I would never judge you

Hoewel ze nu ook andere taken had, zeker nu dat ze Berrypaw als apprentice had gekregen en ze er eigenlijk meer en meer op uit trok met Hyenfang, kwam Blossomhail in haar vrije tijd nog regelmatig in de nursery en nam ze ook elk excuus aan om prooi naar de nursery te brengen. Ze hield van kittens en hoopte ooit op een dag zelf een nestje te hebben. Tot die tijd moest ze zich maar tevreden stellen met de kittens die al in de nursery waren. Met het excuus om prooi naar de queens te brengen, wandelde Blossomhail de nursery binnen. Haar blik werd meteen warm toen dat ze naar de kittens keek. Een paar van de kittens waren al bijna tegen het einde van hun kittentijd aan het lopen. Zou Crystalstar haar naast Berrypaw nog een apprentice geven als het nodig was? In dat geval moest ze bij Hyenafang maar eens raad vragen hoe dat hij dat met Mizzlecloud en Drizzlefall had aangepakt. Dan had ze nog eens een excuus om bij hem te zijn. Ze glimlachte door haar gedachten en haar blik rustte op Wolfkit, waar ze vriendelijk naar glimlachte. ”Hallo, Wolfkit,” sprak ze op een warme toon. Hij was het broertje van Lionkit, maar ze dacht niet dat hij zo uitbundig zou zijn als de kater. Ze wist het eigenlijk niet goed, maar ze wilde hem zeker wel leren kennen!

Wolfkit lag met zijn pootjes over zijn koppie heen in het uiterste hoekje van de nursery. Al zijn litter mates waren ergens aan het spelen. En hij had er totaal geen zin in om mee te doen. Niemand leek hem toch te mogen. Iedereen vond hem raar vanwege zijn tics en stotter. Wolfkit haatte het. Maar hoe hard hij ook zijn best deed er veranderde niks. Soms leken ze zelfs wel erger te worden. Hij wou zo graag dat hij gewoon normaal was, net zoals alle andere kits. Hij werd constant raar aangekeken door iedereen. Zelfs de krijgers leken hem soms maar raar te vinden. Het jonge katertje was ook heel bang geweest dat hij nooit leerling zou kunnen worden, maar de medicine cat had hem verzekerd dat alles goed zal komen. Een nieuwe geur drong zijn neusje binnen. Hij haalde een poot voor zijn oog weg en zag hoe een lichte kattin de nursery binnen kwam lopen. Snel draaide hij zijn koppie weg. Hij had geen zin in gesprekken. Maar voor hij het wist stond de kattin die hij nu herkende als Blossomhail voor hem en ze sprak hem aan. Met een lichte zucht kwam hij overeind. "H-hi," murmelde hij zachtjes. Hij gaf een ongewilde zwiep met zijn staart. Kort beet de kitten zijn kaken op elkaar. Kon zijn lichaam niet even doen wat hij wou?

Blossomhail glimlachte warm naar de kitten toen dat hij haar op een zachte manier terug begroette. Ze hield onvoorwaardelijk van alle kittens, welke handicap ze dan ook hadden. Ze vond Wolfkit zeker niet raar of ging niet anders naar hem kijken omdat hij soms dingen deed met zijn lichaam waar hij geen controle over had. Als haar eigen kittens het zouden hebben, zou ze ook onvoorwaardelijk van hun houden. Dat was immers de taak van een ouder en ze kon alleen maar respect opbrengen voor Icecream dat de kater het nestje geadopteerd had en opvoedde alsof het zijn eigen kittens waren. ”Het zal niet meer lang duren eer dat je apprentice wordt,” zei ze op een warme toon tegen hem. ”Je zal er vast wel met enthousiasme naar uit kijken.” Ze hoopte dat hij een mentor zou krijgen die een beetje normaal met hem om kon gaan. Desnoods zou ze aan Crystalstar vragen of ze hem zelf mocht trainen, maar het was van groot belang dat Wolfkit een mentor zou krijgen die hem zou accepteren om hoe hij was en die hem de zelfzekerheid gaf die hij nodig had.

