I'm to Blame

Stormpaw gromde gefrustreerd. Met een klap sloeg ze met haar witte poot op het wateroppervlak. "Vossenstront!" siste ze luid. Ze had de zoveelste vis misgegrepen. Ze zou eerlijk toegeven dat vissen nou eenmaal niet haar sterkste kant was, maar dit was gewoon triest. Welke Riverclanner kon er nou geen vis vangen? Ze zuchte diep. Als ze zo door ging zou ze nooit echt warrior worden. Haar pootjes kneedde de zachte ondergrond onder haar terwijl ze over het water tuurde. Ze moest het nog eens proberen.

@Blossomhail

Blossomhail besloot dat ze, nu dat ze Berrypaw had gezegd dat ze het rustig aan moest doen voor vandaag, naar de rivier te gaan om te gaan vissen. Het was haar favoriete bezigheid en nu dat de rivier ontdooid was, was er des te meer reden om er een kijkje te gaan nemen. Het leek erop dat zij niet het enige idee had: ze ving nog net op hoe Stormpaw gefrustreerd met haar pootje tegen het wateroppervlakte sloeg. Ze kon alleen maar raden dat de training niet naar wens ging en een zachte blik bevond zich in haar ogen terwijl ze naar de poes liep. ”Het gaat niet veel uithalen als je je frustraties uit gaat werken op het water, Stormpaw. Daar jaag je ze alleen maar mee weg,” zei ze op een rustige toon, waarna ze haar staartpunt kort op de schouder van de poes liet rusten. ”Kan ik je misschien helpen?”

Blossomhail kende Stormpaw al langer dan vandaag en wist hoe opvliegerig de kattin kon zijn. Ze was dan ook niet erg aangedaan toen de kattin naar haar snauwde en keek haar terug aan met een vrij ijzige blik in haar ogen. ”Natuurlijk,” zei ze uiteindelijk op een rustige toon. ”Ga je gang. Ik ben een eindje verderop bij de rivier. Roep me maar als je me nodig hebt.” Haar snorharen trilden licht geamuseerd terwijl ze zich omdraaide en, zoals afgesproken, een eindje verderop aan de rivier ging zitten. Als de vissen door Stormpaw zouden schrikken, zouden ze hopelijk in haar richting zwemmen en dan maakte zij wél weer kans om een vis te vangen. Blossomhail hield haar schaduw zorgvuldig van het water weg gekeerd en stak haar poot in de lucht. Nu! dacht ze toen ze beweging onder zich zag en haar poot schoot het water in, waarna een vis niet lang daarna heen en weer bewoog op de kade. Ze beet het dier dood en ging weer terug zitten.

Ze keek geïrriteerd toe hoe Blossomhail zich omdraaide en verderop ging zitten. Niet veel later had de she-cat een vis op de oever liggen. Stormpaw liet een lichte grom horen. En ze staarde weer naar het water. Als ze zelf steeds de verkeerde techniek bleef toepassen zou het haar nooit lukken. Een diepe zucht verliet haar lippen. Ze zou niet zomaar toegeven. Ze kon dit. Ze had geen hulp nodig. Stormpaw liet haar poot boven het water hangen wachtend tot er een vis voorbij zou komen. Een zilveren vlek schoot voorbij onder het water. Meteen sloeg Stormpaw toe en probeerde met haar poot de vis uit het water te haken. Ze voelde de glibbere schudden langs haar pootkussentjes glijden maar ze miste. "Vossenstront!" schold ze boos en schudde het water uit haar poot.

