You Don't Know Me

Hij was verbaasd geweest over de reactie van Lilypaw. De meeste apprentices waren altijd enthousiast om een mentor te krijgen. Om eindelijk aan de slag te kunnen, maar zijn apprentice leek dat niet te zijn. Waarom niet? Clementinepaw had ook gewoon zijn neus tegen die van Dimveil gedrukt dus waarom kon zijn apprentice dat ook niet bij hem doen? Littlenose zuchtte zachtjes. Hij moest maar even proberen haar mee te krijgen. Misschien zou er ooit nog wel een band ontstaan. Het was hem immers ook gelukt bij Foulpaw. De kater zag zijn apprentice aan de rand van het kamp zitten. Littlenose trippelde rustig op haar af. "Ben je er klaar voor om het kamp uit te gaan?" miauwde de kater. Zelfs als het antwoord nee was, zou hij haar mee proberen te krijgen, want hij was niet van plan om te falen. Hij had nog nooit opgegeven en dat zal hij nu ook niet doen.

Hij was soms misschien gewoon te soft, maar hij was zeker bereid om streng te worden als het nodig was. Tegen Clangenoten had hij nooit een grote bek gehad. Hij probeerde nooit de baas te zijn, maar nu hij mentor was moest hij dat wel doen bij Lilypaw. Zij was nu zijn verantwoordelijkheid en hij wilde niet Settledstars vertrouwen beschadigen. 'Ik ben bezig, of ben je net zo blind als doof?' snauwde zijn apprentice zonder hem aan te kijken. Zucht, waarom moesten ze hem nou altijd bij het gene pakken wat hem zo anders maakte? "Als ik blind was, had ik niet gezien dat je hier zat en als ik doof was, kon ik niet praten," merkte de kater droogjes op. "Hoor eens, Lilypaw, als je iets dwarszit moet je het nu zeggen. Als je zo nukkig blijft doen, kan ik me ook niet aanpassen aan hoe jij het graag zou willen," miauwde hij streng. Hij had geen zin in gedoe tussen hen twee dus wilde hij er eerst maar voor zorgen dat ze op haar minst een beetje respect toonde.

'Voor die opmerking had je zeker veel breincellen nodig.' Ugh, waarom moest hij nou weer zo'n apprentice hebben? De kater zei niets, dat had toch geen nut, en staarde haar enkel kalm aan. 'Nee hoor jij eens. Dat strenge toontje doe je maar lekker tegen kittens. Ík ben een apprentice, en gister was jij er zowat ook nog eentje. Als je denkt dat ik wil trainen met een warrior die niet eens weet wat een warrior is dan ben je dommer dan de achterwerk van een das. Ik wacht liever tot de volgende ceremonie voor een échte mentor' Was dat het probleem? Was het probleem dat hij nog niet zo heel lang een warrior was? Twee moons warrior zijn, moet toch genoeg wezen? Sommige katten werden al mentor op hun warriorceremonie. "Je gedraagt je anders wel als een kitten." beet Littlenose haar toe. Dit was pure onzin! Het ging erom of je mentor de kwaliteiten had van een warrior en die had hij! Hij had zelfs ooit een vos verjaagd! Wel met de hulp van Morningpaw, maar daar gaat het nu niet over. 'Ik heb al een moon zonder eentje gezeten, nog een moon erbij interesseert me niet!' De kater schudde zijn kop. "Als je je zo gedraagt, duurt het wel langer. Naast het kunnen jagen en vechten, moet je ook respect hebben en die ontbreekt duidelijk," mauwde hij naar Lilypaw. Respect was één van de belangrijkste eigenschappen die een warrior nodig had. Zolang je die niet had, was je ook niet warrior waardig. 'Oh, wacht ik heb nog een tip voor als je een goeie mentor wilt zijn: wees een kerel en geef je mentorschap af bij de leiderschap en ga eerst wat ervaring opdoen.' Dacht zijn apprentice nou werkelijk dat hij dat zou doen? De tabby schudde zijn kop. "Nee, Lilypaw. Ik heb mijn hele leven hard gewerkt en Settledstar geeft iemand niet zomaar een apprentice. En als ik nu naar Settledstar ga, zal ik ook vertellen waarom en denk maar niet dat je daarmee bereikt wat je wenst." Misschien wel een andere mentor, maar zou Settledstar Lilypaw echt haar zin geven? Littlenose zou dat nooit doen. Hij was niet van het opgeven. Hij zou doorzetten totdat het echt niet anders kon. Hij zou doorzetten zoals hij dat al zijn hele leven had gedaan ondanks alle tegenslagen.