[Geboorte] I will protect you

De laatste paar dagen waren toch wel lastig geweest. Het weer was warmer geworden, maar echt tijd om ervan te genieten had ze niet gehad. Nu jagen en patrouilleren er niet meer in zaten hadden haar gedachtes geen andere optie gehad dan om af te dwalen, om zich af te vragen of ze echt het juiste had gedaan door haar vader's laatste leven af te pakken. De clan leek gewoon door te gaan, leek ervan te herstellen, maar ze wist niet of ze dat zelf ook zou doen. Ze wist waarom ze het gedaan had, waarvoor ze het gedaan had, maar ze had niet verwacht dat ze er zelf zoveel als dit van zou voelen. Ze was bijna bang dat vandaag niet veel anders ging worden dan de dagen ervoor, maar ze had zich sinds die ochtend al onrustig gevoeld. De reden waarom ondervond ze pas een tijdje later toen de eerste weeën begonnen. Dit was niet de eerste keer dat ze dit deed, toch stuurde ze een van de andere queens om een medicine cat erbij te halen.
Het duurde even, maar uiteindelijk lagen er vijf kittens naast haar. Ze had al verwacht dat het een groot nest zou zijn, maar vijf was meer dan ze had gedacht. Ze was vermoeid, maar toch zorgde ze ervoor dat elke kitten goed droog gelikt was en hun plek had gevonden. Ze liet haar blik als eerste over de eerstgeboren kitten gaan. Hij had een bruine vacht, net als haar en Flutterpaw en ze was bijna benieuwd naar de kleur ogen die hij zou hebben, maar ze wist al welke naam ze hem wilde geven. "Oakkit," Sprak ze dan ook uit en drukte haar snuit kort tegen de kleine kitten, voor ze naar de tweede ging. Zijn vacht was iets donkerder dan die van zijn oudere broer en daarom wist ze zijn naam ook vrijwel meteen. "Pinekit," Gaf ze hem zijn naam, ook Pinekit raakte ze kort aan met haar neus, voor ze naar de derde kitten ging. De volgende kitten was een poesje met een zwarte vacht met wat grijze delen. "Sorrelkit," Het was een naam die ze hoopte dat perfect bij de kitten ging passen. De vierde kitten bracht een herinnering bij haar op. De vacht van het katertje leek zoveel op die van haar moeder. "Thornkit," Ze wist maar al te goed dat geen van haar ouders meer hier waren en een nog wel door haar eigen toedoen. Toch probeerde ze zich er niet door mee te laten slepen en liet ze haar blik op de laatste kitten vallen. Deze leek eigenlijk nog het minst op haar of Flutterpaw. "Jaykit," Dat was de naam voor de laatste en het tweede poesje. Ze zou haar best doen om deze kittens te beschermen, ze waren tenslotte ook een reden dat ze haar vader om het leven gebracht had. Ze wilde niet dat ze hun opa zo mee zouden maken en ook niet dat Acornstar wat verkeerd bij hun had kunnen doen. Dan zou er ook niet weer gebeuren wat er met Scarlethaze was gebeurd, ze wist dat ze dat niet nog een keer aan zou kunnen. Het enige wat ze daarvoor kon doen was deze kittens, net als haar andere kittens, beschermen met alles dat ze had.

[Kittens en eventueel medicine cats eerst. Daarna ook open voor anderen.]

De warmte ging opeens weg. Hij was als eerste die naar buiten werd geduwd en het warme gevoel van zijn siblings verdween. Toch bleef de kitten rustig en piepte hij nauwelijks terwijl hij naar buiten werd geduwd. Met een zacht plofje landde hij op iets zachts onder hem en er werd iets zachts tegen hem aangeduwd, vergezeld met een geur die hij meteen identificeerde als iets wat hij kon vertrouwen. Instinctief kneedde de kitten met zijn minieme pootjes tegen de buik van zijn moeder aan, waarna hij zich tevreden nestelde aan één van haar tepels en begon te zuigen. Hij maakte nog steeds geen geluid omdat hij simpelweg geen paniek voelde. Hij wist dat hij de kat voor hem kon vertrouwen en instinctief wist hij ook dat de kleine bundeltjes vacht die hem vergezeld hadden in de buik van zijn moeder zich dadelijk weer bij hem zouden voegen. Het waren dingen die hij instinctief aanvoelde, maar dat ver buiten zijn bewustzijn ging. Voor nu was het immers gewoon een kitten zonder doel, zonder achtergrond, maar mét betekenis die aan zijn moeders buik lag. Hij was namelijk Oakkit.

