The older I get

Natuurlijk wilde hij weten wat er allemaal gebeurd was in de tijd dat hij weggeweest was. Het was tenslotte niet dat hij niet door had dat er dingen verandert leken te zijn. Zelf zou hij ook een aantal dingen te vertellen hebben. Tenslotte had hij twee apprentices warrior gemaakt, maar dat was niet het enige. Hij had ervoor kunnen kiezen om te verzwijgen dat hij nog een leven had, maar Settleddust voorbereiden was een beter idee. De rest van de clan hoefde het niet te weten, maar dan zou het in ieder geval voor een iemand duidelijk zijn dat ze niet hoefden te wachten tot hij terugkwam wanneer hij de volgende keer dood ging. Het was alleen iets dat beter niet bij andere clans bekend zou worden, dus hoe minder het wisten, hoe beter. Voor nu was het nog wachten tot Settleddust er zou zijn.

[Settleddust]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Acornstars terugkomst was hem zwaarder gevallen dan verwacht. Hij had zich ervoor kunnen voorbereiden, iedere stap die hij alleen nam in het spotlicht. Er was veel gebeurd de afgelopen tijd. Problemen die hij had opgelost. Sommige met de clan, maar ook een aantal in eigen initiatief. Maar nu opeens was Acornstar er weer en kon hij weer geroepen worden als een hond. En hij luisterde. Want welke optie had hij? Maar spreken met de oude man was noodzakelijk, hij wist het ook wel. Hij moest op één manier peilen wat er gaande was. Hoe zijn brein op dit moment functioneerde.
De deputy liep de leiders den in. Voor een tijd was deze verlaten geweest. Leeg gemaakt en enkel in hoge uitzondering gebruikt om een gesprek met hem in privacy te voeren. Maar dat had altijd verkeerd gevoeld. ‘Je wilde spreken?’ miauwde hij toen hij binnen kwam. De kater voor hem had er doorleefd uitgezien toch hij terug was gekomen uit de bergen. En dus keek hij de leider in de ogen aan. ‘Was je reis succesvol?’

Hoe hadden de clans gereageerd toen hij niet op de gathering geweest was? Hadden ze iets geprobeerd daardoor? Er was zoveel dat hij Settleddust wilde vragen, maar er waren ook dingen die hij zelf zou moeten zeggen. Settleddust kwam de den binnen en begon meteen met een vraag te stellen. Het was niet raar om kort te vertellen wat er gebeurd was of in ieder geval de dingen die belangrijk waren voor Shadowclan. "Ik wilde het hebben over wat ik gemist heb." En dan vooral de belangrijke dingen ervan. "Maar ik zal zelf wel eerst gaan. De reis was gedeeltelijk succesvol." Tenslotte had hij zijn eigen doel nog niet bereikt en hij hoopte het hier terug bij de clan te kunnen voltooien, maar wie weet zou het hem wel nooit lukken. "Barkingpaw en Littlepaw zijn nu warriors met de namen Barkinghound en Littlenose," Dat was misschien al iets wat Settleddust wist ondertussen, maar toch zei hij het nog een keer. Hij hield het even stil, niet goed wetende hoe het volgende nieuws zou vallen bij de deputy. "Ik heb ook een leven verloren in de bergen." Hij richtte zijn ogen strak op Settleddust. "Wat betekent dat ik op mijn laatste leven zit." Ze zouden er zeker van moeten zijn dat Settleddust er klaar voor zou zijn. Hij had nu oefening gehad in de tijd dat hij weg was geweest, maar elk moment zou het echt kunnen worden, ook al was hij nog niet van plan om snel zijn laatste leven te verliezen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De deputy was hem voor geweest met zijn vraag. En hij antwoordde. Zijn groene ogen gingen onderzoekend over de leider. Wilde geen woordje lichaamstaal missen, analyseerde ieder woord dat uit zijn mond kwam tot in de puntjes. Gedeeltelijk, wat bedoelde hij daarmee? Wat was er fout gegaan? Het nieuws dat Barkinghound en Littlenose warriors waren geworden kon hem daarom ook maar weinig schelen. Hij wilde het slechte nieuws weten. En al snel werd het duidelijk. Hij had een leven verloren, en al voordat hij de woorden uitsprak was hij tot de conclusie gekomen dat hij nu op zijn laatste zat. Settleddust liet zelf weinig los, alleen dat zijn frons dieper werd en hij nadenkend voor zich uit keek. ‘Oké,’ reageerde hij enkel. Eén leven. Eén. Zijn leiderschap dichter en dichterbij. StarClan kon zich voor hem klaarmaken. Eén! Zijn blik ging weer naar Acornstar. ‘Maakt dat je bang?’ Want opeens was hij net zo sterfelijk als ieder ander van hem. Volgende keer kwam hij niet meer terug.

