Black and white

maybe this cage
has been a cocoon all along

Waarschijnlijk wilde Silverwish niet eens dat hij dit zou doen. Maar hij zou die kerel maar eens flink aan de tand voelen. In iedere anders situatie zou hij waarschijnlijk uit de weg gaan. Hij was maar die kater die mysterieus op was komen duiken, als rogue de clan in was gekomen en pas later de titel "broer van" had gekregen. En dus zag hij zichzelf overal als laagste in rang en leefde nederig erna. Maar hij was nu onderdeel van ThunderClan, of ze het nou leuk vonden of niet. En met Silverwish was het persoonlijk, één van zijn oudste vrienden en.. Nou ja, nu al dit nieuws naar buiten was gekomen zat er toch een luchtje aan. En dus met zijn oude lef en achteloosheid die hij alleen als kind had gehad, liep hij naar Olivebranch toe. Hij oogde hem even op en neer en knikte zijn kin omhoog naar de zwarte kater. ‘Ik denk dat wij even moeten praten,’ bromde hij op een vlakke toon. Hij probeerde er met een open mind in te gaan. Al had hij al wel een oordeel liggen, en die was niet zo fraai.

&Olivebranch

Zijn lippen verstrakten zich wat toen Rascal hem te pas af sneed om hem aan te spreken. Olivebranch had de oordelende oogjes van deze kater al vaker in zijn vacht voelen branden, maar had nooit de moeite genomen om hem er op aan te spreken. Het was niet alsof hij iets zou horen wat hij niet verwachtte. Blijkbaar was Rascal hier nu in de plaats van Silverwish, die hij juist verrassend weinig had gezien sinds het nieuws van Loudkit uit was gekomen.
Het was niet dat Olivebranch een bijzondere hekel had aan katten van buiten Thunderclan, maar voormalige Bloodclankatten waren een ander verhaal. Natuurlijk had hij, samen met de rest van de clan, zijn kaken op elkaar gezet en geknikt toen Rascal in de clan werd toegelaten, maar dat betekende niet dat hij er blij mee was. Daarnaast zaten daar natuurlijk ook een aantal persoonlijke gevoelens.. "Als dit met Silverwish te maken heeft, praat ik liever met haar zelf." Hij zei het zonder Rascal echt aan te kijken. Natuurlijk wist hij dat hij niet het mooiste plaatje had gecreëerd, maar dit was niet de kat aan wie hij verantwoording af hoefde te leggen.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Natuurlijk wilde hij niet praten. Hij praatte liever met Silverwish zelf. Maar dat zou hij niet doen, of wel? Hij ontweek zijn blik en voordat de zwarte kater verder kon lopen, zette Rascal zijn poot zo voor hem neer dat hij zijn pad blokkeerde. ‘Ze is mijn vriend,’ sprak hij duidelijk. Dat was genoeg toch, om voor je vrienden op te komen? Silverwish was zijn enige vriend in deze hele clan. ‘En ze is in de war. Dus ik heb maar één simpele vraag.’ Olivebranch was vast een slimme jongen. Hij wist vast wel waar hij op doelde. Hij kantelde zijn kop een graad opzij en probeerde zijn blik opnieuw te vinden. Rascal zou hem niet de kans geven om laf weg te lopen.

Blijkbaar had Rascal nog niet door dat Olivebranch dit absoluut niet met hém wilde bespreken. Hier had niemand iets mee te maken. Niemand behalve Silverwish, Spottedrain en hijzelf. En eigenlijk Spottedrain niet eens, zij stond los van de split. "Ze is ook mijn vriend, en ze was mijn partner. Dus ik denk niet dat iemand anders zich hier mee moet bemoeien." Mauwde hij stijfjes, en hij probeerde weer weg te lopen. Rascal sneed hem echter te pas af. Dat was een stap te ver, en Olivebranch fronste. Een laag gegrom borrelde op in zijn keel, een geluid dat Rascal niet kon ontgaan. De voormalige rogue was misschien groot, maar Olivebranch matchet hem gemakkelijk in breedte en spiermassa. "Aan de kant, Rascal. Meng je er niet mee." Zijn stem was laag en gematigd, maar het was duidelijk dat hij nu geen tegenspraak zou dulden, niet van deze buitenstaander.  

