Where we will we'll roam

Normaal gezien lagen ze allemaal netjes op een rijtje tegen hun mama aan, maar omdat sommigen al ondervonden hadden dat ze rond konden kruipen, was de volgorde soms niet erg accuraat meer. En zo kwam het dus dat Oakkit langs zijn tweede zusje kwam te liggen, de laatstgeborene van hun nestje. Jaykit. Oakkit had zijn goudgele oogjes geopend zodat hij haar aan kon kijken en met zijn pootje porde hij zachtjes in haar richting. ”Jay,” piepte hij, maar meer kon hij ook niet zeggen. Van alle namen in heel het nestje was die van haar wel het makkelijkste voor hem om uit te spreken. Ze zag er ook anders uit tegenover zijn andere siblings, maar dat maakte Oakkit niks uit. Ze was zijn zusje, zijn familie en daar draaide het om.

Oakkit grinnikte toen hij zag dat zijn zusje haar mond opendeed, maar dat er niks uit kwam. Hij had zelf ook veel moeite moeten doen om haar naam uit te spreken, maar hij leerde elke dag bij! Het hielp ook wel door gesprekken om hem heen mee te volgen en zich te concentreren op zijn moeder, al maakte het hem dikwijls wel snel moe als hij zich te hard concentreerde. Maar nu was hij niet moe en wilde hij met zijn zusje spelen! Of toch in elk geval met haar praten, voor zover dat dat ging. De kitten rolde wat meer in haar richting zodat ze tegen elkaar aan kwamen te liggen en speels porde hij haar in haar flank, al deed hij dat met een stuk meer voorzichtigheid dan dat hij dat bij Thornkit had gedaan. Hij wist niet waarom, maar instinctief wist hij dat hij bij Jaykit toch iets zachtaardiger moest zijn dan bij de rest van de kittens.

Oakkit liet een zacht gegiechel ontsnappen toen Jaykit totaal de verkeerde kant in rolde omdat ze hem terug wilde pakken. Het katertje registreerde niet dat Jaykit zich daar geïrriteerd door voelde; daar was hij nog iets te jong voor. ”Hwier,” zei hij zachtjes en hij tikte met zijn pootje tegen haar schouder aan om te laten weten waar dat hij was. Als ze gewoon de andere kant in zou rollen, dus naar hem toe, dan was ze al bij hem en dan kon ze hem ook raken. Het was niet zo heel moeilijk, maar het had gewoon wat oefening nodig. Oakkit voelde zich wel een beetje trots dat hij haar daarin kon leiden. Hij nam de rol van grote broer dan ook vrij serieus op zich. Hij zou haar immers wel helpen!