Brave new world

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Na de ceremonie had hij een poosje in het kamp rondgehangen om de felicitaties aan te nemen. Om ondanks het verlies van één leider verdrietig was, het reizen van een nieuw koppel naar de top al even opwindend was. Hij had Stormraiser niet meer gezien of gesproken. Heel kort hadden ze wat blikken uitgewisseld, maar zij zou ook wel uitgeput zijn. Ze zou haar morgen spreken, als eerste wat hij zou doen. Voor nu zou Wolfblood wel heel wat vragen hebben, dus hij had haar mee gewenkt naar de leiders den. Acornstars den. Zijn den. Het rook nog naar de oude leider en hij besloot direct dat hij vannacht nog in zijn eigen nest in de warriors den zou slapen voordat hij dit morgen zou opruimen. Och, zorgen voor morgen. Alleen wilde hij het liefst nu dicht in zijn nest kruipen en misschien wel Stormraiser erbij uitnodigen. Afijn, dat kon niet. Dus draaide hij zich naar Wolfblood toe. ‘Verrast?’ miauwde hij met een vraag. ‘Sorry dat ik je heb overweldigd. Maar laat me uitleggen waarom.’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Wolfblood had zich uitermate gedragen tijdens haar ceremonie. Ze had haar nieuwe rol in ontvangst genomen en misschien had ze hem wat kwaad aangekeken. Maar hij voelde zich nog steeds tevreden met zijn keuze. Zij twee waren misschien meer dan elkaar dan Wolfblood misschien dacht. En als ze slim waren, konden ze elkaar aanvullen. Maar één ding was zeker, Wolfblood gaf haar alles aan Shadowclan. En toen ze hem achterna kwam en het eerste wat ze deed hem uitschold, rolde hij zijn ogen. Hij had geen energie meer over om haar te sussen. ‘Aan het taalgebruik zullen we ook moeten werken, als we samen willen werken.’ Zijn groene blik ging naar haar, vermoeid maar serieus. ‘Want dat wil je, toch?’ Anders konden ze direct de stekker eruit trekken. Maar wellicht had ze weinig keus.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar wilde eigenlijk dat dit een kort gesprek zou zijn. Kort en functioneel. Maar waarschijnlijk ging dat met hun twee nooit lukken als het enige wat ze konden doen bikkelen was. Maar hij wist dat ze een zachte kant had. Hij had haar bij Slatefur gezien, bij Peppermint. En nogmaals in StarClan gehoord dat ze geliefd was. Ergens onder al dat pluis en spier, zat een klein hartje. ‘Oké, oké, kalmeer!’ Zijn manier van sussen was waarschijnlijk niet de beste, maar dat boeide hem nu ook niet meer. ‘Ik had weinig tijd om een heads-up te geven, of niet? Deze dag is me al lang genoeg.’ Hij hief zijn blik naar haar en nu zou alles komen wat ze wilde horen. ‘Ik koos jou omdat jij de enige bent die hebt bewezen bereidt bent tot het absolute uiterste gaan voor de clan. Noem het loyaliteit, noem het eer, het boeit me niets. Maar zo iemand heb ik nodig. En het boeit me ook geen reet wat voor bloed je hebt of wat je moeder heeft gedaan of wat voor fouten je in het verleden hebt gemaakt.’ Misschien herkende hij zichzelf in haar. Snapte hij het. Maar dat was een leugen, hij kon nooit snappen wat het was om je moeder te vermoorden, zelfs al had ze er hele goede reden voor. ‘Jij weet hoe het is om een last op je schouders te dragen. En wen er maar aan, want dat is wat het is om deputy te zijn. Ik doe er alles voor om mijn clan veilig te houden, om hun reputatie hoog te houden, ten koste van mezelf.’ Alle geheimen die hij had. Alle dingen die hij wist. En hij hield zijn clan in onwetende gelukzaligheid. En ondanks alles wat hij had gedaan als jongen, en later als man en deputy, StarClan had hem geaccepteerd én leider gemaakt. ‘Dus. Graag gedaan.’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Wolfblood leek geen woord van hem in haar op te nemen. Oké prima, wees dan maar boos en vertrek mijn den. Laat me verdomme slapen, kon ze lekker vannacht in d'r sop gaarkoken. Dus toen ze uit het niets vroeg of hij een teken had gehad, was hij met stomheid geslagen. Hij vernauwde zijn ogen en keek haar onderzoekend aan. Wat bedoelde ze daar nu weer mee? ‘Nee, natuurlijk niet,’ bitste hij op dezelfde toon die zij had gebruikt terug. ‘Ík beslis mijn eigen pad.’ Hij kreeg een herinneringen aan de nacht dat hij zij en zij met Stormraiser had gezeten en ongeveer dezelfde woorden had gebruikt toen ze over StarClan hadden gesproken. ‘Ik heb je gekozen als mijn deputy omdat ik dat wil. En als je dat niet wil, daar is de uitgang.’ Hij knikte met zijn kin langs haar schouder en staarde haar toen ongebroken aan. Als ze ultimatums wilde, kon ze het krijgen. Hij kon het niet duidelijker voor haar spellen. 

