Titane

Tussen de sterren was het warm geweest, ze had zich er thuis gevoeld, zoals de andere keren. Ze had geliefde gezichten gezien, en had zich geen moment afgevraagd waarom ze daar was. Niemand had iets gezegd, iets bijzonders opgemerkt. Ze had ze allemaal weer gezien: Creamyfrost, Smokegaze, Butterstar.. Zo veel katten die ze nooit meer aan kon kijken daar beneden, in de vaste wereld. Toen ze afscheid nam voelde Crystalstar niet de eindigheid van de andere keren, ze had het gevoel gehad dat ze snel terug zou keren, al die geliefde gezichten snel zou weerzien.

Het regende, het was koud, het was schemerig. Crystalstar kwam tot het vage besef dat ze weer in haar lichaam was, maar verder wist ze niets. Verder was er alleen maar zwart. Ze lag roerloos en het duurde een hele tijd voordat ze de regen écht begon te voelen. Ze was doorweekt, en lag buiten, ze was niet in het kamp. Die zaken drongen langzaam tot haar door. Toen kwamen één voor één haar zintuigen bij haar terug. Eerst haar gehoor: niets dan het druppen van de regen, overal om haar heen. Ten tweede haar zicht: Ze opende haar ogen en zag het groene gras van de open plek waar ze lag. Overal groen. Groen, groen, groen, rood. Haar reukvermogen: Regengeur en bloed, niets anders. Smaak: bloed. Als laatste kwam het gevoel, maar dat was onthullender dan de rest bij elkaar. Het verlies van een leven en het bezoek aan Starclan had de wonden ver genoeg genezen om haar in leven te laten, maar ze waren te diep om helemaal verholpen te zijn. De pijn bracht de duisternis terug naar de randen van haar visie. Crystalstar haalde diepe, onregelmatige ademhalingen, en probeerde gestructureerd haar verwondingen langs te gaan. Haar flanken waren aan stukken gereten, lange, venijnige sneeën aan beide kanten. Er zaten diepe wonden die voelden als beten in haar rug. De doodslag was waarschijnlijk de wond in haar keel geweest, waar het oude litteken heropend was. Of misschien was dat slechts geweest om haar dood zeker te maken. Haar poten waren ongedeerd, evenals haar staart. Ze probeerde de geuren van het woud in te drinken, en voelde toen nog een verwonding, drie krassen over haar rechterwang, duidelijk klauwwonden. "Help" Bracht ze hees uit, haar helende keel liet weinig meer toe. Langzaam probeerde ze op te staan. Dat lukte, maar de eerste stap was een gigantische inspanning. En waar was ze eigenlijk? Het territorium, dat wist ze bijna zeker. Maar hoe ver ze van het kamp verwijderd was, was onmogelijk te zeggen. Met bloeddoorlopen ogen keek ze door de bomen. Ze was gestorven. En ze had geen idee hoe.

[Closed]

Een spoor van rode druppels achtervolgde haar, terwijl ze probeerde te lopen. Elke stap bracht steken van pijn door haar vernietigde lichaam. Daarnaast voelde ze zich duizelig, licht in het hoofd. Starclan kon de wonden dichten, maar kon het bloed niet terug naar binnen brengen. De kou voelde tien maal erger, en ze wist dat ze het op dit tempo niet zou halen zonder nog minstens twee levens te verliezen aan onderkoeling. Crystalstar keek achter zich, naar de rode vlek waar ze gelegen had, het was nog zo dichtbij, ze had pas enkele stappen gezet. Ze zakte opnieuw in elkaar, en wachtte voor wat een eeuwigheid voelde, voordat ze haar zachte hulpkreet uitstootte. Plotseling was er hulp. Een bekende stem, een bekende geur, een bekend lichaam. Het kon niet, hij kon haar niet gevonden hebben. Het was te perfect, het moest een zinspeling zijn, een koortsdroom. “Carrion..” Kreunde ze, haar stem hees en rauw. Oh nee, ik zie er verschrikkelijk uit. Zo mag hij me niet zien. Het was een stomme gedachte, om zich nu te schamen voor haar uiterlijk, maar ze kon het niet helpen. Ze was er beduidend slechter aan toe dan toen ze van de waterval viel, en de omstandigheden waren nog gevaarlijker. ”Kijk.. niet..” Sistse ze zachtjes, en ze voelde hete tranen prikken achter haar ogen. Iemand had dit gedaan, had al haar kracht van haar afgepakt, en haar mooie lichaam en stem. Ze wilde niet dat Carrion haar zag, niet hij.

