WANT

Haar woorden waren vast troostend bedoelt, maar het stak toch in zijn hart. Hij schudde zijn kop en slikte de brok in zijn keel weg toen ze tegen hem aan leunde. Het voelde zo echt op het moment. 'Misschien wil ik wel niemand anders..' fluisterde hij in de vacht van haar nek. Het verwarde hem. Wilde hij wel niemand anders? Had hij dat wel kunnen zeggen? Ze waren nog zo jong... 'Maar je hebt gelijk... We kunnen niet door.' Er zou alleen maar meer problemen mee komen als ze iets zouden doen, wat dan ook. Het was de beste keuze, toch? Stoppen nu het nog kan? Hij wilde haar immers ook geen hoop geven. Ze moest ook focussen op haar rang... Nee, dit was het beste wat ze konden doen, hoe Foxdung het ook was. Voor haar. De kater keek haar verdrietig aan en kwam langzaam van haar af. Hoe graag hij haar ook alle liefde wilde geven die hij in zich had, het kon niet, het mocht niet.

Ja, dit-dit was echt het beste. Voor hun beide, maar dan vooral voor haar. Ze zal er wel overheen komen, natuurlijk wel. Brackenfire was leuk, dit hele gebeuren was leuk. Maar het was niet alsof ze echt gevoelens voor hem had. Nee, natuurlijk niet. De poes slikte toen ze de kater, eindelijk van haar af voelde te gaan. Het was alsof ze weer volledig kon ademen, alsof de handen die haar strot vast hielden eindelijk los lieten. De kattin stond- of probeerde- ook gelijk op te staan. Maar haar lichaam voelde zwaar aan en haar hoofd was duizelig. "Het spijt me," mompelde ze zachtjes. Het was een moeilijke situatie, dat kon hij wel zien toch? Hun, ha ze kon het eigenlijk niet eens echt "liefde" noemen was nog zo, jong en klein. Dat ze haar rang daar echt niet voor op kon geven. En als ze het wilde laten uitbloemen tot iets groters dan moesten ze echt wel wat meer doen dat een beetje flikflooien in het geheim. Maar als iemand daar ooit achter zou komen dan- of nog erger als Starclan het zou zien en hun zagen alles dan zou ze zeker gestraft worden. En het laatste war de grijze kattin wilde was haar goede stand bij hun voorouders kwijtraken. "Maar even goede vrienden toch?" Ja, vrienden. Niks meer en niks minder. Zoals het hoorde te