The seeds I planted turned into weeds [GW]

GW:

High stones

De sneeuw beet aan haar pootjes, en herinnerde haar er wederom aan bleek en leeg haar toekomstbeeld was. Melancholiek keek ze achter zich, waar het gebied van Windclan nog net te zien was aan de horizon. Als ze naar de bergen trok, zou ze de andere kant op moeten gaan en voor eeuwig haar rug toe moeten keren naar alles wat ze lief had. En een eeuwigheid was zo ellendig lang, en de bergen zo ellendig ver. Het zorgde ervoor dat ze bleef steken, ver in de High stones waar de clankatten niets te zoeken hadden, maar vanaf waar ze haar thuis nog net kon zien. De eerste nacht had ze niet kunnen slapen. Alles voelde vreemd, vijandig en zo ontzettend koud. Ze wist dat ze snel moest vertrekken, want naast de vermoeidheid en kou nestelde zich ook de honger steeds meer in haar. Nu vervloekte ze zichzelf voor het feit dat ze altijd zo’n waardeloze apprentice was geweest, dat ze als medicine cat er zo naïef vanuit was gegaan dat haar jachtskills zoveel minder belangrijk waren. Immers, zou ze niet blijven helen totdat ze te oud was om het nog te doen? En dan zou ze misschien ooit moeder worden met Dinspots aan haar zijde, en dan haar dagen slijten met haar kinderen in de nursery, met Milky en Wisteria, Falconstrike aan haar zijde. En.. En alles zou goed zijn. Alles zou gelukkig zijn. Haar ogen verduisterden zich, terwijl ze al die toekomst dromen op zag gaan in de witte sneeuw. Het was klaar, en één vraag bleef over… Wat nu?

Ze had namelijk na haar gesprek met Blazestar niet verder gedacht dan de high stones. Haar poten bij het ravijn, dichtbij genoeg om haar hart te laten springen in haar borstkas. Ze voelde zich er verdrietig genoeg voor. Alle losse eindjes waren afgeknoopt, en alleen zij nog over was. Burnetbliss, Cobradusk, Dinspots, Quietstep, Stallionheart, Amberstorm, Crowcall, Falconstrike… Al haar levende vrienden en familie spraken niet meer met haar, behalve arme, lieve Tomtitgaze. En dan Mama, Bearpaw, Panthersoul, Oceanstar, Milkypaw, Wisteriawisp… Als ze zich ook bij de sterren zou voegen, dan zou ze tenminste niet zo verdomd alleen zijn. Dan zou Mousewish haar een sterrenkusje geven en zeggen dat het oké was, dat ze genoeg had geboet. Dan zou ze al haar oude vrienden weer zien die ze al zo lang had moeten missen. Maar eenmaal ze de afgrond in keek, vulde een misselijkheid haar. En Peppermint dan? …Bluejay?. Verdienden zij geen afscheid?

Ze wist niet precies hoe lang ze bij de afgrond had gestaan, maar op een gegeven moment had de hoogte waar ze altijd al bang voor was geweest zijn betekenis verloren en was de hemel zwart geworden. De diepte voor haar neus was enkel nog maar een belofte, de uiteindelijke uitkomst van verhaal. Want ze wist wat er zou gebeuren. De nacht voordat ze vertrok had ze het uitgestippeld, een manier om het voor iedereen te verzachten en daadwerkelijk te verdwijnen. Niemand zou haar meer komen zoeken. Immers had ze iedereen verteld dat ze weg zou gaan, en wat hadden katten verder te zoeken bij de randen van de High stones? Ze zou vergaan door de natuur, en niemand zou ooit weten dat ze tussen de sterren was waar ze zo van hield. Ze zouden denken dat ze in de bergen was, of een kittypet was geworden, wellicht. Niemand zou verdrietig zijn, op z’n minst niet voor lang. Hopelijk zouden ze alleen boos zijn, dat deed net iets minder pijn. Maar… Er was zo iets afschuwelijks aan het idee om zo te vergaan. Om nooit te rusten waar al haar vrienden en clangenoten lagen. Om vergeten te worden door iedereen, totdat de aarde haar bedekte. Wat voor een zin zou alles dan hebben gehad? En toch, ze leunde naar voren en tilde één poot op. En een gevoel van opluchting overstroomde haar samen met de angst. Steeds verder,  haar groene ogen strak gesloten. 1, 2…

Een stukje grond brokkelde weg onder haar andere poot. Ze dreigde haar evenwicht te verliezen, en met een gil greep ze zichzelf nog net op tijd vast aan de rand, op het nippertje wist ze zichzelf omhoog te trekken. Als van steen stond ze daar, haar vacht overeind en haar adem gejaagd. Ze wilde niet dood.. Ondanks alles, ze wilde niet dood. Ze was nog niet klaar, of ze was te laf om de sterren waar ze zo zei van te houden onder ogen te komen. Na wat een eeuwigheid leek ontdooide ze. Zonder iets te zeggen wendde ze zich af van de afgrond, zichzelf vervloekend voor de lafaard die ze was.

