Horses in the back, cinnamonroll attached

Met voorzichtige stappen liep Bristlepaw het kamp in. Ze had met haar vader getraind, maar ze had de training niet leuk gevonden. Haar vader was haar volop klaar aan het stomen voor het gevecht tussen ShadowClan en ThunderClan en ondanks dat hij wist dat zijn dochter het niet leuk vond om gevechttechnieken te leren, zou hij het zichzelf nooit vergeven als ze gewond zou raken omdat hij toe had gegeven aan haar wensen. Bristlepaw voelde zich erg onzeker over haar kwaliteiten, maar ze snorde toen haar vader zijn neusje tegen haar oortje duwde en aangaf dat ze het goed gedaan had. Met haar grasgroene ogen zocht ze door het kamp naar Asterpaw, maar ze zag haar zusje niet meteen. De kattin keek eerst goed of de elders en kittens al gegeten hadden, waarna ze naar de prooistapel liep en een dikke duif koos. Haar oog viel op Hawkpaw en een tikkeltje verlegen naderde ze hem. ”Ehm, Hawkpaw,” zei ze zachtjes, met haar pootje de dikke duif verlegen naar hem duwend. ”Wil je deze met mij delen?”

Hij had weer eens goed zijn best gedaan. Het was jammer dat hij nog geen vaste mentor had, maar hij moest er maar op vertrouwen dat Eveningstar hem gauw een nieuwe zou geven. Hij respecteerde de hulp die de andere warriors en apprentices hem gaven echt, maar zo leerde hij er gewoon minder goed van. De kater zat lekker in het newleaf zonnetje in het kamp. Nu hij toch even rust had, kon hij er net zo goed van genieten. Terwijl hij rustig naar het kamp keek, kwam er een apprentice op hem af. "Ha, Bristlepaw! Natuurlijk wil ik die met je delen," De kater grinnikte zachtjes. Het was zo'n grote duif! Die kon de zwart witte poes vast niet alleen op en hij hoefde niet te lopen. Niet dat hij daar te lui voor was, maar het was natuurlijk wel makkelijker.

Bristlepaw snorde zachtjes toen Hawkpaw aangaf dat hij de duif wel met haar wilde delen. Ze legde de prooi voor hem neer en duwde hem naar hem toe, zodat hij er de eerste hap van kon nemen. ”Het is nog vrij warm voor het tijdstip van vandaag,” merkte ze voorzichtig op. De zon begon langzaam al naar beneden te zakken en het zou niet lang duren eer dat het avond zou zijn. Bristlepaw was moe van haar training, maar met een Clanmate praten gaf haar altijd wel energie. Ze vond het gewoon ook leuk om anderen beter te leren kennen, al was ze wel wat verlegen in de omgang met anderen. Ze had eigenlijk alleen bij Asterpaw en haar ouders dat ze niet echt verlegen was, maar goed. Het leek Hawkpaw niet dwars te zitten in elk geval. ”Hoe gaat het met jouw training?” vroeg ze vervolgens aan hem, haar grasgroene ogen op hem richtend. Ze was helemaal vergeten dat Hawkpaw op dit moment geen mentor had.

De kater knikte bij haar woorden. Het was inderdaad warm voor het tijdstip, maar dat was niet erg. Hawkpaw kon heerlijk van de warmte genieten. Eigenlijk was het best wel nieuw voor hem, maar zeker niet onaangenaam. Hij had het toch wel liever dan de kou uit leafbare. "Prima denk ik, maar een vaste mentor zou wel fijn zijn." beantwoordde Hawkpaw de vraag van zijn mede-apprentice. Het scheelde een hoop dat hij een snelle leerling, gemotiveerd, actief en kalm was, maar dat maakte hem nog niet direct een goede warrior. Hij zou eerst zijn Clan moeten kunnen voeden in plaats van alleen de elders en queens. De donkere tabby had nog niet erg veel gevangen, omdat elke mentor weer iets anders deed en dat werkte gewoon niet goed. "Hoe zit het bij jou?"

