My Little Friend

Het duurde niet lang voordat er een RiverClanner verscheen. De kater gokte dat ze nog een apprentice was, maar ze zou best binnenkort een warrior kunnen worden. Nou ja, kwa grote dan. "Is er iets?" vroeg de kater. De ander had niet echt een normale begroeting gedaan en hij ging dus echt niet 'hoi' zeggen ofzo. Als er iets was, kon ze het net zo goed nu vertellen.

Stormpaw keek met een grijns naar de overkant van de rivier. Ze had eens zin om iemand lekker te irriteren. Zoals gewoonlijk. De thunderclan kater aan de overkant mauwde iets naar haar terug. Ze haalde haar zwarte schouders op. "Hoe is het daar aan de overkant?" vroeg ze tenslotte aan hem. Ze probeerde haar best om nog een beetje vriendelijk over te komen. Ze moest de kater niet laten denken dat ze gelijk kwade bedoelingen had. Nee, ze moest hem eerst van haar beste kant laten zien.

Eigenlijk ging het de ander niets aan. Niet hoe het met hem ging, niet hoe het met zijn Clan ging en of je er kon genieten. Kon ze niet gewoon wat gaan vissen ofzo, want Hawkpaw voelt het al een beetje aankomen dat het weer drama zal worden. Altijd drama. "Prima," miauwde de donkerbruine tabby enkel. Hij had wel wat beters te doen dan hier te staan kletsen met een RiverClanner, maar aan de andere kant was het niet zijn smaak om helemaal niks te zeggen.

Stormpaw sprong met grote sprongen over de stepping stones heen tot ze halverwege de rivier was. Verder dan dat zou ze niet gaan. Ze mocht dan wel brutaal zijn, maar de grenzen overgaan was niet iets wat ze snel zou doen. Ze wou het risico niet nemen haar kans om Warrior te worden te verkleinen. Het sterke water van de rivier spatte op tegen haar grijze vacht maar het kon haar niet meer of minder boeien. Ze keek de gestreepte kater aan de mond van de rivier met half dicht geknepen oogjes aan. Hmn. Hij leek niet zo spraakzaam. Saai. "Lekker weertje? VInd je niet?" vroeg ze aan hem proberend een gesprek te starten. Nog steeds klonk ze poeslief.

Zucht. De poes wilde een gesprek aangaan. Daar had Hawkpaw helemaal geen zin in. Het liefst zou hij zich nu omdraaien en weer terug naar het kamp gaan, maar helaas was dat niet zo'n slim plan. De RiverClanner stond halverwege de steppingstones en er was een kans dat als hij zich omdraaide, de poes verderliep. Dan zou hij nog meer gezanik krijgen. Ze klonk dan wel aardig, maar dat wilde niks zeggen. Niet bij hem in ieder geval. "Ja hoor. Ik denk dat het een prima weertje is om te gaan vissen, niet?" miauwde de donkerbruine tabby. Please ga vissen! Hij had wel wat beters te doen.

Stormpaw kneep kort met haar oogjes. Bah, er was niks aan met deze saaie leerling. Maar ze hield haar masker op. Wie weet kwam het goede moment nog en dan zou ze hem eens goed kunnen jennen. "Het is zeker mooi weer om te gaan vissen." mauwde ze instemmend. Ze liet haar blik even kort over het water glijden dat hard langs haar poten doorstroomde. Het spetterde op tegen haar buik. Maar dat kon de geboren en getogen Riverclanner weinig schelen. "Zeg," mauwde ze. "Kan jij zwemmen?" vroeg ze nieuwsgierig aan de tabby. Nog steeds met een poes lieve ondertoon.

Hawkpaw onderdrukte een diepe zucht. Natuurlijk stemde ze met hem in zonder weg te gaan ging om te vissen. Waarom zou ze ook niet hier blijven staan om nutteloos met hem te staan praten? Toen ze vroeg of hij kon zwemmen, kon de kater het niet laten om met zijn ogen te rollen. "Wat denk je?" bromde Hawkpaw. "Ik hoor bij ThunderClan, wij zwemmen nooit en we zijn geen vissen." De kater vernauwde zijn ogen. Zijn geduld begon langzaam op te raken. Kalm blijven zou hem wel lukken hoor, maar vriendelijk blijven was een tweede. Hawkpaw was een kater die zich gedroeg zoals zijn humeur was. Hij was een kater van doen wat hij moest doen of voelde. Nu begon dat langzamerhand weer naar boven te komen.