maybe this cage
has been a cocoon all along

Hij wilde wegrennen. Hij wilde deze confrontatie niet aangaan, puur onder de redenering at het niet zijn plaats was. Dus waarom had hij nog niet met haar gesproken? Er was al een kitten. De kogel was al door de kerk. Dus bleef Rascal koppig staan. Helemaal toen hij durfde tegen hem te grommen, en Rascal wist direct al met wat voor soort hij te maken had. En deze lummel had het hart van zijn muis weten te stelen? Misschien was het maar beter dat ze van hem af was. Rascal duwde zijn oren in zijn nek en hij moest zijn uiterste best doen om zijn lip niet naar hem op te trekken of zijn vacht omhoog te zetten. Zijn staart kon hij niet meer onder controle houden, het puntje bewoog geïrriteerd heen en weer. ‘Nee,’ reageerde hij stoïcijns op de opmerking dat hij aan de kant moest gaan. ‘Ik ben er al mee gemengd,’ bromde hij donker. Hij keek neer op de zwarte kater. ‘Met ieder woord dat je zegt bewijs je maar meer dat er zeker wat gaande is. Dus praat maar met mij, voordat je Silverwish haar hart nog verder breekt.’

Wat precies het probleem was, wist Olivebranch niet eens. Hij was nooit van de confrontaties geweest, maar het constante gefluister als hij langsliep, de stress van het nieuwe kind, en nu Rascal waren simpelweg teveel voor hem om goed mee om te gaan. Vroeger was hij wel eens boos geworden, zo boos dat hij niet meer kon praten, en maar gewoon stom voor zich uit had gestaard, terwijl de frustratie alleen maar toenam. Dat gevoel bekroop hem nu weer, nadat hij het al die moons niet gevoeld had. Olivebranch sloot zijn ogen, slikte, en zuchtte een trillerige zucht, die wat opklaring leek te brengen. Hij opende zijn zachtaardige, olijfgroene ogen weer, en keek Rascal wat verslagen aan. "Ik heb het geëindigd voordat ik iets nieuws aanging." Zijn stem was een gepijnigde kreun. Hij wist dat hij niet het slachtoffer was, en dat hij het beter het kunnen aanpakken, maar het leven was gewoon zo onverwachts op hem afgekomen. "Ik heb van Silverwish gehouden, echt waar. En nog steeds. Ze is de moeder van mijn kinderen. Maar wat zou met haar praten oplossen? Hoe zou dat haar goed doen?" Hij besefte dat hij precies deed wat hij niet had willen doen: hij praatte met Rascal over Silverwish. "Ik weet dat ze van je houd." Mauwde hij uiteindelijk vlak. Ergens vroeg hij zich af of zij gelukkig zouden zijn samen, Rascal en Silverwish. Ergens vroeg hij zich af of híj gelukkig was.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal had zich onbewust schrap gezet voor een gevecht. Iets in zijn aard zou dat nooit afleren. In BloodClan werd vaker iets opgelost met klauwen dan met woorden. Dus toen hij de agressie in de kater had gemerkt, waren zijn spieren strak gaan staan en zijn poter steviger in de aarde gegrond. Maar tot zijn grote verbazing wisten zijn woorden het doel te bereiken en gaf de kater in en begon hij te spreken. Hij gaf de antwoorden die hij wilde, maar stelde hem ook een vraag. Hij schudde zijn kop. ‘Het maakt al het verschil. Je laat haar nu in onzekerheid achter.’ Silverwish was verdrietig. Iedereen dacht het in de clan. Iedereen sprak erover. Besefte hij dan niet hoe Silverwish zich moest voelen? ‘Het is niet eerlijk tegenover haar. Het is een martelgang. Maar je kent haar, ze is te goed om de confrontatie aan te gaan.’ Rascal kende de beste man niet. Enkel in verhalen, enkel in voorbijgang. Al had dit drama niet veel goed gedaan voor zijn impressie op hem.
En de volgende woorden die hij zei, lieten hem sprakeloos achter. Ze hield van hem? Wat de hel bedoelde hij daar nu weer mee? Rascal draaide zijn oren naar achteren en er ontstond kortsluiting achter zijn ogen. Houden van. Als wat? Vrienden natuurlijk. Ja, duh. Hij gaf ook om Silverwish, als een vriend. Een frons ontstond op zijn gezicht en hij gaf de zwarte kater eindelijk weer wat ruimte. ‘I-ik. Ik heb niets-’ Ja jeetje, wat zei je tegen zo iemand? Bovendien. Hij had een gezin, ergens, ooit. Hij hield van Vlinder.

