The Tower

"Halt" Mauwde ze, toen de gedaante wat té dichtbij was gekomen. Cobaltstorm kneep haar grote, blauwe ogen wantrouwig samen. Het was maar een apprentice, zag ze, maar ze stond nog steeds té dichtbij voor de smaak van de Warrior. Ze schatte de ander op zes of zeven moons, ze was klein van stuk en zag er niet bepaald gevaarlijk uit. Dat betekende echter niet dat Cobaltstorm zou toelaten dat ze de grens overschreed. "Dat is dichtbij genoeg.. Waar is je mentor eigenlijk, je bent veel te jong om in je eentje zo ver van het kamp te zijn." Vervolgde ze, terwijl haar grote lichaam de weg voor de ander versperde.

[Crow]

Nu ze een betere blik op de apprentice had, zag Cobaltstorm dat ze inderdaad wel iets ouder kon zijn dan ze oorspronkelijk had ingeschat, maar duidelijk nog wel erg ver van haar Warrior's ceremonie. Ze besloot niet té fel te zijn, jonge katten deden immers domme dingen om zich te bewijzen. "Je bent hooguit negen moons, lijkt me. Hoe dan ook, apprentice of niet, je bent dicht genoeg bij de grens." Benadrukte ze nogmaals. Zelf stond Cobalt een aantal stappen van de markeringen verwijderd, maar ze kon zien hoe dicht de grijswitte poes bij de natuurlijke grens tussen hun territoria instond. "Hou afstand, dan hoeven er geen problemen te komen." Ze was altijd plichtsgetrouw, zelfs hier, waar ze misschien beter gewoon weg had kunnen lopen.

Apprentices waren echt bijzondere wezens. Ze waren de zwaksten die zich in de wijde wereld mochten wagen, en toch trotseerden ze die wereld met zoveel meer zekerheid dan goed voor ze was. Cobaltstorm knikte resoluut toen de kleine kattin besloot haar te testen. "Luister naar me, meisje, je wilt geen problemen veroorzaken, onze clans zijn in vrede met elkaar." Ze herinnerde zich nog toen zíj zo jong was geweest. Zij was juist enorm onzeker geweest, al had dat vooral te maken met haar uiterlijk. Het zou nooit in Cobaltpaw's kop opgekomen zijn om problemen te zoeken aan de grens.

Dat had de apprentice eindelijk tot haar zinnen laten komen. Ze ging zitten, en Cobaltstorm zuchtte opgelucht. Zo, nu hoefde ze niet verder te dreigen. Als teken van haar goede bedoelingen ging de jonge reus zelf ook zitten, aan haar kant van de grens. Haar staart paste niet zo goed om haar poten, met de vreemde hoek die ze over had gelaten aan een botbreuk. "Nee, bij lange na niet." Antwoordde ze op de eerste vraag. Het irriteerde Cobaltstorm een beetje dat het hier weer op terugkwam, maar de apprentice zou er vast niets kwaads mee bedoeld hebben. "Ik denk dat ik Settledstar's grootste Warrior ben." Mauwde ze bedenkelijk. "De grootste kattin, dat sowieso." Concludeerde ze. De volgende vraag deed haar glimlachen"Vroeger werd het gezegd dat die geur onze slechtheid was." Vertelde ze. "Maar ik denk dat het eigenlijk van de dennen komt, en misschien het moeras." Dat waren delen van hun territorium die nergens anders in het woud te vinden waren. "Ik ben Cobaltstorm, trouwens." Voegde ze er na enkele momenten aan toe, bijna als een bijzaak.

Blazestar's dochter, kwam er plotseling bij Cobaltstorm binnen. Ze had ooit gehoord dat de leader van Windclan een kind had genaamd Crowkit. Het kon geen toeval zijn, een kattin zo klein als deze moest wel zijn dochter zijn. Cobaltstorm besefte toen dat ze niet té hard moest zijn tegen deze apprentice, ze zou het niet riskeren haar clan in verdere onheil te brengen, nu het al zo slecht ging tussen hen en Thunderclan.
Het was totaal niet bij haar opgekomen dat iemand anders niet zou weten wat dennen of moeras waren. Dat deed de grote kattin wederom glimlachen, en ze knikte naar achteren. "Dennen zijn die grote, rechte bomen, zie je? Donkerder dan die van Thunderclan, en moeilijker te beklimmen. Ze hebben dunne naalden in plaats van bladeren." Hun dennenbos gaf Shadowclan een voordeel, had ze van haar mentor geleerd, geen enkele andere clan was gewend aan de bijzondere vorm, en velen raakten erdoor in de war in hun oriëntatie. "Moeras is een gebied waar je misschien minder graag zou zijn. Stukken bos waar de grond zo nat is, dat je moet opletten waar je je poten neerzet, als je niet onder wil zakken."

