But the thief came out in my London town [EVENT]

Hij was zwaar; er waren momenten waarop de kattin hem gewoon wilde achter laten. Hem aan zijn lot wilde overlaten. Maar toch deed ze dat niet; het was beter om dit te doen. Dan kon haar zegje doen voordat hij de kans kreeg, ze verwachtte niet dat elke kat in Shadowclan haar verhaal zou geloven. Daar waren ze te paranoïde voor. Maar het verhaal zou wel een stuk complexer worden en Foulpaw zou ook niet volledig de onschuld kunnen krijgen. En daar ging het haar om; dat zijn clangenoten om met een scheef oog zouden zien. Dat ze hem voortaan om een armslengte zouden houden. Toen ze het donkere bennenbos was binnen gestapt duurde het niet lang voordat ze gespot werden door een patrouille. Mousepaw legde met tranen in haar ogen het haar versie van het verhaal uit. En al snel werd er besloten dat ze samen naar het kamp gebracht zouden worden. Daar werd er veder over het gebeuren gesproken, met de leiders van Shadowclan. Mousepaw ging gewillig mee en liet zich leidde naar het kamp. De apprentice werd van haar handen naar die van een warrior over gedragen. En zo liep het groepje in stilte. De grijze kattin deed haar best om zo veel mogelijk van Shadowclan gebied in haar op te nemen als ze maar kon, dit kon wel heel goed de laatste keer zijn dat ze haarzelf zo diep hier vond. Toen ze eindelijk hun bestemming hadden bereikt. Keek de poes haar ogen uit, het was hier zo anders dan bij haar thuis. De leider van de patrouille vertelde haar dat ze aan het uiteinde van de kamp moest wachten op verdere instructies. Foulpaw had ze volledig uit het oog verloren maar ze nam aan dat hij zo snel mogelijk naar de medicine cat den gebracht zou worden. Blikken werden haar kant op gegooid en het eerst zachte gesmoes werd steeds luider. Mousepaw deed haar best om een bezorgde houding uit te stralen. Maar van binnen kon ze niet wachten, chaos,heisa- kom maar op.

-Hey guys! Nog even in het kort; Mousepaw brengt een wel heel erg zieke Foulpaw terug naar het kamp. Voel je vrij om haar te ondervragen! Ze heeft haar verhaaltje al klaar staan, maar of je die gelooft is natuurlijk helemaal aan jouw!

Oh StarClan wat was er nu weer gebeurd? Toen de geur van RiverClan zijn neus was binnengedrongen was hij gelijk al alert in het kamp gestaan met zijn ogen gefocust op de tunnel. Echter kwam er niet echt iets te voorschijn als dat hij verwacht had. Littlenose keek geschokt naar Foulpaw. Wat was er met zijn vriend gebeurd? Dit had hij zeker niet zelf gedaan of wel? De kater keek Mousepaw wantrouwend aan. Hij vertrouwde alleen katten die bij ShadowClan hoorden en deze visvreter dus niet. "Wat heb je gedaan?" siste Littlenose met vernauwde ogen. Geef hier maar een verklaring voor vieze visvreter!

Dit is wat er gebeurt als je niet de juiste respect naar Starclan toont. Woede gonsde door hem heen nadat Mousepaw die woorden tegen hem sprak. Hij had geen disrespect naar StarClan getoond. Hij had zelfs zijn trainingssessie opgegeven om haar te helpen! Het was enkel de adrenaline die voortkwam uit die woede dat ervoor zorgde dat hij het bewustzijn niet verloor, maar het werd steeds lastiger om dat vol te houden. Met elke stap, met elke hobbel draaide zijn maag meer en meer om en had hij zin om heel zijn maaginhoud uit te spuwen. En dat zou ze nog verdiend hebben ook. Het werd koud in zijn ledematen toen hij haar tanden in zijn nek voelde zinken en voor even sloot hij zijn ogen. Néé! Néé! Hij had nog zo veel te doen. Hij moest nog warrior worden, hij moest de training van zijn vriend overnemen als Littlenose zelf niet kon, hij moest zichzelf nog altijd bewijzen aan Settledstar, hij moest, hij moest… Maar er werd niet doorgebeten en in plaats daarvan werd hij naar het kamp gesleurd. Het bracht hem comfort toen hij overgeleverd werd aan warriors van zijn Clan, maar hij kon niks zeggen. Niet omdat hij niet durfde, maar omdat het gif door zijn ledematen vloeide en hij stukje bij beetje de realiteit begon te verliezen. Hij werd het kamp in gedragen en naar de medicine cat’s den gebracht. ”Se…ttled…star,” sprak hij, zijn blik wanhopig door het kamp gaande. Alles draaide. Néé. Ze zou ermee wegkomen. Ze zouden haar geloven. Hij moest Settledstar waarschuwen. Hij moest… Zijn ogen rolden in zijn hoofd en hij verloor het bewustzijn.