Hij had nog geen besef van tijd of waar hij eigenlijk was. Alleen dat het er warm was en dat hij duidelijk niet alleen was. Alleen aan de warmte kwam vandaag een einde en hij wist nu niet of hij dit echt een verbetering moest vinden. De kou beviel hem eigenlijk niet, ook al werd hij snel genoeg naar iets warms geleid en hij kon het niet helpen om zich er tegenaan te drukken en zich op te krullen. Hopelijk zou hij snel weer net zo warm zijn als hij eerst was.

Wat er echt gebeurd was, wist de kitten niet. Zo zat je gezellig in een warme plek en zo verdwenen er een paar en werd het koud. De tweekleurige kitten piepte klagelijk toen hij de koude grond voelde. Maar lang ging hij niet klagen. Nee. Hij volgde zijn instinct naar de heerlijke geur van melk. Alleen had hij even wat moeite om zijn eigen tepel te vinden. Hij probeerde eerst zijn zusje weg te duwen, maar dat lukte niet echt, dus moest hij maar de andere kant op. Hier trof hij wel een vrije tepel aan. Het zwart witte katertje begon tegen zijn moeders buik te kneedden met zijn pootjes terwijl hij genoot van de heerlijke melk. Voor nu was dat het enige waar hij zich zorgen over zou maken. Zijn oogjes waren nog dicht en melk was het enige waar hij behoefte aan had. Totdat hij zijn oogjes zou openen was hij gewoon de pasgeboren Thornkit.

Hij was al een tijdje bezig geweest met zijn kruiden te herhalen en te herhalen – hij wilde zijn kennis opfrissen en beter worden. Hij moest wel beter worden, zodat hij deze Clan kon helpen en zijn fouten van in het verleden kon rechtzetten. Hij was nog zo onervaren, maar hij wilde het goede doen, hij wilde overal helpen voor zover het kon. De kater had nog niet héél erg veel geleerd, maar had wel al wat basisdingetjes vernomen over de meest voorkomende zaken en was bereid die kennis uit te voeren wanneer nodig. Blijkbaar was dat nu – want één van de queens kwam de medicine cat den binnen zeggend dat iemand aan het bevallen was. Oh jee. Dit gaf hem flashbacks naar toen Twinkle opeens aan het bevallen was terug in de bergen – maar toen was hij ook zo onervaren geweest zonder iemand om hem te helpen. Hij had daar gewoon gestaan. Maar nu wist hij al een aantal procentjes meer, dus dan kon hij iets doen in plaats van er bizar bij te gaan staan. Hij staarde eventjes naar de kruiden en maakte vlug een bundeltje kruiden vast aan een stok, zodat hij die kon vervoeren naar de nursery. Hij pakte ze vast en hintte de queen dat hij haar zou volgen, dus dat deed hij ook en kwam aan bij het tafereel. Ergens maakte Shinypaw zich wat zorgen, hij had geen idee of hij honderd procent zeker de juiste kruiden had gepakt, maar frambozenbladeren dat wist hij nog goed, dat was een primaire pijnstiller. De rest daar ging hij maar wat voorzichtiger mee zijn, maar hij naderde in ieder geval de bevallende poes al. “Oké, um, neem deze”, zei hij en haalde de frambozenbladeren uit het bundeltje en schoof deze naar Beechresin toe. Nadien slikte hij even kort een brok door, voor hij de bundel volledig losmaakte en ook de stok naast haar legde. Dan kon ze daarop kauwen als ze teveel pijn had. Voor de rest had hij nog wat andere dingen meegebracht, maar des te langer hij erbij nadacht des te riskanter hij het vond om ze te geven. Wat als hij de verkeerde had gepakt? De zwart-witte kater voelde de stress door zijn aderen stromen, maar ademde diep in en uit. Het ging wel lukken toch? Die geboorte van Twinkle was ook gelukt, en daar had hij niets anders kunnen geven dan morele steun.

Na een tijdje van stressen waren ze daar. Vijf kittens naast de buik van hun moeder, en het gaf hem hetzelfde gevoel als toen hij die vier nieuwe kittens van Twinkle had gezien. Maar dat was nog net iets anders geweest, want het was de allereerste keer dat hij nieuwe levens geboren had zien worden. Waarschijnlijk zou hij niet zo close met deze kittens worden als diegene van in de bergen, maar hij vond het wel mooi om dit mee te maken. Hij luisterde naar hoe de kattin de namen gaf aan haar kittens nadat ze allemaal waren schoongelikt. Hij controleerde kort nadien of ze allemaal leefden, of ze de juiste temperatuur hadden, en of het vruchtzakje al volledig weg was. En tot nu toe leek alles in orde, waardoor Shinypaw zich opgelucht voelde. “Het zijn erg mooie kittens”, glimlachte hij stilletjes en bekeek ze, voor hij zich weer wendde naar de kersverse moeder. “Is alles verder in orde? Of is er nog iets waarmee ik moet helpen?” je wist het tenslotte maar nooit hm.