zijn, hij kon beter met iemand anders gaan. Iemand die vrij was- dat zou ze echt niet erg vinden. Nee want ze hadden niks samen om mee te beginnen. Haha, ị̸̬̱̎k̵̫̊ ̶̢̰̊̎͝z̴̨̳̭͇͛w̵̮̹̣͕̓ĕ̸̯͝e̷͔͉̪̪̍́̉͠r̵͚̠̀ ̸͖͕͚̦͌̏ǐ̸̗̟̆͗̿k̵͓̤̹͛́͘ ̸̨̛̓d̶̩̊͗̔̚ö̵̻e̴̤͇̤͕̎͑̽̐ ̸̥̓̌̆̓j̷̨̭̍ê̷̺̎͐͝ͅ ̷̣͌̍͘͝ẉ̶̨̼̈́̓͆͝ą̵̖͍̐̈́͂ť̷̜̂͊ ̶̨̣͑̌͜͝ͅã̵̞̳͓̟̈̊ǟ̷͈̥̍͘͜ņ̷̈͐̃̀ ̵͍͎̫͊́͊̃ͅḋ̷̢̰̮̗͠a̴̫̮̍̔̕͜͠ņ̵̟̺̒,̴̪͍̦̹̋̋̈́ ̴̧̛͙̯̮͛̓̈j̴̭͍͗i̵͍̔̿͋j̵̥͈̺̄ ̷̧̖̜̝̅̀͌ê̸͎̹̓͂̎ṉ̵̛͒ ̷̘̹̒j̸̜͎̰̃̀͛ē̶̢̛̎̍ ̴̛̏̽̐ͅn̶̤̤͂̾̑̽î̸̟̩͊̒͜e̸̞̐̚ù̶̡̱͒͜w̴͎̬͉̮̽̐͘ê̷͈̫̽̆ ̸̨̼̭̒̏̿̅m̴͔̲̓̋e̸̦̋̀͒̚i̸̲̞̓̍̃̔͜s̴͔̭̔͌̌̌j̸̤͓̭̽͗̆͝ę̸̫̱́͐-̶̍͆̓ͅ ̴͉̑̊̓͠d̷͉͚͕͖̆̄e̶̡̥͠ñ̶̥̺k̷͖͆̓̃͜ ̶̭̲̖̹͛̾̀͊j̵̱̣͎̠̀̆̊̋ẽ̴̞̭̮͊ ̵͓͌̂͒̆ḑ̴͆̕͝ằ̷͓̽ț̶̂ ̵̨̥́̉͝j̴͕͊̊͂̃ḙ̸̟̞̠̈́̊ ̷͚̆͠m̸̖̽̀i̵̖͆͑̀j̶̳͝͝ͅ ̸̧̡̛̹͓͒̑̕ẑ̴̧̳̫̣o̶̢͕̼̩̔̓̈m̵̖̳̈́̑ȁ̵̡̤̑̚a̶̭̱̬̅̂͊͜͝r̴͔̆ ̶͕̙̦̓̽͒a̷̼̺̥̅̈̈́͊ȁ̵͍̼̯̲̿͝n̶͙̮̺͕̈̓͗̄ ̴̡̜̣̪̇̒d̸͉̲̂͐̏ë̶̖́̽͗ ̸͓̼͖́k̶̝͖͙̋͑ǎ̸͇̖͙͓́́n̶̙̤̆̊̈́͘ẗ̶̨̪̎̕ ̴̯̰̜͋͋͜k̷̟̰̲͇̓̾̂a̸̯̞̩͍̓n̵̦͑͝ ̴̹͇̗̺̓͛̓̇s̵̡̡̬͠c̵͎͌̒͊ḣ̵͒̃͜͝u̷̬͇͗̈ḯ̵̼̲̥̳̃͠v̵̤̲̈́̍̇é̴̢́̍n̸̞̑?̵̦̂́̋̀ ̶̜́͠D̷͖̳̣̾́̂̌ệ̷̛̗̫̠̒͋ṇ̶͈̬̗̍͂͌k̸̖̲̱͝ ̸͔̩̙́̊̄͝ń̶̰̯̥̀͘õ̴̧̬̠͛͝g̴̘̟̱͊͐ ̵̳̘͝ẻ̸̟̲e̸̝̬̞͝n̸̨̖̊̎̀̑ ̵̧̙͆̅̃ķ̴̛͍ę̸̱̳̺̂̈́̑͘e̵̛̳̎̍ř̴̠͖̱̕.̵̤̼̕ ̴̥̳̑͌̀J̴̞̮̖̜̔̇͛̑ę̸̩̱̊͘ ̶̛͕͊͜b̶̗̣͚͎̉̑ḙ̴̈́̓n̴͍̹̮̒͌ť̶̹̺ ̶̭͙̌̕͝v̴̰͉̲͌a̸̬̣̐͐̀̏ͅn̸̰̏͛̂ ̴̣̹̪̓ͅm̶̼͈̥̪͐͑i̶̭̦̻͘j̷̣͖͔͇͌̊ ̷̛̦̺͓͊n̸͕̜͝u̸̝͋̒.̶̛͎̝̈̒̕

Hij keek haar aan, zag dat ze het ook moeilijk vond. Het was een lastige keuze. Maar het was de beste. Dat kon ze ook wel in zien, toch? Hij schudde zijn kop bij haar woorden. 'Nee, Mouse.. Het spijt mij,' miauwde hij met een zucht. Hij had zover laten komen, hij was degene die zo ver gegaan was. Het was zijn schuld. En ondanks dat hij nu afstand van haar gedaan had, wilde hij toch niet bij haar weg. De leuke ontmoeting had een bitter nasmaakje achter gelaten, en dat haatte hij. Maar had hij spijt? Hij wist het niet. Misschien? Moest hij spijt hebben? Het had toch wel goed gevoeld. 'Maar even goede vrienden toch?' Hij keek haar aan en glimlachte. 'Ja, natuurlijk Mouse,' knikte hij. Vrienden zouden ze zeker blijven, daar was geen twijfel over mogelijk. Er moest gewoon.. Niks meer tussen hen gebeuren, wat dat betreft. 'Ik zal je nog steeds komen redden. Of je vrienden verslaan,' miauwde hij met een grijnsje, hopend om het gesprek weer wat luchtiger te maken.