En nu was ze al meerdere dagen hier. Iedere keer dat ze eindelijk voor zichzelf had besloten dat ze echt zou vertrekken, draaide ze zich weer om naar haar thuis. En dan vroeg ze zich af hoe Storkpaw na Falconstrike de medicine cats den in zouden richten. Of iemand wel voor haar bloemetjes zou zorgen nu ze weg was. Of de kittens wel genoeg verhaaltjes zouden horen. Of Dinspots zich wel kon gedragen, en hij een ander zou vinden. Of de kinderen van Oceanstar wel mooie warriornamen zouden krijgen. Of Crowcall ooit weer zou glimlachen zoals ze ooit naar Crowfur had gedaan. Of Falconstrike wel zou beseffen hoe door en door goed hij was…. Of ze haar zouden missen.

En dan bleef ze waar ze was, in de half verstopte grot waar ze al 2 dagen sliep, en vertelde zichzelf dat ze nog één nacht zou blijven. Nog één keer zou proberen te jagen hier, waar ze het gebied soort van kende. Maar de besneeuwde toppen van de Highstones boden haar geen gratie, en de weg die ze naar de bergen af moest leggen was nog zo, zó lang.
De bergen. Ze zuchtte, en hoopte dat het lavendel veldje nog zou bestaan, dat Day haar misschien daar heen zou willen brengen. Ze had geen idee wat ze nog kon verwachten, wat ze nog kon doen. In alle eerlijkheid had ze gedacht dat haar verhaal zou eindigen bij dat ravijn. Maar nu was ze hier, en had ze met zichzelf de afspraak gemaakt dat ze het nog één keer moest proberen. Net zoals ze Amberstorm had verteld te doen, zoveel maanden geleden. De woorden van Bluejay had ze in haar hart gedrukt en het gaf haar net dat greintje hoop, dat er misschien ergens aan de andere kant van de wereld een plekje zou zijn waar ze gelukkig kon worden. Het deed alleen pijn dat het zonder hem zou zijn.

En die werkelijkheid werd steeds pijnlijker met ieder stapje die ze verder van haar huis af deed. Maar de honger en kou knaagden aan haar. Hier wilde ze niet sterven. Niet meer.

Thunderpath

Ze rilde. De wind was opgestoken en leek haar terug te willen blazen naar waar ze vandaan kwam. Stoten trokken aan haar vacht en dreigden haar mee te nemen, als een blaadje in de storm. Haar fragiele, hongerige en vermoeide lichaam was hier niet voor gebouwd. De poes drukte haar kaken op elkaar en dwong zichzelf om door te gaan. Ze kon nog niet weg totdat ze één laatste ding had gedaan. Dat was wat haar zo dicht bij het Thunderpath bracht, ondanks haar angsten. De grassige omgeving werd uit het niets doorsneden door een zwarte strook. Op sommige plekken had de sneeuw van eerder het zwart volledig bedekt, maar op de meeste plekken leek het pad zichzelf door de sneeuw heen te bijten. Routnose huiverde en proefde lucht in de hoop zichzelf te kunnen oriënteren, maar de walgelijke geur prikte pijnlijk in haar neus, en de wind die leek telkens van richting te veranderen. Ze had niets aan de neus waar ze naar vernoemd was. Dan maar rechtdoor. Schichtig keek ze van links naar rechts, alles was zo moeilijk te zien doordat de vallende sneeuw in haar gezicht werd geslagen. Maar in haar ooghoek zag ze een vlek, en tot haar schrik besefte ze zich dat het op vacht leek, niet op een monster. Bezorgd stapte ze erop af, bang een kat te vinden die zich te dicht bij het Thunderpath had gewaagd. Net zoals zij nu deed. De gedachte maakte haar wat misselijk, maar toen ze de sneeuw wegveegde kon ze opgelucht ademen. Het was maar een aangereden konijn…. Het was maar een aangereden konijn! De dagen zonder eten begonnen zich op te stapelen, ze dwong een extreem snel gebedje naar Starclan uit haar mond voordat ze zich op het konijn stortte. Het was koud, stonk naar Thunderpath en was mager zoals alle prooi in leafbare, maar Routnose dacht niet dat ze ooit iets lekkerder had gegeten dan op dat moment. Iets van warmte leek terug te keren in haar lichaam, samen met de energie waar ze zo naar snakte.

