I don't know my name [Final Assessment]

Het was tijd voor haar final assessment. Tidepaw wist niet zeker of ze daar blij om was. Ze dacht niet dat ze klaar was; maar ze had het al een maan langer getrokken dan haar zusje, waarschijnlijk mede omdat ze een moon later begonnen was, maar dan nog. Dimveil was zo veel beter in alles. Ze was zelfzeker, een goeie jager, een betere vechter. Ze had haar duel gewonnen tijdens de Winter Solstice. Ze had vrienden die niet Tidepaw waren, ze had misschien zelfs al een heel vriendje. En Tidepaw? De enige vrienden die zij had, waren de katten die niet "nee" zeiden toen ze hen vertelde dat ze vanaf nu haar vrienden zou zijn. Ze had niemand die vrijwillig tijd met haar besteedde, niemand die naar haar toe kwam als ze alleen zat. Laat staan een vriendje, of iemand die ooit op die manier in haar geïnteresseerd zou zijn. Zo voelde het toch. En ze wist niet meer wie ze wou zijn, ze wist niet meer wat ze wou doen. De wereld voelde zo groot als de apprentice den, en ze zag het punt niet meer in. Waarom zou ze vechten, waarom zou ze jagen? Wat was het punt? Ze leefden en daarna stierven ze, en niks wat ze deed zou een verschil maken. Ze keek op toen Settledstar verscheen op de plek waar ze afgesproken hadden de assessment te doen. Kijk, hij maakte een verschil, hij had een hele clan die naar hem opkeek, een hele clan die niet zonder hem kon. Als zij verdween, zou niemand het merken. Ze wou ook zo nodig zijn, maar ze wist niet hoe daar te raken.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Tidepaw zou een kans krijgen om warrior te worden vandaag. Hij was eigenlijk heel erg nerveus, bang dat ze misschien nog niet goed genoeg zou zijn om haar assessment te halen. Maar het was zijn apprentice en ze zou haar zeker de kans geven. Het zou lastig worden. Maar... apprentices waren warriors geworden onder meer speciale omstandheden. Wat het ook was, de poes zou extreem veel begeleiding moeten hebben de rest van haar leven. En misschien nog een paar manen extra om te oefenen. Settledstar had haar alles geleerd wat hij kende, maar de tijd om te oefenen had ze misschien extra nodig. Het was een verschil met Bluestorm, die alles razendsnel oppikte en ontzettend gedreven was.

Ze hadden op een plek in het territorium afgesproken. Hij keek met een warme glimlach naar zijn dochter, even zorgeloos als altijd. Hij zou even geduldig met haar zijn zoals altijd. Misschien was hij gedurende hun hele training wel te soft voor haar geweest. Had hij een keer zijn stem streng moeten verheffen en haar wat meer onder druk moeten zetten. Maar hij kon het gewoon niet over zijn hart verkrijgen. Soepeltjes ging hij naast de apprentice zitten. Na een lange nacht slaap, was hij er weer wat meer bovenop gekomen en was hij bijna weer de oude. ‘Klaar voor?’ miauwde hij met een galante grijns op zijn gezicht. ‘Het is een spannende dag vandaag, maar geen zorgen. We gaan gewoon kijken hoe ver je bent.’ Hij keek door het donkere woud. ‘Je zal alles laten zien wat je tot nu toe hebt geleerd. We beginnen met het onderdeel jagen en zullen eindigen met vechten. En als het donker word, doen we misschien ook nog beide in het donker.’ Hij keek de poes nu recht aan. ‘Je eerste opdracht is zoveel mogelijk prooi te vangen. Ik zal er nu niet zijn om je te helpen, maar ik ben er wel om te kijken hoe je het doet.’ Hij gaf haar een knipoog. Dat was stiekem wel zijn favoriete onderdeel van de trainingen. Om je apprentice te schaduwen tijdens de final assessment. ‘Succes.’

