The things we lost in the fire

Zachtjes veegde ze het kleine laagje sneeuw weg met haar poten, dankbaar om daaronder een aantal plantjes te vinden die nog niet beschadigd waren. Met haar tanden brak ze een paar van de steeltjes af, voorzichtig om niet teveel te nemen, en stapte daarna verder langs de grens. De eerste paar dagen nadat ze was afgestapt had ze geprobeerd het jagen op te pakken, toen dat slecht werkte had ze geprobeerd zich tot de tunnels te keren, maar dat was ook niet bepaald een succes verhaal. Ze voelde zich ontdaan zonder haar plantjes, alsof haar snorharen waren afgeknipt. Ze was nooit een goede apprentice geweest en had naief altijd gedacht dat ze een medicine cat zou zijn tot dat ze oud was en de elders den in mocht trekken. Het aanpassen naar het leven van een warrior ging haar slechter af dat ze had verwacht, vooral met de wantrouwige blikken die ze in het voorbijgaan kreeg van haar clangenoten. Ze voelde zich nutteloos, oud en moe. Verlangend tuurde ze over de grens naar het donkere bos. Ze hoopte dat ze snel Newt of Pepper zou tegen komen, ze hoopte dat ze hen nog mocht knuffelen.

&Beechresin

Ze had misschien na de eerste keer dat ze iemand had gedood moeten weten dat je er altijd iets aan over hield. Toch had ze bij de eerste helemaal geen schuldgevoel gehad en deze keer was het ook niet echt schuldgevoel dat haar bekropen had. Het was iets anders, iets dat haar vertelde dat ze toch meer van haar vader gehouden had dan ze altijd toe had willen geven. Toch bleef ze haarzelf keer op keer zeggen dat dit beter was, dat dit beter voor de clan en haar familie was. Alleen niet beter voor haarzelf waarschijnlijk. Maar niemand wist ervan, niemand naast Settledstar. Ze was er vrij zeker van dat de kater het wist, ook al had zij niet de bevestigende vraag aan hem gesteld en had hij ook niks gezegd. Het was misschien ook beter dat de leider van hun clan gewoon kon zeggen dat hij niks te doen had met de dood van de vorige leider. In ieder geval leek het erop dat Starclan hem zijn negen levens gegeven had en het hem niet afrekende als hij het wel wist. Ze liet haar blik over de grens gaan, naar windclan gebied. Zouden ze daar al weten wat er gebeurd was? Zou het al bekend zijn? Ze wist niet of ze er zin in zou hebben om vragen te moeten beantwoorden of condoleances te ontvangen. Het zou haar mogelijk alleen maar meer hierover laten voelen dan ze al deed. Alleen wist ze dat ze de kat die ze nu bij de grenzen zag niet echt zou kunnen negeren. Niet na de tijd die ze besteed had in shadowclan. ”Routnose,” Begroette ze de poes dan ook. Er was zoveel gebeurd sinds de poes terug was gegaan naar Windclan.

Alsof Pavlov met een belletje rinkelde, iedere keer dat ze een shadowclanner rook of zag, bracht het iets blij in haar op. Het voelde meer als oude vrienden, bekende gezichten van een lange tijd geleden, dan als een andere, vijandige clan. Routnose had nooit echt geloofd in de separatie van de clans, maar de tijd die ze in Shadowclan had doorgebracht had al helemaal de gebruikelijke vijandigheid naar andere clans uit haar gehaald. De poes kwam overeind en glimlachte naar de grote poes, waarvan ze eerst even had gedacht dat het Acornstar was totdat haar scherpe neus haar verbeterde. "Beechresin!" sprak ze vriendelijk, haar vermoeide ogen op de poes gericht terwijl ze naar de grens trippelde. Het was duidelijk dat ze zich eraan moest herinneren dat ze niet te dicht in de buurt diende te komen. "Hoe is het ermee?"

