We don't take no prisoners

Zo hard als ze kon gaan, zo snel ging ze. En helaas voor haar, was dat niet zo heel snel. Haar korte pootjes konden haar immers maar zo goed vooruit brengen. Ja, voor haar grootte, haar bouw... Was ze best snel. Maar dat was als je het van een perspectief begon te zien. In het grote plaatje was ze alles behalve snel. Ze was hooguit misschien iets sneller dan een apprentice van een andere clan... Maar of ze dat ooit zou laten luiden... Of ze ooit een opmerking zou slikken dat ze niet uitgeknipt was voor moor runner? Dat nooit. Haar ouders mochten dan ook beide tunnelers zijn en mocht geluk het weten zij leek precies op hun, ze zou nooit ervoor buigen. Want dan pas gaf ze zich over. En dat was nu eenmaal iets dat Crowpaw nooit deed. Zich overgeven.

Met een sprongetje kwam ze door het nieuwe, jonge gras gevlogen. Met een sprongetje sprong ze dan ook snel van de ene rots op de ander, waarna ze zacht hijgend omkeek. De grond afspeurende met haar kijkers, zoekende naar de zilveren kater. Was hij haar gevolgd? Had hij haar ingehaald... Of was hij met zijn staart tussen de benen toch terug naar het kamp gegaan?

- Vervolg van Klik, Stag eerst

Het duurde niet lang voordat het gras plaats maakte voor een hollende Stagspots. Crowpaw verwachtte ergens dat hij zou afremmen, maar dat gebeurde niet. Dat gebeurde helemaal niet. Daar ging de zilveren kater. Het leek haast alsof hij achtervolgd werd door iets. Vluchtig keek Crow dan ook naar het gras, haar oren gretig spittsende. Ze had altijd uitstekende zintuigen gehad. Maar zoals verwacht hoorde ze niks. Toen ze de lucht dan ook even wilde proeven of er misschien iets vreemds in de lucht ging, hoorde ze het geluid van water. Spetters van het goedje kwamen haar kant op en wel meteen werd haar pluizige staartje drie keer dikker. Ze zette vluchtig een paar passen opzij op haar rots en vernauwde haar ogen, een sis onderdrukkende. Stag was zo het water in gesprongen. Waarom, wist de jonge poes niet. Ze vond het maar vreemd. Immers had ze nooit echt de nood ernaartoe gezien. Was hij zo bang geweest van iets. Ze kantelde haar kopje wat, haar staart geaggiteerd heen en weer tikkende door het feit dat ze zojuist bijna nat was geworden. Ze schudde haar schouders wat en stak haar kopje op. Snel snuffelde ze even, maar meer dan de vertrouwelijke geur van windclan kon ze niet waarnemen. Ze knipperde even vluchtig, sprong op en klauterde hoger de rots op, het grasveld afspeurende met haar uitzonderlijk goede ogen. Maar wederom was er geen spoor te bekenen van whatever de ander op hol had laten slaan.

Het geluid van water liet haar blik terug glijden naar de zilveren kat. Verzopen was het beste woord dat je de ander kon benoemen. Ze trok dan ook even met haar oortjes, haar staart even zwiepende. Yakkes. Ze vond dit maar een naar iets. Maar misschien was de ander echt van iets verschoten... Of... "Dat was niet zo mijn idee van even wat water in je gezicht gooien... Maar you do you dude," zei ze dan ook schaapachtig. De ongemakkelijkheid van de ander zo te zien probeerde ze zo goed mogelijk van haar af te duwen. Ze zat immers best hoog... En hoog was droog.

