Chainmail [training 1]

Morgen. Dat had Lilypool gezegd. Hoe laat? Daar had Copperpaw geen idee van. Echter was hij als de dood om zijn mentor nu al teleur te stellen, dus nog voordat de zon opkwam zat de jonge apprentice bij de kampuitgang, met de kampwacht als enige gezelschap. Hij had nog niet eens gegeten, maar zat netjes rechtop in de kou op Lilypool te wachten. Gisteren hadden hij en Ravenpaw samen hun nesten in het apprentice den gemaakt. Hij had niet fantastisch geslapen, zeker niet omdat hij zichzelf geforceerd had om zo vroeg mogelijk wakker te worden voor zijn eerste training. Een koude rilling ging door Copperpaw heen, terwijl hij wachtte, en wachtte, niet wetend dat Lilypool waarschijnlijk niet zó vroeg bedoeld had.

Het was toch weer heel anders om in de warriors den te slapen dan in nursery. Waar het nest in de nursery krap geworden was met de tijd, was dat in de warriors den wel anders. Ze had weer een nest voor haar alleen, maar echt comfortabel was het niet geweest. Uiteindelijk had ze wel wat slaap weten te vatten en was het rond zonsopgang dat ze wakker was geworden. Ze wilde koers zetten naar de apprentice den om haar apprentice wakker te maken, maar op dat moment viel haar blik op de kampuitgang, waar ze haar apprentice zag zitten. Hoelang was hij al aan het wachten? Misschien had ze specifieker moeten zijn in wanneer ze erop uit zouden gaan. Ze keek dan ook ietwat schuldig toen ze aankwam bij Copperpaw. "Heb je lang moeten wachten?" Ze was niet eens meer gewend om zo vroeg uit de veren te zijn, anders had ze misschien nog wel eerder opgestaan en dit eerder opgemerkt. "Klaar om te gaan?" Er zou waarschijnlijk niet veel meer om te eten liggen op de prooistapel, dus ze zouden onderweg eventueel wel kunnen kijken of ze wat konden vinden voor deze keer. Ze zouden tenslotte het territorium gaan verkennen en niet specifiek gaan jagen.

De tipjes van zijn oren waren gevoelloos tegen de tijd dat zijn mentor eindelijk op kwam dagen. Copperpaw's gezicht vertoonde nog steeds dezelfde neutrale blik als toen hij hier ging zitten, alsof het hem allemaal niet deerde. Hij knikte nonchalant op haar vraag, terwijl er nog een rilling door zijn kleine lichaam ging. "Ja.. maar het is niet erg." Misschien was het wel een test geweest, om te zien of hij zou luisteren. De oranje-gevlekte apprentice keek kort om zich heen. Er waren nog geen anderen geroepen om te trainen. Ach ja, misschien was Lilypool gewoon bijzonder hard. Copperpaw knikte op haar tweede vraag en stond op. Toen pas merkte hij hoe stijf al zijn spieren waren geworden, hij zou goed door moeten lopen om ze weer warm te krijgen.

Waarom was ze niet specifieker geweest over wanneer ze zouden vertrekken? Ze wist zelf ook maar al te goed dat de meeste apprentices bleven slapen tot hun mentor hun kwam halen, maar Copperpaw was duidelijk anders. Ze had nu bijna gewild dat ze eerder opgestaan was, zodat de jonge kater niet zolang had moeten wachten, maar ze kon het nu niet echt meer terugdraaien. Ze verliet het kamp dan ook door de uitgang en keek een keer over haar schouder om te zien of Copperpaw volgde. Ze hoopte dat hij niet te stijf was van het wachten en anders liepen ze het er hopelijk uit. Ze was van plan om als eerste naar de rivier te gaan, dan zouden ze meteen de grens met Thunderclan kunnen bezoeken en misschien zouden ze onderweg met geluk nog wat kunnen vinden om te vangen. "We gaan als eerste richting de rivier." Sprak ze dan ook. De rivier zou voor het grootste deel dichtgevroren zijn wist ze, dus vissen zou het hem niet worden.

Toen pas besefte hij dat hij honger had, en dat zijn mentor niet gestopt was om wat te eten voordat ze aan hun eerste training begonnen. Ze was dus écht hard, besloot hij maar. Copperpaw liep wat stilletjes achter de oranje-witte kattin aan, en liet zijn ogen het werk doen in plaats van zijn tong. Dit deel van het territorium had hij al heel vaak gezien vanuit het kamp, maar er echt lopen was een heel ander verhaal. Het was prachtig! Maar het meest overweldigende waren de vele geuren, die zich in zijn geest mengden tot één herkenbaar patroon: de geur die Riverclan katten droegen. Hij knikte, ietwat afwezig, nu hij afgeleid werd door zoveel moois, maar dwong zichzelf zo snel mogelijk om weer op te letten. "Ja, ja Lilypool." Mauwde hij braafjes, hopend dat dat haar goed zo stemmen.