Het was de aanraking waar ze zo lang naar verlangd had, op een moment waarop het niets betekende. Hij deed het om haar leven te redden, niet om haar liefde te tonen. Crystalstar was nog steeds wazig, en haar hoofd tolde misselijkmakend. Ze voelde de kou door haar lichaam heen snijden. Gewelddadige rillingen schokten door haar slanke lichaam, en ze klampte zich aan Carrioncough vast. Plotseling dook haar deputy in elkaar, en lag ze over zijn rug. Dat moest een enorme krachtsinspanning zijn geweest, Carrioncough was immers niet de meest gespierde kater. Crystalstar lag als een vermoeide kitten over hem heen gedrapeerd, veel te uitgeput om meer te zijn dan dood gewicht. Het was bijzonder oncomfortabel, maar het was beter dan blijven lopen in haar staat. Na wat een eeuwigheid leek, liet hij haar weer van zijn rug glijden, in de zachte aarde naast de stam van een enorme boom. De druppels die op haar neer hadden gehamerd hielden op. Crystalstar ademde nog steeds snelle, ondiepe ademhalingen. Ze keek glazig naar boven, naar hém. "Creamy.." Het was het eerste wat over haar lippen kwam, zonder dat ze er bij nadacht. "Smoke.." Die tweede naam mompelde ze met iets meer bedenking in haar stem. Toen wist ze haar blik kort scherp te stellen, en vond ze de zwart-witte gestalte van Carrioncough. Nee, hij was geen van haar lieve mates. Zij waren dood, en hij had keer op keer duidelijk gemaakt dat ze niet moest verwachten dat hij haar ooit lief zou hebben. "Bedankt.. Dat je me kwam halen." Fluisterde ze hees, terwijl een zilte traan uit haar ooghoek gleed.

Waarom waren de namen plotseling in haar opgekomen? Crystalstar had geen idee, maar ze bleef erover nadenken terwijl ze naar Carrioncough keek. Ze vroeg zich af of haar leven makkelijker of ingewikkelder zou worden als hij besloot dat hij tóch wel van haar hielt. Waarschijnlijk ingewikkelder, het zou een hele nieuw vlaag vervelende roddels met zich meebrengen. Toch, het zou haar waarschijnlijk eindelijk weer een lichtpuntje geven. "Het spijt me.. Dat ik onze relatie zo moeilijk heb gemaakt." Mauwde ze zachtjes, nog steeds omhoog starend naar de donker grijze hemel, die zoveel weg had van haar eigen pels. Ze had haar liefde te vaak verklaard, tot zijn grote irritatie. "Ik ben eenzaam.."

Langzaam maar geleidelijk ebde het geluid van de regen weg. De ondergaande zon brak door, en baadde hen in warm oranje licht. Crystalstar voelde zijn nabijheid, zijn wang tegen de haren. Als een partner zo dichtbij, en toch kon het niet écht zo voelen, hoe erg ze het ook probeerde. Hij deed dit om haar leven te redden, niet omdat hij haar zo liefhad. Ze moest het onthouden, anders zou ze gek van zichzelf worden. "Als ik geen leider was.. Als het de laatste keer niet zo.. verschrikkelijk mis was gegaan, had ik Starclan om nog een nest gevraagd." Vertelde ze zachtjes. Haar snorharen trilden tegen zijn gezicht, haar ogen waren vochtig. "Maar het kan niet meer, en dat spijt me ook." Besloot ze. "Ik mis de liefde, de warmte, maar ik ben bang dat mijn rang dat alles heeft verdrongen." Een lichtere rilling ging door haar lichaam. Ze was aan de beterende hand, en als ze gewild had had ze op kunnen staan en op haar eigen kracht naar het kamp kunnen strompelen. Maar Crystalstar was zo moe. Zooo verschrikkelijk moe. Ze moest hier nog even liggen, in de rust.

Had ze het weer eens verpest? Hij bleef té lang stil, dat kon weinig goeds betekenen, dacht Crystalstar somber. Toch, hij trok zich niet van haar terug, dus dat moest toch tenminste íéts betekenen? Ze voelde zich comfortabel in zijn greep, en sloot haar ogen voor een momentje. Eén moment maar. Straks zou ze weer terug naar het kamp moeten, en dan zouden er weer zorgen en plichten voor haar zijn. Ze moest er zijn om die te beantwoorden. Ze moest er zijn. Er zijn. Er... Crystalstar's ademhaling werd diep en regelmatig, en haar slaap was droomloos.

[Topic uit]