Do you believe her lies?

Settledstar of Wolfblood. Nee, Settledstar én Wolfblood. Dat waren de twee katten aan wie hij zijn gevoel toe wilde vertrouwen. Wolfblood mocht misschien nors lijken en er uit zien alsof ze niks om haar Clanmates gaf, maar op dit moment zou Foulpaw zijn verhaal met niemand liever willen delen dan met haar. Hij was knock-out gegaan vlak nadat hij in het kamp was gekomen en dus had hij niet gezien hoe ze had gereageerd. Alles was langs hem heen gegaan omdat hij in die verdomde medicine cat had gelegen. Hij had cruciale informatie niet kunnen delen, hij had haar gewoon laten lopen. Hij zwoer dat als hij dat kreng ooit nog tegen zou komen dat hij dat haar betaald zou zetten, of StarClan het er nu mee eens was of niet. Hoe kon StarClan tegen hem zijn? Ze had hem verdomme proberen te vergiftigen. Het was nu enkele dagen geleden sinds dat Mousepaw hem die bessen had gegeven en zijn lichaam voelde nog steeds aan als dat van een pasgeboren kitten! Het was te belachelijk voor woorden. Hij kon niet meer doen dan in de medicine cat den liggen of er vlak naast. Hij kon zich alleen maar op laten vreten door wraakgevoelens. Zijn blik gleed naar opzij toen hij pootstappen hoorde naderen en hij knipperde traag met zijn ogen, maar hij registreerde het geluid om hem heen nauwelijks. Zijn hoofd voelde zo verdomd zwaar. Hij wilde slapen. Heel zijn leven lang.

En opeens stond Wolfblood naast hem, juist de kat die hij wilde spreken. Zijn blik richtte zich naar haar en een tik op zijn schouder bracht hem weer naar het heden, bracht hem weer naar het doel waar hij naar wilde streven. Hij moest Settledstar én Wolfblood infomeren als hij wilde dat dit serieus genomen werd. En dus volgde hij haar naar een rustiger gedeelte buiten het kamp. Zijn poten voelden nog steeds als lood aan en elke stap voelde aan alsof hij een wankelende kitten van één moon oud was, maar hij wist dat hij dit moest doen. Hij trok kort met zijn oortjes toen dat ze haar opmerking maakte, maar had geen energie om haar te trakteren op een sarcastische reactie die hij anders wel had gegeven. Nee, hij moest zijn krachten sparen voor de belangrijke details. Als hij daar zijn gebruikelijke zelf even voor moest laten varen, dan was dat maar zo. ”Dat heb ik zelf niet gedaan,” bromde hij, al klonk het zwak en fragiel. ”Dat heeft Mousepaw gedaan.” Hij tilde zijn kop hoog op zodat hij haar recht kon aankijken, maar de neveneffecten van de hulstbessen waren nog altijd niet uitgewerkt en het kostte hem de grootste moeite om niet tegen haar lichaam aan te leunen. Zijn klauwen schoten uit hun hulzen en boorden zich in de grond zodat hij overeind bleef staan, ook al hingen zijn ogenleden voor zijn gevoel op half zeven. ”Mousepaw heeft me opzettelijk hulstbessen gegeven.” Hij wilde niet de schaamte ondergaan om haar te vertellen wáárom ze dat had gedaan en dus hoopte hij dat dit voor nu genoeg informatie was, al twijfelde hij er niet over dat er nog vragen zouden volgen. Maar hij wilde Mousepaw terugpakken. Hij wilde haar laten boeten. Hij wilde haar… elimineren.

Foulpaw zwiepte ongeduldig met zijn staart toen ze haar woorden sprak. Natuurlijk klonk het ongelooflijk dat een medicine cat’s apprentice een andere apprentice had proberen te vergiftigen. Als hij die woorden zou hebben gehoord van een mede-apprentice, dan zou hij zijn of haar woord ook in twijfel hebben getrokken. Het was immers niet waar een medicine cat apprentice voor stond. Maar ze was een Dark Forest cat verhuld onder een laag van manipulatie en bedrog. En hij hoopte dat alle Clans dat snel in zouden zien, al zou het behoorlijk wat moeite langs zijn kant kosten om hun te overtuigen. Hij zou starten met zijn leader en zijn deputy en van daar uit zou hij verder werken. Zijn blik bleef dan ook onbewogen op Wolfblood hangen toen ze haar woorden over Mousepaw sprak. ”Ze heeft jullie voor de gek gehouden,” sprak hij nors, zijn blik strak naar Wolfblood gericht. Zijn blik werd echter iets minder standvastig toen dat hij een zeldzame kans kreeg om haar te overtuigen. Hij wist dat hij eerlijk moest zijn. Hij wist dat hij zijn schaamte toe moest geven. Maar het was zo verdomd moeilijk. ”O-Omdat ik geen controle over mijn ambities had,” zei hij stotterend, zijn blik deze keer beschaamd naar zijn poten richtend. ”Ik wilde beter worden, ik wilde dat jullie me op zouden merken en ik gedroeg me arrogant en zelfverzekerd, gaf aan dat ik haar wel terug naar haar territorium kon brengen, dat ik haar wel kon beschermen.” Zijn stem klonk zwak en fragiel, zijn blik niet meer zo zeker zo als het daarnet was. ”Ze bood me een kans aan om sterker te worden en zei dat als ik die bessen zou eten dat ik sterker zou worden. En dus begon ik ze op te e-eten. Na de v-vierde ging het mis.” De bekende brok verscheen weer in zijn keel, de angst de bijna doodervaring kwam weer terug, maar vooral schaamte trok door zijn vacht heen als een irritante tak die bleef haken en die hij maar niet van zich af kon schudden. ”Z-Ze zei dat het de straf van StarClan was, d-dat ik geen respect had getoond.” Hij had haar verdomme naar huis willen begeleiden. Hij was buiten zijn comfortzone gegaan en had zijn training van die nacht opgegeven om ervoor te zorgen dat zou veilig zou zijn. Wat voor gebrek aan respect kon ze daarin terugzien? Maar zijn woede reikte zijn blik voor deze ene keer niet en zijn kopje bleef angstvallig naar beneden gericht, zijn schouders zakkend. Hij was moe. Zo moe. Maar hij moest Wolfblood zien te overtuigen. Dat moest gewoon. Mousepaw was gevaarlijk. Niet alleen voor haar eigen Clan, maar voor alle Clans als ze zo door zou gaan.