Al snel kwam er een kat op haar afgelopen, hij vroeg wat ze gedaan had. De kattin snoof geirriteerd, hier had ze dus helemaal geen zin in. Ze wilde haar tijd niet besteden aan zo'n niksnut als hij. Verdomme; hij was bijna de zelfde leeftijd als haar. Zeker net de apprentice den uit. Ze wilde haar verhaal kwijt bij iemand die toch wel een beetje meer waarde had. Het was een wens die snel in vervulling leek te gaan want voordat de grijze kattin het door had werd haar hele gezichtsveld geblokkeerd door een enorme kat. Ze was groot en sterk en zag er zeker niet blij uit. Mousepaw slikte. "Ik snap dat uw veel vragen heeft mevrouw," De tranen kwamen als een waterval uit haar ogen, op commando te kunnen huilen was iets wat grijze kattin haarzelf snel had aangeleerd. "Ik-ik was een wandeling aan te maken bij de fourtrees, het is een plek waar ik de aanwezigheid van Starclan sterk kan voelen. En dus kom ik er heel graag." Ze probeerde haar stem door haar gesnik heen duidelijk te houden. Zodat er geen enkel woord verloren zou gaan. Met een slappe beweging signaleerde ze naar Foulpaw. "Daar vond ik hem- ik... weet niet wat er gebeurt is. Maar hij was dood ziek." Mousepaw wreef met haar poten langs haar wangen om het water dat uit haar ogen stroomde wat tegen te dringen. "En-ik... ik probeerde hem te helpen... maar ik had de juiste spullen niet bij me- dus...dus besloot ik hem maar hier heen te brengen. Het spijt me, ik weet dat ik hier niet mag zijn. Maar ik moest hem gewoon helpen. Dat is mijn taak als Medicine cat."

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Commotie in het kamp en niet veel later een apprentice in zijn den. De leider was in gesprek geweest, maar dat moest maar op zich laten wachten. Hij kwam overeind en haastte zich naar de open ruimte in het kamp, waar de geur van RiverClan overweldigend was. Alles wat vreemd was, deed zijn nekharen overeind komen. Maar misschien moest hij dankbaar zijn dat het tenminste geen ThunderClan was. Hoe dan ook, de Riverclanner, die hij inmiddels had herkent als de medicine cat apprentice, was erg ver van huis. En ze leek overstuur. Settledstar sloot bij zijn deputy aan en keek naar Foulpaw, die alles behalve plezierig eruit zag. Mousepaw huilde en sprak wat er was gebeurd, terwijl Foulpaw nauwelijks een woord over zijn lippen leek te krijgen. Settledstar keek met een zure blik naar het tweetal. ‘Waar wachten we dan nog op? Breng Foulpaw naar de medicine cat den!’ Hij sprak niemand in het bijzonder aan, maar zijn ogen bleven hangen op de medicine cat. De regels waren anders voor haar dan de rest. Ze had hem tenminste niet meegenomen naar RiverClan, dan had er nog een staartje aan gezeten. ‘Geen zorgen, Mousepaw. Hij komt er wel bovenop. Ik zal een escort regelen zodat die je naar huis kan brengen.’

Haar ogen versmalden zich toen ze zag hoe Foulpaw het kamp in gedragen werd door de medicine cat apprentice van Riverclan. In eerste instantie wilde ze diens verhaal meteen geloven, totdat ze zich plots herinnerde hoe alles van Newtspark ook een leugen geweest was. Maar Settledstar nam het aan voor waar, of zo deed hij in ieder geval. Dan zou zij dat ook doen. Ze liep naar hem toe, had zijn laatste woorden natuurlijk gehoord en wilde zich maar wat graag bewijzen na.. alles. "Ik kan met Mousepaw meelopen tot aan de grens," bood ze aan.

