∆ BE

Met een goed humeur was Mottleshroud al vroeg op pad gegaan. De heerlijk verse geur van prooi hing in zijn neus. Er bungelde een dik konijn tussen zijn kaken die hij met zich mee sleepte door het territorium terug naar het kamp. Zijn witte staart had hij hoog in de lucht. Een heerlijk new-leaf briesje blies door zijn korte vacht heen. Het was een mooie dag vandaag. Prachtig zelfs.
De kater haalde zijn neus op toen er plots een rottende geur in de lucht hing. Perplex liet hij zijn vers gevangen konijn vallen. Dat kon het toch niet zijn? Nee. Dit was anders. Mottleshroud opende zijn bek om de geur goed in zich op te nemen terwijl hij zijn blik over de heide liet turen. Zijn ogen vergrootte zich van angst tot hij de herkenbare geur kon plaatsen. Bloodclan. Een rilling liep over zijn rug heen. Dit moest de clan weten. En snel. Zonder ook nog maar om te kijken naar zijn eerder gevangen prooi nam Mottleshroud de benen, opzoek naar een patrouille of clangenoot.

Met een gezicht dat op onweer stond, drong Thawrage zich het territorium in. De geur van verse bloemen prikkelden aan zijn neus en hij moest moeite doen om niet te niezen. Hij wist niet aan welk seizoen hij een grotere hekel had, maar hij vond de verzengende warmte in de warrior’s den nu al behoorlijk vervelend. En dan had je nog van die irritante dwazen die geen hint konden begrijpen en dichtbij hem kwamen liggen. Het was verachtelijk te noemen! De kater keek op toen hij snelle pootstappen hoorde en een licht spottende grijns verscheen om zijn lippen toen hij Mottleshroud herkende. ”Wat?” vroeg hij treiterend aan de kater. ”Ben je op de vlucht geslagen voor een konijn?” De geur van Mottleshroud bracht echter ook een andere geur met zich mee. Die van verderf, bloed en dood. Thawrage’s blik werd donker en hij keek over de schouder van de kater naar de heide achter hem, maar hij zag niks. ”Waarschuw het kamp. Haal Aspenpatch en Blazestar. Ik blijf hier om de border in de gaten te houden. Wees snel,” zei hij op een serieuze, kille toon tegen de kater terwijl hij zich langs Mottleshroud heen drong. Geen BloodClanner zou voet zetten op zíjn territorium. Daar zou hij wel voor zorgen.

Al snel stuitte Mottleshroud op Thawrage. Geweldig, van alle katten die hij tegen had kunnen komen. Er werd meteen een opmerkingen naar zijn kop geslingerd. Maar voor Mottleshroud kon uitleggen waarom hij daadwerkelijk 'op de vlucht was geslagen' leek de tabby kater het al door te hebben. Hij wou tegen de bevelen van de kater in gaan. Mottleshroud hield er niet van rond gecommandeerd Maar het had geen zin. Hij had langere poten dus hij zou toch een stuk sneller bij het kamp kunnen komen dan de tunnler. Dat was nu het belangrijkst. Hij gaf een kort knikje en zonder om te kijken begon hij te sprinten richting het kamp. Hij nam grote sprongen. Zo snel als dat zijn poten hem konden dragen. Zijn gedachte maakte hem gek. Wat moest Bloodclan in hun territorium? Een oorlog tussen de moordzuchtige clan was het laatste waar iedereen op zat te wachten.
Buiten adem kwam hij aan bij het kamp. "Waar zijn Aspenpatch en Blazestar?" vroeg hij aan de eerste beste kat die hij zag terwijl hij het camp scande met zijn ogen vol zorgen. De geur van dood en verderf brande nog steeds in zijn neus.

