A step too far

Met snelle passen rende Foulpaw achter zijn prooi aan. Hij had de muis te laat opgemerkt en het resultaat was dat hij achter de muis aan moest rennen. Hij had geluk met zijn brede postuur en het feit dat hij grote passen kon zetten: met één grote sprong wist hij het voor elkaar te krijgen om de muis te doden. Een tevreden blik ontstond in zijn ogen, maar zijn blik vulde zich al snel weer met afgunst toen er een konijn langs hem heen schoot en de scherpe geur van WindClan hem tegemoet kwam. Toen hij zijn blik oprichtte, zag hij dan ook een kat van de desbetreffende Clan voor zijn neus staan. Waarschijnlijk te veel bezig geweest met jagen en niet op zijn omgeving gelet. Toch kon Foulpaw het niet laten om daar een pesterige opmerking over te maken. ”Ongelooflijk,” sneerde hij naar de WindClanner. ”Zo veel ervaring en het dan nog voor elkaar krijgen om niet binnen de eigen grenzen te kunnen blijven. Die fout maakt zelfs een jonge kitten niet.” Het bewees maar weer eens hoe zwak, dom en niet intelligent WindClanners wel niet waren. ”Wat sta je daar nog? Maak je dat van ons territorium af gaat.” Zijn lip trok zich dreigend naar achteren en zijn haren rezen naar boven. Misschien niet het verstandigste om een volleerde warrior uit te dagen, maar Foulpaw was loyaal aan zijn Clan en dat wilde hij graag bewijzen.

Hij had niet verwacht dat hij met open armen zou worden ontvangen. Het bleef tenslotte Shadowclan. Maar zo'n ontzettend arrogante opmerking van een leerling had hij ook niet bepaald verwacht. Mottleshroud haalde zijn neus om. "Ik was afgeleid en stak per ongeluk de grens over. Ik wou alleen mijn excuus aanbieden en niet zomaar wegrennen voor jullie de verkeerde ideeën krijgen." mauwde hij met een spottende ondertoon. Windclan stond er om bekend om het het moeilijkst te hebben in leafbare, het zou niet de eerste keer zijn dat ze beschuldigt zouden worden van het stelen van prooi. En windclan mee sleuren in al het gezeik dat gaande was in de shadowclan was het laatste wat hij wou. En hij zou eerlijk zijn dat de zijn hoofd echt een warboel was de laatste tijd. Het was niet zijn bedoeling geweest de grens over te steken. ”Wat sta je daar nog? Maak je dat van ons territorium af gaat.”, de leerling trok zijn lip op. Mottleshroud rolde met z'n ogen. "Grote mond heb je voor een leerling," zei hij zachtjes. "Maar ik ben al weer weg, voor je me de haren invliegt" Mottleshroud drukte zijn oren in zijn nek en draaide zich om richting huis.

Foulpaw deed zijn best om de verbazing uit zijn blik te houden toen de WindClanner zijn woorden sprak. Een oprechte WindClanner die niet wilde dat ShadowClan iets verkeerd zou denken en daarom maar het risico nam om te blijven staan en eventueel verwond te raken? Was dit een grap? ”Nobele instelling,” sprak Foulpaw op een sarcastische toon, maar dat was meer om te verbergen dat hij er weldegelijk van onder de indruk was dan dat hij het echt sarcastisch bedoelde. Sarcasme zat in zijn aard en negen van de tien keer zou het ook zo bedoeld zijn, maar zelfs hij kon het niet ontkennen dat het een vrij nobele en ergens ook wel domme zet was geweest van de kater om hier te blijven wachten. Zijn volgende opmerking deed Foulpaw’s oren naar zijn nek verdwijnen en hij trok zijn bovenlip naar achteren. ”Het is niet omdat je een warrior bent dat ik respectvol moet zijn. Dat behoud ik wel voor katten van mijn eígen Clan,” sneerde hij naar de kater. ”Vuile hazenvreter,” liet hij er vervolgens zachtjes op volgen, waarna ook hij zich omdraaide. ”En het is trouwens Foulpaw,” liet hij er op volgen, zijn kopje kort draaiend zodat hij de kater dreigend aan kon kijken met zijn afgunstige blik. En dat hij dat maar niet zou vergeten!

Mottleshroud was nu al tot het uiterst geïrriteerd door de jonge kater die voor hem staat. Al was hij natuurlijk in de fout. Hij had nooit de grens over moeten gaan en eigenlijk mocht hij de Starclan danken dat hij deze zielige leerling tegenkwam en geen volwassen warrior die in een nog slechter humeur zou zijn. Die had hem dan echt van kant gemaakt. Door de laatste opmerking van de leerling draaide Mottleshroud toch nog eens z'n kop op. Een klein stemmetje schreeuwde. Niet op reageren, ga naar huis. Maar de leerling was het bloed onder z'n nagels vandaan aan het trekken. Het puntje van z'n staat wipte geërgerd heen en weer. "Ja want oh, de schaduwclan warriors verdienen ook zoveel respect," miauwde hij spottend op een zachte ondertoon. Hij draaide z'n kop snel weer om. "En het is trouwens Foulpaw,". Mottle rolde met z'n ogen en zette z'n pas voort. "Nobody asked," riep hij de kater nog toe.

Foulpaw’s haren gingen overeind staan toen de hazenvreter nog naar hem durfde te roepen dat ShadowClan of zo veel respect verdiende. De kater was al door aan het lopen en ergens voelde het als tijdsverspilling om hier op door te gaan, maar toch kon Foulpaw zijn bek niet houden. ”Wij ShadowClanners weten tenminste wel aan welke kant van de grens we moeten blijven,” sprak hij honend. ”Breng dat de volgende apprentice die je op gaat voeden als warrior maar goed bij, zodat je misschien leert om je eigen advies op te volgen.” En met die woorden draaide Foulpaw zich ook om. Hij wilde het laatste woord hebben en in dit geval had hij dat ook gekregen, tenzij de hazenvreter zich om zou draaien en weer iets zou zeggen. Of Foulpaw aan zou vliegen, maar dat was toch sterk af te raden. Dan zou WindClan het geweten hebben, dat was toch één ding dat zeker was.