De hart van de kattin ging wel wat sneller kloppen toen de Leader erbij kwam, ook al was hij fysiek gezien niet zo intimiderend als de poes die eerder tegen haar gesproken had. Hij bleef erg rustig en beleefd, maar de Mousepaw kon niet precies zeggen of hij haar verhaal oprecht geloofde of niet. Al maakte dat aspect niet eens zoveel uit voor haar, zolang ze maar zonder een gekrenkte haar terug naar Riverclan zou kunnen gaan vond ze het prima. De medicine cat apprentice snikte zachtjes maar knikte op de woorden van de kater. "Dank u wel," ze probeerde zo dankbaar mogelijk te klinken. Het duurde niet lang voordat er een kat was de aanbod maakte om haar terug naar de grens te brengen. Mousepaw bestudeerde de kattin even kort, ze was zeker mooi. De kleur palette van haar vacht zowel als de patroon was een unieke verschijning. Al was ze wel wat aan de kleine kant; daarom schatte Mousepaw haar nog wel vrij jong in. De grijze poes bewoog haar lichaam al naar de uitgang van het kamp toe, maar bleef staan voor de braamstruiken die zich als de wanden van het kwam lieten dienen. Ze moest immers wachtte op toestemming van Settledstar.

Mousepaw bewoog zich al richting de uitgang, en kort fronste ze. Het leek haar wat vreemd om zo snel te gaan lopen, al helemaal omdat Settledstar nog geen toestemming gegeven had. Met een vragende blik keek ze naar haar leider, maar het was Wolfblood die uiteindelijk toestemming gaf en zelfs zei mee te gaan. Dat vond Dimveil niet erg, ze mocht de deputy. Ook al had ze het idee dat ze een medicine cat prima zelf naar de grens kon brengen, had ze er geen problemen mee. Het leek haar wel.. Gezellig? Ze knikte naar Wolfblood en liep toen met haar mee richting de medicine cat apprentice.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Mousepaw bedankte hem daadwerkelijk, terwijl Foulpaw werd afgevoerd naar de medicine cat den. Zijn blik verraadde weinig terwijl hij haar aankeek. Hij vond het nog steeds maar niets dat ze hier was. Wat zagen haar ogen allemaal? Wat zou haar verraderlijke tong allemaal aan haar leider doorvertellen? Bij de sterren, hij was zo achterdochtig. Maar ze was slechts een medicine cat gup, maar volwassen genoeg om een warrior te kunnen zijn. Dimveil bood aan haar terug te brengen, en hij knikte. Al snel sloot ook zijn deputy aan bij het gezelschap. ‘Prima. Dan is dat geregeld.’ Hij liep naar de RiverClanner. ‘Je hebt genoeg gedaan. Tijd om naar huis te gaan.’ Hij knikte naar Dimveil en Wolfblood. Hij wilde buitenstaanders zo snel mogelijk zijn turf weer af.

Ze schrok wel toen de grote bruine poes weer in beeld kwam. Ook zij bood haarzelf aan als escort. De medicine cat apprentice vloekte op alle sterren die ze maar kon bedenken, de jonge warrior leek makkelijk. Iemand die Mousepaw wel om de tuin kon leiden mocht ze vragen stellen. Maar dat zou nu niet zo makkelijk gaan, twee op een; lekker eerlijk. De leider stapte naar haar toe, om nog zijn laatste zegje te doen voordat ze weer zou vertrekken. De kattin zei niks, maar knikte wel respectvol naar hem. Snel, voordat ze het kamp weer zou verlaten. Liet ze haar ogen het gebied nog even rond glijden. Het voelde zo raar om geen water aan de randen te kunnen spotten. En er was nergens riet te bekennen. Hoe anders zouden de kampen van Thunderclan en Windclan eruit zien? Mousepaw hoopte hier ooit nog terug te komen, maar dan wel voor andere redenen. Ze had wel eens gehoord dat medicine cats uitgeleend konden worden, voor extra training of dergelijke. De poes hoopte dat zij ook ooit zoiets mee mocht maken. Het zou zeker heel interessant zijn... De grijze kattin draaide haar hoofd nog even naar de twee katten die haar terug naar de grens zouden begeleiden. Ze zou wel tussen de twee katten lopen. Dat zou het beste zijn waarschijnlijk.

[Mouse topic uit]