Ze lachte toen hij sprak, toen hij op haar eerdere woorden reageerde. Maar wat hij zei; de inhoud ervan kwam niet eens binnen bij de poes. Net als de manier waarop hij ze gezegd had, eerst zag ze hem moeilijk kijken. Zuchtten en met zijn kop schudde. Mousepaw bleef hem dom aanstaren; als een hert in koplampen, met haar eigen geforceerde glimlach. Ze zag hem toen knikken, en uiteindelijk was die speelse grijns die zo goed zijn gelaat versierde weer opspelen. De medicine cat apprentice had niet eens door dat ze haar nagels in de grond geboord had. Maar haar wapens waren helemaal in de aarde geworteld. "En ik beloof niet jaloers te zijn als je een ander hebt." Stootte ze toen uit. E̶͕̭̮͂̏ė̵̛̟͜n̷̗̰̹̠̜̝̩͆̃̈̀͝ ̴̬̜͕̩̣̈́l̴̤͚̾͜é̸̛̙ǘ̷̧̬͇̳͖͕̊͠ͅg̴̡̬͍̩͓͊́̀͝ȩ̶̛̄̀̆͂͝n̷̛̩̲̗̥̘̙̊͘͠,̶̢͉͇̥̖̬͚̄̓͘ ̸̳̮̓̆̅͝ͅi̶̹̟̭͐̀͘k̵̨̞̠͈̗̋̉͘ ̵̞̱̈́̋͒̈ͅk̷͖͔̈́̈́̐̃̔͐a̵̛̱͗̎͒̔n̶͖̜̈́͛́͝ ̴͚̗̱̀j̸̘͕̲̼̤̗̑̈͋ǫ̵̢̰̖̲̙̐̄͜͝u̷̯͕͋̄͋w̸̢̰̟̮̏͂͂̀̒͜ ̵̝̳̏̐͑̀̚͝͝m̷͕̪̝͋̆͂̏͑̈e̵͔̳̦̭͒̅̒̚t̶̢̨̙̟̬̺̒̈́̔̓͐̚ ̴̢̨̼̼̙̞͎͌̃͝e̶͙̳̜͑̅e̸͙̮̾͐̚n̸͓̘̥̐̊ ̵̡̧̹͍͈̻͌å̵̪̘͙̗̂͜͜n̶͕͇̤̪̑ḋ̸̡̧͙̫̞̖̥͗͆̀̂̎̕ȩ̷̞͓͚́̈́͗͠r̵̡̠̙͈̰͉̾̅̽̒͘ ̸̧̨́̈̀̔͘n̵͈̪̓̕ĭ̷̗̞͍̗͚͓͒̌̽̑͒͜e̵̡̢͙͎͖̳̾̑ẗ̶̤̙́́̇ ̵̘̪̤̼̐̈́v̸̨̨͇̫͐̉̕è̶̠͉͚̮̏̒̒̅͆͜͠ȓ̵̨̘̪͇͓͔͆́͝k̶̨̰͔̀́̿r̴̙͔̈́̾̈́͒̕o̵͙̿̐̽ͅp̶̻̹̰̆̈̅̒͜͝ṕ̶̜͈̻̲̙̍͌ȩ̴̡͖͍̱̭͕͛̃͊̓̽̈̕ṇ̶̛.