Hij had geen idee wat hij verwachtte qua reactie van Settleddust en of dit wel degene was waarop hij hoopte. Er waren zoveel mogelijke reacties geweest dat dit bijna als te gewoon aan voelde. Vragen of het hem bang maakte. Bang was hij niet echt, hij voelde zich wel kwetsbaar, maar dat gold ook voor ieder ander. Natuurlijk zou het hem voorzichtiger maken dan toen hij nog meer levens had, dat zou hij niet kunnen ontkennen. "Niet bang, wel kwetsbaar." Antwoordde hij dan ook uiteindelijk. "Het is alleen denk ik het beste voor de clan als dit tussen ons blijft voor nu." Hoe minder katten dit wisten, hoe minder de kans was dat het bij een andere clan terecht zou komen en ze dit tegen hun konden gaan gebruiken.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Kwetsbaar. Precies. Settleddust wist niet of het verstandig geweest voor hun beste oude man om te vertellen dat hij op zijn laatste leven zat. Toch was Acornstar geen gevaar voor de clan zoals Newtspark was geweest. Als ze gewoon door konden leven alsof er allemaal niets gebeurd was, dan kon Acornstar de rest van zijn tijd als leider vredig doorbrengen als elder. Hij had er de leeftijd voor. Dus keek hij voorzichtig naar de leider. ‘Misschien is het dan niet erg om een stapje terug te nemen,’ stelde hij kalm voor. ‘De reis heeft je vast uitgeput, Acornstar. Ik heb het hier prima voor elkaar,’ begon hij toen. ‘Je bent niet de jongste meer..’ voegde hij er kalm aan toe, zijn groene ogen stonden verder onleesbaar. Niet dat hij direct hoefde te verkassen naar de elders den, maar ook een stapje terug zou nemen in de patrouilles.

Misschien had hij dit aan moeten zien komen, maar hij had gehoopt dat de deputy dit nooit voor zou stellen. Hij vernauwde zijn ogen bij de woorden die uitgesproken werden. Verwachtte hij nu serieus dat hij alles aan zijn deputy over zou laten, alleen maar omdat de ander nu de smaak te pakken had en hij misschien oud aan het worden was? "Ik hoop dat je niet aan het suggereren bent wat ik denk dat je aan het suggereren bent." Sprak hij dan ook in eerste instantie. "Wil je de andere clans maar meteen direct vertellen dat ik op mijn laatste leven zit?" Hoe kon hij denken dat het goed was voor hem om op dit moment een stap terug te doen? Dat zou juist alleen maar meer opvallen bij de andere clans. Wat had Settleddust gedaan in de tijd dat hij weg was? Dat hij dacht dat hij dit nu kon voorstellen? "Of denken de andere clans al dat je leader bent?" Het zou hem niks meer verbazen als dat het geval was.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Acornstar dook direct de verdediging in, en Settleddust wist dat hij zoiets kon verwachten. Dus bleef hij statig zitten terwijl de leider geen centimeter mee wilde lijken te geven, om vervolgens te vragen of de andere clans al dachten of hij leider was. Dus terwijl kort de spanning op zijn kaak verstrakte. ‘Natuurlijk niet. Ik heb ze alleen verteld dat jij op een missie naar de bergen was. Verder niets.’ En ze hadden heus ook wel gezien dat hij geen leider was. Noemde iedereen hem Settledstar? Was er al een nieuwe deputy aangewezen? Had hij zijn levens gekregen? Nee. Dus hij wist bijzonder kalm te blijven terwijl hij zijn volgende woorden zorgvuldig uitkoos. ‘Ik probeer alleen te zeggen dat katten van jouw leeftijd veelal verhuizen naar de elders den. Het is niet een schande om niet iedere patrouille meer mee te lopen.’ En zijn ogen gingen even over het lijf van de elder heen. ‘En je lijkt beurs. Wat is er eigenlijk gebeurd?’