Tot zijn grote opluchting was Blazestar nog in het kamp en had hij zijn luide binnenkomst gehoord. De leider kwam op hem afgelopen. Zijn toon was rustig. Maar Mottleshroud kon de
bezorgheid in zijn ogen zien. Mottleshroud sloot kort zijn ogen om op zijn ademhaling te kunnen focussen. "Ik was aan het jagen tot ik plots de geur van Bloodclan rook," mauwde hij uiteindelijk hijgend. Hij schudde kort zijn kop. "Het was zeker geen zwakke oude geur. Bloemetjes zijn vertrapt." vervolgde hij terwijl hij de leader aankeek. "Thawrage is nog daar, ik ben gekomen om meer katten te halen," Ze hadden geen tijd te verliezen. Bloodclan kon op dit exacte moment ergens door het territorium lopen. En als dat het geval was... dan moesten zich klaar maken het kamp te verdedigen.

Natuurlijk was ook hij erbij. Met een samengeknepen ogen en opeengeklemde kaken hoorde hij 't verhaal van Mottleshroud aan. Godsamme, dat was kvt. Als er oorlog was tussen de clans zelf, was het gewoon kvt, maar niet het ergste level van kvt. Dit was het ergste level van kvt. Bloodclan was sterk, één warrior van hen was zo drie Windclanners de baas. Hij kwam overeind toen Blaze aangaf erheen te gaan. "Zal ik met je meegaan?" bood hij aan. Hij wilde er zijn voor z'n vriend. Hij wist dat Blaze dit ook verschrikkelijk vond, en wilde niet dat hij er alleen doorheen moest.

Hij gaf zijn leader enkel een kort knikje toen Blazestar hem vroeg de weg te leiden. Zijn flanken gingen hard op en neer van de inspanning. Echt de energie om veel te zeggen had hij niet. Niet dat had hoefde. Enkel het woord 'Bloodclan' was al genoeg om de clan alert te maken. Hij voelde dan ook vele ogen door zijn vacht heen branden terwijl hij de mededeling deed. Hij wachte enkele hartslagen tot de Leader een patrouille had verzameld voor Mottleshroud het kamp uit rende met een zwiep van zijn staart als teken dat ze hem moeste volgen. Hij sprinte voor de tweede keer over de vlakte heen. Hij volgde zijn eigen geurspoor terug naar het gebied waar hij Thawrage had achter gelaten. Zijn witte poten namen grote sprongen over de moor heen. Hijgend stond kwam hij aan bij de plaats delict. "Hier," mauwde hij met raspende adem naar Blazestar gedraaid.

Terwijl Mottleshroud zich omdraaide om het kamp te gaan waarschuwen, liet Thawrage zijn blik peilend langs de omgeving glijden. Er waren zeker BloodClanners gepasseerd en het was niet zo lang geleden dat ze dat gedaan hadden, maar nu zag Thawrage niks. Was dit één of andere domme grap? Wilden ze gewoon de katten de stuipen op het lijf jagen? Die truc werkte bij Thawrage niet. Hij was geen kat die snel bang werd van andere katten. Hij vertrouwde op zijn eigen kolossale lichaam die zichzelf en zijn Clan zou beschermen als dat zou moeten. Bovendien had hij al zo veel meegemaakt, toevallig ook steeds met Blazestar in de buurt, dat dit soort dingen hem niet heel veel meer deden. Dat betekende echter niet dat hij minder alert was. Hij snoof de geur in zich op en liet zijn blik waakzaam van links naar rechts glijden, maar hij zag niks. Die rotte geur had hij nog niet eerder geroken. Het was BloodClan vermengd met iets anders. Hoe kon een kat zo erg stinken? Thawrage draaide zijn kop toen dat hij pootstappen hoorde. Mottleshroud had Blazestar en een patrouille naar de plaats delict gebracht en Thawrage keek zijn vriend aan. ”Er is een BloodClan patrouille gepasseerd, maar ze zijn er nu niet meer,” gromde hij. ”De geur hangt voornamelijk hier rond, maar mogelijk zijn ze al dieper het territorium ingegaan. Ik stel voor dat we ons opsplitsen om heel het territorium uit te kammen. Hoe sneller we die ratten vinden, hoe beter.”

