thunder on my teeth spittin' natural disasters

De grijze poes was steeds vaker en vaker absent. Tot aan het punt dat kop nog maar een zeldzame verschijning was in het kamp. Maar ze kon het niet helpen, ze haatte het om daar te zijn. Ze kon het niet uitleggen maar die hele plek gaf haar een naar gevoel. Het was iets dat alleen maar met de dag sterker werd- er leken steeds meer katten hun hulp nodig te hebben. Het was niks ernstig, en normaal gesproken zou Mousepaw er niet veel van gedacht hebben. Maar na die duistere prophecy- Ze deed haar best om objectief te blijven. Om die woorden die in haar geheugen gegrift leken te vergeten. Maar dat werd steeds moeilijker. Dus besloot ze maar het te ontlopen. Als ze het niet zag, gebeurde het ook niet toch? De poes zuchtte toen ze een onbekende geur rook. Eentje die nou net juist haar kant op kwam. De kattin had eerlijk gezegd niet veel zin in gezelschap. Maar het kon afleiding bieden. En dat wilde ze dan weer wel. Dus met wat tegenstijdige gevoelens bleef ze wachtten op de vreemdeling.

+Shiny

Soms had hij afleiding nodig van al die kruiden. Kruiden waren leuk en interessant om te leren, maar soms zat je hoofd er wel een beetje vol van. En soms was eventjes zitten buiten de medicine cat den niet genoeg voor hem om zijn hoofdje eventjes vrij te maken. Daarom was hij gaan wandelen, en wandelen, en wandelen, tot hij uiteindelijk hier op uitkwam. Hij was weeral buiten het shadowclan territorium gestapt, maar het deed er niet echt veel aan toe. De fourtrees was een neutrale plek die beschikbaar was voor iedereen, en eigenlijk ook wel de ideale plek om babbeltjes met andere clans aan te slaan. Soms wilden anderen wel niet echt praten, maar diegenen die dat wel wouden stond hij open voor. Hij had nu ook zojuist iemand gespot en hij benaderde haar wel omdat ze hem wel een interessant figuur leek om mee te praten, dus ging hij ervoor. “Hallo hallo!”, begroette hij de ander met een glimlach.

Ze had toch beter door kunnen lopen, want ze had echt helemaal geen zin in al die vrolijkheid. Want zij had niks in haar leven om blij over te zijn, vooral niet nu. En als zij iets niet had dan gunde ze dat een ander ook niet. Daar was ze te jaloers en hypocritisch voor. "Ik moet gaan." Siste ze zachtjes terwijl ze naar vore stapte. Mousepaw schonk de vreemdeling een koude blik terwijl ze "per ongeluk" tegen de kater aankwam. De impact was niet groot. Maar ze hoopte dat de onverwachte actie hem toch omver zou krijgen. Of nog beter; dat hij boos zou worden. Ja, stiekem wilde ze dat wel. Dan kon ze al haar frustraties kwijt.

Hij had haar zeer vriendelijk begroet en hij snapte dat zijn enthousiasme niet bij iedereen zeer geliefd was, maar het feit dat ze begon te sissen en nadien ook nog eens tegen hem op botste deed niet heel veel deugd. Door die actie viel hij zelfs bijna omver – maar hij had zijn val net nog weten te breken door zijn poten behendig te bewegen. Ten slotte was hij vroeger meerdere keren in de raarste posities gevallen, dus had hij zich wel leren balanceren tegen nu. Hoewel het soms wat lastig was had hij deze val toch goed kunnen breken. De kater draaide zich nadien om en keek naar haar, niet echt wetende wat hij moest reageren. Boos was hij niet, in tegendeel had hij het gevoel dat zij de boze was. En eerlijk, hij wist niet goed wat doen met boze katten. Zeker niet als het door hem kwam. Was zijn enthousiasme zo erg dan? “Uhm… Alles in orde met je?”, vroeg hij onschuldig. “Je lijkt nogal…”. Het perfect passende woord leek hij niet te vinden, maar hij hoopte dat ze wist dat hij geen vijand was boven dit al...