Hij had nog geen kat van een andere clan gesproken, dus of het de waarheid was wat Settleddust zei wist hij niet. Erover doorgaan was iets dat geen zin zou hebben, maar dit was wel iets waar hij niet van plan was om aan toe te geven. Natuurlijk probeerde Settleddust het nog uit te leggen, maar het was niet alsof hij niet wist dat het om zijn leeftijd ging en dat de meeste katten van zijn leeftijd allang in de elders den lagen. "Je denkt dat ik me ga laten behandelen als een elder?" Misschien had hij toegegeven als hij een normale warrior was geweest, maar hij was de leader, dus hoe kon hij toegeven, terwijl de rest van de clan gewoon zou moeten werken. "Zet me gewoon neer op de normale hoeveelheid patrouilles." Anders zou hij ze desnoods zelf wel joinen. "Het enige waar ik op toegeef is dat ik geen nieuwe apprentice zal nemen." Daar zou Settleddust het mee moeten doen. Natuurlijk kwam de vraag wat er nu eigenlijk gebeurd was, waardoor zijn lichaam in zijn huidige staat was. "Gewoon de gevolgen van het verliezen van een leven." Ook al was dit de eerste keer dat het zolang was blijven hangen. Meestal was het binnen maximaal een paar dagen wel weg. Hij wist alleen niet goed waar het aan te wijten was. Of het aan het feit was dat Starclan ver weg was geweest of dat zijn eigen lichaam gewoon op was.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Het lag echt gevoelig bij hem en Settleddust probeerde zichzelf zo kalm mogelijk te houden, niet de irritatie naar de oppervlakte te laten komen. ‘Nee, Acornstar. Je bent nog altijd een leider, een stapje terug betekent niet de elders den.’ En hij sprak vervolgens koppig dat hij hetzelfde wilde blijven doen als een kat van jongere leeftijd. Settleddust beet op zijn lip en hij schudde kleintjes met zijn kop. Hij kon zich beter weinig tonen dan als een oude, strompelende man aan de grenzen. En toen hij vertelde dat dit de gevolgen waren van een leven verliezen, kantelde Settleddust zijn kop een beetje. Hij legde dus ook niet alle kaarten op tafel. Er zat meer achter. Maar hij hield zich wijselijk stil erover. ‘Je gaat geen patrouilles meer lopen zolang je niet meer hersteld bent. Ga maar naar Peppermint, ze zal je hetzelfde vertellen.’ Hij keek de leider weer recht aan nadat hij zijn toestand had gecheckt. ‘Een check up bij Peppermint zou je üperhaupt geen kwaad doen.’ Hij glimlachte naar de grote kater en strak daarna zijn gezicht weer in een plooi. ‘Verder nog iets?’