De kater schudde zich uit. De enkele paar druppels die haar kant op kwamen werden als vergif ontweken, een pootstap zijwaarts om echt op het uiterste randje van haar steen te kunnen staan. Ze staarde dan ook kort naar de natte plekjes op de steen en haalde scherp adem... Voordat een zware zucht van haar afkwam. Als er een iets was waar ze niet tegen kon, dan was het gevoel van nat zijn. Het was een vreselijk iets. Zelf als het regende werd ze toch wel iets akeligs. Nee, je zou haar nooit terugvinden bij veel water, dus dit was echt een uitzondering. De kater kwam bij haar op de rots en rustig verplaatste Crowpaw zich naar een betere plek op de steen, zodat ze toch wat door haar poten kon zakken. Stagspots begon te praten en even keek de kleine poes naar hem. Haar honingkleurige kijkers gefixeerd op hem... Er waren veel vragen die konden vallen nu. Veel dingen die ze aan hem kon aanbieden... maar er was maar een iets waar ze echt een antwoord op wilde; "Waar heb je leren zwemmen?" Immers vertrouwde ze haar zintuigen enorm. Ze had meerdere malen al bewezen dat haar zintuigen uitermate goed waren. Er was niks in de omgeving die hun kon bedrijgen. Wat hem op strang had gejaagd kon niks meer zijn dan een vogel of het geluid van de wind.

Hij keek haar weer niet aan en kort kantelde ze haar kopje. Haar oren wiebelden wat om te horen of er iets in de omgeving was waar hij zijn aandacht voor had. Maar het leek niet zo te zien. Ze haalde dan ook even diep adem. De lucht proevende in het proces... maar wederom was er weinig dat ze kon opmerken van wat er aan de hand was. Ze kantelde haar hoofdje wat en tilde haar pootje op, om kort even achter haar oor te krabbelen. Het haar dat er al in pieken stond, kreeg een nog wildere vertoning ter gevolge. Stagspots gaf aan dat zijn mentor hem had leren zwemmen. "Is dat iets dat alle windclan apprentices moeten leren?" kwam er misschien iets te snel uit. Happig naar het antwoord om te weten of ze dat stukje uit haar training kon knippen. Niet omdat ze bang was, dat zou ze immers nooit toegeven, maar dat het haar enorm nutteloos leek. Waarom moest een windclanner kunnen zwemmen? Maar toen sprak Stagspots weer... En langzaam stopte de poes met het krabben achter haar oor. Ze keek op naar de ander, liet haar blik even naar het water afglijden en terug. "Ik ben niet bang!" kwam er dan ook op een sterke toon uit. Ze sprong overeind, een felle blik in haar vurige ogen. "Ik word gewoon niet graag nat," En dat was zeker geen leugen. Een natte pels was vreselijk... Dat dacht ze toch. Immers was ze nog nooit echt in het water gegaan. En echt in de regen gaan? Dat deed ze eigenlijk ook nooit.

De ander begon te lachen en voor even liet ze haar vurige blik naar hem schieten. Haast beledigd keek ze naar hem, voordat haar blik langzaam verzachtte. Immers was ze niet gewoon dit soort reacties te zien. Hij had er de hele tijd zo bang en vreemd bij gezeten en nu voor het eerst, lachtte hij. Ze vond het een vreemd iets. Waarom was het allemaal zo ingewikkeld ook? Waarom kwam niet iedereen met een instructieboekje? Het zou het leven zoveel makkelijker maken. Hij sprak... En rustig knikte de kleine poes. "That makes sense..." zei ze wat zachter dan normaal, ietwat op haar staart getrapt dat ze daar niet zelf had aan gedacht. Hoe dan ook hield ze wijselijk haar mond toe daarover. Toen begon STagspots over iemand genaamd Toxicmind. Die naam had ze nog niet gehoord. De reactie van hoe de ander erover praatte zorgde ervoor dat ze even dacht dat hij er misschien niet meer was. Ze slikte dan ook even ongemakkelijk. Ze had de dood altijd een naar onderwerp gevonden, iets waar ze niet echt goed mee kon omgaan. Ze wist niet goed wat ze kon zeggen tegen katten die aan het rouwen waren. Ze vond het maar een raar iets...

