Need you on the other side

Nu dat hij ouder begon te worden en zijn zintuigen zich ook meer ontwikkelden, begon hij steeds meer gezichten en geuren te onthouden. Het waren nu niet alleen meer zijn siblings die herkenbaar voor hem waren, maar ook andere katten. De kater die al eens eerder in de nursery was geweest en die naar hem had gesnord, noemde Settledstar en was zijn leader. En dan had je nog de kater en de poes die ook regelmatig in de nursery te vinden waren, al was de poes meer hier dan de kater. Oakkit dacht dat ze ook siblings van elkaar waren, al gedroegen zij zich zo totaal niet. Het was toch niet de band die hij met zijn siblings had. Oakkit dacht niet dat hij ooit naar Thornkit zou snauwen of een vuile blik naar hem zou werpen, maar die twee katten deden dat wel bij elkaar. Toevallig kwam één van de katten waar hij aan dacht de nursery binnengelopen en Oakkit keek haar een met zijn goudgele ogen, voorlopig nog niks zeggend. Hij hield zich liever wat meer afzijdig, keek voorlopig de kat nog even uit de boom (hah).

Na de jachtpatrouille verveelde Poppypaw zich ontzettend. Ze liep eerst wat rond en keek of ze ergens iets kon betekenen. De elders den sloeg ze wijselijk over, ze had geen zin om teken te verwijderen en oeroude verhalen die ze al 100 keer gehoord had alweer aan te moeten horen. Poppy besloot om weer te gaan kijken bij de nieuwe kittens. Ze wou erg graag een leerling en was al dagen elke keer naar de nursery gegaan om de kits te bekijken. Poppypaw liep de nursery (alweer) binnen en zag dat Oakkit naar haar keek. Ze keek eerst even rond en deed alsof ze van niks wist en vroeg of ze iets kon doen. Het antwoord was weer nee maar dit keer zag ze ineens wel dat Oak naar haar keek. "Hoi! Ik ben Poppypaw." Ze ging zitten en vroeg aan de jonge kater: "Hoe heet jij?"

De kattin stelde zichzelf voor als Poppypaw, een naam die Oakkit nog niet eerder gehoord had. Hij gaf haar een knikje ten teken dat hij het begreep. ”Oap,” antwoordde hij toen dat ze naar zijn naam vroeg. Hij kon inmiddels zijn eigen naam wel volledig uitspreken, maar voor de één of andere reden vond hij het leuk om de naam uit te spreken die Thornkit hem gegeven had. ”Jij vwaak hier,” merkte hij toen op. Want ja, eigenlijk was ze best wel vaak hier. Voor zover Oakkit wist, had ze geen nestje, niet zoals zijn moeder. Daar leek ze ook wel wat jong voor. Meestal kwam ze binnen en dan keek ze naar hun. Oakkit zou denken dat het interessante er na een paar keer wel af was, maar toch kwam ze steeds terug. Had ze hier soms familie zitten en sliepen die nu op dit moment? Oakkit hield zijn goudgele ogen echter op haar gefixeerd. Hij zou het zo immers wel te horen krijgen, dacht hij zo.

Hmm, dacht ze bij zichzelf. "Hoi Oap! Ja ik ben inderdaad vaak hier. Ik word bijna warrior en kijk vaak bij de nieuwe kits of er leuke bij zitten! Zou jij het leuk vinden mijn apprentice te worden?" Ze keek hem aan met een speelse blik en wachte een beetje tot hij uit zijn schulpje zou kruipen. Ze zag de goudgele blik op haar vacht branden en vroeg aan de kleine 'Oap' "Zal ik je wat geverchtsbewegingen en jachtbeweginen laten zien...

Een glimlachje verscheen om zijn snoetje toen dat de apprentice zijn naam precies zoals Thornkit uitsprak. Dat vond hij wel leuk! Ze zei allemaal dingen met termen die hij amper begreep en hij wiebelde kort met zijn oortjes toen dat ze aan hem vroeg of hij het leuk zou vinden om haar apprentice te worden. ”Wee niet,” antwoordde hij rustig, waarna hij zijn schouders ophaalde. Hij moest maar eens aan zijn mama vragen wat een warrior of een apprentice was. Dat begreep hij niet zo goed. Hij draaide weer verward met zijn oortjes toen dat ze het over bewegingen had. ”Wa dat?” vroeg hij verward. Hij was immers nog maar één maan oud en had niet veel besef van alles om zich heen. Hij wist de namen van de meeste katten die hier kwamen, maar hij had nog geen idee van alles wat buiten de nursery lag.