Een stapje terug betekende dat hij toe zou geven en dat was iets dat hij niet zou doen. Hoe erg Settleddust ook wilde dat hij geen patrouilles ging doen. Het zou niet moeilijk moeten zijn om een patrol gewoon te joinen, niemand zou hem tegenhouden ging hij vanuit. Al deelde Settleddust hem niet in op patrols, hij was nog steeds de leader. "Denk je echt dat je me tegen kan houden om mee te gaan op patrouilles?" En het zou hem niks verbazen als Peppermint hem hetzelfde zou vertellen. Die twee waren altijd close geweest met elkaar en vooral na wat hij met Newtspark had gedaan, zou het hem niks verbazen dat ze zich tegen hem zouden keren. Over dat gesproken, wat was daarmee gebeurd? "Wat is er met Newtspark gebeurd?" Misschien had hij het recht niet om erover te vragen na haar verbannen te hebben, maar ook hij had oren en het was duidelijk dat er iets gebeurd was terwijl hij weg was.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Bij de sterren, hij klonk als een klein kind, verdomme! Hij haalde zijn schouders toen op. ‘Ik wil alleen maar het beste voor je, Acornstar.’ Hij keek hem indringend aan. ‘En het beste is om tenminste een paar dagen rust te nemen.’ Hij voegde er nog net niet aan toe "omdat je verdomme geen jonge warrior meer bent". Maar goed, als hij zich voor de rest van zijn leven krakkemikkig wilde voelen, moest hij het ook maar helemaal zelf weten. Maar uiteindelijk kwam het hoge woord eruit. Hij kneep kort verward met zijn wenkbrauwen. Hoe kwam hij hier nu weer mee? Maar de deputy herstelde zichzelf en knikte. ‘Newtspark is overleden toen ze beviel van vier gezonde kittens.’ Hij keek eventjes omhoog. ‘Moge StarClan haar pad verlichten.’ En verder bleef het uit zijn hoek stil. Nu zou hij waarschijnlijk wel de lawine krijgen. Maar hij ging geen woord meer zeggen dan absoluut noodzakelijk was.

Hoe graag hij ook nog een keer een opmerking wilde maken dat hij geen rust nodig had. Wist hij maar al te goed dat ze nergens zouden komen ermee. Settleddust kon het proberen, maar hij was toch koppig genoeg om door te gaan. Was hij altijd al geweest, maar nu werkte zijn lichaam niet meer mee zoals vroeger en een paar dagen rust nemen zou niet verkeerd zijn, ook al ging hij dat nu niet meer toegeven. Hij hield Settleddust in de gaten toen hij de vraag over Newtspark stelde. De deputy zou glashard tegen hem kunnen liegen of de waarheid spreken, maar uiteindelijk werd het maar een klein deel van de waarheid. Vier kittens, zijn kleinkittens, dat maakte het allemaal niet beter. Wat had Twistedheart zich in zijn kop gehaald om dit te doen? Maar meer informatie gaf Settleddust hem momenteel niet en hij vernauwde zijn ogen wat. Hij had Newtspark verbannen voor hij wegging en na de leugen die ze had verteld over een prophecy die niet echt was, was het ook alleen maar iets geweest dat ze verdiend had. "Waarom had je haar weer teruggehaald, terwijl je wist dat ze gelogen had over een prophecy?" Of had hij hem niet geloofd toen hij had gezegd wat Newtspark hem verteld had? Wat voor een prophecy ze hem gegeven had om Riverclan aan te vallen? Hoe kon hij een medicine cat terughalen die loog over prophecies?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

En de leider vroeg door. Stapje voor stapje zou hij vast ieder detail willen uitzoeken, maar de deputy zou niet meer geven dan wat hij had. Dus hield hij zijn mond als een smalle streep. ‘Dat wisten we niet. Jij had net zo goed kunnen liegen. Je had een motief.’ Hij haalde zijn schouders op. Het was de waarheid. En op dat moment had hij meer naar Newtspark geneigd. Nu wist hij beter. ‘Newtspark is Shadowclan. Haar familie is Shadowclan. ThunderClan was duidelijk niet haar thuis. De medicine cat die ze heeft opgeleid, heeft haar weggestuurd en Eveningstar probeert er een verhaal van te maken in haar voordeel. Dus ja, toen Newtspark hulp nodig had, heb ik haar dat gegeven.’ Zijn groene ogen sprankelden vuur toen hij zijn leider weer aankeek. Het maakte nu toch allemaal niet meer uit. Newtspark was dood. Met goede reden.