Hoe moest ze nu weer uitleggen wat naalden waren aan een apprentice die ze nooit van dichtbij had gezien, en die misschien ook nooit de kans zou krijgen? Als Starclan goed was, zou Crowpaw nooit op Shadowclan's territorium komen. Cobaltstorm was niet zo goedgelovig, en wist dat, hoewel Starclan absoluut goed was, haar voorouders de wereld niet lieten lopen zoals haar inwoners dat wilden, maar zoals nodig was. "Niet precies zoals die van een doornstruik, nee. Ze zijn niet zo scherp. Het zijn meer.. een soort dunne bladeren?" Mauwde ze, zich hardop afvragend of dat klopte. Het leek de beste omschrijving. "Ooit neem ik er een aantal mee, dan kan je het zelf zien." Een loze belofte, waarschijnlijk, mar dat gaf niet.

Crowpaw ging verder, ze had een beetje een morbide interesse in het moeras. Dat kon natuurlijk verwacht worden van een jonge kat, dus Cobaltstorm dacht er maar niet te ernstig over. Ze dacht even na. Zelf had ze het geluk gehad nooit iemand kopje onder te zien gaan in het moeras, terwijl die zich niet meer omhoog kon trekken. Toch wist ze dat het niet ongehoord was. "Het is gebeurd, ja." Mauwde Cobaltstorm ernstig. "Onze apprentices moeten leren hun poten goed neer te zetten, uit te kijken naar de juiste sporen." Vervolgde ze, knikkend. "Als iemand Shadowclan probeert aan te vallen, zullen ze niet zomaar door het moeras gaan." Als Cobaltstorm leader was geweest, zou ze ervoor zorgen dat een aanvallende clan haar leger altijd door het moeras moest brengen. Daar zouden ze meer Warriors en moraal kwijtraken dan ze lief waren.

Windclan had haar bloemen, dat had Cobaltstorm ook geweten. Ze had de heiden vaak van een afstand mogen bekijken, en die stonden nu prachtig in de bloei. "Minder, maar de kleur begint wel weer terug te komen in ons territorium." Zij werd daar erg blij van. De vorige keer dat Shadowclan gebloeid had, was ze nog te jong geweest om het allemaal te kunnen bekijken. Nu kon de grote poes zich dagenlang verliezen in het pracht en praal dat Newleaf hen gebracht had.
Ergens had Cobaltstorm geen zin om Crowpaw bang te maken met praat over oorlog, maar ze vroeg ernaar, en Cobaltstorm was niets minder dan eerlijk. "Ik hoop het niet, maar Thunderclan begint ons steeds meer te testen. Ooit zal er iets breken, dat is me wel duidelijk." Ze zuchtte, en liet haar mooie blauwe blik even over het territorium achter haar rug gaan. Ze zou het goed doen in een oorlog, dat wist ze. Ze had het goed gedaan tegen Riverclan, en nu had ze nog meer ervaring. Dat betekende niet dat ze stond te springen om te beginnen, hoewel Cobaltstorm geen moment zou twijfelen als het moment daar was.

Wat afwezig knikte ze op de vraag over lavendel. Al haar gedachten waren al naar de mogelijke oorlog gekeerd, en wat dat zou kunnen betekenen voor de toekomst van haar clan. "Het is behoorlijk erg, ja,." vervolgde Cobaltstorm met een resolute blik in haar ogen. Ze vond het natuurlijk niet leuk dat er oorlog aan zat te komen, maar noch zou ze er een traan om laten. Die pacifistische types bestonden natuurlijk, maar zij was er nooit één van geweest. Cobaltstorm had altijd geweten dat oorlogen nuttig, en soms zelfs nodig waren. "Het is Thunderclan, Eveningstar is helemaal gek geworden, en heeft Settledstar van allerlei zondes beschuldigd." Háár ster zou nooit zo krankzinnig om zich heen slaan als Thunderclan's leader had gedaan.

Ja, het was behoorlijk naar, maar het was niet alsof ze er bijzonder veel aan kon doen. Cobaltstorm stond niet dicht genoeg bij haar leader om zijn gedachten te keren, mocht hij besluiten dat aanvallen de beste strategie was. Noch was ze van plan dat soort bevelen te negeren, ze was zijn soldaat, zijn echte Warrior. "Ik heb geen idee, Crowpaw.. ik heb weinig verstand van wat leaders doen, ik volg hun bevelen, en daar houd ik het voor nu maar bij." Ze gaf de ander een ondiep knikje . "Het wordt tijd dat ik naar mijn clan terugkeer."