Rawr

Eigenlijk had hij beter zijn apprentice kunnen trainen in plaats van rond paraderen bij de grenzen. Dit was totaal nutteloos, maar zeg nou zelf, misschien liep er wel een mooie poes rond. Dinges was ook wel een parel hoor, alleen er was wat leeftijdsverschil tussen hem en zijn apprentice. Niet dat het hem veel uitmaakte, maar anderen misschien wel. Stoatfur was zeker niet bang om te flirten met katten buiten zijn Clan. Hij was zelfs al eens een keer de grens met ShadowClan overgestoken om met zijn zus te praten. Hij had haar zelfs bij de verkeerde naam genoemd! Dus erger kon het toch niet worden.

- Stormpaw

Haar witte pootjes trippelde luchtig over de vochtige bodem heen. De sterke stinkende geuren van de andere clans drong haar neusje binnen. Ze naderde de grens. Haar mentor was weer eens nergens te bekennen dus het was niet alsof ze een duidelijke taak had gekregen vandaag. Dan maar het initiatief nemen en zelf op jacht gaan. Haar snorharen stonden gespitst, zoekend of ze ergens wat verse prooi zou kunnen tegenkomen. Maar de geur van prooi kwam ze niet tegen. Wel de geur overduidelijke geur van Riverclan. Een bekende nog wel. Stoatfur. Het puntje van haar staart wipte heen en weer. Ze argwaande haar mentor. Het was een vreemde vogel. Stormpaw liet zich door haar poten zakken en sloop doodstil vooruit tot ze haar mentor enkele vossenlengtes voor haar zag. Dicht bij de grens. Erg dicht bij de grens zelfs. Wat moest hij hier? Wachte hij op iemand?

Het duurde niet lang of een bekende geur kwam zijn neus binnen. De kater rolde met zijn ogen. Het was een eer om een apprentice op te leiden, maar ehm, een apprentice die zich gedroeg als een kitten kon echt niet. Het was dat Stormpaw een poes was, en hij haar het daarom nog zou kunnen vergeven, maar anders had hij echt een lesje normaal zijn moeten geven. Pffft. "Kom maar tevoorschijn Stormpaw. Ik ruik je wel," miauwde de bruine kater. Tja, het was lastig om iemand zoals hem te besluipen. Niemand kon beter ruiken dan hem. Als er iemand de beste warrior was, dan was hij dat wel. Helaas zagen sommigen dat nog niet in, maar als Stormpaw haar warriornaam had, moet het wel! Als ze het nou willen of niet.

Stormpaw sloeg geirriteerd met haar staart. Ze had beter moeten weten. Haar mentor mocht dan een vreemde vogel zijn, maar hij had de neus van en bloedhond. Ze stapte snel op hem af en keek hem met geknepen ogen aan. "Wat doe jij hier?" vroeg ze fel aan hem. Hij mocht dan wel haar mentor zijn, maar Stormpaw had bijna haar krijgersnaam verdiend dus zo gedroeg ze zich dan ook. Het kon haar weinig schelen. Ze vertrouwde haar mentor voor geen meter. Het was een vreemde kater die Stoatfur. Hij gedroeg zich altijd apart. Binnen enkele dagen had Stormpaw had een bloedhekel voor hem ontwikkelt. En ze was niet van plan dat zomaar te veranderen. Nee. Ze mocht hem niet.

Hahah! Hij had het inderdaad goed. Natuurlijk had hij het goed! Stoatfur was de beste van de Clan en niemand zou zich voor hem kunnen verbergen. Zijn apprentice vroeg wat hij hier deed. Wat dacht ze wel niet? Hem zo'n vraag stellen? Hij was de loyaalste kat die je krijgen kon. "Datzelfde zou ik aan jou kunnen vragen," kaatste Stoatfur terug. Hij was hier haar mentor en zij was alles behalve de baas over hem. Hij was volwassen. Hij was sterk. Hij kon zelf bepalen wat hij deed.

Stormpaw vernauwde haar ogen naar de kat die zich haar mentor noemde. Wat moet ze nou met dit waardeloze stuk vossenstront? "Ik ben hier mijn mentor aan het zoeken," mauwde ze droogjes. "Als je steeds zo blijft verdwijnen krijgen we nooit een training voltooid. Dan ben ik voor volgend new-leaf nog apprentice." gromde ze geïrriteerd. Deze kat moest eens wat verantwoordelijkheid gaan nemen voor zijn apprentice. Anders zou ze wel even een hartig woordje spreken met Crystalstar of Carrioncough. Dan zal Stoatfur wel anders gaan piepen.