It's been so long

Er was één kat in zijn leven bij wie hij altijd wel toenadering was blijven zoeken, ondanks dat hij haar niet alles verteld had over zijn vader. Hij dacht niet dat Meltingglacier wist dat hij half-Clanner was en dat zijn vader in RiverClan zat. Toen dat zijn moeder was overleden, was het Meltingglacier geweest die er voor hem was geweest. En toch… Hij wist dat ze partners wilde worden, ze had het zelfs een keertje letterlijk benoemd, maar hij had in twijfel getrokken of hij haar wel alles kon geven wat ze wilde hebben en dat deed hij nog steeds. Toch kon hij nauwelijks ontkennen dat haar aanwezigheid hem aan het wankelen bracht, dat hij door haar beter wilde presteren en dat ze de enige zou zijn in de Clan bij wie hij terechtkon met zijn geheim, ook al had hij dat nog steeds niet gedaan. En er was die toenemende angst dat ze gewond zou raken in een gevecht met ShadowClan, want dat zat er zeker aan te komen. Als hij één she-cat in zijn Clan als moeder van zijn toekomstige kits wilde aanduiden, dan zou zij het zijn. En toch waren ze geen partners. En waarom? Omdat hij schrik had. Omdat hij niet zoals zijn vader wilde zijn. Omdat er een deeltje in hem was dat dacht dat hij niet goed genoeg voor haar was. En alsof het zo had moeten zijn, rook hij de zoete geur van zijn beste vriendin en voelde hij zijn huid onder zijn pels prikkelen. Zijn kop draaide zich om en zijn lippen gingen automatisch om in een lichte grijns.

Het liefste had ze hem zo veel mogelijk vermeden. Allebei wilde ze andere dingen in het leven, al had ze ooit nog hoop gehad dat ze hetzelfde wilde. Zij wilde hem, hij wilde haar alleen niet op dezelfde manier. Ze had zich flink op haar warrior taken gefocust, extra patrouilles gelopen dan ze normaal zou doen en Coldstreak zonder er echt bewust mee bezig te zijn geweest toch ontweken. Elke keer als ze naar hem keek deed het meer zeer dan ze had verwacht. Was er iemand anders waar hij interesse in had? Durfde hij het daarom niet? Ze wilde zijn gevoelens respecteren en dat deed ze ook, maar hij gaf haar soms zulke gemixte signalen dat ze met haar poten in het haar zat. Haar blik viel op Cold en met een kleine glimlach liep ze naar hem toe.

Natuurlijk had hij wel in de gaten dat zijn afwijzing haar pijn deed. Maar hij wist gewoon niet hoe dat hij het anders kon aanpakken. Zijn moeder was overleden, zijn vader zat in RiverClan en ergens zat er die angst dat hij niet goed genoeg voor haar zou zijn, ook al wist hij diep vanbinnen dat hij wel haar mate zou willen zijn. Hij had haar ook nog niet verteld dat hij Hollykit had geadopteerd en hij had geen idee hoe ze daarop zou reageren. Zijn gedachten smolten echter weg als sneeuw voor de zon toen ze licht naar hem glimlachte. Haar prachtige witte pels leek te glanzen in de zon en haar blauwe ogen trokken meteen al zijn aandacht. Het idee dat er andere katers waren die dat naar haar keken, zorgde voor een lelijk, wrang gevoel in zijn binnenste. Toch wist hij dat het egoïstisch van zichzelf was als hij dat van haar af zou nemen, zeker omdat hij haar al eerder afgewezen had. ”Meltingglacier,” murmelde hij en ondanks de restricties die hij voor zichzelf op had gelegd, kon hij het niet laten om dichterbij te komen en zijn neusje tegen haar oortje te duwen. Hij ademde haar geur en in hij zuchtte zacht. ”Ik heb je gemist,” sprak hij op een zachte toon, enkel hoorbaar voor haar. Zijn gele ogen waren gesloten en de enige aanraking die hij met haar had, was zijn neus tegen haar oor. En toch was dat al genoeg om warmte door zijn lichaam te laten verspreiden.