De tabby rolde met zijn ogen. Stormpaw trillde met haar snorharen toen ze zag dat hij geirriteerd begon te raken. Precies waar ze op uit was. Langzaam knipperde ze met haar ogen terwijl ze hem aan keek. Ze staarde even naar het water. "Oh," mauwde ze. Ze stak haar witte poot in het water en liet hem door de koude stroming heen glijden. "Wil je dat ik het je leer?" vroeg ze aan hem terwijl ze weer op keek. Ze schonk hem een lichte glimlach. Ugh. Ze haatte het om zo klef en lief te doen. Maar ach. Het was voor een goed doel. Uiteindelijk zou ze het bloed mooi onder zijn nagels vandaan kunnen krijgen.

En ze ging door... En door... En door! Tjonge jonge, het was om gek van te worden. Het was niet dat Hawkpaw dat liet doorschemeren, maar hij keek haar wel met erg serieuze ogen aan die duidelijk aangaven dat hij hier niet was voor grapjes. Grappen maken deed hij wel met zijn eigen Clangenoten. Voor plezier maken gold precies hetzelfde. "Nee dank je. Wees jij maar gewoon de vis, dan blijf ik gewoon de eekhoorn," miauwde Hawkpaw waarbij zijn mondhoekje voor een seconde omhoog schoot. Hij zat liever in de bomen en voor als de bui van de apprentice voor hem zou omslaan, hoefde ze hem in ieder geval niet meer voor eekhoorn uit te schelden, want hij had allang laten merken dat het hem niks boeide.

Stormpaw had maar als te goed door dat de Thunderclan apprentice duidelijk niet zat te wachten op haar grappen. Maar dat kon de jonge kattin vrij weinig boeide. Ze zou vanzelf een manier bedenken om zijn nekharen overeind te laten komen. Dat lukte haar altijd. Ze zou wel een manier bedenken uiteindelijk. Ze moest gewoon eventjes wat dingetjes op hem proberen. "Ik zou veel liever een vis willen zijn als ik jou was." mauwde ze. "Je hoeft er niet veel voor te doen, gewoon lang je adem inhouden." zei ze met een smalende glimlach. Eens kijken hoever ze hem zou kunnen krijgen.

Waarom zou hij veel liever een vis willen zijn? Hij durfde te wedden dat wanneer hij zijn adem lang inhield, dat hij gewoon zou stikken. Als hij nog niet verdronken was dan. De kater schudde resoluut zijn kop. "Nee dankje." miauwde de kater. Hij was heus niet bang om het water in te gaan, maar wist dat het gewoon te riskant was. Ten tweede zegt de warrior code dat je niet zo vriendelijk mag zijn tegen je vijanden tenzij er een Gathering is. Als de ander hem nu zou leren zwemmen, dan braken ze eigenlijk de warrior code. Dat wilde Hawkpaw zekers niet. Niet dat hij bang was om de code te breken, hij zou het makkelijk stiekem kunnen, maar het was voor nu gewoon niet verstandig. Zou ook wel opvallen als zijn vacht doorweekt was, niet?

Stormpaw moest haar uiterste best doen in haar rol te blijven. De kater begon haar nu meer te irriteren dan andersom. Puur omdat hij zo ontzettend koppig was. Ze vernauwde haar ogen eventjes. "Ben je bang?" vroeg ze toen honend aan hem met een glimlach op haar lippen. Ohh, als hij zelf niet wat amuserends ging doen dan zou ze er wel voor zorgen dat dat ging gebeuren. Er leek geen kat in de buurt. Niemand zou het door hebben als ze deze onnozele Thunderclan leerling een zwemles zou geven. Kon ze gelijk testen hoelang hij zijn adem wel niet in zou kunnen houden. Ze wiebelde met haar oortjes en brak de blik waarmee ze hem aankeek niet. Ze sprong nog één steen naar voren. "Een zwemles van een echte pro... die kans krijg je niet vaak." mauwde ze tenslotte. "Ik zou het niet afwijzen als ik jou was,"