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Ze was bitter. Bitter op de sterren? Oh meid, we waren er allemaal. Misschien daarom dat hij pissig terugkeek. ‘Dat zullen we nog wel zien,’ miauwde hij ijzig terug. Hij wilde niet meer voor de poot van StarClan buigen als een nederige dienaar. Hij was een leider nu. Hij was gezegend met zoveel levens, om zeker hun dromen waar te maken. Maar deze levens waren nu van hem en hem alleen. Geen bittere opmerking van zijn deputy zou dat zomaar doen veranderen. Maar hij zag steeds meer dat het schild om haar heen begon te zakken, de muur begon te brokkelen. Haar emoties zaten hoog en het maakte haar kwetsbaar. Want ze gaf hem nu al teveel munitie om te weten welke steen hij uit haar muurtje moest trekken om het hele kasteel in te laten storten. En ze noemde Sinclaw slim en slingerde nog wat beledigingen naar zijn kop. Hij moest nu even heel diep adem halen en geduldig blijven. ‘Nee, Wolfblood. Ik weet het verschil tussen Dark Forest en StarClan. En ik weet ook heel zeker wie ik heb gesproken.’ Hij wist zijn stem kalm en diep te houden. ‘Ik heb wel met Slatefur gesproken. Ik moest je vertellen dat ze van je houdt.’ Hij kwam overeind en keek de poes strak aan. Hij wilde haar als een deputy, misschien om meer redenen dan hij losliet, maar ze was perfect als ze kon leren haar emoties een plekje te geven. Ze was bang voor haar moeder, dat was duidelijk. ‘Zie je niet dat dit juist een kans is om haar te bewijzen dat je haar niet nodig hebt gehad, ooit? Je hebt dit zelf bereikt en nu kan je bewijzen om deputy te zijn op jouw manier, niet de hare. Jouw leven is net zo erg van jezelf, niet van Starclan. Niet van de Dark Forest.’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Slatefur was misschien de enige in deze godsgandse clan die door die dikke schedel van zijn kersverse deputy kon dringen. Al haar woorden hadden een randje van trauma eraan hangen, en hij zou wel uitpluizen waar het allemaal vandaan kwam. Haar moeder, uiteraard. Slatefur bewees zich weer een gevoelig puntje. Natuurlijk vroeg Wolfblood naar haar moordenaar en hij schudde zijn kop. Iets waar hij zelf ook om had gedacht, maar StarClan bewees zich weer nutteloos en cryptisch. Ze waakten over hen, maar mochten niet de gang van zaken veranderen. Hij wilde dat hij haar meer kon bieden dan een paar lieve woorden, want het leek haar niet gerust te stellen. Maar Wolfblood gaf op. "Laat ook maar". Hij lachte humorloos. Oh nee, zo makkelijk zou ze niet van hem afkomen. Als ze samen zouden werken, zouden ze verdomme het gaan doen ook. Dus kwam hij overeind en zette een stap naar voren. Maar voordat hij tegen kon spreken, begon ze alweer over Sinclaw, en betrok een muizenhartje. Hij snoof pissig. ‘Storm is niet mijn- dat doet er helemaal niet toe. Maar ja, ik zweer op alles wat je heilig is, dat Sinclaw er niets mee te maken heeft.’ En voordat ze weg kon lopen, gaf hij een scherpe beweging met wat over was van zijn staart. Ze mocht nog niet vertrekken. Hij was leider nu, dus ze kon maar beter luisteren. ‘En wil je weten hoe ik het weet? Jij bent niet de enige die in de Dark Forest is geweest, ik ook. Al sinds Newtspark dood is teistert ze mij in mijn dromen en beïnvloed ze Eveningstar. En daarom weet ik dat Eveningstar gevaarlijk is, als ze woorden van iemand uit de Dark Forest als waarheid beschouwd.’ Hij staarde Wolfblood nu strak aan. ‘Maar jij bent geen Eveningstar, of wel soms?’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Ze werd kwaad, natuurlijk. Grommen en bijten was alles wat ze altijd deed. Maar nu gebruikte ze haar woede in een manier om hem duidelijk te maken dat ze tegen Sinclaw keerde. Maar ze kon ook verwachten dat als ze kwaad tegen hem deed, dat hij kwaad terug deed. Zij kon bikkelen, maar hij had dat ook geleerd, door manen met Acornstar te moeten bekvechten over alles en niets. Maar als ze beide even een moment namen om adem te halen, wisten ze ook wel dat ze op één lijn zaten. Settledstar was daar echter te moe voor, zijn gedachten waren modderig en sloom, en hij schoot sneller uit zijn klauwen dan hij normaal deed. Geduld waar hij gewoonlijk tegen haar predikte, was bij hem nu ook nergens te vinden. Hij daagde haar expres uit, maar ze lette weldegelijk op, want naar haar tirade kwamen de vragen. Kijk, nu begon ze de goeie vragen te stellen. De kersverse leider was eigenlijk te vermoeid om dit verhaal te vertellen. Hij viel weer terug op zijn billen en gebaarde haar met een poot hetzelfde te doen. ‘Dat is de last van leiden. Ik hou geheimen om mijn clan te beschermen, mijn lasten om te dragen.’ Hij zuchtte en wreef over zijn slaap heen, zijn ogen gesloten in een frons. ‘Newtspark was de weg kwijt. Ze heeft me alles opgebiecht toen ik haar terug had genomen in de clan, een biecht om proberen opnieuw te beginnen. Ze had al die tijd al iets met Twistedheart en het begon toen Crystalstar hem ontvoerde. Een valse prophecy tegen Acornstar, het proeven van bloed op het strijdveld, wraakacties tegen Acornstar toen hij had verbannen. Ze vertelde me dat StarClan het contact met haar had verbroken. In denk dat de kittens de druppel waren.’ Hij schudde grimmig zijn kop. ‘Om dat te bewijzen heeft ze me alles verteld van haar tijd in ThunderClan.’ Kort ging zijn mondhoek kort omhoog. Hij wist al Eveningstars vieze geheimpjes. En ergens had ze een punt. Misschien was Newtspark een spion geweest, maar dat was nooit zijn intentie geweest toen hij haar met goed vertrouwen naar ThunderClan had gestuurd. ‘En nu voelt ze zich verraden natuurlijk. Door de sterren, door mij, zeg het maar. En nu zet ze de clans tegen elkaar op die haar niet meer wilden, en Eveningstar eet het op als zoete honing.’ Zijn blik ging weer naar Wolfblood. ‘En ik kon dit de clan niet vertellen. Waarom zou ik hun herinnering van Newtspark verpesten? Peppermint, Tidepaw. Ik..’ Hij haalde verslagen zijn schouders op. Niets van wat hij nu had gezegd was gelogen, behalve dat hij dan een deel van de waarheid achterhield. Maar de sterren hadden hem desalniettemin geaccepteerd. Hij had dankbaarheid gezien in de ogen van sommigen. Hij had hun kwelgeest daarheen gestuurd waar ze verdiende te zijn. Hij was geen haar anders dan Wolfblood, alleen wist iedereen dat Sinclaw een moordenaar was. En hij kon het niet hebben dat de andere clans wisten dat hij een medicine cat had gehad die zo was. Zijn reputatie zou direct in elkaar storten. Hij had alleen niet in gecalculeerd dat Newtspark direct die slangentong van haar weer aan het werk zou zetten en dat Eveningstar haar zou geloven. Zijn groene ogen gingen weer naar zijn deputy, als een soort uitdaging. Snap je het dan nu? Geloof je me nu?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Een leugenaar. Oh, ze moest eens weten hoe goed hij kon liegen. Hoe hij elke dag zijn dochters in de ogen aan kon kijken en doen alsof ze niets meer dan warriors waren. Dat hij manen lang Tidepaw had moeten trainen en proberen niet te soft voor haar te zijn. Hoe hij elke dag leidde van zijn geheimen. En Newtspark was een weloverwogen leugen. Iets wat nodig was. Iets waar hij geen spijt van had. Het was de enige optie geweest om ShadowClan te beschermen, en hij zou het tot het einde van zijn dagen doen. ‘Dan is dat maar zo,’ spuwde hij terug op haar opmerking. ‘Het boeit me niet wat je tegen me zegt. Ik zou het zo weer doen om iedereen veilig te houden en een herinnering in ere te houden. ShadowClans eer hoog te houden.’ StarClan weet toch alles? Dan mogen ze het weten als ze dood zijn en tot die tijd in onwetende gelukzaligheid leven. Maar zijn biecht had duidelijk meer slecht gedaan dan goed, want ze werd wantrouwend. En toen ze pissig deed, kon hij niet meer het geduld verzamelen om netjes te antwoorden. Waarom mocht zij wel blaffen en blaffen naar hem, en hij niet terug? ‘Dan niet toch! Ik heb dit allemaal uit mijn duim gezogen, wat jij wil. Maar het maakt me niet uit, ik ben blij dat ze er niet meer is. Noem me een slechte man, maar ze verdiende het om verder te gaan.’ Hij keek vel naar haar. ‘Das eerlijk, toch? Ik heb geen moment rouw gevoeld, enkel voor degenen die haar wel moeten missen.’ En voor alle slapeloze nachten, de uren die hij over haar had moeten piekeren. Als hij beter had opgelet, had hij dan eerder de barsten in het porselein gezien? Maar ze had ergens een punt. Hij had zich altijd dodelijk geërgerd aan alles wat Acornstar niet tegen hem had verteld. Dat hij hem niet klaar stoomde op wat er op hem te wachten stond. Als ze een team wilden zijn, al was dat al vanaf moment één tegen elkaar te schreeuwen. Dus hij zette zichzelf weer neer en keek haar strak aan. ‘Dus wat wil je weten, deputy?’ 