Voor een moment dacht ze dat ze de schijn op zou kunnen houden, dat er niks aan de hand was. Maar zodra de vraag kwam hoe het ermee was, wist ze dat haar gezicht vertrok. Als ze niet zelf verantwoordelijk was geweest voor wat er was gebeurd, als ze niet zwanger was geweest, dan had ze haar emoties misschien beter kunnen verbergen, maar niet nu. Ze slikte de brok in haar keel weg en wilde dat ze een glimlach op kon zetten, al was het maar om de ander gerust te kunnen stellen dat het goed ging. Dat alles goed ging in shadowclan. Iets wat misschien nu ook wel was, nu haar vader er niet meer was om rare fratsen uit te halen. Om keer op keer fouten te maken. Maar zij had hem vermoord, het was misschien beter voor iedereen, maar zij moest toch leren leven met de gevolgen. ”Acornstar is dood,” Ze kreeg de woorden eruit, hoeveel pijn ze ook deden en ze durfde Routnose niet direct aan te kijken, ze wist niet goed wat ze voor een emotie daar te zien zou krijgen tenslotte.

Beechresin had ze nooit heel veel gesproken, niet echt een band mee opgebouwd zoals ze met haar vader had gedaan. Daarom choqueerde het haar wat om te zien hoe haar simpele vraag zo'n impact leek te hebben. Wederom kende ze de dochter van de leader niet heel goed, maar ze leek niet op een kat die zich bij vreemden meteen zo kwetsbaar op zou stellen. En ze voelde het al aan komen. Voelde slecht nieuws de lucht zwaar maken, en toch was ze niet voorbereid. Een lange stilte viel, waarin ze haar best moest doen om haar groene ogen niet weer vol te laten lopen met tranen. "Oh..." stierf haar stem weg. Acornstar was altijd goed voor haar geweest, en als er niemand zou zijn om haar te horen zou ze hem een vriend hebben genoemd. Waarom moest iedereen altijd dood gaan? Het voelde als een kinderlijke vraag, maar inmiddels wist ze niet meer precies hoeveel verliezen haar hart nog aan kon. Voorzichtig stapte ze dichterbij, waarbij ze haar poot heel kort op de schouder van de ander legde, als teken van steun. Ze wilde haar omhelzen, maar wist dat dat niet gepast was. "Dat... Het spijt me Beechresin, hij was een goede kat... May Starclan light his path" ze haalde diep adem om haar stem steady te houden, terwijl ze tot starclan bad dat hij een rustige, mooie dood had mogen sterven. "Wil je het erover hebben..?"

Het was de eerste keer dat ze de woorden echt zelf uit had moeten spreken. Settledstar had het gedaan voor de clan, had ervoor gezorgd dat zij het niet had hoeven zeggen, maar nu was het toch wel een stuk definitiever. Ze merkte dat de Windclanpoes dichterbij kwam, maar zette geen stap achteruit of maakte een beweging om haar ervan te weerhouden bij haar in de buurt te komen. In plaats daarvan bracht ze haar blik omhoog naar Routnose toen ze een poot op haar schouder legde en ze wist niet goed wat te voelen toen ze Acornstar een goede kat noemde. Ze kon niet ontkennen dat hij dat ergens wel geweest was, ook al had ze dat zelf nooit zo gevoeld. Was ze opstandelijk geweest naar de kater die haar vader was geweest, maar ze wist ergens ook wel dat hij geen andere keuze had dan te doen wat hij deed, behalve op het laatste moment. Dat was hem gewoon niet meer geweest. Bij de vraag of ze het erover wilde hebben liet ze haar blik weer naar de grond gaan, bang dat ze daar misschien iets zou verraden over de waarheid. ”Hij is in zijn slaap gegaan.” Het was waar ze voor gegaan was, wat het meest logische had geleken en waarom ze ook had gewacht tot de volgende ochtend voor ze het aan de clan had laten weten.

Het was duidelijk dat het veel met haar deed. Hoe kon het ook anders? Het was haar vader geweest. Routnose had nooit echt een band opgebouwd met haar vader, en voor een goede reden ook. Maar zelfs toen hij overleed had ze een scherpe pijn gevoeld, familie bleef nou eenmaal familie. En zij... Ah wel, zij was waarschijnlijk een stuk closer geweest. Voorzichtig ging ze naast de ander zitten, waarbij ze haar staart troostend over de ander heen legde. Behoedzaam, zodat Beech zich meteen terug kon trekken wanneer ze dat wilde. "Dat is een mooie dood, voor een goede leader," sprak ze met een waterige glimlach, in de hoop haar iets van troost te kunnen bieden. "Ik weet zeker dat hij vanuit Starclan over je waakt, dag en nacht,"