Wolfkit wiebelde verbaasd met z'n snorharen toen de kattin amper reageerde toen een van zijn tics naar buiten kwam. Niet iedereen zou hem er op negatieve manier op aan spreken. Maar er waren zat katten die er altijd even een opmerking over maakte. Of er iets positiefs van probeerde te maken. Dat voelde alleen maar kleinerend voor hem. Nee, deze kattin begon er niet over en dat vond de jonge Wolf wel prettig. Hij knikte heftig. Hij kon niet wachten tot hij leerling werd. Dan kon hij eindelijk eens aan iedereen laten zien wat hij wel niet allemaal kon. "Nog 2 m-manen." miauwde hij trots. Dat duurde in zijn oogjes eigenlijk nog steeds veelste lang. Maar het was iets. Vrolijk keek hij de kattin aan. "Heeft u een ap-pren-tice" vroeg hij nieuwsgierig. Het woord apprentice stotterde hij nogal, het was ook best een lastig woord voor hem.

Blossomhail richtte haar blik naar Wolfkit toen hij aangaf dat hij nog twee manen als kitten te gaan had. Ze snorde. ”Geniet er nog maar even van. Je hebt straks nog tijd genoeg om druk bezig te zijn,” adviseerde ze hem met een glimlachje om haar snoet. Het apprenticeleven was immers net zo druk als het warriorleven, misschien zelfs wel drukker omdat er ook de verwachting was dat ze voor de elders moesten zorgen. Ze liet haar blik weer naar Wolfkit glijden toen hij aan haar vroeg of ze een apprentice had. ”Berrypaw is mijn apprentice,” zei ze met een glimlach tegen de kitten. ”Al zou ik er best nog wel eentje bij willen hebben. Misschien dat wij dan zelfs aan elkaar gekoppeld kunnen worden.” Ze gaf hem een speels knipoogje. Of Wolfkit zou een mentor krijgen die goed met zijn tics overweg kon of ze zou gewoon aan Crystalstar vragen of ze de kitten zelf mocht leiden, maar in elk geval wilde ze er wel op toezien dat de kitten een fatsoenlijke training zou krijgen met veel mogelijkheden voor zijn toekomst.

Wolfkit trok met zijn snorharen. Genieten? Het begon hier anders dodelijk saai te worden. Wolfkit keek er alleen maar uit om apprentice te worden! Zijn poten jeukten om eens wat leuks te gaan doen. Dan zou hij ook gelijk buiten het kamp mogen. De nursery begon hem toch echt een te klein wereldje te worden. Hij verlangde er naar om eens verder te komen dan dat. Het kleine katertje zijn ogen vergrootte toen de she-cat dat zei. "Echt waar?" mauwde hij. Het leek hem geweldig als deze kattin zijn mentor zou worden. Ze was in ieder geval vriendelijk, en dat was al heel wat, iets wat niet veel katten tegen hem waren. Stiekem baarde hij zich daar wel zorgen over. Hij wou geen mentor hebben die niks begreep van zijn tics. Wolfkit ging voorzichtig wat dichtbij de warrior zitten en leunde met zijn koppie tegen haar aan terwijl hij haar met grote oogjes aankeek.

Blossomhail glimlachte naar hem en gaf hem een geruststellend knikje. ”Ik kan niks beloven, maar ik zal het er met Crystalstar over hebben,” beloofde ze de kitten. Ze nam aan dat haar leader ook wel in zou zien dat Wolfkit een goede mentor nodig had en Blossomhail had wel vertrouwen in haar eigen skills dat ze de kitten die opleiding kon geven. En ze vond het ook zeker geen straf om met zijn tics om te moeten gaan, alhoewel het haar gewoon het beste leek als ze die zo veel mogelijk zou negeren. Hoe meer ze erop zou reageren, hoe meer zelfbewust Wolfkit zou zijn en dat zou zijn tics niet ten goede komen. Ze richtte haar blik naar beneden toen dat Wolfkit tegen haar aanleunde en gaf hem een lik tussen zijn oren. ”En anders probeer ik op zijn minst te regelen dat je een goede mentor krijgt. Al wil ik wel dat je er openhartig over bent als het niet goed gaat. Zullen we vanaf nu afspreken dat we daar eerlijk over zijn tegen elkaar, Wolfkit?” Ze keek de kitten indringend aan. Ze kon hem immers niet helpen als hij niet eerlijk zou zijn over hoe andere katten tegen hem deden.