Hij had het kunnen weten, misschien ook niet moeten verwachten dat ze op zijn minst zijn woord geloofd hadden. Hij klemde zijn kaken strak op elkaar en fronste, toen Settleddust toegaf dat ze het niet wisten, dat ze dachten dat hij mogelijk gelogen had. Maar als er een ding was wat hij nooit deed dan was het liegen. Verzwijgen misschien wel, maar liegen, dat was niet iets voor hem. En hij had gehoopt dat ze het allemaal stuk voor stuk zouden weten, maar blijkbaar niet. "Dus je vertrouwde iemand die verbannen was boven je eigen leider?" Hij kon de opmerking niet laten. Hij had meer van zijn deputy verwacht dan dit. Ook al had thunderclan Newtspark weggestuurd, dan had ze mogelijk iets gedaan wat ook niet door de beugel kon daar. "En je dacht niet voor een moment dat Thunderclan der weg had gestuurd omdat ze daar iets gedaan had?" Het beviel hem alsnog niet dat Eveningstar het in haar voordeel probeerde te draaien. Daar zouden ze wat aan moeten doen als dat nog niet opgelost was. "Heb je het opgelost met Eveningstar of moet daar nog steeds wat aan gedaan worden?" Een bezoek brengen aan Thunderclan om te praten met Eveningstar zou hij desnoods doen. Afhankelijk van hoe het opgelost was.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Dat wantrouwen weer. Alles ging om vertrouwen bij de leider, en vooral het tekort eraan. Hij geloofde niemand meer, behalve zichzelf. Settleddust kon vertellen wat hij wilde, maar geen woord zou hij er direct van aannemen. Dus hij haalde enkel zijn schouders op. ‘En Newtspark was mijn medicine cat. Ik geloofde niet één van jullie meer dan de ander.’ Dat was wel een leugen. Hij had Newtspark geloofd, neigde meer naar haar dan zijn leider, die zelf al had bewezen dat hij een losgeslagen kanon was. En toen greens hij om haar opmerking. ‘Ze was weggestuurd en vervolgens bestempeld als spion. Ik denk - nee, ik weet dat Thunderclan hun zaken niet op orde heeft.’ Newtspark had daarmee geholpen, en Eveningstar groef zichzelf enkel steeds dieper in, in zijn mening. Dus toen Acornstar vroeg of het nog met de Thunderclan leidster geregeld moest worden, schudde hij zijn kop. ‘Ze zal voorlopig nog wel wat miauwen, maar ze heeft geen poot om op te staan.’

Hij had niet een van hun meer geloofd? En had haar toch teruggehaald terwijl hij zelf niet aanwezig was. Verwachtte Settleddust nu echt dat hij zijn woorden ging geloven op deze manier? "En toch besloot je om haar terug te nemen precies wanneer ik weg was." Niet eens te wachten tot hij terug zou zijn. "Zegt dat niet genoeg over wie je geloofde?" En alleen al voor het terugnemen van iemand die verbannen was zou hij zijn deputy de clan uit moeten gooien eigenlijk. En hij vroeg het zich bijna af waarom hij het niet deed. Hij zou er alle recht toe hebben, alleen zou het betekenen dat hij weer een nieuwe deputy klaar zou moeten stomen en snel. "Geef me een reden waarom ik je niet zou verbannen hiervoor?" Thunderclan kon dan wel labiel zijn momenteel, maar dat betekende niet dat er niets gebeurd was. Hij zou zelf nog wel zien hoe Eveningstar en Thunderclan ervoor stonden, maar voor nu hield hij zijn blik op Settleddust gericht, afwachtende wat zijn reactie zou zijn.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek de oude man aan en moest zijn best doen om niet hardop te zuchten. Hij was pissig, natuurlijk. Dit was allemaal in lijn van de verwachtingen. Ook toen hij vroeg waarom hij hem niet zou verbannen. Dat was ook in de lijn van zijn verwachtingen. Dus enkel een humorloze snuif kwam uit zijn bek. Settleddust zou een antwoord hierop moeten hebben. Dit was het worst-case scenario waar hij zich op had voorbereid. ‘Omdat dan je laatste strohalmen aan respect en geloofwaardigheid verdwijnen.’ Settleddust kwam niet overeind. Toonde zichzelf niet dreigend, maar de toon van zijn stem was lager geworden en de glans in zijn ogen duisterder. ‘Ik zou niet vertrekken. Dit is mijn clan. Ik bescherm ze en ik geef om ze. Zonder mij heb je geen verdediging tegen ThunderClan of RiverClan.’ Zijn ogen stonden onlosmakelijk op Acornstar. ‘Ik heb niet stilgezeten, weet je? Ik heb Crystalstar op de gathering laten vertellen dat de oorlog haar schuld was. Ik heb ervoor gezorgd dat Blazestar ons verkiest boven RiverClan. En ik heb ervoor gezorgd dat Eveningstar twee keer moet nadenken voordat ze onze clan wat aan wil doen.’ Dus uitdagend keek hij de oude man aan. ‘Je hebt mij nodig. Daarom kan je me niet verbannen.’