Hawkpaw hield de ander goed in de gaten. Elke stap die ze zette. Hij had geen idee of hij haar kon vertrouwen. Ze klonk wel aardig, maar je weet het maar nooit. Sommige katten konden geweldig acteren. Ten minste, in de verhalen van de elders waren de meeste slechte katten nooit verdacht geweest. Beetje koud, maar niet moordlustig. Toen de poes honend vroeg of hij bang was, fronste hij enkel. Hij had hier echt geen zin in. De apprentice had geen idee wat de ander van hem wilde, maar hij zou wensen dat ze oprotte. Ze moest maar iemand anders zoeken. De anders sprong een steen naar voren waardoor Hawkpaw zijn ogen vernauwde. Wat ben jij van plan? "En waarom zou ik die aannemen? Je weet toch dat je daarmee je Clan verraad. Niet?" miauwde de donkerbruine tabby met vernauwde ogen. "Ben benieuwd of deze poes het goede voorbeeld laat zien of niet." kwam er iets wat uitdagend uit zijn bek. Ga gewoon weg please!

Acteren was niet Stormpaw haar sterkste kans. Ze kon goed overtuigend zijn. Maar haar extreme sarcasme kon soms iets te aanwezig zijn in haar stem waardoor ze zichzelf verraadde. Ze hoopte dat de Thunderclan apprentice dom genoeg was om het niet door te hebben. Ze haalde haar schouders op. "Ach... ja" mauwde ze en ze hield haar koppie scheef. Storm snoof. "Oh ik zal je eens wat laten zien," mauwde ze uitdagend terug. Ze was een uitstekende zwemmer. Zelfs voor een Riverclanner. Langzaam begon er een plan in haar kop te ontstaan. Als ze naar de oever zou zwemmen om haar zwemskills te bewijzen kon ze de ander wellicht het water in trekken. Ze moest haar uiterste best doen een grijns te onderdrukken en bleef de ander onschuldig en poeslief aan kijken.[/b]

Weet je, misschien kon hij zichzelf gewoon beter omdraaien en weglopen. Ja, dat was eigenlijk een best goed plan. Gewoon ff deze kat hier achterlaten terwijl ze naar je schreeuwt om terug te komen. De kater was er echt helemaal klaar mee nu. Hawkpaw wist dat hij haar hier natuurlijk niet onbewaakt achter kon laten, maar als hij zichzelf gewoon in de struiken verstopte, kon hij alles prima zien. De donkerbruine tabby opende zijn bek om afscheid te nemen, maar de poes was hem voor. De apprentice fronste bij haar uitdagende woorden. Wil ik dat wel zien? Hawkpaw slikte de woorden in. "Luister, ik weet niet wie je bent en wat je wilt, maar ik weet zeker dat we allebei iets beters te doen hebben dan hier staan." miauwde hij uiteindelijk. Hij was er nu helemaal klaar mee. "Dus als je het niet erg vind, vertrek ik," De kater keek haar met zijn blauwe ogen aan waarna hij zich klaarmaakte om te vertrekken.

Stormpaw vernauwde haar ogen licht en lachte kort. Ze mocht hem wel. Hij was lastig om te irriteren dat zeker. Geen twijfel over mogelijk. Maar hij had ook iets leuks. Een onzekerheid die hij probeerde te overheersen door zeker te klinken. Storm keek dwars door hem. Ze zwiepte kort met haar staart zonder oog contact met hem te verbreken. "Oh is dat zo," mauwde ze. Ze staarde even kort naar het water en dacht diep na over haar volgende move tot ze hem weer in zijn ogen keek. "Ik begon het net naar m'n zin te krijgen." mauwde ze en ze zette een nep pruillipje op. "Ik heb liever dat je blijft," zei ze zoetjes. Als ze hem nog even hier kon houden kon ze haar plan wellicht nog uitvoeren.

Natuurlijk opende dat stuk kraaienvoer haar bek weer. "Luister, ik heb geen tijd voor jouw geintjes. Jij bent dan misschien geen serieuze Clankat die zijn plicht doet, maar ik wel," miauwde Hawkpaw die zich weer omdraaide in de richting van de onbekende RiverClanner. "En als je iemand zo graag wilt lastigvallen, zoek dan ff iemand anders joh. Ik heb geen gezin in jouw gekwek." Zo recht voor z'n raap. Hij was er nu echt klaar mee. Als ze niet op kon houden, dan zou hij maar gewoon z'n bek open trekken. Hawkpaw probeerde altijd zo formeel mogelijk te zijn, maar bij sommigen werkte het niet. Helaas niet.