̷̢̰̠̝̠̙͓̕ ̶̧̡̮̪̘͎̫͂̔̐̋̕A̷̢̨̬̻̍̌͠l̴̢̢̘͗̔̄s̶̢̊̔͝ ̴̪̬̝͇̯̽̌i̵̧̖̟̳͎̣͜͠k̶̠̥͚̬͖̺̹͋̓͐ ̶̬͗̌j̷͓̠̬͔̲̣̊̕̚e̷̛̫̿̇́͒̚͝ ̴̨̖͙̀̊̓͝͠ͅń̷̯̐í̸̡̳͇͕͇̉͒̓̎̕ḛ̷̡̙̘̺̀́t̴̝͇͛͂͛͆̽ ̸̡͔́̋́̕m̴̪̼̜̮͐ͅȃ̶̘̿ģ̵̛͉̼̠͇̦͙̈́̃͛̂͋̋ ̵͖̭͇̯̑̍̈̀͂̎̾h̵̡̫̭̳̲̥̄͝ę̶͕̪̞̻͕̫̃̃̒͝b̴̢̰̩̻́͑̑̏̄̒͘ͅb̶̲̬̼̺͚͇̖̍̒e̴̛͉͈̗̠̞̘͋̓̈n̷̥͍͇̫̤͍̈́͆̓͌͑͠ͅ,̶͙̣̩͓̭͆̐̚ ̷̨̡̯̱͇̝̏̆̊̓̑d̷̪̏͆́̔̃̈́a̸̛̯̪̜̹̽̀͗̐̉͗n̷̪͇̋̔͋̍̓̀͜͝ ̶̨̰͓͐͋̓̐͝m̷̙͓̲̯͖̻͊̈͆̆a̷̡̛͔͉͊͂͌͜g̵̫̃̔̎͘͝͠ ̶̣̐̈̕n̸̨̹̥̲̙̉͆̉̿i̴̢̢͎̤̦͂́e̶̟̣̻̭̍̓͑͘͠ṁ̵̡̹̥͍̭̖̒͂à̴̫̤͓̥͑n̶͙͎̦̆̓͋̌͑̈͝d̷̨̠́͗́̕̚ ̸̭̪̥̞̽̾̓̅̿̚j̸̡̛͎̜̰̑̉̊̐͘ě̶̖̬̟̯̯͚̟ ̸̗̺̿͝ḧ̴̹́̚ẹ̸̹̬͇̎b̵̨͚̜̈́͛͂͊̾̚b̷̪͒̓̈́́̈͝ê̵͙͍͊̚ņ̴͚͉͎͖̝͖̚.̷̘̙͕̙͍͐̈͆̂̔͘͝ Mousepaw trok aan haar oor terwijl ze haar kop van hem wegdraaide. "Kom, laten we terug naar het kamp gaan." Stelde ze toen voor. Ze waren al een tijdje weg, en ze wilde haar absentie liever niet aan Shrimpnose verklaren. Ze signaleerde met haar hoofd dat de bruine kater naast haar moest gaan staan. Zodat ze samen konden lopen, zij aan zij. Z̶̛̛̩̻̒̀̕̚͠ơ̴̲͔̤͕̖͇͓͒̃a̸̢͇͉̮̗͐̽̾͛͝ļ̶̛̯̿͘s̶̛̥͊͑̅͛͗̈́ ̶̞̞̏͌̅͜h̷͕̹͓͂̓̎͐̽̎͝ĕ̸̛̬͙̺̭̔͐ṯ̸͉͑́̓̔̓̑͠ ̴̟̎̔̆ĥ̴̳̺̰̊͜o̴͕̱͈̙̭̾o̴̻̥̽̊r̵̛̦̯͈̪̹̉͒̀̂̓d̴̪͊͗̾ę̴̠͑̌̾̎̀͝,̶̢̛̫̗̪͔͂̌̔̄̈́ ̴̭̹̙̣̩͎́̊͠j̷̧̢͚̰͉͔̇̒̾̌ẹ̷̘̫̅͑̉̕͝ ̴̣̤̟̥͛́̎̋̒ḇ̷̡͌̃̄̇̕e̶̜̲͂̾͂̕n̸̛͎̭͈̗̍͛͘͜t̵̡͕̦͕͇͒̊̑̚͜ ̸̭͚̲̆̈͌͒̋̑ń̸̟̊̔u̵̢̖̱̞̦̞̿͂̀͘ ̵̻͗̕v̶̲̙͈̺̱̑ă̸̢͕̥̹̗͎͋n̵͔̤̠̗̆͂͌́̔ ̵̼̖͑̾m̸̤̂͒̏̾̈́͘i̵̙͕̝͓̰͈͋j̵̨͈̼̮̘̻̈́̾͒̐͝.