I'm a queen, I'm a boss, I'm a brat

Een licht geïrriteerde blik verscheen in haar ogen terwijl ze naar haar ouders keek. Ze lagen dichtbij elkaar, maar nu dat Foxpaw beter keek, zag ze geen enkele blijk van affectie. Het leek erop dat hun vader niet alleen een bepaalde afstand naar hun hield, maar ook naar hun moeder. En er was iets wat door haar kopje bleef malen, wat ze wilde bespreken met haar siblings. Een gesprek met een ShadowClanner die maar door haar kopje bleef malen. En ze wilde de opinies van haar broertje en zusje wel weten. En dus had ze hun gevraagd om naar een meer afgezonderd deel van hun territorium te komen, zodat ze rustig met elkaar konden praten. Misschien zat ze er wel volledig naast. Hawkpaw was sowieso meer rationeel dan haar met zijn gevoelens, dus hij kon haar gedachten misschien wel temperen. En ze was bang dat ze haar lieve zusje Deerpaw juist meer met angstige gevoelens op zou zadelen, maar ze zou zich nog slechter voelen als ze niks zou zeggen. Ze beet op de binnenkanten van haar weg en wachtte onrustig af tot haar siblings bij haar zouden zijn.  

Foxpaw had hem en Deerpaw willen spreken. Hawkpaw had geen idee waar dit over zou moeten gaan, maar Foxpaw was zijn zusje. Wie weet had ze wat ontdekt dat belangrijk was, maar dat ze niet zeker was of het echt was. De bruine tabby stond altijd voor zijn siblings klaar. Hij was dan niet degene die van het knuffelen en het bezorgde was, maar hij hield zielsveel van hen. Voor sommige leek het alsof hij ze niet als familie zag, maar dat was zeker niet waar. Hij deed ook altijd zijn best om er voor te zorgen dat ze wisten dat hij van hen hield. Het was puur om zijn zussen te beschermen. Of zijn Clan het nou snapte of niet, hij wist waarom hij het deed en zou er zeker mee doorgaan.

Hij was de laatste. Dat kon hij horen door de stem van Deerpaw die vroeg of er iets gebeurd was. Hawkpaw liep naar zijn zussen toe en knikte ter begroeting. In zijn blauwe ogen was er een warme, beschermende blik te zien die hij altijd had als hij zijn zussen zag. Nou, hij was er. Wat zou er aan de poot zijn?

Foxpaw voelde zich onrustig worden, wat er niet beter op werd toen Deerpaw bij haar kwam. ”Laten we nog even wachten op Hawkpaw,” zei ze op een grimmige toon, haar neusje duwend tegen die van haar zusje. Ze ging het niet nuanceren om haar zusje gerust te stellen. Ze had zichzelf dagen al onrustig gevoeld, al had dat ongeval bij het Thunderpath er ook wel wat mee te maken. Ze was er bovenop gekomen, al deden haar wonden nog steeds zeer. Littlenose had haar een paar rake klappen gegeven waar ze zeker nog wel even last van zou hebben. Ze liet haar blik naar Hawkpaw gaan toen hij zich bij hun voegde en ze zuchtte. ”Ik heb laatst ruzie gehad met een ShadowClanner aan het Thunderpath,” besloot ze maar om met de deur in huis te vallen. ”En op een gegeven moment schold hij me uit voor halfbloedje. Toen ben ik gaan nadenken.” Ze trok met haar oortje. ”Deerpaw, Hawkpaw, onze ouders trekken zich niks van ons aan. Onze vader kijkt ons altijd aan alsof we vossenstront zijn.” Er verscheen een licht paniekerige blik in haar ogen. ”Wat als we écht halfbloedjes zijn? Wat als onze vader ons niet mag omdat… omdat hij onze vader niet eens is?” En dan was er nog dat feit dat zij en Deerpaw totaal niet op hun ouders of de rest van hun siblings leken. Er zat verschil qua leeftijd tussen hun omdat ze geen littermates waren en zij, Deerpaw en Hawkpaw uit een ander nestje waren dan hun siblings. Wat als ze zomaar eens gelijk had?

Hawkpaw luisterde geduldig. Hij bleef enkel kalm luisteren terwijl zijn zus haar verhaal deed. Echter voelde hij zich wel licht verrast toen Foxpaw concludeerde dat ze misschien halfbloedjes waren en dat hun vader misschien niet hun echte vader was. Maar de dingen die zijn zus zei klopten wel. Zijn blik werd ernstig. Toen Deerpaw een rede probeerde te bedenken waarom het niet zo zou zijn, richtte de kater zijn blik vooral op haar. "ShadowClanners zijn inderdaad gemeen, maar ook slim," miauwde de donkerbruine tabby naar Deerpaw. Daarna verdeelde hij zijn aandacht naar alle twee zijn zussen. "Maar aan de andere kant, kan hij niet weten wat onze situatie is," miauwde Hawkpaw bedachtzaam. Ergens hoopte hij dat dit hem ervan zou overtuigen dat het niet waar was. Dat ze geen halfbloedjes waren. Maar dat lukte niet. "Maar Foxpaw heeft een punt. Ik bedoel onze oudere siblings, als we ze zo kunnen noemen, krijgen wel liefde," miauwde Hawkpaw met lichte tegenzin. Yay, nog meer drama! *kuch* sarcasme *kuch*

Foxpaw besloot om haar zusje de details van heel het gevecht met de ShadowClanner maar te besparen. Ze dacht niet dat het tere hartje van haar zusje dat aan zou kunnen en eerlijk gezegd schaamde ze zich te erg voor het verloren gevecht om het daar nog over te hebben. Het was misschien wel een zegen te noemen dat haar siblings er niet te veel van mee hadden gekregen hoe dat ze bewusteloos naar het kamp was gedragen op de rug van Littlenose nadat ze van hem had verloren en bijna overreden was door een monster. Of misschien hadden haar siblings het er het liefst net zo weinig over als haar. Ze knikte op de vraag van Deerpaw toen ze vroeg of Foxpaw dat echt dacht en liet haar blik naar Hawkpaw glijden. Hij was altijd het meest rationele van ze allemaal geweest en aan de ene kant vond ze het wel fijn dat hij haar kant van het verhaal zag, hoewel het haar aan de andere kant ook de kriebels bezorgde. ”Ik denk dat we er het meeste mee zijn als we het gewoon aan onze ouders vragen,” zei ze op een vastberaden toon. ”Van onze vader zullen we misschien geen antwoord krijgen, maar van onze moeder wel. We hebben recht op antwoorden, toch? Zeker omdat onze siblings zo goed behandeld worden en wij niet.” Er was een giftige blik in haar ogen verschenen en haar klauwen schoten uit hun hulzen, rukkend aan de grond onder haar. Toen keek ze haar siblings met een licht onzekere blik aan. ”Wat doen we als we écht halfbloedjes blijken te zijn?” murmelde ze toen op een ongewoon voor haar zijnde zachte toon, haar kristalblauwe ogen naar haar poten gericht. StarClan, liet het niet waar zijn! Maar iets in haar zei dat het de waarheid was.