose dat de ander rust meer nodig had dan dat Foulpaw hem nodig had. De kater stapte rustig op het nest af waar zijn vriend lag te rusten. Zou hij blij zijn om hem te zien? Zou het goed gaan met zijn vriend? "Hoi, Foulpaw. Hoe gaat het met je?" vroeg de young warrior oprecht bezorgd.

De afgelopen dagen waren een mengeling van zich misselijk voelen en heldere momenten hebben geweest. De kater voelde zich nog steeds niet honderd procent, wat ook de reden was waarom hij nog steeds in de medicine cat’s den lag. Hij hoopte zijn taken binnenkort weer te hervatten en toch goed genoeg te zijn als hij voor de rots zou staan wanneer Settledstar hem zijn warriornaam zou geven, áls dat er nog steeds door zou komen. Een apprentice zou hij wel niet krijgen, maar als hij warrior zou worden, dan was dat goed genoeg. Zijn blik gleed naar opzij toen hij een bekende stem hoorde en zijn mondhoeken drukten zich omhoog toen dat hij Littlenose zag. ”L-Littlenose,” sprak hij met een schorre stem waar duidelijk uit bleek dat hij al enkele dagen niet gesproken had. De kater probeerde zich zwakjes omhoog te duwen, maar zijn hoofd begon te tollen vanaf het moment dat hij dat deed en dus had hij geen andere keuze dan zwak te blijven liggen. ”Beter,” zei hij. ”Ik moet tenminste niet elke keer kotsen als ik eten zie.” Hij kon Littlenose niet plagerig aanstoten met zijn lichaam, dus moest hij maar genoegen nemen met zijn neusje uit te strekken naar de kater in de hoop dat Littlenose het begreep.

Zijn vriend leek blij te zijn hem te zien en sprak zijn naam uit met een schorre stem. Het was al een goed teken dat Foulpaw sprak. "Mooi zo, want ik heb je snel weer nodig voor de jacht." miauwde hij met een humoristische ondertoon. Hij glimlachte warm naar zijn vriend. "Wist je dat ik eens in het zicht van Settleddust tegen een boom aan ben geknald tijdens het jagen?" grinnikte Littlenose. Hij wilde zijn vriend wat opvrolijken. Hij wist zeker dat Foulpaw rust nodig had, maar het leek de young warrior toch wel saai hier. Naast slapen en met langskomende katten praten, kon je hier vrij weinig.

Foulpaw gaf een knikje op de woorden van zijn vriend, maar in zijn gedachten was hij met iets anders bezig. Hij was oorspronkelijk enkel van plan geweest om het alleen te vertellen aan Settledstar en Wolfblood, maar Littlenose was zijn beste vriend en Foulpaw wilde geen geheimen voor hem bewaren. En hij wilde de kater ook waarschuwen, voor als hij Mousepaw eens tegen zou komen. Hij hoopte alleen dat Littlenose geen gekke dingen achter zijn rug om zou doen. De opmerking over Settledstar ging dan ook volledig langs hem heen en hij keek zijn vriend indringend aan. ”Littlenose,” zei hij schor, om de aandacht van zijn vriend te trekken. ”Wat heeft Mousepaw gezegd nadat ik bewusteloos was?” Hij stelde het op prijs dat zijn vriend hem op probeerde te vrolijken en als ze in een andere situatie hadden gezeten, was hij er ook zeker op ingegaan, maar voor nu waren er belangrijkere zaken om te bespreken. Hoe sneller Foulpaw antwoorden had en zijn vriend kon waarschuwen, hoe beter.

Het leek zijn vriend niet echt op te fleuren. Zou die ergens anders aan denken? Of was het zo duidelijk dat hij hem wilde opfleuren? Maar het was het eerste. Zijn vriend vroeg wat Mousepaw had gezegd en Littlenoses blik verduisterde een beetje. "Ze huilde en zei dat ze een wandeling aan het maken was bij de fourtrees waar ze iets met StarClan voelde ofzo," begon Littlenose. Misschien was het echt geweest, maar hij had het een beetje overdreven? gevonden. "Ze zei dat ze jou daar doodziek vond en volgens mij omdat ze haar spullen niet bij haar had je hier naartoe had gebracht." Hij wist niet alles precies meer. Niet alles zeker. "Maar ik geloofde er geen snars van," miauwde de young warrior eerlijk terwijl hij zijn vriend vragend aankeek. Anders zou hij echt zijn excuses moeten aanbieden, maar hij kon het gewoon niet geloven. Foulpaw was naast dat ze Clangenoten waren zijn vriend. Hij sprak en zag hem dus ietsie vaker dan de meesten en voor het laatst dat hij hem had gezien voor het gedoe met Mousepaw, had hij nog helemaal fit geleken. Een kat was niet zomaar doodziek en Littlenose had enorme wantrouwe naar de andere Clans.

