[FINISHED] Future plans

Nu dat zijn final assesment dichterbij begon te komen en hij bij Settledstar had aangegeven best wel geïnteresseerd te zijn in het hebben van een eigen apprentice vond Foulpaw het niet zo’n slecht idee om eens een kijkje te gaan nemen in de nursery om te zien of daar een eventuele toekomstige apprentice voor hem tussen zou zitten. Hij wist dat Poppypaw, zijn zusje, ook warrior zou worden en dat zij waarschijnlijk ook groen licht had gekregen voor warrior te worden. Dan zou het des te leuker zijn als hij een eigen apprentice zou krijgen en zij niet. Hij zou haar gezicht wel eens willen zien als er een apprentice aan hem gekoppeld werd en zij het moest doen met een warriorrank. Ja ja, hij wist het, heel onvolwassen van hem, maar dat was nu eenmaal hoe dat hij soms was. Zijn amberkleurige blik gleed over de kittens voor hem en hij trok lichtelijk ongemakkelijk met zijn oortje. In zijn hoofd had het er veel rooskleuriger uitgezien om naar hier te komen, maar in werkelijkheid maakte de warmte en de geur van melk hem ongemakkelijk. Hij zag zichzelf nu niet echt later hier in de nursery zitten met zijn toekomstige kittens, als hij heel eerlijk was. Dat klonk nog een beetje ver weg van zijn bedshow. Het hielp wel dat hij de queens laatst had geholpen met het bedekken van de nurserywand; hij ontmoette voornamelijk vriendelijke ogen die naar hem keken en die hem een warm knikje gaven. Dat scheelde dan wel weer.

Aangezien het voor Poppy tijd was om warrior te worden en ze aan Settledstar had aangegeven het ontzettend leuk te vinden om een apprentice  te trainen bedacht ze zich dat er nieuwe kits waren! Ze bedacht dat het misschien leuk was om er naar te kijken of er iets tussen zat. Plots kwam er een gedachte bij haar binenn; wat zou het grappig zijn als zij wel een apprentice had en Foul niet... "Nee!" zei ze hardop tegen zichzelf. Dat vond ze niet passend bij een warrior. Eenmaal aangekomen bij de nursery zag ze nog een kat staan... Foulpaw. Dat was wel de laatste kat die ze wou tegenkomen! "Hallo." miauwde ze, met de irritatie en minachting van haar stem af druipend. Poppy dacht: "Sorrelkit heeft potentie... die wil ik wel trainen." Ze zei tegen Beechresin: "Wat een knappe kits!" Ze knikte naar alle queens en vertrok weer. Toen ze uit de nursery stapte, dacht ze: "Wat irritant dat Foul precies nu warrior word" Toen vond ze het toch ook wel speciaal, want ondanks dat ze niet een hele goede klik had met haar broer kan ze ook niet zonder hem. Tevreden liep ze terug naar het apprentices den en ging ze even rusten.

Een vuile blik verscheen in zijn ogen toen het bleek dat zijn zusje hem achterna was gelopen. Poppypaw voegde zich bij hem, maar zei enkel een minachtend welkom tegen hem. Hij rolde met zijn ogen en zwiepte met zijn staart, maar besloot om haar volop te negeren. Hij draaide zich met een ruk om zodat hij haar niet aan hoefde te kijken en liep naar de apprentice’s den, waar hij op zijn gemak ging liggen. Hij wilde nog even rusten voordat Scartail hem weer mee zou nemen naar een training. Zijn blik gleed naar zijn zusje toen ze precies hetzelfde idee leek te hebben en Foulpaw zwiepte met het puntje van zijn staart. ”Denk maar niet dat Settledstar je al een apprentice gaat geven wanneer je warrior wordt,” waarschuwde hij haar, ergens omdat het leuk was om haar verwachtingen volledig onderuit te halen, maar ergens ook wel diep vanbinnen omdat hij haar wilde beschermen voor dat gekwetste gevoel. Niet dat hij dat ooit hardop zou toegeven. Dat zeker niet. ”Je bent zelf nog maar nauwelijks een apprentice, als je naar dat kinderachtige gedrag van je kijkt,” liet hij er vervolgens op volgen met een licht grijnsje om zijn lippen. Een van de leuke dingen aan zijn zusje was dat hij zeer makkelijk het bloed onder haar nagels vandaan kon halen. Hij verwachtte dan ook dat zijn opmerking gelijk effect zou gaan hebben.


 

Toen ze de vuile opmerking van haar broer halen schoot ze overeind en haar haren vlogen recht de lucht in. Boos beet ze hem toe "Alsof jij je wel als een volwassen kater gedraagt! Ze liep weg en zuchtte. Wat had ze toch vaak ruzie met haar broer. Toch was ze ervan overtuigd dat zij in ieder geval een van de kits uit het nestje van Beechresin mocht trainen. Foulpaw kwam later wel. Toch baalde ze er ergens ook van dat ze zo'n slechte band met haar broer had. Als je keek naar de nieuwe kits hadden die alleen maar gezelligheid, dat was er bij haar en Foul niet vaak te bekennen. Ondanks de relatie met haar broer hield ze oneindig veel van hem en gunde hem het beste... maar dit toegeven of laten zien nooit.

Een vuile blik, waar hij naar vernoemd was, ontstond in zijn ogen toen ze haar woorden tegen hem sprak. ”Misschien moet je eens bij jezelf nagaan waarom ik toch altijd zo reageer,” sneerde hij naar haar. ”Het ligt in elk geval zeker niet alleen aan mij.” Zijn zusje behandelde hem net zo minachtend terwijl hij juist veel harder zijn best dan haar deed. Of dat vond hijzelf toch. Dat hij stiekem toch wel van haar hield en het ergens wel vervelend vond dat ze zo veel ruzie hadden, was iets wat hij nooit aan haar toe zou geven. Nee, dat was niet iets wat ze van hem moest verlangen, niet na die attitude die zij hem altijd gaf. Zoals hij al zei: de fout lag zeker niet alleen bij hem!

Poppy reageerde dit keer niet op Fouls sneer en dacht bij zichzelf: Waarom reageert hij inderdaad altijd zo...? Ze ging slapen in het apprentices den en droomde veel. De ene keer had ze ruzie met Foul, de andere keer waren ze beste vrienden... waarom in de realiteit was het altijd dat eerste...?