Bristlepaw liet haar blik naar hem glijden toen hij aangaf dat het goed ging, maar dat een vaste mentor wel fijner zou zijn. Ze slikte. Oh ja, dat was ze vergeten. Gelukkig werd hij er niet boos om. ”Zal ik aan papa vragen of je met ons mee mag trainen totdat je een nieuwe mentor hebt?” stelde ze op een zachte toon voor. Ze dacht niet dat haar vader het erg zou vinden om Hawkpaw erbij te hebben. Hij stond er meestal wel voor open om andere apprentices mee op te leiden als ze hulp nodig hadden en dat was ook precies wat ze zo aan hem bewonderde. Ze liet haar blik naar Hawkpaw glijden toen hij een wederkerende vraag stelde en ze glimlachte. ”Goed! Mijn vader heeft me leren jagen en me geleerd hoe ik moet patrouilleren. Nu zijn we met de vechttechnieken bezig, maar die vind ik wat minder leuk,” zei ze op een zachte toon en ze liet haar blik even naar haar poten glijden. Ze vond het maar eng, al dat vechten. Ze zou wel moeten als ShadowClan aan zou vallen, maar ze hoopte dat dat moment voorlopig nog even weg zou blijven. Ze hield meer van vrede.

Hawkpaw wiebelde even met zijn oortjes toen Bristlepaw voorstelde dat ze misschien aan haar vader kon vragen of hij tijdelijk met hen mee mocht. Euh ja, zou leuk zijn. Right? "Hmmm, klinkt leuk. Coldstreak had ook al aangeboden tijdelijk mij wat te kunnen leren, maar die heeft het soms ook druk lijkt mij." miauwde de kater bedachtzaam. Het zou hem wel leuk lijken om met Bristlepaw te trainen, maar haar vader kende hij eigenlijk niet. Hij had hem natuurlijk wel eens in de nursery gezien toen ze nog kittens waren, maar dat was dan ook alles. "Dan doe jij het jagen en ik het vechten," grapte Hawkpaw bij haar antwoord. Hij hield niet van gedoe, maar op zich vond hij een gevecht ook niet het ergste van de wereld. Hij was slim en deed altijd zijn best.

”Oh, maar als Coldstreak je het al eerder had aangeboden, dan kun je beter naar hem gaan. Ik wil jullie training niet in de weg liggen,” zei ze haastig terwijl ze haar oren in haar nek legde. Ze had altijd het idee dat ze op het verkeerde moment een voorstel deed en dat leek deze keer niet anders te zijn. Ze keek even naar haar pootjes. Jammer, want ze had het stiekem best een leuk vooruitzicht gevonden om met Hawkpaw te trainen. Hij leek altijd zo kalm en zelfverzekerd en ze dacht wel dat ze het één en ander van hem kon leren. Maar ze vond het ook een eng idee dat Coldstreak dan boos op haar zou worden, dus liet ze het liever voor wat het was. Ze keek weer op toen dat Hawkpaw grappend aangaf dat zij het jagen kon doen en hij het vechten. ”Ik vrees dat Eveningstar dat niet goed gaat keuren, maar bedankt voor je aanbod,” zei ze op een zachte toon, zwak glimlachend naar hem. Nee, als toekomstige warrior zijnde werd ze geacht om te vechten voor haar Clan. Ze wist niet of ze dat wel kon. ”Zijn er eigenlijk dingen die jij eng vindt, Hawkpaw?” vroeg ze op een zachte toon, haar grasgroene ogen naar hem richtend. Ze kon het zich bijna niet voorstellen, maar misschien zou hij toch nog met een verrassend antwoord komen.