Het duurde niet lang eer dat Blazestar bevelen uit begon te delen. Mooi. Hoe sneller ze die ratten uit hun territorium hadden verjaagd, hoe beter. Thawrage’s poten jeukten om één van die schedels van die ratten eens goed te laten kraken onder zijn poten. Hij was niet moordzuchtig aangelegd, maar BloodClan verdiende niet meer dan onder zijn poten vertrapt te worden en uit zijn territorium geslingerd te worden als crowfood dat al veel te lang had liggen rotten. Zijn blik gleed naar Scarletmacaw en Mottleshroud, die beiden aan zijn patrouille toegewezen werden. ”Succes,” zei hij op een koude toon tegen zijn leader, maar zijn ogen vernauwden zich licht zodat enkel de leader zijn zachte blik kon zien. Of toch iets wat daarop moest lijken. Daarna draaide hij zich om en begon de kant op te lopen die hij had voorgesteld. Zijn blik ging naar Scarletmacaw toen ze haar woorden sprak en hij rolde met zijn ogen. ”Als ik het type was om een gezellige theeklets te doen met die ratten en de interesse daarbij had willen tonen om hun beter te leren kennen, dan had ik die vraag vast wel kunnen beantwoorden,” zei hij op een kille toon. ”Maar ze zijn van BloodClan, dat is één ding dat zeker is. Laten we dat zandspoor daar volgen. Hopelijk hebben we het antwoord op je vraag snel genoeg.” En hij wenkte de twee katten achter zich met zijn staart om hem te volgen terwijl hij zijn blik scherp op het zandspoor hield. Hij was niet bang. Hij zou iedere BloodClanner die hij tegen zou komen verpulveren onder zijn poten. Dat was één ding dat zeker was.

De situatie was helemaal niet grappig, echt niet, maar hij moest moeite doen om een lach te onderdrukken toen hij zag hoe Blaze aan het strugglen was met een tempo dat voor hemzelf makkelijk bij te houden was. Hij hoopte heel erg dat z'n vriend het niet zag, want hij bedoelde het echt niet gemeen. Het was alleen best wel grappig.
Maar goed, Bloodclan, minder leuk. Toen ze eenmaal aankwamen (en Blaze eventjes wat tijd had gehad om uit te hijgen, waarbij Hawk hem kort een duwtje tegen zijn schouder aangaf) deed Thawrage verhaal. Hij kwam ook gelijk met een plan van aanpak, iets wat Hawk een prima idee leek. Opsplitsen was niet erg, zolang ze maar niet te ver weg gingen van elkaar en ze nog voor back-up naar elkaar konden roepen. Bloodclan was gevaarlijk, hij had er niet de vertrouwen in dat zij een patrolgevecht tegen hen zouden winnen. Zijn hart maakte een sprongetje toen Blaze hem en Spark meenam. Nice, zoals de goeie ouwe tijd, niet? Met overeind staande oren luisterde hij naar de instructies van Blaze. Warmte verzamelde in zijn buik, maar het was daarvoor echt totaal niet het goeie moment. Nooit niet, eigenlijk. De patrol van Thaw ging er vandoor, een spoor achterna. Zelf keek ook hij om zich heen, kijkend of er wat te vinden was. De geur van bloed was overweldigend - het was dan ook niet vreemd dat er sporen van lagen. Met zijn poot wees hij erop, waarna hij de andere twee aankeek. "Vreemd wel, zo. Er ligt bloed, maar verder niet iets van voetstappen, die gaan de andere kant op. Zouden ze ze uitgewist hebben of zo?" Een frons trok over zijn gezicht. Het kon een val zijn - de voetsporen, of het bloed. Ze hadden niets van zekerheid.