Te goed om de confrontatie aan te gaan. Bijna werd hij weer boos, want wie was deze kat nou om te zeggen waar zíjn mate te goed voor was? Toen kwam het besef dat Silverwish helemaal zijn mate niet was weer, en de onzekerheid van dat besef kwam als zo'n slag dat Olivebranch even sprakeloos met zijn mond open stond, Rascal aan te staren. Hij sloot zijn mond en slikte. "Ze zal niet blij zijn met wat ik te zeggen heb." Een zwak excuus. Natuurlijk had hij al lang geweten dat hij gewoon op Silverwish af moest stappen. Eigenlijk had hij het lang geleden al moeten doen, toen hij wist dat Spottedrain zwanger was bijvoorbeeld. Hij had haar duidelijk moeten maken dat het niets met haar te maken had, en dat zijn redenen om het af te breken oprecht waren geweest. Nu was het daar te laat voor.
Het feit dat Rascal zo verbaasd was, verbaasde Olivebranch weer. Hij had het niet geweten, of tenminste, hij had het nooit helemaal beseft. Misschien was hij gewoon in de ontkenning geweest, omdat hij de rol van een goede vriend wilde behalen. Het bewees in ieder geval dat er nooit iets gebeurd was tijdens hun relatie, waar hij blij mee was. Niet dat Olivebranch Silverwish van vreemdgaan had verdacht, maar ze was inderdaad zo goed, ze zou best eens de warmte van een vriendschap verkeerd kunnen hebben opgevat, nu wist hij zeker dat er niets gebeurd was. "Ik denk dat jij ook maar eens met haar moet gaan praten." Hij glimlachte zowaar, lichtjes en een tikkeltje verdrietig, maar hij glimlachte. Natuurlijk stak het ergens, zijn Silver zo naar een ander zien kijken, maar hij mocht ook niet te jaloers zijn.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Wie probeerde de zwarte kater nou eigenlijk echt te beschermen? Silverwish, of zichzelf? Hij was in de gloria met zijn nieuwe partner en kitten en durfde zijn ex nauwelijks aan te kijken. En toen hij sprak dat "ze niet blij zou zijn wat hij te zeggen had", zwiepte Rascal pissig met zijn staart. Wat had dat te betekenen? Was dit een reden om gewoon niet op haar af te stappen. ‘Of misschien ben jij gewoon bang over wat zij te zeggen heeft.’ Hij keek hem strak aan, zijn gezicht in een strakke plooi, zijn mondhoeken nors naar beneden gericht. Even leek het de goeie kant op te gaan, maar hij voelde al aan dat zij twee nooit vrienden zouden worden. En dan het lef van hem om te zeggen dat hij met haar moest praten. Hij klemde zijn kaken strak op elkaar. Nee, hij had het verkeerd. Dit was gewoon een opmerking om hem op de kast te jagen. Silverwish en hij waren vrienden, die elkaars anker waren, niets meer. ‘Dat doe ik al, iedere dag.’ Hij slikte en hief weer even plechtig zijn kop, gaf de kater een klein knikje met zijn kin. ‘Ik ben blij dat we tot deze overeenkomst zijn gekomen.’ Zonder dat de plukken vacht door de lucht hadden gevlogen.