Bristlepaw miauwde haastig dat hij maar beter met Coldstreak kon trainen. Wilde ze niet met hem trainen of? Ach ja, wat maakt het ook uit. Het aanbod van de poes was al lief genoeg. Hawkpaw ging er niet verder op in en knikte rustig. Als dat haar wens was, prima. Met zijn mondhoekjes omhoog luisterde hij naar haar woorden over dat Eveningstar dat waarschijnlijk niet goed ging keuren. De kater grinnikte zachtjes. Tja, dat was waar. In een Clan moest iedereen oh zo sterk, dapper en machtig zijn. Iedereen moest vechten. Mhm, yeah. Ze werden er dan wel in getraind en opgevoed, maar dat zorgde er niet voor dat iedereen het leuk vond of dat iedereen er geschikt voor was. Helaas. Toen de vraag kwam of er dingen waren die hij eng vond, verdween zijn lachje. De kater keek twijfelend weg. "Misschien..." miauwde de kater. Hij vond het eng om zijn dierbaren te verliezen. Zijn zusjes vooral. Hij zou niet weten wat hij dan zou moeten doen. Hoe hij zich überhaupt zou moeten gaan gedragen. Maar dat hoefde Bristlepaw niet te weten. De apprentice draaide zijn kop weer in haar richting met een serieuze blik in zijn blauwe ogen. "Iedere kat heeft een angst, dus ik ook. Ik heb die enkel nog niet leren kennen," besloot de kater maar te zeggen. Wie weet zou hij ooit nog wel andere enge dingen tegenkomen. Wie weet...

Bristlepaw voelde aan dat het geen goed idee zou zijn als ze zou vragen aan hem waar hij dan precies bang voor was. Zo goed kenden ze elkaar nu ook weer niet. Ze was echter slim genoeg om te vermoeden dat hij weldegelijk erg bang voor was, maar dat hij dat gewoon niet met haar wilde delen. En dat was prima. Ze keek hem aan toen hij zijn woorden sprak en ze gaf een knikje, waarna ze haar groene blik onzeker naar haar ogen richtte. ”Als ik heel eerlijk ben, jaagt de naderende oorlog tussen ThunderClan en ShadowClan me de stuipen op het lijf,” gaf ze op een zachte toon aan hem toe. ”Ik weet dat wij als apprentices geacht worden om mee te vechten, maar ik wil dat leed liever niet zien. En ik ben ook bang om gewond te geraken.” Ze bewoog met haar oortjes en liet haar blik op haar poten rusten. Het was één ding om het aan zichzelf toe te geven, maar nu had ze het ook tegen Hawkpaw gezegd en ergens hoopte ze dat hij haar nu geen watje zou vinden. Veel apprentices in hun Clan stonden te popelen om zichzelf aan Eveningstar te bewijzen wat het vechten betrof, dus waarom kon zij ook niet zo zijn?

Hawkpaw wist honderd procent zeker dat er nog wel meer dingen waren waar hij bang voor was. Echter had hij die dingen nog nooit meegemaakt waardoor hij het ook niet wist. Gelukkig had hij nog geen enkele dierbare kwijtgeraakt, maar dat zat gewoon echt in hem. Hij had ze natuurlijk niet perse nodig, maar ze waren wel een deel van zijn leven. Een belangrijk deel. Bristlepaw gaf op een zachte toon toe dat de naderende oorlog haar de stuipen op het lijf joeg. Nadat de zwart witte poes aangaf dat ze liever niet vocht, gaf Hawkpaw haar een klein kopje, hopende haar een beetje gerust te stellen. "Maak je geen zorgen, Bristlepaw, er is nog niks officieel," miauwde de kater zachtjes. "En stel je voor we moeten vechten, dan vecht je niet alleen. Je hoeft heus niet de held van de dag te zijn. Soms heb je gewoon hulp nodig en die zal je bij mij, je familie en al je andere Clangenoten kunnen vinden," De donkerbruine tabby keek ook niet echt uit naar een gevecht. Vrede was zoveel beter. Geen angst, geen doden en geen bloed dat wordt verspild. Want als er oorlog zou uitbreken tussen ThunderClan en ShadowClan, waarom? Om eerlijk te zijn had de kater geen idee waar deze ruzie nou werkelijk vandaan kwam. Hij had in elkaar zat.