Totdat een withete pijn haar harder liet krijsen dan ze ooit had gedaan. De wereld werd onder haar weggetrokken in een flits van tanden. Ze begreep niet wat er gebeurde, kon niets anders voelen dan het kraken van haar botten terwijl ze op de grond werd gegooid. Instinctief gooide ze haar nagels waar ze maar kon, met als gevolg gepiep en plukken rode vacht die samen met de sneeuw werden weggespoeld door de storm. Nog voordat ze overeind kon komen, greep iets haar wederom vast met een nieuwe golf van helse pijn. Het voelde alsof haar lichaam uit elkaar werd gerukt, en doodsangst sloeg haar om de keel toen ze zich besefte dat dit waarschijnlijk de werkelijkheid was. Met een ruk draaide ze zich om, en keek recht in prachtige, angstaanjagende bruine ogen. Een vos, de vos wiens geur gemaskeerd was door de sneeuw en het Thunderpath – maar die haar wel had gespot. Een keer eerder was ze in contact gekomen met eentje, en daar droeg ze nog altijd een litteken van. Maar nu was er geen Tigergaze om haar te redden. Het waren alleen zij en de vos. En de sneeuw die steeds roder kleurde, overal waar ze keek. Paniek greep haar bij de keel en in een opwelling haakte ze haar nagel in het oog van de vos. Dat was genoeg om haar vrijheid te gunnen voor twee seconden. Met een misselijkmakende pijn belande ze op de grond, alleen de adrenaline genoeg om er überhaupt voor te zorgen dat ze niet flauwviel. Maar toen ze probeerde weg te rennen, merkte ze dat haar achterpoot haar gewicht niet meer dragen kon. Ze maakte de fout om achter zich te kijken, waar ze in een flits de ruïne van haar achterlichaam voorbij zag komen, en de vos die zichzelf had herpakt en op haar af kwam rennen.

Ze moest weg. Met al haar macht hief ze zich op haar nog werkende poten en rende, hinkte, sprong zo snel en ver weg van de tanden als ze kon. De ironie was er, en als haar hoofd niet was overgenomen door instinct, zou ze zich af hebben gevraagd of dit een straf was voor haar keuzes bij de klif. Nooit eerder had ze zo gevochten voor het leven waar ze eerder nog vanaf wilde komen. Haar klauwen graaiend naar ieder stukje grond waar ze zich aan vast kon klampen. Daar! Dat was Shadowclan, daarheen, ze moest, ze moest nog-

De hete adem op haar hielen werd ondragelijk, maar nog net kon ze zichzelf van het Thunderpath afgooien toen een gegier het geluid van hun gevecht overstemde. Witte lichten doemden op tussen de dikke vlokken sneeuw, en met een afgrijselijke smak, gierende banden en het gerinkel van honderden stukjes glas op asfalt was de wereld plots weer zo stil als het enkele minuten geleden was geweest. Het gescheur van het monster stierf langzaam weg, totdat alleen het gedempte geluid van vallende sneeuwvlokjes nog hoorbaar was. Het duurde een tijd voordat ze haar ogen durfde te openen en weer durfde te ademen. Direct had ze hier spijt van, want wederom keek ze recht in de ogen van haar belager, slechts één muislengte van haar vandaan. Een schreeuw verliet haar bek en ze probeerde weg te komen, wat enkel nieuwe golven aan pijn door haar lichaam heen liet gaan. Maar de vos piepte enkel zachtjes, voordat zijn borstkas een laatste keer rees en daalde.

Ademloos keek Routnose naar het lijk, niet in staat om te bevatten wat er zojuist gebeurd was. Met iedere tel die verstreek voelde het alsof haar hoofd gevuld werd met sneeuw. Dikke, dikke plukken rode vacht en sneeuw – of was het rode sneeuw?-, die haar gedachtes wollig en vaag maakten.  Moeizaam hief ze zich overeind, weg van de vos. Ze kon nog niet gaan. Ze mocht nog niet naar de bergen, ze moest nog wat doen. Maar wat ookalweer? Haar mintgroene ogen vielen op het donkere bos verderop. Ja, daar moest ze heen. Shadowclan… Oh, natuurlijk, hoe kon ze zo dom zijn. Wankelend stapte ze door, haar achterpoot trok een rood spoor achter haar aan in de verse sneeuw. En iedere stap leek een eeuwigheid te duren, alsof ze zelf langzaam in sneeuw veranderde en opging in de omgeving. Maar dat mocht niet. Dat kon nog niet. Ze ging nog gedag zeggen tegen Bluejay, Newtpaw Pepperpaw... Toch? Ze knipperde verdwaasd met haar ogen.  Nee, dat kon het niet zijn. Waarom zou ze gedag zeggen? Ze wilde helemaal niet weggaan. Ze hadden vast gewoon afgesproken voor ontbijt. Ja, dat moest het wel zijn. Gewoon naar Shadowclan, daar was alles beter. Alleen het ging zo moeilijk, niets leek meer mee te willen werken. Een warm gevoel bekroop haar. Kon ze anders niet heel even slapen? Het was toch nog zo vroeg. Dat zouden ze niet erg vinden, toch? Bluejay en Pepper.. Peppermint, nee, Pepperpaw. Oh, en Newtpaw. Lieve, lieve Newtpaw. Met een zucht sloeg ze in elkaar, haar pootjes net over de grens. Zo. Ze was er. En ze zouden vast wel even op haar wachten, toch? Ze wilde gapen, maar dat lukte niet helemaal. Ze was ook zo moe, en ze had zoveel nare dromen de laatste tijd. Misschien dat even slapen haar goed zou doen.