Blazestar gaf hem het bevel om mee te gaan met Thawrage. Mottleshroud gaf zijn leader enkel een knikje. Al was hij daar diep van binnen niet al te blij mee. Hij was liever met Blazestar meegegaan. Hij kon het humeur van Thawrage soms niet uitstaan, en dat was wederzijds. Maar dat was eigenlijk helemaal niet van belang nu. Mottle wiebelde met zijn oren en drukte de gedachten weg. Het belangrijkste was nu dat ze achter die stinkende Bloodclan geur aangingen. Mottleshroud liep achter Thawrage en Scarletmacaw aan. Hij merkte dat hij toch een beetje vermoeid was door de hele heisa. Maar de lichte angst voor bloedclan zorgde ervoor dat hij weer nieuwe energie kreeg. Met zijn groene ogen speurde hij de omgeving af. Zoekend naar sporen. Zijn blik bleef hangen op pootstappen. Scarlet had ze blijkbaar ook gespot. Hij ontmoette haar blik. De kater leunde naar voren en liet zijn neus boven de afdrukken hangen. Hij vernauwde zijn ogen. De geur van bloodclan was duidelijk aanwezig. Een zucht verliet zijn bek toen Thawrage de woorden uitsprak en hij keek weer op. Hij volgde de tabby achter het zandspoor aan. Hij ging naast Scarletmacaw lopen. Kort tikte hij met zijn staart tegen haar schouder aan. "Trek je niks van hem aan," mauwde hij zachtjes tegen haar en schonk haar een vriendelijke glimlach. Thaw was eigenlijk altijd wel slecht gehumeurd. Je kon toch nooit iets goeds doen bij 'm.

<sub>Spark moest meekomen op patrouille toen Mottheshroud gillend het kamp binnen kwam. Geïrriteerd keek hij op. Hij was echt weer op de verkeerde plek op het verkeerde moment. Hij wilde helemaal niet die apprentice zijn. Hij was niet getalenteerd of sterk, waarom moest hij nou weer mee? Dacht papa dat hij hem een plezier deed om mee op avontuur te gaan? Hij moest weer met hem iets doen wat lichtelijk gevaarlijk was. Weer een moment om hem voor de poten te lopen. Maar hij kon moeilijk nee zeggen. Hij wilde hem ook niet weer teleurstellen op die manier. Dus kwam hij woordloos te been en volgde de massa aan katten aan de achterhoede.

Aangekomen deed Thawrage verhaal en stond hij gewoon stil en luisterde, zijn ogen scanden over het gebied. Pootstappen, bloedspetters. Het duurde niet lang voordat ze opsplitsten en hij magisch gezien met zijn vader en Hawkchase opgescheept zat. Een zachte kreun verliet zijn bek en zijn blik volgde nog even verlangend de groep katten die vertrok. Oh, hij zou zijn linkerbal verkopen om met hen mee te mogen in plaats van hier te blijven. Hij klemde zijn kaken op elkaar en viel in naast Blazestar en Hawkchase en keek naar de bloedspetters. Een rilling ging over zijn rug. Jeetje, het stonk hier ook nog eens. Zijn staart bewoog nerveus heen en weer en hij keek Hawkchase niet aan terwijl hij sprak. Hij haalde kleintjes zijn schouders op. ‘Ze kunnen hier ook gewoon een prooi hebben gedood en hem die kant mee opgenomen,’ miauwde hij zachtjes, met een knikje van zijn kop naar de rest van de groep. Want dat was dit bloed toch gewoon. Prooi. Toch?</sub>

In plaats van dat hij hulp kreeg van zijn patrol vond de één het blijkbaar nodig om de ander een hart onder de riem te steken en vond de ander daar blijkbaar steun bij. De kater kon het dan ook niet laten om een kille blik over zijn schouder naar het tweetal te werpen. ”Als jullie net zo goed een team konden vormen om me te helpen met dit zandspoor te traceren dan dat jullie een team vormen om een front tegen mij te vormen, dan zou onze Clan een behoorlijk veilige plaats zijn,” beet hij hun ongeduldig toe. Hij vernauwde zijn ogen lichtjes naar Mottleshroud. Hij mocht de kater niet. Alles in zijn houding sprak “ultieme dwaas” uit en zijn domme opmerkingen zorgden ervoor dat Thawrage zich bijna om wilde draaien zodat hij zich bij de patrol van Blazestar kon voegen en deze twee dwazen aan hun lot over kon laten. Aan de andere kant zou zijn leader het hem dan niet in dank afnemen als het domme tweetal iets zou overkomen, dus hij hield zich maar bij zijn eigen patrol. Zijn blik ging weer naar voren en hij vernauwde opnieuw zijn ogen terwijl hij naar het zandspoor keek. Het waren zeker twee katten, misschien wel meer. Hij boog zich naar voren en snuffelde eraan. ”BloodClan,” gromde hij geïrriteerd. Dus ze waren dieper het territorium ingetrokken, hmm? Interessant.