Bristlepaw snorde zachtjes toen Hawkpaw haar een kopje gaf. Ze kende de kater niet persoonlijk omdat ze nog niet veel gesprekken met elkaar hadden gehad, maar ze was er vrij zeker van dat ze op korte termijn wel goede vrienden konden worden. Ze hoopte dat Asterpaw en de kater het ook goed met elkaar konden vinden. Het leek haar leuk om eens met hun drieën op jacht te gaan. Hij sprak zijn bemoedigende woorden en Bristlepaw knikte onzeker. ”Papa heeft ook al aangegeven dat hij ons zo goed mogelijk zal beschermen. Ik neem aan dat ik me inderdaad niet zo druk hoef te maken.” Niet dat ze zich ging verschuilen achter haar Clanmates, maar het was goed om te weten dat ze er voor haar zouden zijn als het gevecht eenmaal zou uitbreken. Het liet haar al veilig voelen dat ze een sterke kater zoals Hawkpaw aan haar zijde had staan. ”Heb jij al eens een ShadowClanner ontmoet?” vroeg ze toen, haar gifgroene ogen peilend naar hem richtend. Ze had alleen maar enge nursery verhaaltjes over de katten gehoord, maar ze had ze nog nooit in het echt gezien.

Als er vrede was, was er niks meer om voor te vrezen. Niemand hoefde te sterven en niemand hoefde pijn te lijden. En zijn angst zou nooit hoeven te bestaan als dat zo was geweest. Helaas leefden ze in een heel andere wereld. En dan bedoelde hij niet dat hij een rustig leventje van een kittypet wilde hebben, maar gewoon een veilig leventje in een Clan. Geen gevechten, geen honger en geen ziektes, maar ook geen gevangenschap door two legs. Hawkpaw knikte bij de woorden van de poes. Het was fijn dat zij wel een ouder had die haar in een strijd zou willen beschermen. Die had hij helaas niet. Zijn ouders hadden een spuughekel aan hem en zijn zussen. En nou ja, hij had zijn zussen, maar eigenlijk voelde Hawkpaw meer de drang om hen te beschermen. Hij wilde iedereen beschermen, maar had zelf eigenlijk weinig beschermen. Naja skils... Maar die moesten nog komen. De tabby werd uit zijn gedachtes geschud door de vraag van Bristlepaw. De kater schudde zijn kop. "Nee, nog niet. Maar zo eng zullen ze vast niet zijn. Het blijven immers katten net zoals wij." miauwde Hawkpaw bedachtzaam. ShadowClanners waren misschien sluw, gemeen en groot, maar ThunderClanners konden ook breed en gespierd zijn en konden ook zekers vechten. Zoals hij al zei: uiteindelijk waren ze allemaal katten.

Bristlepaw gaf een bedachtzaam knikje toen Hawkpaw zijn woorden sprak. Misschien moest ze wat minder luisteren naar de enge verhaaltjes die verteld werden over ShadowClan. Ze had gehoord dat de koude wind recht naar hun harten blies en dat het gevaarlijke, gevoelloze katten waren. Het idee dat ze daar misschien een oorlog mee zouden hebben, maakte Bristlepaw ontzettend nerveus. Al zou ze net zo nerveus zijn geweest als het een oorlog met WindClan zou zijn geweest. Daar had ze tot nu toe alleen maar spottende opmerkingen over gehoord. Dat ze klein waren en snel vluchtten voor gevaar. Misschien was zij in haar hart wel een WindClanner, dacht ze mismoedig. Ook al was ze tamelijk groot. ”Misschien maak ik het ook wel erger in mijn hoofd dan dat het is,” zei ze op een zachte toon tegen de kater. ”En misschien moet ik wat minder luisteren naar wat de elders tegen me zeggen.” Ze grinnikte lichtjes. Ja, vooral dat.

Hawkpaw kende de enge verhaaltjes over ShadowClan net zo goed als Bristlepaw, maar echt bang werd hij er niet van. Zoals hij al zei, bleven ShadowClanners net zoals hen gewone Clankatten. Ze waren net zoals hen een Clan. Ze konden net zoals hen verslagen worden en ze konden net zoals hen bang zijn. Misschien waren de verhalen ergens wel waar, maar zolang je gewoon in je hoofd hield dat het allemaal nep was, hoef je je ook nergens zorgen over te maken. "Misschien moeten we de elders eens gaan vragen voor een verhaaltje over vlinders. Dat is veel vrolijker of niet misschien ook niet..." grapte Hawkpaw. Wie weet maakten de elders ook wel kleine monstertjes van de vlinders. Misschien maar beter dat ze het niet aan de elders zouden vragen. Straks durfde geen enkele kitten meer achter een kleurrijk vlindertje aan.