Roasted Chicken Nugget

Ah yes, het was een prachtige dag om een wandelingetje te doen. Hij hield ervan om even uit de drukte te zijn en de rustige natuur op te zoeken. Hij had vanochtend vroeg zijn training gehad en nu was het zo rond sunhigh. Het zonnetje scheen lekker en hier en daar waren een paar wolkjes aan de lucht die de zon soms voor niet al te lang bedekten. Natuurlijk raakte hij ooit wel eens uitgekeken door steeds hetzelfde territorium, maar het was alsnog veel beter dan de hele dag in het kamp rondhangen. Zolang hij maar niet langs de ShadowClangrens kwam, moest het goedkomen toch? Ja... Dat moest wel goedkomen.

_{Eindelijk na al die tijd was ze apprentice en dat betekende dus dat ze eindelijk het territorium in kon! Weg van dat saaie stomme kamp met al dat stinkende mos. Tijd voor het échte leven, het maakte niet uit wat haar mentor zei. Ze was meteen het territorium ingedoken en rende van hier naar daar – het was absoluut geweldig om al het nieuws te verkennen. Het was misschien niet zo overgeweldig, maar het was veel beter dan die stomme nursery. Jammer genoeg was er ook hier weer een grens aan het territorium. Ze kwam aan bij het riviertje waarin de stepping stones zaten. Berrypaw had al vaak gehoord over het feit dat er veel gevochten was voor deze stones maar ze snapte nooit waarom. Waarom zou je een paar stomme stenen willen hebben? Dat was toch saai? Als zij Berrystarstar zou zijn dan zou ze eerst van alles een bloedbad maken en nadien hervormen naar hoe zij het wou. Maar dat waren toekomstplannen die net niet dichtbij genoeg lagen om er echt aan te denken. Haar blik gleed in plaats daarvan naar de overkant, waar één of andere kater stond. En hij rook anders – beter gezegd, hij stonk. Stonken de andere clans allemaal zo? Echt walgelijk. “Pfft, wat doet een stinker zoals jij hier?”, viel ze binnen. Jup, mooie eerste indruk.}

Helaas werd zijn vredige wandeling weer verstoord door een RiverClanner. De vorige keer gebeurde dat ook al door een apprentice. Die was ouder geweest en had geprobeerd hem te treiteren. Hawkpaw werd vanbinnen zeker geïrriteerd, maar had zijn best gedaan om dat niet te uitten. Dan zou er juist nog meer gedoe komen. Natuurlijk was haar opmerking dat hij stonk. Boehoehoe. Deze was werkelijk niet de allerbeste. Om eerlijk te zijn vond hij de apprentice aan de overkant ook aardig stinken. De kater onderdrukte een zucht. Hier had hij echt geen zin in. "Wat wil je?" miauwde Hawkpaw. Hij had hier nu echt geen zin in. Hij wilde gewoon genieten van zijn prachtige wandeling.

_{Oh wat schandalig zeg. Ze noemde hem letterlijk een stinker, en alles dat hij reageerde was ‘wat wil je’. Geen comeback of niets, hij was net zo saai als de kittens waar ze mee had samengezeten in de nursery. Dat was pas zielig zeg. “Wauw, ben je nu serieus zo zielig dat die vraag het enigste is wat in je opkomt? Maf zeg!”, bromde ze, bijna teleurgesteld zijnde. Ze had beter verwacht van de andere clans. Competitie, uitdaging, plezier met hun willekeurige woorden toe te snauwen. Maar dit was niks. Hopelijk waren ze niet allemaal zo, anders zou ze sterven van de verveling. En ze geloofde dat dat vrijwel de saaiste dood ooit was….. ironisch gezien. Als ze stierf, dan moest ze iets episch doen. Niet tijd spenderen met zo'n - in haar ogen - depressief uitziend kind. Haar vlammend oranje ogen staarden naar de kater en ze had een pesterige uitdrukking. Ze ging deze vent zo hard inmaken!}

Hawkpaw haalde zijn schouders op bij de worden van de RiverClanner. Vandaag had de kater eventjes geen zin om ruzies aan te gaan. Vooral niet met katten die de ruzies graag wilden. Hij was sowieso niet van plan om zo'n iemand daarmee te helpen. En als dat niet leuk is, zoeken ze maar een ander slachtoffer. Niet zijn probleem. "Ben jij serieus zo zielig dat je een ruzie probeert aan te gaan?" kaatste Hawkpaw fronsend terug met een kalme stem. Misschien had hij beter gewoon weg moeten lopen, maar ach, als de poes aan de overkant echt irritant zou worden, dan kon dat altijd nog.

_{Ze moest het feit dat haar vacht helemaal wilde gaan rijzen onderdrukken toen hij zijn woorden uitsprak. Het was letterlijk een weerkaatsing van haar woorden, en ze snapte niet hoe iemand zo onorigineel kon zijn. Dit was haar passie, hoe konden anderen dat nu niet hebben? ‘Ben jij serieus zo zielig dat je een ruzie probeert aan te gaan?’. Wat was dat nu voor een comeback. Sterker nog, ze zocht geen ruzie. Ze zocht spanning, iets interessants, iets dat niet saai was. Maar dit, dit was het allersaaiste dat ze ooit had meegemaakt en straks zou ze zelf nog weggaan uit verveling. Ew. Stel je voor. “Kan je echt met niets beters komen dan een weerkaatsing van mijn woorden?”, bries ze boos tegen de ander en staarde hem fel aan. Eventjes liet ze een diepe zucht uit voor ze zichzelf neerzette en gefrustreerd met haar dikke staart op de grond tikte. “Komop. Ik blijf hier tot je met iets beters komt!”}

Hawkpaw bleef enkel staren terwijl hij zijn best deed om niet dramatisch te gaan kreunen. Waarom werd hij altijd gestoord wanneer hij langs de rivier kwam? Als hij had geweten dat RiverClan vol zat met irritante kikkers, was hij hier enkel heengegaan op bevel. Tjonge. De ander bries boos of hij met niks anders kon komen dan haar woorden terugkaatsen. Wat maakte dat uit dan? Daarna zei ze ook nog eens dat ze hier zou blijven totdat hij met iets beters zou komen. Prima. "Okay dan," miauwde de kater waarna hij rustig ging zitten. Als zij hier zo graag wilde blijven, dan deed ze dat maar. "Wist je dat ShadowClanners bekend staan als ruziezoekers in plaats van RiverClanners?" miauwde Hawkpaw iets wat uitdagend terwijl hij zichzelf begon te wassen.