[Eerst Bluejay]

Weggaan. Weg gaan, waarheen? Waarom zat dat idee zo in haar kop gedrukt? Een onrust in haar lichaam die haar nog zo wakker probeerde te houden. Het voelde alsof ze weer een medicine cats apprentice was en Lizardpath haar 's avonds de den liet afsluiten. Dan was ze weer eens één dingetje vergeten, ondanks dat ze al drie keer heen en weer was gelopen. Het kriebelde in haar achterhoofd, maar ze kon haar poot er niet op leggen. De patiënten had ze gecheckt, de kruiden in de juiste holletjes gestopt, de stokjes op een mooi hoopje gelegd... En dan was het weer het vuil dat ze nog even buiten had laten liggen, en pas de volgende dag kwam ze erachter dat dat was wat ze was vergeten. En dit keer, dit keer was het dat weggaan. Het mocht niet van Blue. Oh, Blue was hier? En waarom wilde hij dat niet, had ze iets verkeerds gedaan? Ze slipte binnen en buiten het bewustzijn, in een vage droomwereld die de pijn had overgenomen en weggestopt naar een enkel gezeur in haar achterpoot. Weggaan, waarom zou ze, als ze alles hier had? Hij deed te moeilijk, het enige wat ze wilde was haar ogen sluiten en slapen. Maar zijn stem klonk bezorgd, en toen ze hem gerust probeerde te stellen werkte haar lichaam plots niet mee. Vanuit haar ooghoek zag ze haar poot trillen toen ze die naar hem uitstak. "Blue..." kraakte ze, haar stem niet veel meer dan een fluistering. De zonsondergang had alles roodgekleurd om hun heen, zelfs nu ze de zon niet kon zien door de dikke sneeuwwolken. In een beweging die ze niet kon registreren veranderde plots haar perspectief, en een withete pijn doorkliefde haar lichaam bij de beweging. Een gejammer ontsnapte haar. Hij beloofde zoveel mooie dingen, maar alles voelde plots zo naar. Waarom nam hij haar mee? Hadden ze niet samen hier kunnen liggen dromen, dan hadden ze nooit weg hoeven gaan? Tranen parelden in haar ogen, en ze begreep niet waarom alles plots zoveel pijn deed bij iedere beweging die hij zette. Ze wilde dat hij stopte, snapte niet waarom hij haar pijn deed als hij zoveel mooie dingen zei. Maar alle woorden in haar keel werden gesmoord door zacht gejammer en haar hijgende ademhaling. "S-stop," smeekte ze. Ze probeerde zich vast te houden aan zijn stem, betekenis te vinden in zijn woorden. Waarom liet hij haar niet gaan? Waarom moesten ze weggaan?

Er leken steeds vlagen van pijn en een soort euforie over haar heen te dalen, die elkaar op de meest vreemde manier afwisselden. Ze wist dat er iets mis was, het beet haar als een vervelende teek. Maar iedere seconde leek meer pijn te doen en haar verder weg te dragen van waar ze naar toe moest. In haar hoofd bloeiden honderden kleine vergeet me nietjes, en voor ieder die ze plukte groeiden er twee terug. Mousewish en haar moeder waren daar, maar ze kon hen niet bereiken, leek ergens vast te zitten waar een bekende stem net doorheen sneed. De poes jammerde zacht toen de steken van pijn weer terug kwamen en de bloemen plaats maakten voor een zwart, donker bos. "Pepper..." ze probeerde haar poten uit te strekken om haar te pakken, vast te pakken en nooit meer los te laten. Maar haar lichaam luisterde niet. Hte kreunde alsof al haar botten oud en broos waren. Iedere spier voelde gespannen, en ze was zo, zó verdomd moe. Alsof alle sterren in de hemel aan haar oogleden hingen. Iets in haar schreeuwde nog om wakker te blijven, maar plots rook ze de zoete geur van haar moeder en vertelde diens stem haar dat het oké was, dat ze mocht slapen. Routnose sloot haar ogen, en verloor het bewustzijn net toen ze de kampingang naderden.