Blossomhail’s blik gleed naar opzij, naar Stormpaw. Haar houding was goed, ze leek haar schaduw goed van het water te houden en haar poot hield ze op een juiste manier van het water af. De vissen zouden zeker wel naar haar toekomen, maar dan was het nog een kwestie van op de juiste manier toeslaan. Stormpaw’s poot schoot weer het water in en Blossomhail bewoog met haar oortjes toen dat ze miste. ”Probeer eens wat verder naar voren te leunen en dan een opwaartse beweging te maken. Zo zullen je klauwen zich sneller vasthaken in de buik of in de flank van de vis zodat je prooi minder tijd heeft om te ontsnappen,” merkte ze behulpzaam vanaf haar positie op. Stormpaw was immers kleiner dan haar, dus het kon zijn dat ze net iets te veel afstand hield van de kade. Een andere reden waarom dat ze miste, kon Blossomhail niet snel bedenken, want haar houding zag er vanaf haar perspectief hier wel gewoon goed uit.

Stormpaw vernauwde haar ogen. Haar oren trokken geïrriteerd. Ze wist dat vissen nooit haar sterkste kant was geweest maar het had haar nooit veel geboeid tot nu. Haar final assessment zat er aan te komen en dan kon ze niet als een dom konijn aan de kade zitten. Ze trok haar lip op toen Blossomhail haar tips gaf. "Vroeg ik om je hulp?" beet ze de she-cat fel toe. Ze richte haar blik weer op het water. Ze haalde diep water. Ze hield er niet van als andere haar vertelde hoe ze dingen moest doen. Ondanks dat ze ergens wist dat ze het nodig had. Wellicht was het advies van Blossomhail zo slecht nog niet. Maar Stormpaw weigerde dat toe te geven. Ze boog weer voorover naar de rivier. Ongemerkt iets verder deze keer. Ze wachte geduldig af tot er een vis voorbij zou komen. Maar het puntje van haar staart wipte nog geïrriteerd heen en weer. Langzaam maar zeker kwamen er weer wat zilveren vlekken onder haar poot door. Ze wachtte op het juiste moment en sloeg toe. Dit keer haakte ze haar poot meer onder de prooi en stak haar nagels zo ver uit als ze kon. Ze voelde de schubben onder haar nagels haken. Snel gooide ze de vis op de kade. Met een snelle beet vermoordde ze haar vangst. Ze trok met haar oren. Blossomhails advies had geholpen.

Blossomhail rolde met haar ogen toen Stormpaw haar opmerking maakte, maar besloot om er niet op te reageren. Dat zou toch maar meer negatieve reacties uitlokken en daar had ze geen zin in. Ze hield haar blik echter wel schuin naar de poes gericht en een lichte glimlach ontstond om haar lippen toen de poes deed wat dat ze had gezegd. Niet veel later had ze een vis gevangen en Blossomhail wiebelde met haar oortjes. ”Dat heb je snel gedaan,” merkte ze onder de indruk op, al kon ze de geamuseerde toon niet helemaal uit haar stem houden. ”Welke tactiek was het dat werkte?” Ze had heus wel in de gaten dat het haar advies was geweest dat de apprentice had geholpen, maar ze wist dat Stormpaw dat toch niet toe zou geven. Stormpaw leek haar meer een kat die langzaam vanzelf wel naar je toe zou groeien met genoeg geduld.

Stormpaw vernauwde haar ogen terwijl ze de flame point vurig aan keek. Ze weigerde er aan toe te geven dat de hulp haar erg goed van pas was gekomen. Zo had haar mentor het nooit aan haar uitgelegd. Maar een bedankje kwam er niet van af. Ze had niet om hulp gevraagd. En ze was geen hopeloze kit die niets kon. Ze was Starclan verdomme al bijna krijger. Ze kon gewoon slecht tegen kritiek. Wat voor dan ook. Maar vooral van bemoeizuchtige katten. Ze boorde haar nageltjes in de zachte ondergrond. "Gaat je niks aan." gromde ze. Ze pakte de vis van de oever in haar bek. Met een zwiep van haar staart draaide ze zich om en paradeerde terug naar het kamp. Weg van de she-cat.

- Je mag zelf beslissen of je Blossom er nog achter aan laat gaan, anders topic uit.