Foulpaw trok een vies gezicht toen Littlenose zijn verhaal vertelde. Hij had het kunnen weten. Vuile actrice dat ze dan ook was. Foulpaw’s nagels schoten uit hun hulzen en in zijn kopje zag hij hoe hij ze genadeloos in haar pels liet klauwen. Oh, wat zou hij er veel voor geven om haar nu op dit moment voor zich te hebben. Hij zou haar pijn doen, dat was één ding dat zeker was. Hij geloofde nooit dat StarClan gedrag zoals dat zou goedkeuren. En hij hoopte ook dat StarClan hem niet zou veroordelen om zijn gedachten en om zijn acties als het ooit zo ver mocht komen. Hij was niet dom genoeg om haar op een Gathering aan te vallen, maar hij zou zijn moment zeker wel afwachten. Tijdens een oorlog met RiverClan of als hij haar nog eens alleen zou zien op een grens, bijvoorbeeld. ”Ze loog,” sprak hij met een krakende stem tegen zijn beste vriend, alsof hij een elder was en geen jonge apprentice. ”Ze heeft me vergiftigd met hulstbessen. Je mag haar niet geloven, Littlenose.” De blik in zijn amberkleurige ogen werd weer wanhopig en hij keek Littlenose met een priemende blik aan.

Zijn vermoedde werd al snel bevestigd. Mousepaw had inderdaad gelogen. Had RiverClan de boel niet in orden ofzo? Hoe kon je in StarClans naam nou zo'n medicine cat apprentice hebben? Hun stonden buiten de wetten van de warriors, maar dat betekende niet dat je mocht liegen. Maar hoe was Foulpaw dan zo ziek? Dat had zijn vriend niet zelf gedaan toch? Of was de RiverClan medicine cat apprentice behalve een leugenaar ook nog een bizar slechte medicine cat. De young warrior was dan ook niet erg verbaasd toen zijn vriend aangaf dat hij was vergiftigd. "Rustig maar, ik geloof toch amper wat van katten die ik niet echt ken," snoof de kater. "RiverClan maakt tegenwoordig erg goed keuzes, hmm?" Een warrior martelen, een oorlog aangaan in plaats van excuses maken en ook nog een poes die precies het tegenovergestelde van haar taak leek te doen. Nou, geweldig. Klinkt alsof het er niet beter kan.

Het leek erop dat zijn vriend hem geloofde en Foulpaw ontspande zijn spieren. Natuurlijk geloofde zijn vriend hem. Hij snapte niet van zichzelf hoe hij daar aan had kunnen twijfelen. ”Het was mijn eigen schuld,” zei hij op een moeizame, licht beschaamde manier. ”Ze had me beloofd dat ik door die bessen te slikken een betere warrior zou worden en ik… ik had zo veel ambitie dat ik haar geloofde.” Hij legde zijn oren in zijn nek en keek naar zijn poten. Ja, Mousepaw had dit niet mogen doen, maar hij had haar nooit mogen geloven. Alleen was het misschien goed dat dit aan het licht was gekomen. Wie weet bij hoe veel andere katten ze dit soort trucs uithaalde? ”Ik ga er met Settledstar over praten, alles toegeven wat er is gebeurd. Ze mag hier niet mee wegkomen.” Ook al zou dat gepaard gaan met de nodige schaamte omdat hij iets had gedaan wat zelfs een kitten misschien nog niet gedaan zou hebben, toch moest hij alles aan zijn leader vertellen zodat er actie ondernomen kon worden. StarClan kon zo’n kat toch niet blijven tolereren, zeker niet in die positie?