Maar gelukkig hing Stagspots daar niet op vast. Ze bleef de ander aankijken terwijl hij verder sprak. Hm... "Maar je bent wel volledig in windclan opgegroeid," zei ze meteen toen hij beaamde een halfbloed te zijn. Ze maalde even kort. Zou de nood om te zwemmen dan wel iets zijn dat in je aard lag en niet aangeleerd? Zo klonk het immers wel... Stagspots ging vertder. Hij snapte niet waarom katten het water niet fijn vonden. "Het voelt raar," zei Crowpaw. "En het is koud," En het idee van een groot lichaam van water, geen land in zicht. Dat ze onder kwam en nooit meer boven zou kunnen komen. Verdrinken... Zou sterven in de tunnels hetzelfde principe zijn? Ze voelde haar huid tintelen bij die gedachten. Nee, daar mocht ze niet aan denken.

De vraag van de gevlekte kater zorgde ervoor dat ze uit haar akelige gedachten werd getrokken. "Waarom wilde je niet mee naar small lake komen? Je ziet er meteen stukken beter uit nu dan in het kamp," praatzamer, losser. In zekere zin leek hij rustiger. "Heeft het iets met mijn vader te maken?" ze had hem eerder erover aangesproken, maar meer in de plagende zin om hem mee te krijgen. NU ze hier waren en hij toch open kaart wilde spelen, kon ze maar zo eerlijk zijn.

De ander knikte op wat ze zei en vertelde haar dat hij nooit zijn vader had ontmoet. Een bedenkelijk geluidje kwam van de grijze poes af bij wat hij hiervan zei. Ondanks dat ze als kitten nogal boos was geweest op haar eigen vader, kon ze haar leven niet inbeelden zonder hem. "Mis je het niet?" vroeg ze dan ook langzaam aan hem. "Mis je een vader dan niet in je leven?" ze kantelde haar kopje wat, oprechte nieuwsgierigheid door deze vraag. Ze had wel vaker gehoord dat een kitten zonder een van hun ouders moest doen en sommige zelf helemaal zonder beide. Ze vond het ergens moeilijk zich in te beelden hoe het voor haar zou zijn. Haar vader was leader en had meerdere levens. En ondanks dat er al wat dingen waren gebeurd, had ze geen angst hem binnenkort te moeten verliezen. Het was een zekerheid die zij wel mocht hebben, anderen niet. En dus was het allemaal net ietsje moeilijker.

Stagsposts vertelde haar dat niet al het water koud was. Zijn uitleg over de zon en het water, liet haar blik even naar het water gaan. Een rilling trok over haar heen bij het idee alleen al... Het aanzicht van het water voor haar. Ze slikte even moeizaam en keek terug op naar de zilveren kater. "Misschien.." begon ze dan ook rustig. "Maar als je pels aan je vastplakt en je uit het water komt is het dan niet ook koud?" Haar enige echte ervaring was toen ze eens per onegluk eventjes in de regen had gestaan. Sindsdien nooit meer. Ze vond het een enorm nare ervaring. En ondanks dat ze de tunnels niet zo fijn vond, had ze daar even schuil gehouden. Liever even in het donker zitten waar de lucht drukkende was dan buiten staan waar ze nat kon worden. Het was de reden waarom ze zo hard werkte om een moor runner te worden. Ze wilde niet in de tunnels gaan werken. Het verstikkende gevoel dat ze kreeg en het idee dat de muren op haar afkwamen. Soms droomde ze ervan hoe ze vast kwam te zitten daar. Het was niet dat ze bang was, ze vond het gewoon geen fijn idee om in zo'n kleine ruimte te zitten.

Stagspots bracht zijn poot naar zijn kop en kort bestudeerde Crowpaw hem. het leek haast alsof een insect ofzo op zijn kop was geland. Dat kon, immers was het de laatste tijd weer wat warmer geworden. Dat betekende niet alleen dat het prooi terug zou keren, maar ook de insecten. Een lach, gevolgd door wat woorden, zorgde ervoor dat ze even haar kopje kantelde. "Soms," zei ze dan ook meteen na zijn woorden. Rustig schudde ze haar kopje wat. "Maar ik vertrouw mijn zintuigen er altijd op," ze haalde diep adem. "Als ik niks ruik, dan is er ook niks," het was hoe ze zekerheid hield in de zaak.