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Oh waarom, waarom leek niets tot haar door te dringen? Er leek een echo in haar woorden te hangen. Man, ze leek op Eveningstar. ‘En die zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden! Snap dat dan!’ Zijn stem was nu echt verheven. Als hij in slecht daglicht stond, dan deed zijn hele clan dat. Was dat niet ook met Eveningstar? Hij schetste haar als een schurk, dus dan waren alle ThunderClanners dat direct ook in hun ogen. Bij de sterren hij was moe. En hij had de lugubere zin om iets te wurgen. Hij moest zich inhouden, anders zou dat zijn kersverse deputy zijn. Maar toen ze uiteindelijk haar bek weer opende, stond hij ook met een mond vol tanden. Tallstar? Hij had de beste man al bijna uit zijn herinneringen gewist. Hij had geleefd van probleem naar probleem, en het "Tallstar" probleem leek al lang en breed opgelost te zijn geweest. Dus hij was met stomheid geslagen en keek nadenkend opzij. ‘Ik.. heb geen idee,’ miauwde hij uiteindelijk. Niet het antwoord dat ze wilde, uiteraard. ‘Acornstar en ik hebben vrijwel nooit een goeie samenwerking gehad. Hij vertelde me niets.’ Hij snoof schamper. ‘Ik weet dat hij met Tallstar naar de Moonstone is geweest om zijn levens te halen. Maar dat is het. Maar als ze samenwerkten, leken ze compleet andere doelen te hebben. Waarom zou Tallstar BloodClan naar ShadowClan halen om Acornstar ze vervolgens weer weg te laten jagen? Tallstar heeft een graf voor zichzelf gegraven, dat is het enige wat hij heeft gedaan.’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Ze kwamen echt geen steek verder met elkaar. Ze zaten compleet op een andere golflengte. Nee, een ander universum. En even kreeg hij spijt met waar hij aan begonnen was. Een wilde hond die hij moest muilkorven en aan een ketting moest leggen, dat was wat ze was. Een project die misschien ook buiten zijn capaciteiten lag. Maar Settledstar wilde niet meer op save spelen, zijn hakken in het zand zetten en ja knikken en sorry zeggen. Want dat werkte niet. De enige verdomme universele taal waarin al de clans spraken was geweld. En dat was een taal die Wolfblood vloeiend sprak.
Tallstar lag voor de leider zo ver in het verleden. Een litteken dat allang geheeld was. Iets waar hij niet meer de hersencellen over had om over na te denken. Waarom zou hij daar nog over nadenken. Maar de poes besloot te vertrekken en hij haalde zichtbaar opgelucht adem. Hij wilde ook pitten. Hij wilde verdomme egoïstisch zijn voor een moment en zich opkrullen naast Stormraiser in een bekend nest in de warriors den. Hij wilde geen seconde langer hier blijven. Wolfblood deelde nog mee dat ze boos op hem was en hij rolde zijn ogen. Prima, kook in je sop gaar, zou hem een worst wezen. ‘Prima. Ik zie je morgenochtend direct weer. Hier. En dan zal ik je de fijne kneepjes van het deputy zijn leren.’
En hij liet haar gaan. Hij hield haar niet tegen. Op dit moment was er geen land te bezeilen met hun twee. Hij was net door de zwaarste beproeving van zijn leven gegaan, StarClan te vaak in een te korte tijd gezien. Hij wilde een droomloze slaap. En hij wilde haar kop even niet meer zien.

- Uit..?