Settledstar zag er weer wat beter uit, sinds gisteren. Dat was goed. Ze wist niet of ze hetzelfde over zichzelf zou kunnen zeggen. Hij zei er in ieder geval niets op, maar vertele haar dat ze zich geen zorgen moest maken, dat ze gewoon zouden kijken hoe ver ze al stond. Tidepaw betwijfelde dat ze ver genoeg was om al warrior te worden; maar hé, wie wist, ze kon het proberen,misschien. Als ze nooit zou proberen, zou ze echter ook niet kunnen falen. Tidepaw was bang om haar mentor teleur te stellen. Al snel liet hij haar aan haar lot over. Ze moest zo veel mogelijk prooien vangen. De jonge kattin haalde diep adem en keek haar mentor na toen hij zich naar de schaduwen verplaatste. Ze wist dat hij daar was, maar toch voelde ze zich plots zo alleen. Een moment aarzelde ze. Toen draaide ze zich om en begon ze te wandelen, de lucht proevend om te zien of er iets in de buurt was. Het was ijzig koud in het woud; een dun laagje sneeuw bedekte de grond. De wereld leek bijna muisstil te zijn, behalve haar pootstapjes. Het duurde lang voor ze de eerste prooi rook, en zelfs dan was de geur oud. Maar Tidepaw besloot het erop te wagen; ze had niet echt iets te verliezen, ze was hem nu al aan het teleurstellen door helemaal niets te vinden. De rosse kattin ging in sluiphouding, al wat beter natuurlijk dan toen ze net begonnen was, al was er nog steeds iets heel onstabiel in de manier waarop ze sloop. Haar lichaam maakte het haar moeilijk om even geruisloos, even elegant te zijn als sommige anderen. Maar het zou goed genoeg moeten zijn. Ze sloop een tijdlang zonder iets te zien of te horen. Af en toe dacht ze dat er iets was, maar elke keer als ze zich liet afleiden en een bepaalde kant op tuurde, bleek het helemaal niets te zijn. De minuten leken zich eindeloos uit te strekken - en net toen ze wou opgeven, daar, een klein pootstapje. Een uitgemergeld muisje had zich uit zijn hol gewaagd, en was aan het snuffelen in het struikgewas. Tidepaw haalde diep adem. Ze zette een onhandige stap naar voren, en nog eentje; en hoewel ze niet geruisloos was, leek de prooi genoeg afgeleid. Hm. Een domme muis, schijnbaar; maar anders was die misschien in dit weer ook gewoon niet buitengekomen. Ze waagde het op een sprong, misschien iets te snel, een beetje zonder na te denken. De muis hoorde haar nu, en hij zette het op een lopen. Tidepaw schold in zichzelf toen ze neerkwam met lege poten, maar gaf niet direct op en achtervolgde hem. Een keer greep ze mis - de afstand verkeerd ingeschat - de tweede keer wist ze hem ruwweg aan haar klauwen te pinnen. Niet zo schoon als ze gewild had, maar het was prooi, toch? Ze keek even achterom, maar kon Settledstar niet spotten tussen de schaduwen. Ze begroef de prooi en zette haar tocht verder. Maar dat ene kleine muisje was het enige dat ze nog kon vinden; misschien had de ruwe manier waarop ze het gevangen had, elke andere mogelijke prooi weggejaagd. De avond begon langzaamaan ook te vallen; de dagen duurden niet lang in leafbare.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Tidepaw wist wat haar te wachten stond en ze ging op pad. Ze deed er lang over om haar eerste prooi te vinden. Hij gaf haar het voordeel van de twijfel; het was lastig jagen in de winter. Maar het duurde lang voordat ze prooi oppakte. Als ze nou iets langer de tijd nam om stil te staan. Kom op, dit hadden ze geoefend. Uiteindelijk rook ze een wat oude geur van een muis en die besloot ze te volgen. Het was beter dan niets. Hij had het waarschijnlijk laten gaan, maar het duurde al lang om iets te vinden. Hij volgde haar sluipen, zelf was hij compleet geruisloos en veel meer doorgewinterd dan zijn apprentice. Tidepaw maakte vaak foutjes. Zo nu ook. Uiteindelijk had ze een prooi gevonden. Een schamele muis, maar, prooi was prooi. Ze wist hem heel slordig te vangen. Hij moest het eerlijk zeggen: ze had een beetje geluk gehad. Hij beet op nadenkend op zijn onderlip en schudde lichtjes zijn hoofd. Maar ze zette door en hij besloot nog even te wachten, kijken of ze zichzelf nog beter kon laten zien.

Net toen ze op het punt stond om op te geven, bereikte een nieuwe geur haar neusgaten. Een bruine pad, als ze het zich goed herinneren. Een heel simpele prooi om te vangen - hij kwam nu waarschijnlijk naar buiten omdat het begon te schemeren. Opnieuw ging ze in sluiphouding; het beestje zat heel dichtbij. Ze spitste haar oortjes en hoorde hem ademen, ergens onder de beschutting van de bladeren op de grond. Ze snuffelde, en al snel had ze hem gevonden. Jonge apprentices vingen dit vaak als hun allereerste prooi; dat moest haar dus ook lukken. Anders zou het zeker zielig zijn! Tidepaw spotte een bewegend blaadje, en wist dat hij daar dus onder moest zitten. Even werd ze afgeleid door een ander geluidje, een beetje verder - een andere, interessantere prooi? Maar toen ze die kant op keek, zag ze niets. Misschien was het Settledstar geweest, of misschien gewoon de wind. Ze keek weer terug naar het blaadje, maar de pad was verplaatst dus duurde het even voor ze hem weer gevonden had. Toen ze zijn bruin gevlekte achterste zag, sprong ze er direct op af, en met haar klauwen pinde ze het beestje aan de grond om het daarna snel dood te bijten. Opnieuw dankte ze Starclan kort voor de prooi, en met de pad hangend in haar bekje keerde ze terug naar waar ze de muis begraven had, om deze daarnaast te begraven.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Oh, bij de sterren, Tidepaw was snel afgeleid. Hij beet even op zijn lip, maar ze wist uiteindelijk opnieuw een prooi te vangen. Ze deed er alleen lang over. Ze keerde terug naar haar originele plek om de prooi te begraven en de leider besloot dat het genoeg was voor nu. Ze had twee verschillende prooien in deze omgeving gevangen en het zou voorlopig wel de rest van de prooi naar hun holen hebben gejaagd. Dus toen ze klaar was met graven, dook hij weer op uit de schaduwen en glimlachte kort naar haar. Zijn blik was echter verder onleesbaar. Hij wilde nog niets weggeven hoe ze het had gedaan. Ze moest proberen langer op scherp te staan dan wat ze nu liet zien. ‘Op naar deel twee,’ miauwde hij met een kleine glimlach. Hij wenkte met zijn kop dat hij haar moest volgen. En hij leidde haar naar de burnt sycamore. Eenmaal daar aangekomen moest ze vast wel aanvoelen wat er op het schema stond.
‘Val me aan.’