Hij wist dat het misschien niet verstandig was om te doen waar hij net mee gedreigd had, ongeacht de reden waar Settleddust mee zou komen. Maar afhankelijk van de reactie van de deputy, zou hij geen andere keuze hebben. Niet na wat hij blijkbaar allemaal had gedaan toen hij weg was. Hij klemde zijn kaken voor nu stijf op elkaar, zijn best doende om geen reactie te geven of te laten zien, terwijl Settleddust sprak. Zonder hem had hij geen verdediging tegen Riverclan of Thunderclan? Als die clans wisten wat het beste voor hun was, dan zouden ze niet eens wat proberen. Toch, Settleddust zei het allemaal wel zo mooi, maar wat hij precies had gedaan hield hij voor zich. ”Hoe wil je dat ik je geloof zonder dat je uitleg geeft hoe je het gedaan hebt?” Want als hij nu zou komen met het feit dat de praktijk het wel zou leren, dan had hij het tegen de verkeerde. Hij was de leader en dat betekende dat hij moest weten wat er gaande was in zijn clan en ook tussen zijn clan en andere clans. Settleddust zou er verstandig aan doen om hem dat niet te onthouden.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Nu kwamen de haren op zijn nek overeind toen hij weer over wantrouwen begon te praten. Deze kat. Deze, oude, verdroogde... Hij boorde zijn nagels in de grond en wierp een moordende blik op zijn leider. ‘Dan niet, Acornstar! Ik antwoord al je vragen naar waarheid. Ik heb niets anders gedaan dan gesloofd voor deze clan. Ik hoef me niet meer te verantwoorden voor jou.’ Settleddust zijn stem was nu verheven. Hij kon uitleggen hoe Crystalstar een geweten had gegroeid, dat ze haarzelf had opgegeven in ruil voor zijn vergiffenis. Dat Blazestar moeilijk was op alle fronten, maar ook hij slim genoeg was om uit te kijken voor RiverClan. Hij kon alles vertellen wat hij wist over Eveningstar, maar dan zou hij direct weer in het harnas springen. ‘Jij spreekt over eerlijkheid terwijl je zelf alles voor je houdt. Je wilt niet vertellen hoe je je leven hebt verloren noch wat je bedoelingen in de bergen waren. En zeg niet dat het uit de goedheid van je hart was. Iedereen kon zien dat het waanzin was om je clan achter te laten voor dat.’ De deputy kwam overeind, een zure blik stond op zijn gezicht en een rimpel was ontstaan op zijn neus. ‘Je kan mij en je hele clan wantrouwen voor de rest van je leven, doe wat je gelukkig maakt. Maar ik heb iets in ShadowClan wat jij manen geleden hebt verloren: Hun respect en vertrouwen.’ De oude pruim kon daar maar even lang en hard over nadenken.