Ze moest toegeven dat ze ondertussen ook begon te merken dat ze niks in de ochtend gegeten had. Maar dat was iets dat ze afschoof op het feit dat ze nog gewend was om eten te krijgen als queen. Nu ze weer warrior was zou ze als een van de laatste te eten krijgen en soms zelfs niks als er niet genoeg was en dat wist ze ook maar al te goed. "Kan je al wat geuren onderscheiden? Misschien door wat je wel eens van de prooistapel geroken hebt?" Zelf begon ze ondertussen ook de geuren te testen om te zien of er misschien iets tussen zat dat ze zouden kunnen eten.

Bewonderend keek Copperpaw rond, en bijna vergat hij antwoord te geven op wat Lilypool zei. Hij hoorde haar wel, maar het leek van heel ver te komen, zo gebiologeerd was hij met de wereld buiten het kamp. ”Ehh, ja! Ja.. Ik ruik.. duif, volgens mij.”  Mauwde de gevlekte kater onzeker, terwijl hij om zich heen keek, om te zien of er ergens echt een dikke grijze vogel te zien was. Oh nee, moest hij nu meteen al gaan jagen? Maar dat kon hij nog helemaal niet!

Als het hem niet lukte dan was dat niet erg, dan zouden ze gewoon stap voor stap de geuren leren herkennen. Het antwoord dat uiteindelijk van de apprentice kwam was een die duidelijk niet zeker was en ze liet een kleine glimlach zien. Ze kon zelf geen duif ruiken, maar wel een muis niet al te ver weg. Ze was beter in vissen dan in prooi vangen op het land, maar met de rivier voor het grootste deel bevroren hadden ze niet echt een andere keuze. "Goed geprobeerd, maar het enige dat ik op het moment ruik is een muis." Begon ze rustig. "Kan je de geur herkennen?" Anders zouden ze wat dichterbij moeten gaan. Ondertussen liet ze haar eigen ogen de omgeving afscannen of ze een teken van de muis kon zien.

De fout deed hem geïrriteerd fronsen, en hij schudde zijn kop. In het kamp maakte hij nooit fouten met geuren of gezichten. Hij sloot zijn ogen en ademde diep in, om te kalmeren, en te proberen om de muis op te merken. Ja! "Ik.. ik denk het." Mauwde hij, en irriteerde zichzelf aan zijn eigen wijfelende stem. "Ja, ik ruik de muis." Knikte hij, wat resoluter. "Moet ik hem proberen te vangen?" Stelde hij voor, proberend zichzelf een beetje te redden in de ogen van zijn mentor.

Ze gaf hem de tijd, wetende dat het niet makkelijk kon zijn de eerste keer. De geur van prooi dat levend was, was toch iets anders dan wanneer deze op de prooistapel lag. Ze knikte dan ook goedkeurend toen Copperpaw het leek te hebben. Ze keek alleen wat bedenkelijk toen hij vroeg of hij de muis meteen moest vangen. Het was een goed moment om hem te leren hoe hij een muis kon vangen, maar de kans dat het goed ging was de vraag. ”Laat me eerst je sluiphouding zien.” Sprak ze dan ook. Dan kon ze zo veel mogelijk corrigeren voor hij ging proberen om de muis te vangen.

Had ze het misschien eerst voor moeten doen? Het verschilde tenslotte per apprentice of ze er al wat over geleerd hadden als kittens. Toch zakte de apprentice in een sluiphouding en voor een moment bleef ze stil, kort bedenkende hoe ze het beste de apprentice zou kunnen corrigeren. Want op deze manier zou hij snel genoeg of een geluid maken of zelfs struikelen. "Probeer je poten wat meer te verspreiden, je gewicht er beter over te verdelen." Sprak ze als eerste en duwde met haar voorpoot zijn poten iets verder naar buiten, niet zover dat hij zou vallen, maar wel zoveel dat de balans beter zou moeten zijn.

Geërgerd beet hij zijn kaken op elkaar toen duidelijk werd dat hij het inderdaad niet helemaal goed had gedaan. Copperpaw hielt zich stil en knikte slechts plechtig, terwijl hij de aanwijzing van zijn mentor gedwee opvolgde. Hij spreidde zijn poten ietwat en voelde de kramp wat wegvloeien. De apprentice knikte nog een keer, en begon langzaam naar voren te sluipen, hopend dat hij verder geen correcties zou horen. Hij hielt zijn staart strak en bewegingsloos, bang dat die over de grond zou schuiven. Copperpaw liet zijn ongetrainde neus het werk doen en sloop langzaam in de richting van zijn prooi. "Zo goed?" Siste hij door opeengeklemde tanden.