̵̤̦̙̰̜̼̖̋̈̒͌͆̚͝ ̷̦̹̞̂͒̓̄Ö̷͉̱̻͓͈̳͕̾̀f̵̻̠̌͂̂͌̕͝ ̷͈̯̺͕̈́̈̀̈̓j̸̗͎̦̄ȅ̴̻̫̌̈́̈́͊ ̵̰͓͉̹̗̓̀̂̆h̷̟̉e̶̮͗͆̀̊͛͑͘t̸̡̝̎̽͝ͅ ̸̼̏̈́̈́͂̕̚ṅ̴̨̖̮̫͔͗̍̈́̏̕ǫ̴̛̛̰̳͊̅̍̎͒ǔ̴̡̖̦͇̗̱̃́͘͝ ̶̜̜̜͍̅͒̄͐͜w̸̧͕̦̝̟͍͕͑̉͒͆̆̃i̶̢͇̝͒̒̀̈́͂͛͜l̵̨͈̫̄́̃̐͋̃t̴̡̞̝͚̘͛͋͛͜ ̷̱̱̯̤̣̍ơ̸͍͇͖͗͊̓f̶̪̰̳̹̜̼̏̀̎̕͜ ̸͎͕̩̈̈ͅń̷̗̓̄ì̵̢̨̖̊͠ë̸̟͕̣̮́͜͝t̵̟͍̼̼̦͈̓̃̈̃͐̈͘.̴͓̩͕͚̝͆͆̏̂́̓͘ ̶̢̮̼͋̏́Í̴͖̲̳̘̀ḱ̶̖̫͗̈́ ̶̹͔̣̜̽̿̿k̴̨̨̜̪̫̗̾͆a̵̪̞̯̹̾̓̎̍̏͝ͅǹ̵̛̜̞̯ͅ ̶̖̣̓̓͘m̸͇̰̗͙̝̈́̀͝ì̷̹̺͉̝̳͖s̴̛͇̯̏͌̽̋̑̀ś̴̹̲̈̈̃͠͠c̵̞̥̲̖̐ȟ̶̤̭̯̯͆̋͐͘i̸̝͉̓͌̑̐̕͠͠e̷͚͂̐͝n̵͓̾͂̐̈́̈́ ̸̧̻͉̥̳̩̓̉ͅṉ̷̤̓̊̃̈̒i̵̧̫̠̣̠͖̪̎̑̋͆̉é̶̪̫̣͊͂̾͌ͅt̶͙̮̠̃̿͜͜ ̶͇̘̬̤̻̮̋͠m̴͎̭̲̮̯͘é̶̡̠̊t̴̰͙̞̫̀ ̸̲̗̹̱̹̪̭͐̀̈̕͝j̸̩̺̹͂ȩ̷̣̣̃͝ ̷̨̝̈͛z̸̛̲̎͂͑͆ȋ̷͔͈̟͙̿̈̎j̷̡̝̮̱͋͛̊̏̒̚ņ̵͕̅̉̔,̵̛̮̜̈́͗͒̑̑͐ ̵̣̻̤̽̿̃̃͜m̴̰̺̏̈́̄͛a̷̡̳͆̈́̑̽̍a̶̞̻̓̐̀̉͗̿͝r̷͈̓̚ ̵͙͔̉͑̒̑̉͠į̵̜̓̍̈̌͒̚k̸̛̪̘̪̆͋͊ ̵̛̗́͗̓̓͜ḳ̶̼͍̲͊͛͂̇̇̉ǎ̶̟̖͔͓̞̊͑̽̽n̷͔̰̼̟̑ ̵̢̧͇̻̺̦͐͘o̷̭̹͊ͅo̵̬̳͌͐̏k̴̞̱̊͋̆̍͐̔̆ ̵͉͕͇̣͍̅͌́̄̃͝ņ̵̹̠̙͈͚͗͑̀͆͝͝i̶̥͕̥͎̭̾̋̒̔è̵͚̝̱͜t̶̡̎ ̸̦͆͆̓̉̈̌͗z̴͎̝͔͎͉͙̤͂ō̵̧̠̫̉̓͋͘͘n̶̞͕̦͔͔͑͒͑̆̑͋̚d̴̘͚͓̤̹̟̤̆͛̇̾e̸͚̩̻̹̦̓̔̍̄͆͗ȑ̴͚̙̫͖̙ ̴̮̪̈̃j̸̝͉̋̔̉͂̓̅͘ͅe̶͔̬̞͗̔̍́͝.̸̡̛̛̗̣͚͔̙̓̋̄̌ ̷̭͚̐̈́J̸̛͈͔̣̀ë̶̟́̒̔̈͒ ̸̱̝́̑̅ḅ̵̑̎͗e̶̤̣̩͈̙͌ń̶͚̖͚̫̥̪́̊̏́͝t̷̘͇̯̋̎ ̷͇̹̹̀͌̏̊̕v̷̜̼͖͂a̸̰͎͚̤̟͇͐̇̾̀͋͝n̴̛͓̹̲̹̞͇͇͗̈̿̌ ̵͈̪̟̹̮̈̔̕͝m̸̨͉͙̙̙̭͓͌̾i̷̭͇̮̭̰̚ͅj̴̛̭̬̮̊͆̾̓ ̴̨͓̫͗̇ǹ̴̜̀̾̀̉͝ù̵̧̩̠̈́̀̑ͅ ̵̲̲͓̇̒B̸̥̝̒̌̌̏̉r̵̀͝ͅā̴̫́̔͠c̷̯̀k̸̨̗̺̲̊è̵̛̘̰̒̏͘̕͘ň̴̫̬̯̣̱̺̜͗f̶̧̩̲̆͒ì̷̲̝̤͔̩ŕ̵̡̤͎͖̮͇̓e̸͓̘͒̓̑̀̾͛̊,̵̧̡̥͇̰͎̌̔͘ ̸͍̫͇̤̯̫̀́e̵̝͚̚n̸͖̫̾̿͘ ̷̼͙́̌̉̅͐i̸̠̭͠k̴̙̦̩͓̟͆ ̵̪͎͇̞̙̎l̵̡̩̰͔̞̮̬̉͂̂̈́͘à̸̯͙̭͕̻̖̀̄̊̑͝a̴̡̱̟̞͇͘ṱ̵̢̜̳̊̈́̓̆͝ ̴̣̬͋j̶̮̬̪̫̈́͗̈́͂͑̃e̷̺̞̥̫͎̾̔ ̶͕̻̼̜̺̰̘̾̚n̵̘̳̘̊̊́ǫ̶͕͖͉͒͂̔́͘̚̕ǫ̵̧̗̘͛̏͛i̷̡͇̱̜̱͓̼͗̚t̸̡̼͒̏̌́̔ ̵̧͖͈̞̠̻̌̍̅͆̇m̷̡̝̄̀̿͌͜ȇ̶̬͍̦͇̽̒ȩ̷̳̹̈́r̴̬̙͕͍̮͙̅̾̈ͅ ̵̟̹̻̺͉͂̎͑̅̈͠l̶̖͕̹̰̪͂̒͠͠o̷̡͚̥̦͎̫͛̀̑͝͠ş̶̮̲͖͚͔̑̇̔̀̂̀.̵̧̡͚͍͎͖̀͆̇͜

[Mouse topic uit]

Ze beloofde niet jaloers te zijn als hij een ander zou vinden. Bracken keek haar lachend aan, zijn kop schuddend. Hij ving het op als grap, want.. Nou ja, Mousepaw stond nu best wel bovenaan, zeg maar. Sure, hij had andere vrienden, maar Mousepaw... Als hij naar haar keek kreeg hij wel een beetje kriebels hoor. Ze hadden zo'n leuke tijd samen, maar helaas mocht het niet. Hij knikte op haar woorden en ging naast haar lopen, terug naar het kamp. Alsof er niets was gebeurd. Bracken wist niet of hij het lastig ging vinden of niet, want het stiekeme gedoe vond hij eigenlijk ook wel leuk. Maar hij wilde Mousepaw ook niet in gevaar brengen, met haar positie als Medicine Cat. Hij zuchtte en besloot er voorlopig maar niet over na te denken. Hij ging wel zien wat er zou komen, en als Mousepaw daarbij hoorde dan nam hij dat met beiden poten aan.

[topic uit]