You can put all flowers in your mouth but rot is rot-

she was destined to burn in Hell Carrioncough †

-and dying is dying

Technisch gezien was het geen waterslang en toch bewoog de adder zich over het water heen alsof hij bij de categorie hoorde. Agatepaw was al dagen specifiek naar deze vriend opzoek, omdat hij de enigste soort was die hier leefde die gif met zich meedroeg. Ze had zelfs een poging gedaan bij Thunderclan om daar één van de slangen te vangen maar ze had niet dichtbij genoeg kunnen komen. Ook nam ze de gok niet om een Thunderclanner te overtuigen eentje haar te brengen. Mocht hij ooit zijn mond voorbij spreken, dan zat ze diep in de pineut. Nee, ze had gewoon wat extra geduld nodig voor dit plan. Ooit zou ze wel een giftige slang tegenkomen bij haar op het gebied. Vandaag was dan ook haar geluksdag. De adder zwermde door, richting de kant. Daar stond Agatepaw hem al op te wachten. Ze had alle informatie die ze kon krijgen over deze dieren in haar brein geduwd, ook hoe ze haarzelf kon behandelen mocht ze gebeten worden. Als ze wou slagen mocht ze niet met een slangenbeet bij de Medicine cat komen. Dan zou het daarna wel heel opvallend zijn dat daarna de Deputy ook door een slang aangevallen werd en zíj, die net ook gebeten was, erbij was. Nee, alles moest zorgvuldig uitgevoerd worden mocht dit plan slagen. Agatepaw hield haar adem in. Ze moest dit beest levend weten te pakken en te vervoeren zonder dat hij het lootje zou leggen of zijzelf. De kans dat iemand haar hier ooit op zou betrappen was gewoonweg onmogelijk. Wie zou er ooit denken dat ze een giftige slang had gevangen en die op de Riverclan Deputy los liet? Terwijl dit grapje mogelijk zelf haar leven kon kostte als ze niet uitkeek. Nee niemand zou het verdenken. Niemand die ooit creatief genoeg was om haar hier van te beschuldigen en het ook nog is kon bewijzen. Dit plan was meesterlijk. Alleen de beste Warrior kon hier opkomen en dat was zij. Vandaag zou ze een Warrior worden en iedereen bewijzen hoe ver ze het wel niet ging schoppen. Iedereen die dacht dat ze onderaan stond, iedereen die nooit in haar geloofde, ze zouden gaan zien. Ze was beter dan de rest en dat zou ze in hun neuzen wrijven ook.

Het was een spannend moment toen ze contact maakte met het schubbige lijf. Even leek de wereld zijn adem in te houden net zoals zij dat deed. Met haar voorpoot hield ze druk op de kop van de slang zodat hij er niet vandoor kon maar ook niet zijn kaken van elkaar kon speren. Ze drukte harder en ze keek toe hoe hij pisnijdig met zijn lichaam sloeg en kronkelde. Ze bleef drukken maar niet hard genoeg om hem te doden. Ze had hem levend nodig, zijn vergif was het pad naar haar toekomst.

Het was een aardig klusje geweest maar Agatepaw had het voor elkaar gekregen de slang naar een beschutte plaats te slepen. Nu was het enkel nog een moment van timing en geduld. Carrioncough zou vanzelf hierheen komen. Zijn route was voorspellend, hij nam meestal de zelfde plekken af. En mocht hij ineens toch wat anders doen vandaag dan zou ze desnoods hier dagen op hem wachten tot hij vanzelf tevoorschijn kwam. Haar zwarte vacht was besmeurd met modder, blaadjes en kleine takjes. Ze was gecamoufleerd voor het oog en voor de neus. Ze moest Carrioncough op een bepaalde pad zetten en dit kwam het dichtstbij om succes te boeken. Een bedekte vacht was een jachttechniek die voornamelijk in de bergen werden gebruikt. Dat had ze gehoord van de Elders die de grote journey hadden beleefd. En nu paste ze dit toe om haar eigen prooi te vangen.

Vandaag zou ze niet meer Agatepaw zijn.

MONTY

Carrioncough was een man van gewoontes. Als hij geen patrouilles liep of leidde deed hij zijn gewoonlijke ommetje. Hij kuierde eerst door het bos, ving wat hij kon vangen en ging dan via de Lily Pool door naar de rivier waar hij ging vissen. In slecht weer maakte hij een omweg naar de Highlands of bleef hij in het stukje bos. In sommige situaties ging hij ook naar de borders om daar eens te controleren. Zijn pad kon ook wel een beetje afwijken, maar meestal liep hij in de sporen van ervoor. Hij hield halt en richtte zijn kop aandachtig op. Hij rook een waterrat dichtbij, maar de wind stond langs op zij dus hij kon niet goed ruiken wat voor hem was.

♝ carrioncough

she was destined to burn in Hell Carrioncough †

-and dying is dying

Hoelang zat ze hier al? Ze had geen idee. Het kon vijf minuten zijn maar ook uren geweest zijn. De tijd ging niet langzaam voor haar maar als een trein. Carrioncough leek zowat direct te verschijnen toen ze in haar verschuilplaats zat te wachten. Ze hoorde haar hart zachtjes bonzen in haar borst. Ze was niet bang, niet nerveus en ze had zeker geen twijfel. Ze was uiterst kalm en klaar om boven op haar prooi te gooien. Normaal tikte haar hart luid, als een tijdsbom, maar haar lichaam leek steeds meer te wennen aan de adrenaline. Ze begon het zelfs.. aangenaam te vinden. Op dit soort momenten, dan voelde ze zich machtig. En macht dat voelde dus blijkbaar super. Geen wonder dat Crystalstar als een dictatuur rondliep. Ze had alle macht en nu snapte ze waarom ze niet graag deelde. Ooit zou zij het ook krijgen maar eerst, eerst moest ze dit afrondde. Elk stapje telde nu ze een bepaalde pad bewandelde.

Agatepaw hield de adder nog steeds vast boven op zijn kop. De druk die ze op hem uitoefende verzwakte ze. Hij lag nu kalm en overgegeven op de grond maar bij elk beetje ruimte die ze hem gaf hoe levendiger hij weer werd. Hoewel iedereen altijd zei dat andere dieren geen emoties droegen kon ze zijn nijd dubbel dwars in zijn oogje zien. Mooi. Ze wou hem flink pissig hebben. Hij moest agressief uit de hoek springen, aan een slappe slang had ze niks. Agatepaw bracht haar lichaam dichter bij de grond en tuurde door de beschutting heen waar ze de Deputy zag staan. Hij leek iets te ruiken maar ze achtte de kans groot in dat het maar een prooidier was die hem opviel. Ze had alles gecheckt. Haar eigen geur was vermomd onder haar dekmantel en de wind blies de goeie kant uit. Ze liet de slang echter nog niet los. Ze wou de meters tussen hen in iets verkleinen zodat ze zeker wist dat de adder zijn slachtoffer zou pakken. Om hem naar de goeie plaats te lokken sloeg ze met haar staartpunt een steentje de richting op waar ze hem wou hebben.

Kom maar hierheen Carrioncough. Het is zover.

MONTY