Het lukte niet om een goede reactie op te brengen op de opmerking van Rascal. Natuurlijk was hij bang voor wat Silverwish te zeggen had. Hij was bang dat ze hem aan stukken zou scheuren, en Loudkit en Spottedrain er direct bij. Natuurlijk wist hij dat dat niet was hoe Silverwish was, maar dat maakte hem niet eens een beetje minder bang. Rascal scheen te vinden dat hij nog niet genoeg strengheid had vertoond. Hij bleef nors en serieus kijken, zonder ook maar een spoortje zachtheid in zijn ogen. Misschien eens stukje Bloodclan dat over is gebleven dacht Olivebranch, voordat hij die gedachte wegdrukte. Nee, nee, dat had hier niets mee te maken. "Goed, als je het zelf uit wilt zoeken, prima. Misschien heb ik het ook wel fout." Mauwde hij, met een nonchalante rol van zijn schouders. Plotseling besloot Olivebranch dat hij wel wat meer vrede kon maken met deze kater. Hij zou hem immers nog waarschijnlijk zijn hele leven met hem om moeten gaan. "Misschien kan je eens langskomen, bij Loudkit. Ze kan het wel gebruiken om meer katten te ontmoeten. En jij misschien ook wel." Een lichte versie van zijn gebruikelijke plagerige toon was terug gekropen in zijn stem, en Olivebranch's gezicht stond wat gemoedelijker.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Was dit een bijdehante opmerking? Kon hij sarcasme in zijn stem horen. Ze zouden waarschijnlijk nooit vrienden worden, dus bleef Rascal stug stil. Waarschijnlijk had hij het fout. Daarom had hij nooit verwacht dat de volgende woorden uit zijn bek zouden komen. Langskomen bij zijn nieuwe kit? Zijn bek viel even open. ‘Ik.. ik weet niet-’ Waarom in vredesnaam? En waarom moest hij meer katten ontmoeten. En waarom een kitten. Waarom zijn kitten. Zodat hij het slechte voorbeeld kon zijn? Hij klemde zijn kaken op elkaar. En als hij nou met zijn staart tussen zijn poten zou weglopen, dan was hij weer het watje. Hij kon heus goed met kittens, dat was het niet, maar.. Het voelde raar. ‘Ja. Natuurlijk,’ stemde hij toch in met zijn domme kop. ‘Ik zal wel eens op visite komen.’ En voordat hij zichzelf nog een dieper graf kon graven, keerde hij zich zonder iets te zeggen om.

Het was niet dat hij een overweldigend enthousiaste reactie had verwacht, maar Rascal scheen een geheel intern conflict te hebben in de tijd tussen de eerste en de tweede zin die hij uitbracht. Het gezicht van de rogue, nee nieuwe Thunderclankat, verwrong zich bijna gepijnigd. Olivebranch's glimlach verzwakte ietwat, totdat hij toch de 'ja' kreeg waar hij op gewacht had. Het voorstel was zomaar in een opwelling gemaakt, en hij had geen idee of hij er morgen nog steeds zin in zou hebben, maar het toonde iets van een vredesverklaring, niet? Rascal draaide zich al wel weer van hem weg, waardoor Olivebranch zijn antwoord tegen de anders rug moest richten. "Nou, je bent welkom, zodra je denkt tijd te hebben." Hij gaf een knikje met zijn kop, ter getuigenis van vriendschap, en draaide zich toen ook om, weg van het allervreemdste gesprek.

[topic uit]